Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

Capo Caccia to obecnie część obszaru chronionego – Area Marina Protetta. Kiedyś jednak był to teren polowań (stąd nazwa „caccia”) na dzikie gołębie.

Pogoda wyraźnie się popsuła , coś wisiało w powietrzu...



Chociaż plany z Capo Caccia miałam dość rozległe, przez niepewną aurę ograniczyłam je do atrakcji podstawowej, na dodatek niezależnej od pogarszającej się widoczności. Fajnie byłoby podejść jeszcze na klify ponad dostępną jedynie łódką zatoczką d’Inferno, być może doszlibyśmy aż do urwiska z XVI-wieczną Torre della Pegna, ale cóż… Zgodnie z przewidywaniami, gdy wracaliśmy z groty, zaczęło kapać z nieba.

Ale to potem , najpierw na parkingu było szybkie śniadanie. Popatrzyliśmy w dół na zatokę i w górę na latarnię morską, do której jednakże podejść nie było można, bo to strefa militarna. Faro di Capo Caccia została zbudowana w 1864 r., przebudowano ją w 1950 r., jest to najwyżej położona (186 m n.p.m.) włoska latarnia.



Teraz czekało nas zejście 656 „kozimi” schodami Escala del Cabirol, wiodącymi do wejścia do groty.
Na parkingu byliśmy ciut za szybko, bo oczywiście nie sprawdziłam wcześniej, że wejścia są tylko o pełnych godzinach. Uznaliśmy jednak, że lepiej poczekać już na dole .

Przy wejściu do Groty Neptuna (Grotte di Nettuno) byliśmy 15 minut przed czasem, oczywiście pierwsi (ale nie pierwsi, na schodach minęliśmy się z jakąś parą, która wracała ze zwiedzania o najwcześniejszej godzinie) . Wkrótce dołączyło jeszcze kilka osób, wszyscy wybrali schody .

Wejście do groty ma wysokość 8 m i 20 m długości, znajduje się 1 metr ponad poziomem morza, więc przy dużych falach jaskinia jest nieczynna.











Opłata za wstęp do jaskini to 13 euro od osoby. W porównaniu z tą samą ceną za Dirou na Peloponezie, zdecydowanie za dużo. Ale i tak nam się podobało, więc nie żałujemy .

Minusem zwiedzania Groty Neptuna jest powrót po śladach, a nie okrężna trasa. Chociaż czasem może to jest właśnie plus , bo wówczas jest okazja na spokojne zrobienie fotek, bez wciskania obiektywu pomiędzy uczestników zwiedzania. Przy naszej niezbyt licznej grupie, zdjęcia dało się jednak robić „na bieżąco” . Oczywiście, nie wolno było używać flesza.

Jaskinia została odkryta przez rybaków w XVIII wieku, ale na udostępnienie do zwiedzania trochę poczekała, gdyż dopiero w 1954 r. zamontowano oświetlenie, a w 1959 r. ukończono budowę dojściowych schodów.

Zwiedzanie trwa około 45 minut, udostępniona trasa ma długość około 580 m (w sumie odkryto około 4 km korytarzy). Jaskinia jest trochę inna niż te, które zwiedzałam do tej pory – nie jest to labirynt korytarzy łączących podziemne komory, ale jedna wielgaśna grota, której fragmenty pokazywane przez przewodniczkę „zlewają” się ze sobą, podział na poszczególne sale jest raczej umowny . Z tego powodu, nie mam pewności (cóż, po takim czasie wszystko mi się już pomieszało ), w którym konkretnie miejscu były zrobione poszczególne jaskiniowe zdjęcia, trudno mi je przyporządkować do opisu jaskini.

