Budziszyn , Rathen i okolice, Drezno - 2024

majkik75 napisał(a):
Trzymam mocno kciuki, żeby się kiedyś udało

A póki co, dalej spaceruję po Budziszynie, a niebawem przeniosę się w skalny świat Szwajcarii Saksońskiej

W latach 1621-1639 podczas oblężeń szwedzkich zamek uległ ponownemu znacznemu zniszczeniu. Po 1648 roku zamek został całkowicie przebudowany, wówczas utracił swój pierwotny charakter. Kolejne przebudowy nastąpiły za czasów elektorów saskich, którzy gotyckiej budowli nadali renesansowego charakteru.
Już na terenach zamkowych, przy północnym murze miejskim, minęłyśmy Dom Sędziego (Hofrichterhaus, Dom dwórskeho sudnika) z renesansowym kominem i przylegający doń areszt wojskowy (Militär-Arresthaus). Dom sędziowski zbudowano w 1649 roku, w ramach odbudowy Ortenburga.

'

Dotarłyśmy do centralnej części zespoły zamkowego, po prawej mając budynek główny z trzema renesansowymi szczytami wzniesionymi w 1698 roku. Ze względu na trwające ustawianie plenerowej sceny teatralnej, nie było jak zrobić sensownego zdjęcia całości budynku głównego, tak jak i innych zabudowań Ortenburga. Stąd też, tylko na fotce jeden ze szczytów od strony, z której weszłyśmy…



Budynek nigdy nie służył celom mieszkalnym. W latach 1832-1932 miał tu siedzibę starosta powiatowy, a na przełomie kwietnia i maja 1945 r. miejscowy dowódca niemieckiego Wehrmachtu wycofał się na zamek przed nacierającą Armią Czerwoną. W 1945 roku zabudowania zostały poważnie uszkodzone, gruntowną renowację przeprowadzono w latach 1979-1990, a w 2002 roku w budynku głównym umieszczono Saksoński Wyższy Sąd Administracyjny.

Będąc na terenie Ortenburga, zatrzymujemy się w miejscu dla Polaków ważnym – przy pomniku „Frieden von Bautzen" (Budyšyński měr) upamiętniającym Pokój w Budziszynie, polsko-niemiecki traktat pokojowy podpisany 30 stycznia 1018 roku między Bolesławem Chrobrym a cesarzem Henrykiem II. Na jego mocy została zakończona wojna toczona od 1015 roku, a jednocześnie cały cykl prowadzonych od 1002 roku wojen o Czechy i Łużyce. Przy Polsce pozostały niezależne od cesarza Łużyce, Milsko i Morawy, Bolesław uzyskał też posiłki zbrojne na wyprawę kijowską, mającą na celu osadzenie na tronie kijowskim jego zięcia, Świętopełka I Przeklętego . Ponadto traktat utwierdzono małżeństwem Bolesława z Odą, córką margrabiego Miśni Ekkeharda I i siostrą Hermana I. Budziszyn pozostał w rękach polskich aż do 1031 roku.

Na poniższej fotce widać fragment budynku mieszącego obecnie restaurację Burghof, a także skraj Salzhaus.



Dom Solny został zbudowany w 1782 roku, gdyż miasto na mocy przepisów z 1779 roku miało posiadać skład solny. W 1835 roku w budynku utworzono siedzibę starostwa, Królewski Urząd Powiatowy i Królewski Saski Sąd Apelacyjny . W 1869 roku Salzhaus przebudowano na budynek sądu przysięgłych. Sąd rejonowy w Budziszynie pozostał tam do 1907 roku. W czasach nazistowskich w budynku mieściła się siedziba gestapo. W latach 70.XX w Domu Solnym umieszczono Muzeum Serbołużyckie (pierwsza jego lokalizacja została zniszczona w czasie wojny), renowację budynku przeprowadzono a latach 1986-1989, a gruntowną przebudowę w latach 2000-2003.
Do tego muzeum chętnie weszłabym, gdyby było więcej czasu przeznaczonego na zwiedzanie Budziszyna. Skąd się wzięli Sebołużyczanie, najmniejszy naród słowiański, nie wiadomo - tak sami nie ma dowodów na to, iż mają coś wspólnego z Serbami Bałkańskimi. Jedno jest pewne – na tych terenach mieszkali już w głębokim średniowieczu, a Budziszyn i okolice do dziś są miejscem, w którym są dobrze widoczni. Odwiedziny muzeum byłyby więc dobrą okazją na przybliżenie ich kultury, języka i zwyczajów. Może kiedyś będzie okazja na powrót?

