PREHISTORIA - GRECJA 1987

PabloX napisał(a):Nie mogę się doczekać, żeby przeczytać, co narozrabiałeś, jak się obudziłeś - zapewne na lekkim kacu

A tych zakapiorów od Czałczesku to było trzech łącznie z psem, czy trzech plus pies?

Trzech + pies. Sądząc po wyrazie oczu, pies miał najwyższe IQ. Zresztą pozostali mówili do niego "Panie majorze"
To musiał być przebrany agent Securitate.

Poprostu rewelacja
W tamtych czasach człowiek/turysta musiał być baaaaardzo zaradny
Ja w latach '80 to co najwyżej do turystyki zagranicznej mogę zaliczyć wycieczki szlakami granicznymi Polska - Czechosłowacja...

pozdr

dżejbo napisał(a): Trzech + pies. Sądząc po wyrazie oczu, pies miał najwyższe IQ. Zresztą pozostali mówili do niego "Panie majorze"
To musiał być przebrany agent Securitate.

Jeżeli pies był duży i nazywany Panem Majorem, to może jakaś rodzina Majora Majora Majora Majora - mi się ta postać kojarzy (ale nie wiem, dlaczego) właśnie z psem

BTW kto służył w Ludowym Wojsku Polskim, to może też skojarzyć z przypowieścią oficerów politycznych adresowaną do żołnierzy na służbie wartowniczej, o tajnej broni niemieckich rewizjonistów - psie z kamerą zamiast oka

Już jutro (a właściwie dziś) Rumunia c.d. i Węgry

Rewelacja Uwielbiam takie retro relacje ...

Witam Dżejbo
Fantastyczna relacja, piękne zdjęcia - czytam z wielką przyjemnością. Nikt z moich znajomych nigdy nie doświadczył tylu przeżyć na wakacjach. Fotki pierwsza klasa oldschool'u
Pozdrawiam
Artur

26.08.
Kac straszliwy, Ewa się do mnie nie odzywa. W przedziale sąsiedzi omijają mnie wzrokiem.
Najchętniej potraktowaliby mnie jak ich rodak Vlad Dracula zwany Palownikiem.
No, dobra. Halo, salut, jestem przestępcą.
Od samego przebudzenia nie mogę się pozbyć dziwnej frazy muzycznej, która chyba mi się przyśniła. W głowie huczy: Nu ma iei, nu ma, nu ma iei. Nawet ziewam do tej natrętnej melodii.
Ma-ia-hii
Ma-ia-huu
Ma-ia-hoo
Ma-ia-haa !
Naprzeciwko siedzi młody Rumun i badawczo mi się przysłuchuje. W trakcie rozmowy okazuje się, że myśli o założeniu zespołu. Ma kilka wymyślonych nazw O-XYGEN lub O-ZONE. Jestem za O-ZONE.
Mija godzina za godziną, monotonna jazda, w końcu Węgry i o 17 byliśmy w Budapeszcie. Trochę za późno na zwiedzanie, więc wpadliśmy na pomysł, żeby pojechać do Pragi, a potem do naszej koleżanki, która mieszka w Kotlinie Kłodzkiej.
Stoję w długaśkiej kolejce do kasy i jestem dosłownie pierwszy, gdy okienko się zamyka. Dopiero moje krzyki, zaklęcia i w końcu błagania spowodowały, że sprzedano nam bilety. Zjedliśmy typowe węgierskie danie, czyli schabowego z frytkami, kupiliśmy chleb, konserwę, obejrzeliśmy okolice dworca Keleti ( nie mamy już nic do przehandlowania) i dalej w drogę.
Pociąg „Saxonia” (jadący do Drezna) jest wypełniony szczelnie młodymi Niemcami z DDR. Kucamy na korytarzu aż do samej Pragi.