Na początku – słone jeziorko Lamarmora (długość 120 m, szerokość do 25 m, maksymalna głębokość 8 - 9 m, ale pośrodku jest całkiem płytko). Jeziorko nosi nawę na cześć Alberto Ferrero Della Marmora, XIX-wiecznego włoskiego przyrodnika i kartografa. Zasilane jest wodą morską przedostającą się syfonem do wnętrza jaskini. Pośrodku znajduje się stalagmit Acquasantiera (Kropielnica) wysokości 2 m, na jego szczycie zbiera się deszczówka kapiąca ze szczelin klifu Capo Caccia.
W jaskini są też inne jeziorka ( np. Lago dei Funghi, Lago Semilunare) , tyle że niewidoczne z trasy turystycznej.
Trasa przechodzi przez dużą komorę Sala delle Rovine ( Sala Ruin - nazwana tak od zniszczeń szaty naciekowej dokonanych przez pierwszych XIX-wiecznych zwiedzających jaskinię). Można tu zobaczyć słabe światełko dochodzące z zewnątrz szczelinami, nadające ścianom lekko niebieskawą barwę.
Kolejna Salla della Reggia (Sala Pałacowa) jest bardzo wysoka, z ogromnymi kalcytowymi kolumnami wysokości 9-18 m. Na ścianach umieszczono dwie marmurowe tablice upamiętniające wizyty króla Karola Alberta w jaskini w 1829 r. oraz 1841 r. Z dna jeziora wystaje stalagmit Albero di Natale (Choinka).
Za Salą Pałacową podchodzimy schodkami do Sali Smith noszącej nazwę na cześć angielskiego kapitana, który na początku XIX w. zainicjował eksplorację jaskini. Inna nazwa to Sala dell’Organo, gdyż jest ozdobiona jest wielką kolumną przypominającą organowe piszczałki. Następnie Sala La Cupola – stąd speleolodzy mają dostęp do części jaskini nieudostępnionej turystom. W grocie jest też Sala delle Trine e dei Merletti (Sala Koronkowa) z małymi kolumnami i naturalnymi niszami. Trasa jaskiniowa kończy się w najwyższym jej miejscu, tu strop jaskini jest bardzo niski. Nawet ja w jednym momencie musiałam się schylić, aby przejść do tzw. Sala La Tribuna della Musica (Muzyczna Galeria) z widokiem na Salę Pałacową i jeziorko Lamarmora.

No i na koniec wspinaczka schodami, przy duchocie przed burzą (niestety, tego dnia nas dopadła ) pokonanie 110 m różnicy wysokości na krótkim w sumie odcinku, nie było bułką z masłem.







Ale spoko, powoluśku jakoś poszło .

Ze względu na nasilającą się mżawkę, na Capo Caccia nie zostaliśmy dłużej…



Ruszając w dalszą drogę, planowo dość krótką , musieliśmy zrobić zaopatrzenie wodno-spożywcze, potrzebny więc był nam jakiś sklepik. W tym celu wjechaliśmy do Pischina Salida, ale sklep był zamknięty (czyżby otwierano go tylko latem? ), na plażę Cala Calcina nawet nie zajrzeliśmy.

Sklepu nie było też w maleńkim Tramariglio, chociaż jest tam kościółek i porcik.







Od południa portową zatoczkę portową zamyka cypel (wysokości 64 m n.p.m.) z hiszpańską Torre del Tramariglio z końca XVI wieku.





Z Tramariglio można wybrać się na krótki spacer po lasku Le Prigionette (Małe Więzienie), w którym ponoć mieszka sporo ptaków.





Z fauną i florą występującą na terenie Parco Naturale Regionale di Porto Conte można się zaznajomić w znajdującym się w Tramariglio centrum edukacyjnym parku (pod warunkiem, że Casa del Parco jest otwarta ).

W poszukiwaniu sklepu objechaliśmy całą zatokę Porto Conte, docierając do końca asfaltowej drogi w tej właśnie miejscowości. Marina była, sklep - nie .
Padało coraz mocniej … Od oczekujących na przystanku autobusowym ludków zdobyliśmy jednak potrzebną nam informację – sklep jest w pobliskiej wiosce Maristella, tyle że aby tam dotrzeć, musieliśmy nieco odbić z drogi, którą właśnie przyjechaliśmy.
Po chwili zakupy były zrobione (nawet z nadwyżką w stosunku do planu ), uzupełniliśmy też wodę w baniaczku.

Szkoda, że padało, bo skoro dojechaliśmy do Porto Conte, moglibyśmy wybrać się na przechadzkę na Punta del Giglio z malowniczo usytuowanymi pozostałościami stanowisk wojsk przeciwlotniczych z czasów II wojny światowej…

Z niegasnącą nadzieją na poprawę pogody ruszyliśmy w kierunku miejsca polecanego przez tiwę jako jednego z fajniejszych do snurkowania.