A to widok w kierunku budynku głównego, przesłonionego przez ustawianą na dziedzińcu zamkowym letnią scenę Niemiecko-Serbołużyckiego Teatru Ludowego Burgtheater .





W 2003 roku, na miejscu zniszczonego w czasie wojny spichlerza, zakończono budowę nowego Burgtheater (Dźiwadło na hrodze). Ze względu na letnią scenę teatralną na dziedzińcu, nie było jak zrobić fotki budynku teatralnego. Stąd też zdjęcie tylko jedno, na fragment umieszczonego w ścianie za szkłem szczytu Rietschela, grupy rzeźbionych postaci nadnaturalnej wielkości.



To Alegoria Tragedii, dzieło Ernsta Rietscha z 1840 roku, przeniesione tu z Drezna (pierwotnie znajdowała się na północnej ścianie tamtejszego pierwszego teatru dworskiego). Po wielu latach wysiłków burmistrza Budziszyna, król Saksonii podarował w 1902 roku grupę figur miastu Budziszyn. Po renowacji w 1905 roku zespół został zainstalowany na wschodnim szczycie Teatru Miejskiego Bautzner na Lauengraben. Szczyt ocalał podczas zniszczenia starego teatru miejskiego w czasach komunizmu w Budziszynie, został odrestaurowany w 1952 roku. Kiedy w 1975 roku zbudowano nowy teatr w innym miejscu, figury nie zostały ponownie zainstalowane, przechowywano w różnych miejscach w Budziszynie, a w 1976 roku przewieziono je do Quatitz, wioski na północ od miasta. Z okazji wystawy z okazji setnej. rocznicy śmierci Gottfrieda Sempera w 1979 roku figury wystawiono w Albertinum w Dreźnie. Częste transporty uszkodziły figury. Próba wystawienia postaci w Niemiecko-łużyckim Teatrze Ludowym w Budziszynie w 1989 roku nie powiodła się ze względu na zamieszanie związane ze zjednoczeniem. Figury przeniesiono do Künstlerhaus Nadelwitz. Figury, które od 1993 r. są własnością miasta Budziszyn, zostały wystawione w Palmiarni Weigang w 1995 r. i dzięki temu ponownie stały się dostępne dla publiczności. Po kontrowersyjnych dyskusjach na temat nowej lokalizacji, w 2003 roku umieszczono postacie, chronione szklanym frontem, w nowym budynku Burgtheater na Ortenburu. Burgtheater jest siedzibą teatru lalek Niemiecko-łużyckiego Teatru Ludowego, ale wystawiane są tu także inne przedstawienia dla dzieci i młodzieży oraz małe formy teatralne.

(fotka z netu: https://de.wikipedia.org/wiki/Rietschelgiebel )

Pierwotnie zamek oddzielony był od miasta fosą, dopiero w 1782 roku zasypano przekop i jednocześnie przebito mur obecnej głównej bramy naprzeciwko Burgplatz. Tędy właśnie opuściłyśmy Ortenburg.

