Budziszyn , Rathen i okolice, Drezno - 2024

Ciut więcej uwagi poświęciłam widokom na Łabę i wznoszącym się na jej drugim brzegu monumentalnym gmachom Kancelarii Saksonii oraz Ministerstwa Kultury i Ministerstwa Finansów. W 2009 roku troszkę spacerowałyśmy po Nowym Mieście, ale na zachód od Mostu Alberta, więc do tych budynków nie dotarłyśmy







Z widokiem na Albertinum i Kunstakademie, wchodzimy na Tarasy Brühla (Brühlsche Terrasse), powstałe w XVIII wieku jako jako prywatna promenada spacerowa saksońskich władców. Przy budowie wykorzystano pozostałości po drezdeńskich fortyfikacjach z XVI wieku. Dziś znajduje się tu zabytkowy zespół budynków.

Zespół budynków mieszczący Kunstakademie (Akademia Sztuk Pięknych) powstał w latach 1885-1895 w stylu historyzmu. Architektem był Constantin Lipsius stąd inna nazwa obiektu to Lipsiusbau.



W projektowaniu bogato zdobionych fasad uczestniczyli najważniejsi rzeźbiarze drezdeńscy tamtych czasów, m.in. profesorowie Heinrich Epler, Johannes Schilling i Hermann Hulzsch. Zasadniczą cechą elewacji jest wykorzystanie w projekcie różnych rodzajów piaskowca połabskiego.









Widok na Münzgasse…



W tym momencie „trzeba” podjąć decyzję, ile z nas idzie do Galerii Dawnych Mistrzów, aby na spokojnie podziwiać sztukę. Ponownie razem będziemy na obiedzie...
Kilka bab waha się, ale… zwycięża moja propozycja piwna . W rezultacie obrazy będzie oglądać tylko jedna . Razem jednakże idziemy do końca tarasu, skąd Koneserka Sztuki podąży do Zwingera, a reszta obejrzy Pochód Książąt.

Jeszcze na Brühlsche Terrasse - neobarokowy pałacyk Sekundogenitur…



Pomnik przedstawiający rzeźbiarza Ernesta Rietschela (postawiony przed Sekundogenitur), powstał w latach 1872-1876. Alegorię Tragedii tego artysty widziałyśmy przez szyby teatru na Ortenburgu w Budziszynie .



Na Plac Zamkowy wiodą schody ozdobione alegorycznymi grupami figur „Cztery pory dnia”, stworzonymi w 1868 r. przez profesora akademii Johannesa Schillinga. Ponieważ figury z piaskowca były mocno zniszczone i późniejsze złocenie nie powiodło się, w 1908 roku zastąpiono je wiernymi oryginałowi odlewami z brązu. Oryginały z piaskowca znajdują się obecnie w parku przy stawie zamkowym w Chemnitz.
Figury są piękne, ale zdjęcie mam tylko jednej („Południe”), na dodatek „od tyłu”.



Plac Zamkowy…



Tu się spotkamy, jak koleżanka oglądnie dzieła sztuki.

Fürstenzug (Pochód Książąt) zajmuje zewnętrzną stronę Stallhof (od Auguststraße).



W 1589 roku ściana ta została pokryta freskiem w technice sgraffito, jednakże z czasem obraz przestał być rozpoznawalny. W 1864 roku ogłoszono przetarg na procesję książęcą, wygrał go malarz historyczny i profesor drezdeńskiej Akademii Sztuk Pięknych Wilhelm Walther. W latach 1868–1872 Walther stworzył na kartonie rysunek główny, projekt ten w latach 1873-1876 przeniósł na ścianę stosując technikę sgraffito. Walther starał się jak najdokładniej odwzorować rysy twarzy i szczegóły historyczne, pomogły w tym lata studiów w galerii obrazów. Czarno-biały fryz obrazowy nie był jednak zbyt odporny na warunki atmosferyczne, już w 1900 roku widoczne były wyraźne pęknięcia i inne oznaki wietrzenia. W lipcu 1901 roku Walther musiał dokonać gruntownych napraw, ostatecznie zdecydowano się przenieść obraz na około 24 000 płytek porcelanowych z Miśni, co nastąpiło w latach 1904-1907.
Porcelanowy obraz ma 101,9 m długości, wysokość 10,5 m. Przedstawiono na nim wszystkich saksońskich władców z rodu Wettynów od 1123 do 1904 r., od Konrada Wielkiego (ok. 1098-1157) do księcia Jerzego (1832-1904).

Idąc od Placu Zamkowego, procesję książąt oglądamy w kierunku przeciwnym do dziejów historycznych, ale jakoś nas to nie martwi .