Niestety, gdy dojechaliśmy na parking w pobliżu wjazdu na camping Porticciolo, padało jeszcze mocniej .
Wyszłam wprawdzie na moment z auta na jakąś szybką fotkę w kierunku plaży i Torre, ale równie szybko wróciłam.







Niektórym deszcz nie wadził .



Być może, gdyby aura nam sprzyjała, zostalibyśmy na jedną noc na kempingu, a co najmniej spędzilibyśmy trochę czasu na ładnie położonej plaży.

tiwa napisał(a): Najciekawsza była (…). Drugie miejsce to (…), a trzecie to Porto Ferro i Porticciolo na północ od Alghero.

Nie udało się , na oglądanie podwodnego życia w Porticciolo musieliśmy więc poczekać na odpowiedni odcinek relacji Krzyśka .

Pomimo deszczu, zrobiliśmy podejście także do Porto Ferro.

Plaża jest duża, przed naszym wyjazdem nie mieliśmy jeszcze namiarów na konkretną snurkową lokalizację w jej obrębie. Tak samo nie było jeszcze relacji Kulek, więc nie wiedziałam, jak dotarli do bardziej kameralnych miejsc na Porto Ferro... W rezultacie, dojechaliśmy do najbardziej popularnej części plaży.

Parking nad plażą jest bezpłatny (ale niewykluczone, że w sezonie może być inaczej?), przy takiej aurze był prawie pusty. Zastanawialiśmy się nad ewentualnym noclegiem, gdyby niepodziewanie nastąpił pogodowy cud, ale … Sam parking nie za bardzo nam nie podobał. Fajne miejsca były nieco wcześniej, w lasku przy drodze dojazdowej, ale tam gęsto ustawiono znaki zakazu.

Z parasolem, wyszliśmy z auta nad wodę. W sumie to ładnie tu nawet w deszczu .

W oddali widać było plażowy bar, postanowiliśmy schować się pod jego daszkiem i przy okazji wypić kawkę . No ale daszek był zdecydowanie niewodoszczelny, wpadało się z deszczu pod rynnę.
Cóż, mimo najszczerszych chęci, szanse na kąpiel w Porto Fero wydawały się zerowe…







Gdy doszliśmy do auta, cud niespodziewanie się zdarzył . Zmiana wprawdzie krótkotrwała, ale pozwalająca na relaks nad morzem.
Wróciliśmy więc na odpuszczoną kawkę, przy której na spokojnie rozważyliśmy co dalej?

Parasol zamieniliśmy na zestaw plażowy i poszliśmy nad wodę, na wszelki wypadek blisko parkingu . Części zatoki w pobliżu okalających ją hiszpańskich wież obserwacyjnych pozostały więc dla nas niezane…

Torre di Bantine Sale na cyplu zamykającym zatokę od południa…





„Północna” wieża Torre Bianka (zwana też Torre di Airadu) …Nieco wyżej usytuowana jest Torre Negra, ale na fotkach ledwo ją widać w tle, zoomem nie została ściągnięta.

Szkoda, że przytrafiła Wam się tak kiepska pogoda, ale te okolice uważam za całkiem niezłe na spokojny wypoczynek . W czerwcu, w innych równie ładnych miejscach na Sardynii (jak np. zatoka Orosei, Villasimius, Torre Chia, Is Arutas, La Pelosa, La Maddalena) było więcej ludzi.
pzdr.

dangol napisał(a):Teraz czekało nas zejście 656 „kozimi” schodami Escala del Cabirol, wiodącymi do wejścia do groty.

świetne miejsce byłby to chyba mój nr 1 na Sardyni

Na Capo Caccia też mi się podobało, po czasie miło wspominam nawet podejście schodami. Ale nie jest to mój sardyński nr 1...

W wodzie rybek było sporo , nawet ja z pozycji moczenia mogłam sobie je oglądać w czysciutkiej wodzie.
Tyle, że zdjęcia oczywiście robił Grzesiek, nie ja.















Filmik: