Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

Swoją największą foto-zdobycz Grzesiek zawdzięcza jednak mnie
No bo kiedy moczyłam się przy brzegu obserwując rybki, śmignęła koło mnie OŚMIORNICZKA i wpłynęła pod skałkę. Grzesiek był właśnie na brzegu, szczęśliwie dotarł tam minutę wcześniej , tyle co zdążył się wytrzeć ręcznikiem. Wskoczył więc ponownie w kąpielówki i skierował aparat we wskazane przeze mnie miejsce...





Miał wprawdzie dylemat – fotografować, czy raczej złapać stwora na obiad ? Ostatecznie jednak zwyciężyła chęć uwiecznienia, bo taka okazja nieczęsto się zdarza, a ośmiornicę „spożywczą” można sobie kupić .

Ośmiornica początkowo była trochę przestraszona, schowała się do dziury i przybrała barwę otaczających ją kamyczków, udając że jej nie ma. W końcu jednak zwyciężyła ciekawość: cóż to za czerwone dziwo jej przeszkadza? Wyciągnęła macki i przyssała się do apartu i próbowała wciągnąć go do dziury .

Filmik :

(większy rozmiar filmu jest TU)

Miejsce było warte dłuższego pobytu, ale niestety musieliśmy się zebrać, bo napłynęły ciemne chmurzyska i zaczęło grzmieć …

Rewelacja . Ta "brzydka" rybka ( b. ładna i nietypowa ) i zwłaszcza filmik z ośmiornicą.
Gratuluję i pozdrawiam .

Na Capo Caccia choć byłem tylko chwilę - bardzo mi się podobało. Grota Neptuna efektowna, jednak 13 EUR to niemało...

pozdrawiam,
M

Mikeee napisał(a): jednak 13 EUR to niemało...

Fakt, niemało ... Ale zaoszczędziliśmy na noclegach i nie-wstępach do nuragów , więc co tam!

tiwa napisał(a): zwłaszcza filmik z ośmiornicą

Nie ma to jak znaleźć się we właściwym miejscu (tu podziękowania Tobie się należą, za przedwyjazdowe podpowiedzi) o właściwym czasie (tu mieliśmy niebywałego farta ) !

Również gratuluję foto - video zdobyczy .

Gdy przejeżdżaliśmy przez Palmadulę, burza szalała już na dobre. Momentami tak lało, że lepiej było zatrzymać się gdzieś na poboczu, niż jechać dalej…

Może już nie w ulewie, ale jednak wciąż w mocnym deszczu , dojechaliśmy do Pozzo San Nicola, czyli do drogi biegnącej z Porto Torres do Stintino.
Co teraz ?
Nie za bardzo chciałam jechać od razu w kierunku wschodnim, szkoda było tak zupełnie odpuścić północno-zachodni kraniec Sardynii.
Zapadła decyzja, że skoro nie ma warunków na samodzielne ugotowanie obiadu, to pojedziemy na gotowe , pod jakiś daszek w Stintino.

Najpierw jednak dobrze byłoby rozejrzeć się za jakimś miejscem noclegowym, „upolować” je za dnia, bo nawet w deszczu widać przecież więcej niż w nocy . Zanim więc dojechaliśmy do Stintino, zboczyliśmy w stronę położonych ciut wcześniej plaż…

Lokalizacyjne pasował nam maluśki placyk wśród wydm w pobliżu plaży La Pazzona (Cuile pazzoni), który kiedyś pewnie był miejscem parkingowym. Teraz jednak „odstraszał” tablicą z paragrafami i karami za złamanie zakazu parkowania... Może dalej na wschód znalazłoby się jakieś nierestrykcyjne miejsce, ale nie chciało nam się telepać po wertepach, nie będąc tego pewnym.



Wróciliśmy więc po śladach, zatrzymując się na moment obok dużych parkingów znajdujących się zaraz za zjazdem na rondzie przy głównej drodze. Parkingi oddzielone są od plaży Le Saline wydmami i wąską laguną.
Stały tam jakieś kampery,a przy plażowym barze też ktoś się kręcił pomimo deszczu (na szczęście już znacznie słabszego ). Na parkingu nie było żadnych informacji o opłatach za postój, miejsce wydawało się być nie najgorsze (aczkolwiek na tej „pustyni” brakowało jakiekolwiek osłony od wiatru – a miejsce wietrzne, nie na darmo ściągają tu windsurferzy i kitesurferzy), było więc wielce prawdopodobne, że tu właśnie spędzimy kolejną noc. A skoro tak, to nie było sensu iść w deszczu nad samo morze.

Pojechaliśmy do oddalonego o około 4 km Stintino…

Zaparkowaliśmy (bezpłatnie) przy głównej ulicy Via Sassaari, całkiem blisko morza .
Stintino to ładnie położona niewielka miejscowość, dawna rybacka wioska założona przez mieszkańców pobliskiej wyspy Asinary, gdy w 1885 r. musieli opuścić swe domy, kiedy na Asinarze powstał lazaret i kolonia karna (zamieniona w 1977 r. na więzienie o zaostrzonym rygorze).
W słoneczną pogodę na pewno jest tu ładnie. Szkoda, że my trafiliśmy nieco pechowo.





Nieco , gdyż deszcz przeszedł wkrótce w delikatną mżawkę, a tuż przed zachodem słońca było już jak trzeba .

Nazwa miejscowości pochodzi od słowa „l’isthintino” w dialekcie regionu Sassari oznaczającego jelita.
Coś w tym jest , jeśli popatrzy się na mapę Stintino. Centrum położone jest na małym półwyspie pomiędzy dwoma kiszkowatymi porcikami.



W kiszce południowej usytuowany jest najstarszy port Stintino – Porto Minori (po sardyńsku – „mały”). Oczywiście przeszliśmy się obok niego, ale najpierw zobaczyliśmy nowszą główną przystań – Porto Mannu (po sardyńsku = „duży”).





Porto Minori…



Pomnik św. Piotra, opiekuna rybaków…

Na cypelku przed Porto Mannu jest nawet mała plaża, pewnie jednak o każdej porze roku wykorzystana głównie przez rybaków-amatorów. O, takich jak ci…



Przez jakieś dwie godziny złowili po jednej rybie, ale bawili się nieźle .





Przy tym byli czujni, oczywiście zauważyli zainteresowanie Grześka. Gdy uliczkami Stintino szliśmy o szarówce do naszego auta, oni przejeżdżając obok zatrzymali specjalnie swój pojazd po to, by zaprezentować nam swoją zdobycz .

Przy Via Sassari znajduje się parafialny kościół Niepokalanego Poczęcia (Immacolata Concezione ) zbudowany w latach 1934-1937. Wewnątrz m.in. figura Niepokalanej oraz drewniana figurka Madonna della Difersa , opiekunki wyspy Asinara, przeniesiona z kościoła Cala d’Oliva na Asinarze (ostatnio to miejsce pojawiło się na fotkach tiwy.







Gdybyśmy trafili do Stintino o miesiąc wcześniej (konkretnie 8 IX), mielibyśmy okazję uczestniczenia w tutejszym hucznie obchodzonym święcie religijnym …

Spacerując po Stintino, co chwilę natykamy się na umieszczone na ścianach domów stare fotografie (albo nowsze murale) przedstawiające połów tuńczyków oraz mieszkańców miasteczka, którzy się tym trudnili.

















Połowy na tuńczyka błękitnopłetwego datują się od czasów Fenicjan, którzy prawdopodobnie byli prekursorami metody łapania tej olbrzymiej ryby. Od czasów starożytnych polowanie na tuńczyki zapewniały pracę i utrzymanie wielu śródziemnomorskich rodzin…
Coroczny rytuał łapania i zabijania tuńczyka został ostatecznie ustalony przez Arabów w IX w.

„Mattanza” pochodzi od hiszpańskiego słowa „matar” – zabijanie… Tuńczyki zapędzano w kompleks podzielonych na komory sieci rozciągniętych tuż pod powierzchnią wody. „Komory śmierci” kurczyły się i zaciskały, w ciągu kilku dni łapano wystarczająco dużą ilość ryb. Wówczas rozpoczynała się „mattanza”… Sieci podnoszono, rybacy „tonnari” wyciągali je na pokład łodzi (nie miały silników, żeby nie odstraszać ryb ich warkotem), a potem zabijali tuńczyki harpunami i żelaznymi hakami.

W miasteczku znajduje się Muzeum Połowu Tuńczyka (Museo della Tonnara ), przejeżdżaliśmy obok niego wjeżdżając do miasta przez nadmorską Via Lepanto. Tyle że wówczas zainteresował nas widok na Porto Minori, a muzeum w ogóle nie rzuciło się nam w oczy. Szkoda, że tam nie poszliśmy, bo na siąpiący początek zwiedzania Stintino, miejsce byłoby idealne , a przy okazji moglibyśmy wynieść jakąś wiedzę o tradycyjnych, niestety brutalnych, metodach połowu tuńczyków stosowanych aż do połowy XX w.
Muzeum (funkcjonujące od około 20 lat) od czerwca 2016 r. mieści się w odrestaurowanym budynku dawnej fabryki przetwórstwa rybnego.

W Stintino jest trochę miejsc, w którym można zjeść obiad. Podobało nam się kilka, ale ostatecznie zdecydowaliśmy się na widokowy tarasik należący do „Lu Fanali”, położony tuż nad plażą, przy której wspomniani wcześniej dwaj faceci łowili ryby. Obiady serwują tam dopiero od godziny 18-tej, toteż na nastanie tej pory poczekaliśmy przy winku .



Będąc w takim miejscu, oczywiście nie mogliśmy nie zamówić dania z tuńczyka .



Do podziału było też spaghetti alla bottarga, zanim bowiem sami sobie je przygotowaliśmy (inspirując się przepisem Makłowicza), trzeba było sprawdzić, jak robią to Sardyńczycy .



Pierwszą dostrzegalną różnicą było spaghetti jasne, a nie barwione sepią jak u pana Roberta… Tak zresztą podawali je na wyspie wszędzie tam, gdzie było w sprawdzanym przez nas menu.

Gdy opuszczaliśmy Stintino, było już ciemno. W zasadzie mogliśmy od razu pojechać na parking przy Le Saline, ale… postanowiliśmy pojechać w przeciwnym kierunku.



Nocne oglądanie La Pelosy sensu wprawdzie nie miało, postanowiliśmy jednakże wybadać kwestię parkowania w jej pobliżu. Nie trafiliśmy na żadne miejsce, w którym moglibyśmy bezproblemowo zatrzymać się na chwilę. Być może przegapiliśmy takowe po ciemku…

Dobry punkt przystankowy był ciut dalej, przed zakrętem jednokierunkowej drogi, obok zejścia na plażę La Pelosetta.
Miejsc parkingowych było sporo, zajętych niewiele , ale były parkomaty… Tyle, że z cennikiem opłat obowiązującym do końca września , a właśnie zaczął się październik .



Spokój aż miło , tylko za murkiem szum fal wśród totalnej ciemności… Nie chciało nam się wracać na Le Saline, zdecydowaliśmy się na nockę tu właśnie. Parking wprawdzie przy samej ulicy, ale kto po nocy miał jeździć po takim zadupiu ? Parkingowemu oświetleniu też mogliśmy skutecznie zaradzić , zasłaniając okna sreberkami zrobionymi specjalnie na ich wymiar jeszcze przed wyprawą na Milos.

Tego dnia przejechaliśmy około 85 km.

Obiad zjedliśmy w zasadzie na kolację , więc garkuchni nie musieliśmy wyciągać. Wystarczyło samo wino (wyjątkowo nie Cannonau, ale białe Vermentino), na które przysiedliśmy (jak żule ) na schodkach wiodących nad wodę…

Noc okazała się bardzo spokojna, nie słyszeliśmy żadnego auta, być może faktycznie nikt tamtędy nie przejeżdżał?

Niedziela, 2 października



La Pelosetta o poranku była super (niestety, gdy nadeszła pora z temperaturą kąpielową, byliśmy już gdzie indziej).
Na pierwszym planie mała wysepka z aragońską Torre de La Pelosa z 1578 r., w oddali Isola Piana z kolejną hiszpańską wieżą – Torre della Finanza ( XVI w., przebudowa 1931). W tle – Asinara…

W oddali widać główną plażę – La Pelosa…



Jak dla mnie, Pelosetta ładniejsza .



Poczekaliśmy, aż słońce wzniesie się wyraźnie ponad horyzont, wówczas odjechaliśmy…