Widok na Burgplatz, Pałac Gersdorff i hotelik Schloss-Schänke …



Barokowy pałac został zbudowany w 1680 roku przez Hansa von Gersdorffa, syna namiestnika Górnych Łużyc. Budynek odrestaurowano w 1992 roku. Hans von Gersdorff był podróżnikiem po świecie, poszukiwaczem przygód, naukowcem, entuzjastą sztuki, spędzał dużo czasu na ochronie swoich poddanych. W 1681 roku założył w pałacu fundację wspierającą studentów, w skład której wchodziły jego zbiory urządzeń astronomicznych, ryciny, obrazy oraz obszerna biblioteka.

Minęłyśmy Wasserturm (Wieża Ciśnień, Wodowa wěža ) oraz ruiny klasztoru i kościoła franciszkanów (Mönchskirchruine, Klóšterska cyrkej swj. Marije). Fotka tylko jedna, słabo ukazująca to miejsce , ale żołądki nastawiły głowę na poszukiwanie stosownego obiektu obiadowego, więc zdjęcia straciły priorytet .



Wasserturm (lepiej widać na zdjęciu przy wyjściu z Ortenburga ) zbudowano w 1877 roku w miejscu, gdzie dawniej stała wieża klasztorna. Była niezbędna dla miasta, gdyż podczas rewolucji przemysłowej znacznie wzrosła liczba ludności, a więc i zapotrzebowanie na wodę. Na platformę widokową na tej najmłodszej ze wszystkich wież Budziszyna można wejść, ale jak wspomniałam, my tego nawet nie zamierzałyśmy (oszczędzałyśmy nóżki przed wycieczką w następny dzień).
Budowę kościoła NMP rozpoczęto około 1240 roku, wraz z zespołem klasztoru franciszkanów, 30 lat po uznaniu zakonu przez papieża Innocentego III i 14 lat po śmierci założyciela zakonu Franciszka z Asyżu. . Klasztor został zamknięty w wyniku reformacji w pierwszej połowie XVI wieku. 2 lipca 1598 roku klasztor i kościół spłonęły doszczętnie i już nigdy nie zostały odbudowane.

Pierszą próbę obiadowania podjęłyśmy w Mönchshof zu Bautzen , znajdującej się u zbiegu Burglehn i Heringstraße. Miejsce wygląda sympatycznie, także wewnątrz, ale obsługa jakoś nie była zainteresowana wskazaniem nam jakichkolwiek miejsc przy stolikach. Te w środku były wprawdzie zarezerwowane, ale na znacznie późniejszą porę , natomiast taras widokowy był zamknięty (tam byśmy chętnie przycupnęły). No cóż…

(fotka z netu: https://de.m.wikipedia.org/wiki/Datei:M ... autzen.JPG )


Szukamy dalej idąc ulicą Śledziową ( Heringstraße , Jerjova hasa) nazwaną tak pod koniec XVII wieku, gdyż w okresie Wielkiego Postu na terenie dzielnicy klasztornej ofiarowano tam śledzie. Domy padły ofiarą pożaru miasta w 1720 roku i zostały odbudowane głównie w stylu barokowym.
Trattorię La Piazza pomijamy jednogłośnie, gdyż zdecydowanie wybieramy kuchnię lokalną , a nie włoską.

Mijamy narożny dom (zwrócony w stronę Hohengasse) z herbem kapituły katedralnej, która w 1726 roku zbudowała tu zajazd „Zum Goldenen Lamm”.



Naprzeciwko przy Heringstraße 13 znajduje się sklep ze słynną musztardą budziszyńską - Bautz’ner Senfladen. Na zakupy (ani na odwiedzenie Muzeum Musztardy przy Fleischmarkt 5) jednak nie decydujemy się. Jako „pamiątkę z wycieczki” lepiej chyba nabyć dla mężulków jakieś piwko ?

Wchodzimy do Alter Bierhof przy Heringstraße 7. Wygląda fajnie, miejsca są nawet na widokowym tarasie. Wybór jedzonka w menu jednak dość skromny, rezygnujemy więc…



Wędrujemy ponownie przez Hauptmarkt – na poniższej fotce uwieczniłam dom pod nr 7.



Obok niego (na rogu z Kornstraße, którą szłyśmy dalej) znajduje się Handtuchhaus – dom wąski jak ręcznik do rąk . Zbudowany został około 1480 roku, przebudowany po pożarach miasta, gruntownie wyremontowany w 2003

(fotka z netu: https://zum-handtuch-guest-house-bautzen.hotel-mix.de/ )

Naszym celem była funkcjonująca od 1978 roku restauracja „Wjelbik” na końcu Kornstraße, gdyż wyczytałyśmy, że serwują tam dania łużyckie. Zakładam, iż byłybyśmy zadowolone (ja na pewno , gdyż smakowanie lokalnych dań jest dla mnie równie ważne, jak podziwianie zabytków)… gdyby tylko była otwarta . Mają przerwę od 15 do 17, ale to wiem teraz

(fotka z netu: https://www.sorben-erleben.de/index.php ... tion_id=86 )

Zanim doszłyśmy do zamkniętego „Wjelbika”, zrobiłam zdjęcie domu na rogu Kornstraße i Hintere Reichenstraße z wejściem do restauracji „Zum Karasek” (pod koniec XVIII wieku Karasek został hersztem łużyckich rozbójników).



(fotka z netu: https://de.wikipedia.org/wiki/Johannes_ ... verlag.jpg )

Wtedy jednak plan był już określony , a gdy nie wypalił, dość szybko pojawiła się inna decyzja, niż testowanie Karaska. Na dodatek, trafiłyśmy dobrze !
Ostatecznie bowiem zasiadłyśmy w „Bautzener Senfstube” przy Schlosstrße, którą widziałyśmy już wcześniej.



Maj i czerwiec to sezon szparagowy, w każdej z saksońskich restauracji było do wyboru kilka dań z nimi. Tu rozkoszowałam się ziołowymi gnocci z kozim śmietankowym serkiem oraz pesto z dzikiego czosnku z budziszyńską musztardą, pomidorkami koktajlowymi i kawałkami szparagów. Było pyszne, zniknęło zanim pomyślałam o zrobieniu zdjęcia

Uznałyśmy, że zwiedzania miasta już nam wystarczy. To, czego nie widziałyśmy na żywo, obejrzymy w internetach, a kiedyś może wybierzemy się ponownie?

Tak więc, odwrót w kierunku parkingu. Kleine Brüdergasse i Siebergasse do znanej już Heringstraße…



Schodkami na Wendischer Kirchhof z ewangelickim kościołem św. Michała (Michaeliskirche, Michałska cyrkej), z którego raz w miesiącu korzystają Serbołużyczanie wyznający protestantyzm.



Podczas wojen husyckich, w 1429 roku Budziszyn był oblegany od zachodu. Punkt ten był jednym z najsłabszych punktów fortyfikacji miasta, gdyż przed pierwotnym murem miejskim znajdował się płaskowyż, dzisiejszy plac kościelny, na którym obozowali napastnicy. Mieszkańcy dzielnie bronili Budziszyna, a w chwili największych ataków husyckich, na niebie pojawił się ponoć wymachujący mieczem Michał Archanioł, który pomógł odeprzeć napastników. W podziękowaniu, mieszkańcy zbudowali później w tym miejscu kaplicę , którą następnie przekształcono w kościół Wspomniana kaplica stanowi wschodnią część kościoła, w 1495 roku dobudowano wieżę od strony południowej i nawę od zachodu. Sklepienie i dach ukończono około 1520 roku. Od tego czasu kościół nosi nazwę „Michaeliskirche”.

Chęci na zobaczenie wnętrza już nie było, tak samo jak nie chciało nam się podchodzić do punktu widokowego i wieży Alte Wasserkunst. Minęłyśmy więc ziołowy ogródek upamiętniający Rudolfa Buchheima, uważanego za twórcę farmakologii jako samodzielnej dziedziny. Przypisuje mu się przekształcenie farmakologii z empirycznej praktyki medycznej w dziedzinę stricte naukową. Wprowadził do farmakologii doświadczenie biologiczne jako metodę badawczą i stworzył metodologię oznaczania ilościowego i leczniczych właściwości związków chemicznych. Przy kościele, bazując na starych ogrodach klasztornych i aptecznych, stworzono 8 różnych grządek zawierających rośliny lecznicze posortowane według wzorców chorób.

Bramą Mühltor (Brama Młyńska, Młynskie Wrota) opuściłyśmy obwarowaną murami starówkę. Jest to najmniejsza ze średniowiecznych bram miejskich i jedyny dostęp do miasta od strony zachodniej



Została zbudowana wkrótce po pomyślnym odparciu ataków husyckich w latach 1429 i 1431, aby zabezpieczyć dostęp od strony doliny Szprewy. Brama swoją nazwę zawdzięcza Wielkiemu Młynowi Rady, który powstał w latach 1535-1539. Została bezpośrednio wkomponowana w strategię obronną Alter Wasserkunst i kościoła św. Michała Tą drogą transportowano mąkę i zboże na osłach pomiędzy miastem a młynami w dolinie Szprewy. Bramę odbudowano w 1606 roku pożarze, zyskała wówczas obecny kształt, wraz z mieszkaniem dla stróża. O 21:30 brama była zamykana. Stróż mógł spokojnie udać się na spoczynek – ale zawsze z uchem skierowanym ku bramie. Zasada zamykania bramy wieczorem została zniesiona dopiero w 1835 roku.

Zejście nad Szprewę z widokiem na Basztę Młyńską i zamkową Burgwasserturm…





Baszta Młyńska ( Mühlbastei, Młynska bašt, Ratsmühle) została zbudowana około 1468 roku i wzięła swoją nazwę nieco później od dużego zbożowego młyna komunalnego Ratsmühle, który został zbudowany w 1535-39 poniżej wieży nad Szprewą pod zamkową wieżą ciśnień. Została poważnie uszkodzona podczas oblężenia Budziszyna przez Szwedów w 1639 roku, basztę odnowiono dopiero w 1676 roku. W latach 1830-1840 wieża służyła jako sala gimnastyczna garnizonu Budziszyna. W 1847 roku bastion młyński został sprzedany ówczesnemu właścicielowi dużego młyna Große Mühle Mörbitz z Kamenz, służył jako magazyn tkanin i sukna z fabryki sukna Mörbian . Od 1930 r. bastion służył jako magazyn muzeum miejskiego - do przechowywania znalezisk historycznych i pism. Doszczętnie spłonął podczas II wojny światowej, przechowywane znaleziska prehistoryczne oraz archiwalne dokumenty i księgi zaginęły. Od czasu renowacji w 1999 roku przez prywatnego właściciela, Mühlbastei służy jako przestrzeń mieszkalna i hostel.
Zamkowa wieża ciśnień (Burgwasserturm, Hrodowa wodarnja) położona jest na skrajnie zachodnim krańcu skalistego płaskowyżu, na którym zbudowany jest Ortenburg. Do 1535 roku wieża pełniła dwie funkcje – obronną i zaopatrującą zamek w wodę. Gdy Ortenburg podłączono do miejskiego wodociągu, pozostała jedyne funkcja obronna. Pomiędzy wieżą a dziedzińcem zamkowym znajduje się budynek łączący (Fronfeste) , który od 1740 roku pełni funkcję twierdzy. Więziono tam na przykład kapitana łużyckich rozbójników Johannesa Karaska (1800-1803), o którym wspominałam przy okazji poszukiwania miejsca obiadowego. Więzienie zamknięto około 1906 roku. Podczas II wojny światowej w bitwie pod Budziszynem w 1945 roku zniszczone zostało wnętrze i dach zamkowej wieży ciśnień. Zabezpieczeń dokonano w latach 2000-2001, zwiedzanie wciąż jest ograniczone, możliwe tylko podczas niektórych pojedynczych wydarzeń .