Najwięcej uwagi poświęcamy tym, którzy byli też królami Polski.
Elektor Fryderyk August I (August Mocny - panował w latach 1694-1733) i jego syn elektor Fryderyk August II (panował w latach 1733-1763) pojawiają się w procesji książęcej pod swoimi imionami jako król August II i król August III





Ale nie tylko książęta są przedstawieni… W sumie można zidentyfikować 94 osoby, z czego 35 to przedstawiciele rodu panującego Wettynów (hrabiowie, książęta, elektorzy i królowie), pozostali reprezentują heroldów, chorążych, szlachtę, żołnierzy, giermków , naukowców, rzemieślników, artystów, studenci i dzieci. Oprócz doskonałego podobieństwa portretu ukazanych postaci, na uwagę zasługuje także niezwykle szczegółowe historycznie odwzorowanie szat, zbroi i broni z tamtych czasów. W dolnej części umieszczono także 35 herbów, w tym herby Polski i Litwy. Ponadto w procesji książęcej reprezentowane są cztery gatunki zwierząt: konie, psy, ptaki i motyle.

Dzieło przetrwało bombardowanie miasta w lutym 1945 roku, ani jedna płytka nie odpadła z powierzchni. Zniszczenia płytek nastąpiły jedynie odłamkami bomb i mocno były pokryte sadzą. Należało wymienić jedynie całkowicie uszkodzone płytki (nieco ponad 200) oraz 442 częściowo zniszczone. Pochód książąt został odrestaurowany w 1979 roku.

Töpferstraße dotarłyśmy ponownie pod Frauenkirche.



Jako że ślubne nabożeństwo już się skończyło, mogłyśmy wreszcie wejść do kościoła NMP. Kościół miał całkowitą wysokość 91,23 m, szerokość 41,96 m, długość 50,02 m długości. Zbudowana z saksońskiego piaskowca, ważąca około 12000 ton kopuła o zewnętrznej średnicy 26,15 m na dole oraz w przybliżeniu 10 m na górze, rozpoczynała się na wysokości około 40 m.
Osiem obrazów w wewnętrznej kopule zostało pierwotnie namalowanych w 1734 roku przez włoskiego malarza teatralnego Giovanniego Battisty Grone. Przedstawiały ewangelistów Łukasza, Mateusza, Marka i Jana oraz wizerunki chrześcijańskich cnót wiary, nadziei, miłości i miłosierdzia. Malowidła przedstawiające ewangelistów przeplatały się z tymi ukazującymi cnoty. Po ukończeniu wewnętrznej konstrukcji kopuły w 2000, rozpoczęto ich odtwarzanie Pierwsza próba odbudowy nie powiodła się, Jan Ewangelista okazał się zbyt kolorowy. Tworzenie malowidła zostało przerwane, odkuto je i powierzchnię otynkowano na nowo Po długim procesie selekcji, malarzowi Christophowi Wetzelowi zlecono możliwie najwierniejszą renowację malowideł znajdujących się we wnętrzu kopuły. Jako szablon wykorzystano fotografie z historycznego archiwum, które powstały w 1943 roku w ramach „Zamówienia Führera ds. malarstwa monumentalnego” z Frauenkirche, który wówczas był jeszcze nienaruszony. Ponieważ jednak archiwum, które zawierało łącznie 40 000 obrazów, było rozproszone i niewłaściwie przechowywane, nie było do końca wiadomo, na ile slajdy uległy przebarwieniu. Ponadto na przestrzeni wieków malowidła wielokrotnie odnawiano przy użyciu różnych mieszanek. Aby odtworzyć malowidła, Christoph Wetzel badał inne ocalałe malowidła Gronego. Oprócz istniejących archiwów historycznych architektury, przestudiował inne zachowane współczesne malowidła i portrety wnętrz kościołów w regionie Saksonii, w południowych Niemczech, Austrii i w Wenecji, aby osiągnąć możliwie największe zbliżenie do pierwotnego wyglądu wewnętrznej kopuły z malowidłami Grone’a. Nasze fotki niestety faktycznych barw nie oddają ...

Monumentalny ołtarz autorstwa Johanna Christiana Feige (a raczej jego rdzeń, zamurowany po wojnie) został wydobyty z gruzów starego kościoła Frauenkirche i celowo, pomimo uszkodzeń, ponownie wykorzystany w nowym budynku.



W ołtarzu widzimy Jezusa modlącego się na Górze Oliwnej, a obok dwie postacie ze Starego Testamentu i dwie z Nowego. Od lewej są to: Mojżesz z tablicami Dziesięciu Przykazań, pośrodku po lewej stronie Paweł z Tarsu dzierżący miecz i trzymający książką, pośrodku po prawej stronie św. Filip Apostoł z krzyżem oraz Aaron, brat Mojżesza, z napierśnikiem oraz kadzielnicą, jako symbolami kapłaństwa. Nad Mojżeszem i Pawłem unosi się anioł trzymający łańcuch z pszenicy, a nad Filipem i Aaronem kolejny z winoroślą. Razem tworzą one symbol chleba i wina i tym samym Ciała i Krwi Chrystusa. Na lewo od Jezusa znajdują się mały oraz duży anioł. Kolejny anioł unosi się bezpośrednio nad Jezusem – trzyma on w rękach krzyż, będący zwiastunem ukrzyżowania. Na prawo od nich, nieco w głębi leżą dwaj śpiący mężczyźni – uczniowie – tych figur nie pomalowano żadnymi farbami. W tle, za Jezusem, widać panoramę Jerozolimy. Na całą sceną góruje Oko Opatrzności, otoczone chmurami.

