Pra-dziadowska relacja - Jesioniki o każdej porze roku :)

12 czerwca (piątek) -Spacer na Zámecką horę

Z Šumperka jedziemy w stronę Velkich Losin. Niestety zaczyna się ulewa (znowu! ). Chwilę czekamy w samochodzie, łudząc się, że przejdzie. Niestety, póki co, się na to nie zanosi. Trudno, zobaczymy uzdrowisko kiedy indziej. A warto tu przyjechać, żeby zwiedzić renesansowy zamek, wytwórnię ręcznie czerpanego papieru, pospacerować po parku i pomoczyć się w termalnym basenie. Zapisuję w pamięci "na przyszłość"

Wracamy do Vrbna, ale inną drogą - przez Rýmařov (po polsku po prostu: Rymarzow), w którym zatrzymujemy się na trochę, głównie na obiad. A ponieważ po wyjściu z restauracji, okazuje się, że się wypogodziło, zaglądamy na tutejszy rynek, na którym stoi pierwotnie renesansowy ratusz z początku XVII stulecia, później przebudowany w stylu barokowym:



Nie robi na nas wielkiego wrażenia. Na łażenie po tym miasteczku nie mamy już ochoty (zresztą nie ma tu zbyt pięknych obiektów do podziwiania). Wsiadamy do Fabiaka i przez Małą Morawkę wracamy do Vrbna.



Niestety po drodze napotykamy na małe utrudnienia w ruchu:



Podobają mi się te czeskie buźki (na końcu robót drogowych zawsze pojawia się uśmiechnięta); wydaje mi się, że kierowcy, widząc je, mogą być mnie zdenerwowani

Udaje nam się w końcu dojechać na camping. Pakujemy Kozela do plecaka i idziemy na spacer - na Zámecką horę. Szlak biegnie tuż obok naszego campu. Jest to ścieżka wijąca się serpentynami dookoła góry. Nie chce nam się tak bez sensu kręcić w kółko, postanawiamy sobie ten szlak nieco skrócić "Kto drogi prostuje, ten w domu nie nocuje" mówi przysłowie; na szczęście z nami nie było tak źle

W górę:



Trochę się rozmyłam

Wszechobecne mchy, znaczy się północna strona - tego mnie nauczono w harcerstwie (Szkoda, że szybko z niego zrezygnowałam. Może bym się jeszcze czegoś nauczyła ):



Docieramy na szczyt:



i zaczynamy poszukiwania owych ruin hradu z drugiej połowy XV wieku. Po chwili znajdujemy to, co zostało z zamku:



Niezbyt imponujące, trzeba przyznać Ale ruiny są!

Za to widoki bardzo ładne. Aż chce mi się odfrunąć :



Ale (nie)stety mąż chwyta mnie i ściąga na ziemię Na ziemi też nie jest źle, zwłaszcza jak się otworzy piwo W doskonałych humorach (zdobycie szczytu plus piwko) powoli schodzimy z Zámeckiej hory (tym razem asfaltem):





A góry dymią, dymią, dymią:



i zwiastują na jutro piękną pogodę

Wieczorem zaglądamy do campingowej knajpki na piwko i "coś na ząb":



A "jutro" pojedziemy daleko, do... Na razie to tajemnica

janusz.w. napisał(a): Z Kazatelnego zjeżdżałem.

Jak mi przejdzie katar, to całkiem możliwe, że w weekend poszuramy w rejonie Rejvizu, a wówczas pewnie zahaczymy też o Kazatelny

W tych butach wyglądasz jak Borostworek

No więc, Agnieszko, jednak załapałam się na nieznane . Vrbno było u mnie bez Zamkowej Góry, Šumperk bez wysiadania z auta (za to wielokrotnie, chociażby w drodze do Cro ), a Rýmařova nie było wcale... A Velké Losiny lubimy i co jakiś czas tam zaglądamy.

Bardzo jestem ciekawa, gdzie jest to daleko....

weldon napisał(a):W tych butach wyglądasz jak Borostworek

To są stuptuty Fajny "wynalazek", żeby sobie spodni błotem nie pobrudzić (a najlepiej sprawdziły się kiedyś w Tatrach, przy przedzieraniu się przez zaspy śnieżne). Ale ja nie wiem, co (kto) to jest Borostworek? (Nawet wujek google nie wie ) Czy to jakiś stworek z lasu (boru)?

dangol napisał(a):No więc, Agnieszko, jednak załapałam się na nieznane . Vrbno było u mnie bez Zamkowej Góry, Šumperk bez wysiadania z auta (za to wielokrotnie, chociażby w drodze do Cro ), a Rýmařova nie było wcale... A Velké Losiny lubimy i co jakiś czas tam zaglądamy.

Cieszę się, że coś nieznanego się jednak znalazło. Może się jeszcze znajdzie

Iwona1973 napisał(a):Bardzo jestem ciekawa, gdzie jest to daleko....

Cześć Iwona! Cierpliwości... Powinno Wam się podobać


edit: Weldon, już wiem, co to są borostwory - Kajko i Kokosz je spotkali. Dokształciłam się przy okazji, dzięki

maslinka napisał(a):No tak, to jest najgorsze... Rozumiem Cię, bo prawie od miesiąca jestem na L4 Ale u mnie to już (mam nadzieję) końcówka. Szybkiej regeneracji Ci życzę

A dziękuję, dziękuję i wzajemnie

dangol napisał(a):Jak mi przejdzie katar, to całkiem możliwe, że w weekend poszuramy w rejonie Rejvizu, a wówczas pewnie zahaczymy też o Kazatelny

Wczoraj na rejvizkich łąkach warunków praktycznie brak resztki śniegu w śladzie... Pod lasem i dalej przez Kazatelny w kierunku Opawskiej Lovieckiej Chaty ...lód i 'lodośnieg'. Na podejściu na kazatelny ze dwa razy foki zakładałem No a zjazd dla mnie skończył się fatalnie. Jezeli myślicie o szuraniu, to chyba trzeba gdzieś wyżej... W opady śniegu już nie wierzę.

pozdr

No to do d... Rejviz odpada . Dzięki za informację
Czyżby to koniec biegówek tej zimy? Wyżej bylismy tydzień przed Tobą, ale w Karkonoszach też lodowisko, a nie szuranie. Zostają chyba tylko Jakuszyce, ale tam ostatnio straszny tłok

Z przyjemnością zasiadam do relacji

I ja się przyłączę do zwiedzania tej nieznanej krainy

Bardzo lubię czytać Twoje relacje , podejrzewam ,że równie ciekawie opisałabyś nawet spacer dookoła domu - tym bardziej zasiadamy w gronie czytelników

Krzysztof i Lidia napisał(a):Z przyjemnością zasiadam do relacji

Krzysztofie i Lidio - witajcie!

arabesqa74 napisał(a):I ja się przyłączę do zwiedzania tej nieznanej krainy

Miło mi

Ewa i Piotr napisał(a):Bardzo lubię czytać Twoje relacje , podejrzewam ,że równie ciekawie opisałabyś nawet spacer dookoła domu - tym bardziej zasiadamy w gronie czytelników

Hehe, dzięki
Ja wiem, że niektóre miejsca, do tej pory przedstawione, to średnio ciekawe są... Ale za to zaraz zaserwuję Wam prawdziwą perełkę

Trzymam za słowo... liczę po powrocie z pracy na ciekawą wieczorową opowieść

maslinka napisał(a):Podobają mi się te czeskie buźki (na końcu robót drogowych zawsze pojawia się uśmiechnięta); wydaje mi się, że kierowcy, widząc je, mogą być mnie zdenerwowani

W Austrii i Niemczech spotykam je od wielu lat.
Na kilkunastokilometrowych odcinakch utrudnień drogowych stawiają je co dwa kilometry. Początkowo są zmartwione, na kolejnych buźka się stopniowo wypogadza, by pod koniec zacząć się usmiechać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):W Austrii i Niemczech spotykam je od wielu lat.
Na kilkunastokilometrowych odcinakch utrudnień drogowych stawiają je co dwa kilometry. Początkowo są zmartwione, na kolejnych buźka się stopniowo wypogadza, by pod koniec zacząć się usmiechać.

Zgadza się, też je tam widzieliśmy. Miły zwyczaj

Ewa i Piotr napisał(a):Trzymam za słowo... liczę po powrocie z pracy na ciekawą wieczorową opowieść

Zawsze dotrzymuję słowa


13 czerwca (sobota): "Mała Praga" - część pierwsza

Dzień wita nas piękna pogodą; co za miła odmiana Wczoraj wieczorem udało mi się namówić męża na długą wycieczkę, a dzisiejsza aura potwierdziła, że ma to sens.

Pisałam, że pojedziemy daleko, bo z Vrbna do... Ołomuńca jest 77 km, a to jednak spora odległość do pokonania, biorąc pod uwagę, że przyjechaliśmy w Jesioniki na kilka dni. Mój małżonek skłania się raczej do zwiedzania okolic w sensie dosłownym. Ja jednak nie daję za wygraną i... wygrywam Nigdy nie byliśmy w Ołomuńcu, a słyszałam, że to piękne miasto; bywa zwane "małą Pragą", chociaż do tych określeń, po wizycie w Šumperku, mam pewien dystans

Ale to właśnie w Šumperku chwyciłam jakiś folder z reklamą Olomouckiego Kraju, więc można powiedzieć, że "mały Wiedeń" przyczynił się do odwiedzenia "małej Pragi" A jako że małe jest piękne, jedziemy!