dżejbo napisał(a):26.08.
Kac straszliwy, Ewa się do mnie nie odzywa. W przedziale sąsiedzi omijają mnie wzrokiem.
Najchętniej potraktowaliby mnie jak ich rodak Vlad Dracula zwany Palownikiem.
No, dobra. Halo, salut, jestem przestępcą.
Od samego przebudzenia nie mogę się pozbyć dziwnej frazy muzycznej, która chyba mi się przyśniła. W głowie huczy: Nu ma iei, nu ma, nu ma iei. Nawet ziewam to tej natrętnej melodii.
Ma-ia-hii
Ma-ia-huu
Ma-ia-hoo
Ma-ia-haa !
Naprzeciwko siedzi młody Rumun i badawczo mi się przysłuchuje. W trakcie rozmowy okazuje się, że myśli o założeniu zespołu. Ma kilka wymyślonych nazw O-XYGEN lub O-ZONE. Jestem za O-ZONE.
Mija godzina za godziną, monotonna jazda, w końcu Węgry i o 17 byliśmy w Budapeszcie. Trochę za późno na zwiedzanie, więc wpadliśmy na pomysł, żeby pojechać do Pragi, a potem do naszej koleżanki, która mieszka w Kotlinie Kłodzkiej.
Stoję w długaśkiej kolejce do kasy i jestem dosłownie pierwszy, gdy okienko się zamyka. Dopiero moje krzyki, zaklęcia i w końcu błagania spowodowały, że sprzedano nam bilety. Zjedliśmy typowe węgierskie danie, czyli schabowego z frytkami, kupiliśmy chleb, konserwę, obejrzeliśmy okolice dworca Keleti ( nie mamy już nic do przehandlowania) i dalej w drogę.
Pociąg „Saxonia” (jadący do Drezna) jest wypełniony szczelnie młodymi Niemcami z DDR. Kucamy na korytarzu aż do samej Pragi.

Zaintrygowała mnie nazwa 0-ZONE
Czyżby ktoś był aż takim wizjonerem?))

dżejbo napisał(a):26.08.
Kac straszliwy, Ewa się do mnie nie odzywa. W przedziale sąsiedzi omijają mnie wzrokiem.
Najchętniej potraktowaliby mnie jak ich rodak Vlad Dracula zwany Palownikiem.
No, dobra. Halo, salut, jestem przestępcą.
Od samego przebudzenia nie mogę się pozbyć dziwnej frazy muzycznej, która chyba mi się przyśniła. W głowie huczy: Nu ma iei, nu ma, nu ma iei. Nawet ziewam to tej natrętnej melodii.
Ma-ia-hii
Ma-ia-huu
Ma-ia-hoo
Ma-ia-haa !
Naprzeciwko siedzi młody Rumun i badawczo mi się przysłuchuje. W trakcie rozmowy okazuje się, że myśli o założeniu zespołu. Ma kilka wymyślonych nazw O-XYGEN lub O-ZONE. Jestem za O-ZONE.
Mija godzina za godziną, monotonna jazda, w końcu Węgry i o 17 byliśmy w Budapeszcie. Trochę za późno na zwiedzanie, więc wpadliśmy na pomysł, żeby pojechać do Pragi, a potem do naszej koleżanki, która mieszka w Kotlinie Kłodzkiej.
Stoję w długaśkiej kolejce do kasy i jestem dosłownie pierwszy, gdy okienko się zamyka. Dopiero moje krzyki, zaklęcia i w końcu błagania spowodowały, że sprzedano nam bilety. Zjedliśmy typowe węgierskie danie, czyli schabowego z frytkami, kupiliśmy chleb, konserwę, obejrzeliśmy okolice dworca Keleti ( nie mamy już nic do przehandlowania) i dalej w drogę.
Pociąg „Saxonia” (jadący do Drezna) jest wypełniony szczelnie młodymi Niemcami z DDR. Kucamy na korytarzu aż do samej Pragi.

Dżejbo, patrząc na wykonawców, to naprzeciwko Ciebie musiał jechać przyszły tatuś któregoś z nich... piosenkę, którą usłyszał w pociągu od pewnego skacowanego Polaka nucił sobie przy goleniu i na fleku, a syn potem zrobił z niej na cześć taty światowy hit

Od tej pory będę się do Ciebie zwracał Maestro

27.08
Oczywiście do Pragi-Libeń, bo pociąg nie jechał przez Pragę Główną. Fakt ten zaskoczył nas nieco o 4 rano, tak, że wyskakiwaliśmy kiedy pociąg już ruszał.
Po peronach chodził starszy łysawy facet( chociaż przydałyby mu się lekkie postrzyżyny) i wołał „Auteczko, auteczko” , a raczej powinien szukać drezyny wśród pociągów pod specjalnym nadzorem.
Przespaliśmy trzy godziny w ciepłej poczekalni i pojechaliśmy na Hlavni Nadrażi. Vlakiem ma się rozumieć. Wymieniliśmy pieniądze i zawczasu kupiliśmy bilety na wieczorny pociąg do Międzylesia, bo nie było kolejek do kas. Na budynku dworca wielki napis :
Se Sovetskym Svazem na većne ćasy!
Akurat, pomyślałem, rok może dwa i zawali się, zobaczycie!
Oddaliśmy plecaki do przechowalni i wolni, jak sanki w maju, pojechaliśmy metrem zwiedzać Pragę. Najpierw Mala Strana i zamek na Hradćanach. Oglądaliśmy wszystko robiąc zdjęcia:
Schody zamkowe, urokliwa Złota Uliczka, katedra Św. Wita, dziedzińce, ogrody , bramy.