Powyżej ołtarz przechodzi w prospekt organów.



Organy nie są od ołtarza wyraźnie oddzielone, tworzą z nim całość. Twórcą oryginalnych organów Frauenkirche był słynny wytwórca organów Gottfried Silbermann. W 1736 ukończył on instrument przeznaczony dla kościoła, 1 grudnia tegoż roku dwugodzinny koncert dał tam Jan Sebastian Bach. Organy te zostały całkowicie zniszczone wraz z całym wnętrzem kościoła, nie zachowały się też oryginalne plany Silbermanna. Rekonstrukcja instrumentu okazała się niemożliwa, ponadto uznano, iż jedynie instrument rozbudowany o elementy nowoczesne jest w stanie sprostać różnorodnym wymaganiom repertuaru organowego od muzyki dawnej po muzykę współczesną. Pomimo krytyki planów budowy nowoczesnych organów uniwersalnych ze strony licznych znanych organistów, dyrygentów, organmistrzów i międzynarodowych ekspertów organowych, nowe organy powstały w latach 1997-2005.

Świątynia może pomieścić około 5 tysięcy wiernych - w ławkach ustawionych koncentrycznie pod kopułą i za podtrzymującymi ją filarami oraz na kilku poziomach empor okalających z trzech stron okrągłe wnętrze kościoła.







Wychodzimy…

A teraz obowiązkowo piwko ! Zwłaszcza, że zaczął padać deszcz, a na Neumarkt rzucił mi się w oczy szyld z Augistinerem . Piwko to miło wspominam z włóczęgi po Monachium podczas powrotu z traperzenia na Sardynii. Nie ma żadnych wątpliwości, iż musi być właśnie ono w „Augustiner an der Frauenkiche” .

Ludzi wewnątrz sporo, ale udaje nam się znaleźć stolik na pięterku.



A nasza koleżanka w tym czasie ma zupełnie inne klimaty .







Czas do umówionego spotkania szybko minął. Śmiem twierdzić, że za szybko ...

Już w komplecie, wracamy pod Frauenkirche (koleżance „od dawnych mistrzów” bez problemu udało się wejść do świątyni).

Obiad zjemy w Restauracji Coselpalais. Niestety w ulewie, co skutkuje dla części przenosinami do stolików nie zalewanych obficie wodą, gdyż przy wspólnym dużym stole niektóre byłyby zaraz zmokłymi kurami .



Moje danie to Gebratenes Filet vom Adlerfisch - smażony filet rybny (tej ryby nigdy wcześniej nie jadłam) z sosem na bazie rieslingu, koprem morskim, risotto z białymi i zielonymi szparagami oraz kawałeczkami zapiekanej szynki. Ładnie skomponowanie i smaczne . Do tego pszeniczne piwko.



W słońcu byłoby przyjemniej, ale cóż poradzić? Ci i tak zawsze mają mokro ...



Pozostali się nie rozpłyną .





A my mamy parasole lub kurtki przeciwdeszczowe, więc możemy iść dalej .

Żyjąc w poprzedniej epoce, Drezno uważałem za typowe robotnicze miasto NRDowskiej machiny, jak Chemnitz czy Magdeburg.
Dlatego zaskoczenie przy pojawieniu się tam było naprawdę spore. I nadal zaskakuje nawet na zdjęciach. Kręciliśmy się po tych samych kątach. Mamy podobne zdjęcia. Pięknie.

W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku byłem na wycieczce zakładowej : Drezno , Karl-Marx-Stadt i Lipsk , wszystkie te miasta zapamiętałem jako piękne i wspaniałe ( mimo że niemieckie ) , ale Drezno postawiłbym na pierwszym miejscu , bo wtedy zapamiętałem go najlepiej . 20 lat później byłem w Niemczech częstym gościem odwiedzając różne miasta , ale na długie , dokładne zwiedzanie Drezna jakoś brakowało czasu , bo to ponad 700 km od domu . . .
Popatrzę sobie na to miasto u Ciebie


Pozdrawiam
Piotr

Drezno jest super! Zwłaszcza w pogodę sprzyjającą zwiedzaniu

Deszczowa aura zdecydowanie zniechęciła do dalszego zwiedzania. Zdecydowałyśmy, że po drodze do aut zaglądniemy jednak jeszcze na zamkowy dziedziniec. Poszłyśmy drogą najkrótszą, kolejny raz Töpferstraße i koło Fürstenzug.







Residentzschloß w wersji „mini”…