Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

Doszliśmy do rozgałęzienia szlaków… Gdybyśmy zdecydowali się na pętelkę przez schronisko Puez, tutaj w tym miejscu wrócilibyśmy do Vallunga.

bardzo intensywne to Wasze sardyńskie preludium

longtom napisał(a):

Mikeee napisał(a):leżę sobie w trawie wśród zimowitów,
za mną piękno dostojnych Dolomitów,
wprost dech mi zapiera od zachwytów,

W tym roku Nobla z literatury dostał Dylan, ale co będzie w 2018 nie wiadomo.

myślisz, że mam choć cień szansy?

mikeee napisał(a): mam choć cień szansy?

Ponoć ćwiczenie czyni mistrza, więc kto wie ...

mikeee napisał(a): bardzo intensywne to Wasze sardyńskie preludium

Żeby na wyspie było po czym już tylko ODPOCZYWAĆ

Aż tak daleko nie poszliśmy. Wobec tego mieliśmy czas na dłuższy postój w najszerszej części Vallunga czyli na alpejskim pastwisku zwanym Pra da Ri.

Panoramka znaleziona w necie: http://www.suedtirol-360.com/de-z20100627093516.html

Wypiliśmy piwko i poszliśmy dalej wypatrując miejsca, poniżej którego mieliśmy rozpocząć odwrót.

Po przejściu łagodnej części doliny, rozpoczęliśmy podejście jej węższym fragmentem (miejscami nawet dość stromym) doprowadzającym do miejsca, z którego odchodzi szlak 14a na Forcella de Ćiampei.
Jeszcze łagodnie, nawet rowerzyści tu dojeżdżali (zwłaszcza ci co mieli elektryczne wspomaganie ).







Dalej rowerzyści odpuścili , a my górną częścią doliny wspinaliśmy się już sami kamienistą ścieżką . Szlak przez jakiś czas wiedzie wśród drzew, widoków więc brak. Nie ma też zdjęć, bo zipiąc przy podejściu, z pewnością i tak robiłabym je kompletnie nieostre.

Nieco wyżej, po dojściu w łagodny teren z szerszą ścieżką.











Początkowo zakładałam, że podejdziemy ciut wyżej, mniej więcej pod wodospadzik.

Ostatecznie usiedliśmy jednak mniej więcej przy odgałęzieniu szlaku 14A, w miejscu z takim oto widokiem…



Wodospad też był stamtąd widoczny, więc nie mieliśmy potrzeby iść jeszcze wyżej.







Żeby podziwiać spektakularne widoki, musielibyśmy podejść na grań, a na to nie mieliśmy już czasu (a ja także siły ).
W relacji Wojtka Franza znajdziecie sporo takich widoków, przepięknie pokazał „morze” skalnych szczytów grupy Puez-Odle…

Posiedzieliśmy, popodziwialiśmy, wypiliśmy ostatnie piwko…







No a potem wróciliśmy po śladach…






… z drobnym odstępstwem.

O ile idąc w górę doliny od kaplicy św. Sylwestra poszliśmy drogą „dolną”, to końcówka trasy była drogą wiodącą nieco powyżej. Gdy szlak obniżał się w stronę kaplicy i dojścia do parkingu, my poszliśmy jeszcze kawałek dalej, wzdłuż drogi krzyżowej z pięknie rzeźbionymi drewnianymi stacjami wykonanymi w 1983 r. przez lokalnych artystów, z których słynie Val Gardena .













Nie chcieliśmy jednak przejść całej drogi krzyżowej, ale co najwyżej dotrzeć do miejsca, skąd zaczyna się podejście (krótkie) do nikłych ruin zameczku Wolkenstein. Zamek ten został zbudowany na przełomie XII i XIII wieku, w wieku XIV władała nim tyrolska rodzina von Wolkenstein . W 1525 r. został zniszczony…

Ostatecznie jednak dość szybko zrezygnowaliśmy ze zdobywania zamkowych ruin, nie doszedłszy nawet do wspomnianego wyżej odgałęzienia. Widząc ścieżynkę schodzącą wprost do La Ciajoty, wybraliśmy właśnie ją i wkrótce znaleźliśmy się na parkingu.
O ile gdy wyruszaliśmy ciut po 12-tej, stało tu niewiele aut, to po zejściu wyglądało to zupełnie inaczej. Może nie aż tak, żeby kolejni chętni na spacer doliną nie mieli gdzie się zatrzymać, ale i tak było dość tłoczno. Na szlaku tłumów jednak nie było, większość ograniczyła się chyba do odwiedzenia okolic kaplicy, tylko nieliczni docierali do krzyża na Pra da Ri.

Tez bym sobie tak pospacerowała .
Oglądam, podziwiam i po cichu zazdroszczę, a w związku z tym już kombinuję .
Może by tak kiedyś tydzień w Dolomitach i tydzień nad Gardą...

Przez tydzień w każdym z tych regionów to już można zobaczyć sporo fajnych miejsc.
Kombinuj, a potem popatrzymy na Wasze cudne fotki

Z La Ciajoty odjechaliśmy około 16:30. Trochę wcześniej niż pierwotnie planowaliśmy, bo bilet parkingowy był wykupiony na jeszcze jedną godzinę...
Uznaliśmy jednak, że to najwyższa pora na rozpoczęcie przejazdu do kolejnego miejsca noclegowego.

Widoki na Selva Val Gardena…





Pozostałe miejscowości Val Gardeny minęliśmy bez zatrzymywania się, a że główna droga ich centralne części w zasadzie objeżdża bokiem, więc moja własna znajomość tej części Dolomitów pozostała bez zmian…

Trzeba było zatrzymać się gdzieś na kolacyjno-śniadaniowe sprawunki, zdecydowaliśmy się zrobić to w Bolzano.
Było nam po drodze, bo decyzja była taka, że nie będziemy jechać autostradą, ale dalej trasami bez opłat. Skoro chcieliśmy nocować „na dziko”, specjalnie na czasie nam nie zależało - im ciemiej, tym lepiej . Byle z nabytym jedzonkiem .

Wcześniej zakładaliśmy, że może jednak autostrada i jakiś parking przy niej… Potem pojawiły się inne opcje, zwyciężyła ta aby na spanie dotrzeć jak najbliżej Gardy.
Grzesiek wygooglał jakiś maleńki przydrożny parking tuż przed Nago. Gdyby miejsce okazało się zupełnie do kitu, wówczas ostatecznie mogłaby być wersja campingowa w Torbole (jedno miejsce było nawet dość przyjazne cenowo ).

Przed nami był jednak jeszcze kawał drogi, no i znalezienie w Bolzano jakiegoś marketu.
Z wjazdu do centrum miasta zrezygnowaliśmy, kierowaliśmy się na znalezionego w telefonicznej nawigacji Lidla, już blisko wylotu na Trento. Ostatecznie jednak, ciut przed tym Lidlem, był jakiś bardziej lokalny supersam, a naprzeciwko niego dogodny duży i bezpłatny parking. Bezpłatny, bo... przed cmentarzem komunalnym. Po zakupach, zaglądnęliśmy tam na chwilę. Co prawda w sprawach przyziemnych (na cmentarzu było WC), ale na nagrobki też popatrzyliśmy.

No a potem sunęliśmy (tempo raczej marne, bo o tej porze dnia ruch był spory ) drogą równoległą do autostrady, w coraz większej szarówce.
Na Nago-Torbole mieliśmy zjechać dopiero w Rovereto, ale w Trento pojawiły się drogowskazy na Rivę, więc... pojechaliśmy za nimi. Tyle, że była to droga przez Arco, a więc pomijająca Nago-Torbole .
Generalnie było to jednak dobre rozwiązanie, bo trasa niezła , jechało się nią szybko, pomimo już całkowitych ciemności. Tyle, że przy niej nie mieliśmy obczajonych żadnych ewentualnych miejsc na przydrożny nocleg, więc nie było wyjścia – dojechaliśmy aż do Rivy .

Pięknie... Szacun za zdjęcia..