Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

dangol napisał(a):Cala Coticcio

REWELACJA, no, no moja Brelska plaża ma godnego konkurenta, albo i zostaje w tyle;
wspaniałe miejsce, dzięki, że pokazaliście, bo palcem po mapie pewnie bym nie trafił, zazdroszczę pozytywnie

Namęczyliście się, żeby trafić do tej przepięknej zatoczki, ale było warto! Cudne miejsce

Ale mieliście pustki na tej plaży . Znowu byliśmy na prawo od Was , ale tym razem to było ze 13,5 metra .
pzdr.

te kiero napisał(a): ma godnego konkurenta

Jak dla mnie, plaża Coticcio ma wiele konkurentek, chociażby na Milosie

maslinka napisał(a):Namęczyliście się, żeby trafić do tej przepięknej zatoczki

Może to nie był trywialny spacerek, ale męczarnia też to nie była.

tiwa napisał(a):Ale mieliście pustki na tej plaży .

Czasem się zagęszczało, jak dopływali załoganci z jachtów

Obszar morski w rejonie Cala Coticcio to strefa A parku narodowego. O łowieniu ryb nie mogło więc być mowy, no chyba że to połowy fotkowe .

Trzeba przyznać, że rybek było tam sporo , nawet w miejscach niedaleko brzegu (bo przecież tylko w takich bywałam ) momentami wyglądało to tak, jakby się weszło do akwarium. O dziwo, rybki zbytnio płochliwe nie były.
Podwodne fotki jednak nie wyszły Grześkowi aż tak fajne, jakby można było się w takich warunkach spodziewać…

Filmik "w pogoni za rybą" …

Na tym filmie widać, że zatoczka była rybna (nawet jeśli ryby były troszkę zachęcone do pozowania)




W większym rozmiarze TU

tiwa napisał(a): Ładniejsza widziała węża (morskiego ?), a nas oboje coś "popieściło prądem", bo mieliśmy zdrętwiałe opuszki palców. Piękna, tajemnicza i być może niebezpieczna .

Ja nie miałam żadnych dziwnych objawów, ale zanurzałam się co najwyżej po szyję , więc zawsze byłam niedaleko od brzegu. Grzesiek natomiast… nie określił tego czegoś jako „popieszczenie prądem”, ale uznał, że to raczej coś w rodzaju ciągnięcia przy bólach reumatycznych . Odczucie takie trwało u niego aż do wieczora.

Chociaż było świetnie, przed 15-tą zebraliśmy się do powrotu.







Podejście od plaży do tego parkingu, na którym nie zmieściliśmy się, zajęło nam 40 minut. W dół wyszło podobnie, ale to przez pobłądzenie, normalnie byłoby szybciej .













Widok w kierunku miejsca, w którym zaplanowaliśmy kąpiel na kolejny dzień…



Jeszcze chwilka i byliśmy przy aucie.

W drodze powrotnej, na chwilkę zaglądnęliśmy pod Biały Dom . Uznaliśmy jednak, że nie jesteśmy zainteresowani oglądaniem miejsca, gdzie Giuseppe Garibaldi zamieszkał po okresie walk o zjednoczenie Włoch i przeżył tam ostatnich 27 lat swego żywota. Trzeba jednak przyznać, że lokalizacja Casa Bianca di Garibaldi jest świetna .







Skałki w wodzie widoczne z Ponte Moneta…







W La Maddalenie zajechaliśmy do Conada na zakupy obiadowe , a potem pojechaliśmy szukać miejsca noclegowego , lepszego niż „Il Sole”. Na mapie mieliśmy zaznaczony camping na półwyspie Abbatoggia i naiwnie wierzyliśmy, że tam nam się uda. Miejsce byłoby fajne, zwłaszcza ze względu na bliskość morza . Najpierw obiadek, potem jeszcze plażowanie aż do zachodu słońca…
W sumie to moglibyśmy zostać tam na dwie noce i na piątkowy prom do Olbii dotrzeć bezpośrednio po opuszczeniu La Maddaleny. Byłby czas na poznanie (niestety, też tylko pobieżne) także i tej wyspy, a może udałoby się jeszcze wrócić da Caprerę ?

Camping na Punta Abbatoggia istnieje nie tylko na mapie , ale też był już nieczynny... Trafiliśmy na właściciela obiektu (akurat podjechał), niestety ze względu na posezonowy brak odpowiedniej ilości gości, nie opłacało mu się otwierać niczego . Sprzątanie toalet, wywożenie śmieci i inne koszty byłyby większe, niż opłata za nasz pobyt.
Czy na wyspie mamy jakąś inną możliwość nocowania nie pod dachem? Albo camping „Il Sole”, albo żaden. Tyle to sami wiedzieliśmy .

Z tego wszystkiego, nawet nie zaglądnęliśmy nad morze w okolicy campingu...

Niestety, taki stan rzeczy wpłynął na zmianę planów . Zdecydowaliśmy, iż nie zostaniemy na archipelagu aż do końca sardyńskich wakacji… Cóż, jeszcze na tę noc zmuszeni byliśmy wrócić na „Il Sole”, już było za późno na powrót na Sardynię. Nie uśmiechało nam się szukanie czegokolwiek o zmroku, żeby całkiem po ciemku przyrządzać to, co sobie nabyliśmy na obiad. Postanowiliśmy, że następnego dnia odpłyniemy wczesnym popołudniem i wówczas będziemy się martwić, co dalej?

Z nieco popsutymi humorami, wróciliśmy do La Maddaleny.
Wiedząc, że nie będziemy już mieli czasu na objechanie całej wyspy, zdecydowaliśmy się na powrót nadbrzeżną drogą od strony północnej. Nie zatrzymywaliśmy się w żadnej z zatoczek , chociaż kilka miejsc w naszych oczach zasługiwałoby na to. Gdybyśmy mieli zapewnione bezproblemowe miejsce noclegowe, a przed sobą chociaż jeden cały dzień na wysepce!

Na chwilkę stanęliśmy tylko w jednym miejscu – akurat nie tym według nas najfajniejszym, ale tym które sprzyjało zatrzymaniu się przy samej drodze. Tak więc, Cala Lunga z Porto Massimo w tle…









Tego dnia przejechaliśmy około 30 km.

Na „Il Sole” babcia siedziała w otwartym kantorku… Na migi plus „zulu gula” uzgodniliśmy kolejny nocleg, tym razem za 10 euro i obie strony były z tego zadowolone . Zajęliśmy to samo miejsce, co poprzednio. Byliśmy zupełnie sami, więcej desperatów nie było...

No a potem zabraliśmy się za przyrządzanie nadziewanych kalmarów a’la Teo Vafidis, zgodnie z recepturą wykorzystaną już kiedyś na Milosie. Tyle, że tym razem były to kalmary słusznych rozmiarów , a nie takie pikulaje jak wówczas.











Przebywanie na campingu po zjedzeniu obiadu nie miało sensu, ponownie więc (z braku lepszego pomysłu ) poszliśmy do centrum La Maddaleny. Tym razem tylko na lody

Czwartek, 6 października

Pobudka zapowiadała znacznie lepszą aurę, niż to co nastąpiło niespełna pół godziny później…
W ekspresowym tempie musieliśmy sprzątnąć wszystko, co rozstawiliśmy na zewnątrz, śniadanie tym razem wypadło w mało komfortowych warunkach .



Prognoza pogody była niestety do kitu .
Chociaż pierwotnie zakładaliśmy, że na La Maddalenie zostaniemy jeszcze jeden dzień i dopiero po południu wrócimy na Sardynię, to jakoś ten pomysł przestał nam się podobać . Nie dość, że czekałby nas kolejny nocleg na „Il Sole” , to jeszcze ta popsuta aura!

Zapadła zgodna decyzja, że tego dnia opuścimy nie tylko La Maddalenę, ale i Sardynię.
Do wieczornego promu (Moby z Olbii) mieliśmy jednak sporo czasu , trzeba było jakoś go zagospodarować, pomimo niesprzyjających okoliczności pogodowych.
Przeczekaliśmy w aucie największą ulewę, w tym czasie krystalizując plan na drogę powrotną. Póki co, pewność była tylko odnośnie pierwszego jego punktu : zajechanie do Conada i zrobimy zaopatrzenie „do domu” ( czyli oliwa z oliwek dla nas i dla naszych dzieci, no i oczywiście odpowiedni zapasik cannonau ).



Gdy wychodziliśmy z marketu, już nie padało, tylko lekko siąpiło. Pogoda wciąż nieplażowa , ale pomimo tego zdecydowaliśmy się podjechać jeszcze na jedną plażę, tę na której mieliśmy spędzić większą część tego czwartku, gdyby aura była dla nas łaskawa.

Wygooglowana plaża znajduje się na Isola Giardinelli, półwyspie połączonym z La Maddaleną wąziukim przesmykiem z mostkiem. W okolicy tego mostku umiejscowiony jest niewielki porcik - Marina dei Giardinelli.





Mocno wyboista szutrówka prowadzi od mostka aż do parkingu, skąd do bliskiej już plaży dochodzi się ścieżką.
Dziurawa nawierzchnia nie podobała nam się zupełnie, nie chcieliśmy katować auta przed długą drogą powrotną.
Na plażę Testa del Polpo (Głowa Ośmiornicy, po sardyńsku Capocchia du Purpu) poszliśmy więc pieszo , zostawiając samochód zaraz po przejechaniu mostka.

Super zdjęcia, filmiki i komentarz . Czuję się prawie tak, jakbym tam był .
pzdr.

tiwa napisał(a): Czuję się prawie tak, jakbym tam był .

Do wody nie weszliśmy, więc nie możemy nic powiedzieć na temat bogactwa (lub nie) życia morskiego.







W ramach pożegnania z cudnym archipelagiem, w towarzystwie skalnej ośmiornicy wypiliśmy po ostatniej sardyńskiej szklaneczce naszego ulubionego cannonau , resztę flaszki zostawiając sobie na umilenie nocnej przeprawy promem na stały ląd…