Mühlstraße doszłyśmy do mostu Scharfenstegbrücke, tuż pod Alte Wasserkunst (Stara Wieża Wodna, Stara Wodarnja).





Według legendy, pierwszą drewnianą wieżę wodną w mieście zbudował w latach 1495-1496 mnich - franciszkanin Martin Gregor. Ze względu na położenie topograficzne 86 studni w mieście nie było w stanie zapewnić wystarczającej ilości wody doprowadzanej rurami ze Szprewy. Według legendy, kiedy oddano do użytku pierwszy drewniany budynek, odkryto, że z rur na Fleischmarkt nie wypływa woda. Dla projektanta było to niezrozumiałe i w obawie przed gniewem rady miejskiej uciekł do Drohmbergu na południe od Budziszyna. Tam śniło mu się, że w rurach siedziała żaba . Wrócił do miasta, poszukał i znalazł zwierzę, aby odtąd woda mogła swobodnie płynąć. Według innej wersji w rurach fontanny utknął szczur . Wątpliwe jest, czy legendy te mają prawdziwe tło historyczne. Nieregularny dopływ wody w ciągu pierwszych kilku tygodni można prawdopodobnie przypisać kieszeniom powietrznym w systemie rur. W 1515 roku budowla spłonęła. Obecną formę kamienną wieża otrzymała w 1558 roku za sprawą ówczesnego architekta miejskiego. Cechą szczególną budowli jest jej wkomponowanie w fortyfikacje miejskie Budziszyna, co nadało wieży wodnej charakterystyczny kształt wieży obronnej. W 1877 roku na starym mieście Budziszyna dobudowano dużą wieżę ciśnień (tę przy ruinach klasztoru). Kiedy w 1965 roku dalekobieżne wodociągi mogły zaopatrywać Budziszyn w wodę pitną, po ponad 450 latach Alte Wasserkunst została zamknięta. Prawie 30 lat później obiekt wrócił do życia, a w latach 1982-1984 i 2006-2007 wieżę odrestaurowano. Dziś Alte Wasserkunst służy jako muzeum techniki z ekspozycją dawnych urządzeń technicznych.



Okrągła kamienna 7-piętrowa wieża ma wysokość 47 m, służyła także jako część fortyfikacji miejskich. Ze względu na położenie na południowym krańcu miasta była narażona na bezpośredni ostrzał wroga. Z tego powodu zbudowano grube mury, a do dolnej części (w 1/3 wieży) przytwierdzono krenelaż.

Widok na Alte Wasserkunst z mostu Scharfenstegbrücke...



Dalej obok Starej Garbarni (dom powstał w 1617 roku, został odrestaurowany w 1995 i otwarto w nim hotel ) …





… weszłyśmy na Scharfenweg, nią dotarłyśmy do Leibnizstraße, wkrótce byłyśmy na parkingu i ruszyłyśmy w drogę do Rathen .
Po niespełna godzinie byłyśmy na miejscu.

Rathen

Nasza miejscówka na kolejne cztery noce ...



Wynajęłyśmy apartament Tal, są w nim miejsca na 11 osób. Tyle pierwotnie miało nas być, ale niesprzyjające okoliczności w naszym wieku zdarzają się coraz częściej (jak nie nam samym, to członkom naszych rodzin ), więc ostatecznie pojechało nas osiem. Też byłam zagrożona wypadnięciem, ale jakoś się udało .
W tym roku mnie przypadła organizacja (co nie oznacza, że beze mnie reszta by sobie nie poradziła), więc pojechałam, natomiast ze swojego wypadu z kumplami zrezygnował Grzegorz.

Dom jest super, apartament również bardzo nam odpowiadał , chociaż na bookingu opinie są różne . Wydaje mi się, że to na skutek porównywania z innymi miejscami w Rathen, które dla nas jednak były stanowczo za drogie , więc nawet o nich nie pomyślałam.



