Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

Czwartek, 29 września

Ten dzień z założenia miał być krótkodystansowy , aczkolwiek niekoniecznie wyłącznie plażowy.
Od półwyspu Sinis oddaliliśmy się ... maksymalnie do Oristano, gdzie chcieliśmy odwiedzić halę targową pokazywaną przez Makłowicza w jednym z sardyńskich odcinków. Tyle, że – uprzedzając kolejne wydarzenia tego dnia - dotarliśmy tam o wiele za późno, by na straganach mógł być jakiś imponujący wybór produktów.

Na razie był jednak dość leniwy poranek…



Oczywiście z kormoranem na stanowisku , tym razem towarzyszyły mu jeszcze inne ptaszyny.





Śniadanie…





… i w drogę.





Wypad na SP7, a za San Salvatore skręt w kierunku Oristano...
San Salvatore mieliśmy obejrzeć w drodze do San Giovanni di Sinis, ale ostatecznie nie wyszło…

dangol napisał(a):

Mikeee napisał(a): spaghetti i winko Cannonau w takich okolicznościach - ekstaza dla duszy i ciała

Zwłaszcza Cannonau - przy nim zapominaliśmy o minusach Sardynii w porównaniu z Grecją . Smak tego wina jest na plus dla Sardynii .

btw - kilka dni temu uczestniczyłem w prezentacji uznanego Someliera, który powiedział coś, co zmieniło moje życie:
wg niego dawka wina wpływająca leczniczo na organizm ludzki to 2 gramy na każdy kilogram ciała .
Natomiast dawka wina, która wciąż nie powoduje uszczerbku na zdrowiu, to dla mężczyzny 0,7l, dla kobiety 0,5l dziennie
Nie mam zamiaru z nikim tego konsultować i weryfikować wiarygodność tej tezy. Jestem po prostu o tym głęboko przekonany i świetnie mi z tym
kilka dni temu otrzymałem dostawę zamówionego wina znad jeziora Nezyderskiego - biorę się więc za leczenie

pozdrawiam,
M

Mikeee napisał(a): dawka wina wpływająca leczniczo na organizm ludzki to 2 gramy na każdy kilogram ciała .
Natomiast dawka wina, która wciąż nie powoduje uszczerbku na zdrowiu, to dla mężczyzny 0,7l, dla kobiety 0,5l dziennie

Instynktownie to wyczuwam ,chociaż poza wakacjami czy uroczystościami wszelakimi, pozostaję zazwyczaj na dawce leczniczej , w sumie niezbyt dużej, jeśli ma się w kieliszku przednie wino .

Większa leczniczo dawka jest natomiast dla burczaka, ale nie każdego roku jest okazja na leczenie (przez weekend - w celu oczyszczenia organizmu - trzeba wypić tyle, ile ma ma się krwi we własnym ciele).

Niespodzianka Przy okazji przedświątecznych porządków, w spiżarce odnalazła się flaszka Cannonau , ale zostawiamy ją na Święta....

Zanim dojechaliśmy do Oristano, zboczyliśmy do Cabras. Nie, żeby szukać tu jakichkolwiek zabytków, ani też oglądać pobliskie wielkie laguny (w sumie to mogliśmy się zatrzymać przy którejś, nawet jeśli nie było flamingów… ) ale rzecz jasna po „złoto Sardynii”.

Bottarga to suszona rybia ikra, produkt znany nie tylko na Sardynii - przykładowo we Włoszech także w Toskanii, Kalabrii, na Sycylii.
W Hiszpanii jest to „huevas de maruca”, we Francji „poutargue”, w Portugalii „butarga”, w Grecji „avgotaraho”, w Turcji „abudaraho”, w Japonii „karasumi” …
Pierwszymi „producentami” botargi byli najprawdopodobniej Fenicjanie, a jej nazwa wywodzi się od arabskiego słowa batārikh czyli słona ikra.
Wcześniej jakoś nie mieliśmy okazji się spotkania z botargą… Na Sardynii botargę kupić można w większości sklepów z lokalnymi produktami , ale my postanowiliśmy zrobić to w Cabras , bo właśnie tutaj wytwarza się jej chyba najwięcej (inne miejsca to Cagliari, Tortoli, Terralba i San’t Antioco), oczywiście, metodami tradycyjnymi.

Jak się wjedzie do miasteczka, to co rusz są szyldy ze sklepikami z botargą. W takim gąszczu trudno podjąć decyzję, z którego sklepiku ma być ta dla nas. Zdecydowaliśmy się na metodę na chybił trafił







W Cabras wytwarza się bottarga di tunne (z tuńczyka) oraz cenniejszą bottarga di muggine (z cefala).
Botarga z tuńczyka ma różne odcienie różowego, z cefala jest złoto-burszynowa .
Cefala z patelni jadaliśmy w Grecji (nabytego wprost od rybaków kefalosza pichciliśmy sobie na Peloponezie ), ale w wersji „jajeczkowej”, jeszcze nie…

Botargę można kupić w kawałku, albo od razu w proszku (taka forma jest tańsza). Oczywiście najlepiej kupić w kawałku i zetrzeć samemu , bo wówczas aromat i smak są pełniejsze. Tak czy owak, smak jest zdecydowanie rybi .



Trochę szkoda, że nie zadaliśmy sobie trudu poszukania miejsca, w którym moglibyśmy się zapoznać z procesem wytwarzania botargi, od delikatnego wyjmowania całych jajeczkowych gonad, tak by ich nie uszkodzić, przez ich oczyszczenie i zasolenie po suszenie się na drewnianych półkach, podczas którego są regularnie przewracane na drugą stronę, wraz ze zmianą soli. W zależności od wielkości ikry, powyższy proces trwa około 15- 20 dni, a potem jeszcze 1- 2 dni jest dodatkowe suszenie na słońcu, a następnie następuje „dojrzewanie” w chłodnym i przewiewnym miejscu…

O naszym spaghetti alla bottarga będzie przy innej okazji , teraz pora na realizację czwartkowego planu , który powstał w środę wieczorem przy Canonau.

tiwa napisał(a):

dangol napisał(a):

Prawie jak u Makłowicza , a może nawet lepiej .
pzdr.

Koleżanka Danka to w każdych warunkach potrafi smaczny obiadek ugotować. Zdolna Gospodyni oj zdolna.

Muszę sprostować
Na wakacjach gotuje Grzesiek, a ja jestem pomocą kuchenną

Zdolny ten Grzesiek oj zdolny.

Oristano… Pojechaliśmy tam tak naprawdę tylko w jednym celu – zobaczyć miejską halę targową, której oferta wspaniale prezentowała się w w odcinku Makłowicza. Tyle, że nie mieliśmy zielonego pojęcia, gdzie ta hala się znajduje (miało przecież nas nie być w tej części wyspy). Gdybyśmy odpowiednią wiedzę posiadali, zaparkowalibyśmy po właściwej części starego miasta, a tak doszedł nam nieco bezsensowny spacer – wszystko po to, żeby nie wydać na opłatę za parkowanie . Parkomaty od strony Cabras pojawiły się stanowczo za szybko, a postój bez biletu niewątpliwe zakończyłby się znacznie większym wydatkiem – widzieliśmy kręcące się wśród aut miejskie służby wyłapujące niesumiennych obywateli . O ile przedstawicielem tych służb była kobieta, to prezentowała się nieźle, ale panowie (zwłaszcza ci o dość pokaźnych gabarytach ) dość śmiesznie wyglądali z białą torebeczką (o kroju zdecydowanie damskim ) na ramieniu.

Lokalizację Mercato Comunale wskazała nam pani w informacji turystycznej (gdy już doszliśmy na starówkę po spacerze nieciekawymi ulicami współczesnego miasta), więc dotarcie hali targowej okazało się już łatwe. Tyle, że godzina była mało handlowa, większość stoisk już opustoszała . Ryby i inne morskie stwory wciąż czekały, no ale to nie był ten dzień , w którym chcielibyśmy je sobie przyrządzić. Skończyło się więc na zakupie winogron na już, oraz dodatków do spaghetti na potem.







Oristano to największe miasto w zachodniej części Sardynii, my ograniczyliśmy się jedynie do pobieżnego zwiedzenia niewielkiej starówki, na którą weszliśmy (idąc od Via Cagliari) w okolicach Piazza Duomo koło Palazzo Arcivescovile. Pierwszy pałac biskupi powstał już w XII w., tak jak pobliska katedra, obecny budynek pochodzi z końca XIII w., został rozbudowany XVII-XVIII w.


Już po chwili znaleźliśmy się pod ogromną katedrą Wniebowzięcia Matki Bożej (Santa Maria Assunta).

Katedra stoi w miejscu bizantyjskiego cmentarza z VII w.
Kościół Sanctae Mariae de Orestano został wzmiankowany w dokomentach z 1141 r., z tej pierwszej romańskiej budowli zachował się fragment absydy i 16 kolumn na dziedzińcu. Świątynię przebudowano w stylu gotyckim w 1348 r., a w latach 1729-1733 w stylu barokowym. Część kaplic dobudowano w latach 1830-1837…















Katedra była jedyną świątynią Oristano, której wnętrze zobaczyłam. Na terenie starego miasta kościołów jest więcej, ale nie mam nawet fotek z zewnątrz. Wyjątek, to zdjęcie zrobione w stronę klasztornego kompleksu San Francesco…



No i jeszcze fotka (zrobiona już pod koniec spaceru) z kościołem Santa Chiara należącym do klasztoru klarysek. Kościół został zbudowany w połowie XIV w., niecały wiek później miała miejsce jego przebudowa.

Najładniejszym miejscem na starówce jest (w każdym bądź razie takie było moje subiektywne odczucie) Piazza Eleonora z pomnikiem Eleonory z Arborei wykonanym w 1881 r.







Giudicessa Eleonora d’Arborea to ważna postać sardyńskiej historii. Była córka sędziego Mariano IV Arborea dei Bas-Serra, siostrą Ugona II d’Arboreaa, a po ich śmierci również sprawowała (w latach 1383-1404) urząd sędziego regionu Aborea (którego obszar w przybliżeniu pokrywał się z terytorium obecnej prowincji Oristano). Eleonora była jedna z najbardziej utalentowanych kobiet średniowiecznej Europy. Zasłynęła jako autorka kodeksu prawnego „Carta de logu” spisanego w 1392 r. w języku sardyńskim, zawarte w nim były m.in. przepisy dotyczące wspólnoty majątkowej małżonków. Była też pionierką w dziedzinie ochrony ptaków. No i tak jak ojciec, skutecznie walczyła o niezależność swej krainy w czasach podboju wyspy przez Aragończyków.



Przy Piazza Eleonora zlokalizowane są najważniejsze budynki miasta.

W północnej części mieści się Palazzo degli Scolopi - XVI-wieczny klasztor jezuitów, od 1682 r. konwent pijarów , obecnie wykorzystywany jako Palazzo Civico z archiwum historycznym miasta.



Budynek naprzeciwko to XIX-wieczny Palzzo Campus Colonna zbudowany przez rodzinę przemysłowców, obecnie w posiadaniu administracji miasta.

W narożniku placu od strony Corso Umberto mieści się Palazzo Corrais-Carta. Neoklasycystyczny pałac został zbudowany jako rezydencja Giuseppe Corrais (był synem prawnika Giovanniego Battisty Ciorrais, wielokrotnego burmistrza miasta), potem przeszedł na własność rodziny Carta (właścicieli stawów rybnych Mare Pontis koło Cabras), obecnie mieści się tu hotel



Kilka budynków starówki zasługiwałoby wprawdzie na fotki, ale będzie je musiał zrobić ktoś inny, gdyż my zmierzaliśmy już w stronę auta…


Jeszcze tylko znajdująca się na Piazza Roma romańska 19-metrowa Torre Mariano II (pierwotnie Torre San Cristoforo) , zbudowana w 1290 r. przez sędziego Arborea – Mariano II de Bass Serra (stąd obecna nazwa wieży), jedyna pozostałość po średniowiecznych murach miejskich zburzonych pod koniec XIX w.
W wieży znajdowała się Porta Manna - jedno z dwóch głównych wejść do miasta (razem bram było cztery)





W drodze powrotnej do auta, spotkaliśmy zmierzających na stare miasto dwóch Polaków żeglujących po sardyńskich wodach (aktualnie cumowali w marinie w nieodległej Torre Grande).

Jeszcze tylko zatankowanie paliwka (przy wyjeździe z Oristano w stronę Cabras jest samoobsługowa stacja, gdzie cena ON była zdecydowanie najkorzystniejsza z tych, jakie widzieliśmy na wyspie) i można było wreszcie ruszyć na plażę .

Na plażowanie wybraliśmy San Giovanni di Sinis. Nie było tam daleko, więc wkrótce znaleźliśmy się w miejscu ze szlabanami, przy których oczywiście umieszczono parkometry.



Przy uliczce kończącej się szlabanem (tuż przed wejściem na strefę dla pieszych) było jednak pod płotem jeszcze jakieś bezpłatne (na dodatek zacienione) miejsce, toteż niezwłocznie się tam ustawiliśmy, aby nas ktoś nie ubiegł . Zabraliśmy plażowy ekwipunek i dalej poszliśmy piechotą.



Podczas tych wakacji nie miałam wielu okazji na oglądnie wiekowych sardyńskich kościółków, tego jednak – skoro przechodziliśmy obok – nie mogłam pominąć.





Właśnie od kościółka San Giovanni di Sinis pochodzi nazwa wioski.
Kościółek zbudowany został na przełomie V i VI wieku, na terenie dawnej nekropolii fenicko-punickiej i późniejszego wczesnochrześcijańskiego cmentarza . Świątynia jest więc jedną z najstarszych na Sardynii.
Przy budowie wykorzystano materiały z polskiego Tharros. Około IX - XI w. kościółek rozbudowano, m.in. wówczas powstała niewielka kopułka. Kilka lat temu świątynię odrestaurowano.

Wnętrze jest skromne i dość ciemne. Trzy niewielkie nawy przedzielone są łukami, sklepienie kolebkowe wspiera się na niskich filarach.



Gdy zwiedzaliśmy kościółek, oprócz nas byli tam jeszcze inni Polacy . Mając w pamięci niedawne spotkanie w Oristano, uznaliśmy że schyłek września jest dość popularny wśród naszych rodaków .







Niedaleko kościółka znajduje się punkt informacyjny, można tam pobrać jakieś ulotki o regionie. Nie było dużego wyboru , zwłaszcza w porównaniu z tym, co wyłożono w informacji turystycznej w Oristano .

Zanim poszliśmy na plażę, posiedzieliśmy trochę przy kawce , a potem przy przekąsce z owocami morza . Skoro nie kupiliśmy sobie materiału na samodzielne ich przyrządzenie, trzeba było skorzystać z gotowca . Gastronomicznych przybytków przy ścieżce prowadzącej do ruin Tharros jest kilka, my zdecydowaliśmy się na bar (nazwy nie pamiętam) umiejscowiony naprzeciwko większej restauracji Le Dune.









Półwysep Sinis to teren objęty ochroną w ramach Area Marina Protetta. Bogata morska fauna, rzadkie ptaki, wydmy i kwarcowe plaże … Przestały więc nas dziwić opłaty za parkowanie .
Strefa A to rezerwat ścisły obejmujący wysepkę Mal di Ventre oraz morskie skały Catalano. Ogólną ochroną objęta jest strefa B - częściowo dostępna dla turystów , tyle że obowiązuje tu mnóstwo zakazów. Stefa C to rezerwat częściowy, oczywiście też z ograniczeniami dla zwykłego turysty… Plażować będziemy w strefie C , a poprzedniej nocy spaliśmy tuż za granicą chronionego obszaru.

Od brukowanego chodnika odchodzą na plażę San Giovanni di Sinis ścieżynki wiodące przez wydmy .



Jak na plażę pod wydmami przystało, piasek jest mięciutki . Czasem trafiają się ziarenka kwarcu, ale znacznie ich mniej, niż na Mari Ermi czy jeszcze pod tym względem bardziej „urodzajnej” (ponoć, bo ostatecznie tam nie zaglądnęliśmy wcale ) Is Aruttas. Kolor piasku też jest nieco ciemniejszy niż na plażach w północnej części chronionego obszaru - powodem jest obecność rozdrobnionych muszelek oraz bazaltowych drobinek z wulkanicznych skał tej części Sinis.



Plaża jest długa…









My ograniczyliśmy się tylko do jej części zaczynającej się pomiędzy ścieżkami dochodzącymi od restauracyjek, po skałki pod hiszpańską wieżą.



Plażowanie rozpoczęliśmy za skałką widoczną na fotce poniżej.