Po wspaniałościach zamkowych przyszło straszliwe pragnienie. Pragnienie czegoś takiego przyziemnego, ludzkiego, no piwa po prostu. Nareszcie jakaś piwiarnia - „U Zlateho Tygra”
Piwo wspaniałe, tylko jakiś namolny facet – Vaclav, jak się przedstawił- przynudza, że kiedyś jeszcze będzie prezydentem. Ci Czesi to mają fantazję, literat na prezydenta!, a może elektryk?!
Przez most Karola przeszliśmy na drugą stronę Wełtawy, na Stare Miasto.
Pragi nie da się obejrzeć w jeden dzień, chociaż naiwnie próbowaliśmy. Skończyło się obolałymi nogami , mętlikiem w głowie od nadmiaru wrażeń i wilczym apetytem.
Resztę pieniędzy wydaliśmy na kilka kanapek i coś do picia.
O 19 ruszyliśmy do Polski , a rozmowy z poznanym sympatycznym małżeństwem z Łodzi (!)
niezmiennie skręcały na tematy kulinarne, bardzo głośno mówione, by zagłuszyć burczenie w brzuchach.
Wysiedliśmy na pustej, zimnej stacji w Międzylesiu tuż przed północą, bez szans na dotarcie do Domaszkowa, gdzie mieszka Kaja. Zabrakło tylko 10 km. Śpimy na dębowej ławce w poczekalni.

28.08
O 4 rano jedziemy dziesięć minut pociągiem do Domaszkowa. Krótki spacer przy wtórze szczekających z zimna zębów i długie dobijanie się do domu Kaji. Kaja sadza nas w wygodnych fotelach, poi ciepłą herbatą i w końcu okrywa miękką kołderką. Spać, spać. Po kilku godzinach przyjechał mąż Kaji, więc zasiedliśmy przed domem w ciepłych promieniach słońca i zaczęliśmy opowiadać swoje przeżycia: „Z Łodzi, po wielu problemach z wykupieniem „zielonej karty”, wyjechaliśmy dopiero o 23. Byliśmy tuż przed Radomiem, gdy Darek stwierdził, że nie ma hamulców. Hamując butami zatrzymaliśmy się na jakimś parkingu i spędziliśmy pierwszy nocleg w samochodzie…itd, itd...”
Hałas na podwórku panował niemiłosierny – czworo dzieci, trzy psy gryzące się ze sobą, kaczki kwaczące, kury gdaczące i porykujące w oborze bydło. Andrzej, mąż K. klepie kosę. Siostra A. tnie sieczkę. Szwagier zarzyna prosiaka. Przejeżdża pociąg dając sygnał dźwiękowy. Samolot wojskowy przekracza barierę dźwięku. Na gumno spadają szczątki radzieckiej stacji kosmicznej Mir. Ot, normalny sielski dzień.
A potem spanie-jedzenie-spanie.
29.08
Odrabiamy zaległości w czytaniu gazet, oglądamy telewizję i pojadamy coś, od czasu do czasu.
Idziemy na bardzo powolny spacer po polach z 2-letnią córeczką Kaji. Jestem jakiś nieswój – nic się nie dzieje, nigdzie nie trzeba jechać, jedzenia i picia jest pod dostatkiem. Nuda taka, że nie mogłem wieczorem usnąć.
30.08
Powrót do Łodzi pociągiem. KONIEC

Maestro, pięknie się czytało i szkoda, że już relacji nadszedł kres. Może jeszcze chociaż jakiś mały epilog?

dżejbo napisał(a):KONIEC

A w 88 gdzie byłeś na wakacjach

longtom napisał(a):

dżejbo napisał(a):KONIEC

A w 88 gdzie byłeś na wakacjach

Myślę, że byliśmy większą gromadą na wyspie Czaplak na Jezioraku, nie prowadziłem zapisków, czego
dziś żałuję. Mam za to zapiski z tatrzańskich wędrówek z 1980 roku. Ale waham się, czy zanudzać takimi starociami.
Pozdrawiam JBo