A to widok z jednej z czterech sypialni, jakie były do dyspozycji w Tal…



Fotek wnętrza nie mam, ale to co jest na stronach obiektu, w zasadzie oddaje stan obecny .

Część bab wybrała się na wieczorny spacer po Rathen.



Reszta (w tym ja) okupowała salono-jadalnię. Było miło , zwłaszcza że tego dnia jedna miała imieniny, a inna dnia następnego miała świętować urodziny.

Czwartek, 30 maja 2024

Czwartek przeznaczyłyśmy na nieśpieszny spacer po okolicy, po naszej stronie Łaby . Część z tych miejsc poznałam podczas wypadu sprzed kilkunastu lat, niestety wszystkie zdjęcia przepadły podczas awarii komputera, a ich akurat nie miałam na dysku zewnętrznym .

Data założenia Rathen nie jest dokładnie znana ale prawdopodobnie był to XI wiek, w źródłach pisanych po raz pierwszy pojawiło się w roku 1261. Natomiast to, że Rathen posiadało dwa zamki (Alt- und Neurathen) dowiadujemy się z dokumentu z 1361 roku. Oba zamki zostały zrównane z ziemią w 1469 roku, jako należące do rycerzy rozbójników. Rathen było oblegane jeszcze do 1467 roku. Aż do 1806 r. prawa lenne do Rathen należały do korony Czeskiej. Miasteczko było kilkakrotnie niszczone w czasie wojen - nie oszczędziła go wojna trzydziestoletnia (1639), najazd szwedzki w 1706 r., wojna siedmioletnia z Prusami (1756), wojny napoleońskie (1813)...
Od czasu do czasu zniszczeń dokonuje też wylewająca Łaba.

Wychodzimy przed dom, pomiędzy nim a uliczką Zum Grünbach znajduje się mała fontanna „Unsere Rathener Felsenwelt” z figurami symbolizującymi najsłynniejsze szczyty wspinaczkowe w rejonie Rathen ( mnich, gęś, baranek, lokomotywa, strażnik doliny, piekielny ogar i głowa Turka).







Do centrum Rathen i wyjścia na szlak wiodący na Bastei, mamy rzut beretem .

Piaskowcowy kamień milowy (Alte Wegweisersäule) za rozdrożu Am Grünbach i Amselgrund powstał w 1926 roku...



Jest ciepło, ale duchota sugeruje, iż deszcz nas jednak nie minie

Przez moment podążamy Amselgrund, wkrótce jednak szlak odbija w lewo, Basteiweg biegnącą w górę pochyłą ścieżką ze schodkami.



Idzie się fajnie, przy ścieżce kwitną różnobarwne naparstnice, ale fotek nie robię. Nie mam też zdjęć dwóch małych kamiennych wnęk skalnych, jakie mijamy po drodze, gdyż akurat wypoczywają tam jacyś ludzie.

Wkrótce szlak dociera do skalnych baszt, po lewej w niewielkiej odległości od znakowanej trasy znajdują się punkty widokowe na dolinę Łaby.



Pierwszy z nich to Tiedgesteinaussicht u podnóża wspinaczkowego szczytu Tiedgestein. Miejsce niewielkie, chętnych do podziwiania widoków wielu, ale chwilkę tam odpoczywamy (trasa nie jest trudna , ale duchota robi swoje ).







W Oberrathen będziemy przez moment następnego dnia.

dangol napisał(a):W Oberrathen będziemy przez moment następnego dnia.

A to czerwone to pewnie makowe łąki
pzdr

longtom napisał(a):
A to czerwone to pewnie makowe łąki

Oczywiście

Kolejny punkt widokowy - Kanapee – mamy już po chwili.









Widok na Mnicha (Mönchstein) – wspinaczkową skalną wieżę z blaszanym wiatrowskazem.