Widoczki z trasy:



Nie uniknęliśmy remontów po drodze, ale jest dobrze - "buźka" już się uśmiecha:



Ołomuniec (po czesku: Olomouc) może się poszczycić drugim, po centrum Pragi, największym zespołem zabytkowym w Czechach. Z pewnością jest co podziwiać, więc te 1,5 godziny, które spędziliśmy w samochodzie, żeby tu dojechać, powinny nam zostać wynagrodzone.

Zarys historii miasta, z Wikipedii :

Pierwsza wzmianka o Ołomuńcu pochodzi z 1017 r. Pięćdziesiąt lat później był już siedzibą biskupstwa. W 1187 r. miasto (od 1253 r. mające status miasta królewskiego) zostało stolicą Moraw. Przez kolejne setki lat Ołomuniec był drugim, po Pradze, największym ośrodkiem miejskim dzisiejszych Czech. W 1573 r. powstał tu uniwersytet (drugi w Czechach pod względem starszeństwa). Kres tego "złotego wieku" przyniosła wojna trzydziestoletnia - w 1642 r. wojska szwedzkie zajęły i zniszczyły zamienione w twierdzę miasto, które wkrótce utraciło tytuł morawskiej stolicy na rzecz Brna. W XIX wieku dzięki industrializacji i szlakom komunikacyjnym (przede wszystkim linii kolejowej z Pragi na Śląsk) Ołomuniec znowu stał się wielkim ośrodkiem miejskim, nigdy jednak już nie zdołał konkurować z Brnem.

Udaje nam się zaparkować w pobliżu jednego z najważniejszych zabytków. Ruszamy w stronę wystającej zza kamienic wieży:



Idziecie z nami? :



Katedra św. Wacława ledwo mieści się w kadrze. Robi wrażenie:



Ale ja lubię detale:



Wchodzimy do środka:





Jednak bardziej mi się podoba z zewnątrz, ale trzeba się trochę cofnąć, żeby objąć cały budynek wzrokiem.

Dla miłośników historii, kilka informacji o katedrze:

Trzecia wieża kościoła o wysokości 102 m jest najwyższą wieżą kościelną na Morawach a drugą najwyższą w Czechach. Trójnawowa budowla w typie halowym mieści się w obrębie pierwotnego średniowiecznego układu.

Budowę katedry zapoczątkował udzielny książę Świętopełk w latach 1104-1107. Jego syn, udzielny książę Wacław, przekazał nieukończoną budowlę biskupowi ołomunieckiemu, Henrykowi Zdikowi. Ten ją w roku 1131 poświęcił i przeniósł do niej siedzibę swojej kapituły. Katedra w swej historii przeszedła wiele zmian i przebudów. W wyniku radykalnej przebudowy po pożarze w 1265 roku kościół uzyskał swój gotycki wygląd.

Gotyckie filary podpierające halę trójnawową pochodzą z XIII wieku, natomiast rozległe prezbiterium o rozmiarach 35 x 23 m wzniesiono w epoce baroku. Pod koniec XIX wieku katedra uzyskała swój dzisiejszy, neogotycki wygląd. Pod prezbiterium położona jest krypta dostępna przez dwoje schodów bocznych. Po południowej stronie hali trójnawowej znajduje się wstęp do manierystycznej kaplicy św. Stanisława. Obok wstępu do kaplicy umieszczone są tablice nagrobne z XVI oraz początku XVII wieku. Na neogotyckim ołtarzu obok jednego z filarów podpierających halę trójnawową stoi relikwiarz z czaszką św. Jana Sarkandra kanonizowanego przez papieża Jana Pawła II. w 1995 roku. Katedralne organy należą do największych i najciekawszych tego typu instrumentów w Czechach.

Katedrę najlepiej podziwiać z placu przed Muzeum Archidiecezjalnym. Ma ono swoją siedzibę w dawnym Domu Kapituły Katedralnej (można tu też zwiedzić kaplicę św. Barbary); budynek wygląda tak:



Do bryły kościoła przylega Kaplica św. Anny:



Zbudowano ją w latach 1306-1349 po to, by przechowywać cenna relikwię - rękę św. Anny.

Kaplica jest niestety zamknięta. Pstrykamy jej jeszcze zdjęcie z obłoczkiem:



Wszystkie wspomniane budowle są częścią Zamku Ołomunieckiego. To właśnie tutaj, w roku 1306, zamordowano ostatniego Przemyślida, króla Czech Wacława III. Dawny zamek Przemyślidów, który jest położony na wzgórzu św. Wacława, został w roku 1962 wpisany do Rejestru Narodowych Instytucji Kultury Republiki Czeskiej.

Pięknie było na wzgórzu Wacława. Jednak mamy jeszcze sporo do zobaczenia. Zmierzamy w stronę "serca miasta", po drodze mijając budynek z ciekawą elewacją:



inne piękne budynki:



czy Fontannę Trytonów:



Szynk jeszcze niestety zamknięty :



Zbliżamy się do Rynku Starego Miasta, a właściwie do Górnego Rynku:



Ale tam zabiorę Was w kolejnej części olomouckiej opowieści