Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

longtom napisał(a):Jakoś te z zieloną dominantą bardziej mi się, w ten mokry i zimny wieczór, podobają.

pzdr

I mnie też , zdecydowanie

Piekne widoki
Marmolada i Sella już sa mi nieco znane

mysza73 napisał(a):

longtom napisał(a):Jakoś te z zieloną dominantą bardziej mi się, w ten mokry i zimny wieczór, podobają.

pzdr

I mnie też , zdecydowanie

Z wiadomych powodów, też wolę na zielono , aczkolwiek mając do wyboru biel, albo siedzenie w domu, na kolejne Dolomity w śniegu zdecydowałabym się bez wahania.

tony montana napisał(a): Marmolada i Sella już sa mi nieco znane

Też je miałeś na zielono

dangol napisał(a): Pralongià to po ladyńsku długa łąka. Gdyby nie śnieg, z pewnością mogłybyśmy stwierdzić, że nazwa jest dobrana perfekcyjnie. Trzeba będzie się kiedyś na tę łąkę wybrać o innej porze roku.

No i wreszcie się udało .





Pod koniec 1920 r. łąkę z małą chatką nabyła rodzina Pescolderung z La Villa. W tej miejscowości założyli jeden z pierwszych hoteli w Dolomitach, a trzej synowie (dzieci u Pescolderungów było aż siedemnaścioro) często zabierali hotelowych gości na narciarskie wędrówki właśnie na długą łąkę - “Prà-lunc”. To właśnie goście zainspirowali Pescolderungów , aby na łące zbudować pierwsze schronisko… Większy obiekt powstał w 1932 r., już w 1936 r. budynek został powiększony i unowocześniony, a w 1976 roku stanął obecne schronisko z restauracją.





Miejsce jest naprawdę wyśmienite, by tu przysiąść przy piwku i apfelstrudlu Albo przy czymś innym, wtedy zimą delektowałam się leśną panacottą. Wybór jest spory, nie tylko słodkości.

dangol napisał(a):Miejsce jest naprawdę wyśmienite, by tu przysiąść przy piwku i apfelstrudlu ...


...Albo przy czymś innym, wtedy zimą delektowałam się leśną panacottą. Wybór jest spory, nie tylko słodkości.

my często zimą w takich miejscach stawiamy na bombardino

a miejsce jest rzeczywiście świetne. I zimą i latem...

pozdrawiam,
Michał

Mikeee napisał(a): my często zimą w takich miejscach stawiamy na bombardino

Zimowe Dolomity bez bomardino nie istnieją . Przynajmniej na powitanie być musi .

Na skąpanej w słońcu Pralongii posiedzieliśmy dość długo, nie tylko ze względu na piwko, a przede wszystkim z powodu świetnych widoków .

Widoki, pogoda, trasa urzekają a jaki kontrast z tym co za oknem teraz.

Lidia K napisał(a): jaki kontrast z tym co za oknem teraz

Zima się zbliża , nawet na naszej wrześniowej wycieczce była jej zapowiedź - Tofana przyprószona śniegiem…
Zimą 2011 widoki też były fajne

Będąc na Pralongii, oczywiście nie można pominąć malowniczego kościółka św. Antoniego z 1977 r. Na imię Antonia miała zmarła w 1972 r. żona ówczesnego właściciela schroniska, Konrada Pescoldernga.




Przed nami powrót do San Cassiano…
Zimą wracałam „po śladach” do kolejki na Piz Sorega. Tym razem zaspy nie przeszkadzały, a szlak pieszy nie był nartostradą, więc poszliśmy nim właśnie (konkretnie tym o numerze 22 ).

Początkowo jednak przez łąkę ciut na skróty…







… po chwili na widoczną właściwą trasę.

Fajnie mieć domek w takim miejscu…





Cóż… nie mogliśmy tam przenocować, musieliśmy iść dalej .

Jak bym miał jeszcze jechać do Włoch, to postaram się jednak nie ominąć Dolomitów . W tych najpiękniejszych górach świata byłem tylko raz i też było tak pięknie jak na Waszych zdjęciach .
Mi się wszystko podoba , i na biało i na zielono .
pzdr.

Włoch na kiedyś w nieokreślonej przyszłości nie wykluczam, również kolejnego (do tej pory u mnie były dwa, więc żaden wynik) wypadu w Dolomity.
A że z tej części wakacji fotek mamy chyba najwięcej, więc zieleni (i bieli) będzie prawdopodobnie jeszcze na kilkanaście odcinków.
Sardynia... jeszcze daleko .

Zanim jednak zeszliśmy na sam dół, fajnie było posiedzieć w jakimś malowniczym miejscu. Na przykład przy takiej oto chatce .







A przede wszystkim – z widokiem na skalne turnie .