Pozdrowienia z Norwegii, czerwiec 2024.

Dzisiaj mamy czas zajrzeć do Flakstad. Niestety wszystkie kościółki, które widzieliśmy, były pozamykane. Bez przeszkód mogłam natomiast oglądać zabytkowe nagrobki. To takie moje zboczenie. Mirek wtedy ostentacyjnie zostaje w samochodzie.












































W zasięgu naszych możliwości wydawało nam się dwukilometrowe dojście na urodziwą plażę Kvalvika. Niestety, parking z którego można startować mieści tylko kilkanaście samochodów, a wzdłuż całej drogi dojazdowej ustawione są zakazy postoju. Parkingi w odległości kilometra też były pełne.

Odjechaliśmy na godzinę w nadziei, że coś się zwolni, ale niestety Ci, którzy poszli, zrobili sobie wycieczkę całodniową. Zjedliśmy kanapki i odpuściliśmy przechadzkę.

Udaliśmy się do Ballstad. To miejsce jest jakby mniej romantyczne. Oprócz hoteli i osiedli mieszkalnych jest tu port, stocznia i przetwórnie ryb.

























































W drodze powrotnej odwiedzamy jeszcze Buksnes church.





















Na późny obiad oczywiście ryby.

Czwartek, 6 lipca


Słońca dzisiaj nie ma, ale ciekawość gna nas w drugą stronę.

Na małą Gimsoya przejeżdżamy mostem. Warto zobaczyć biały drewniany kościółek przy plaży.





























































































Nie wiedziałam,że jest taka fejsbukowa akcja.

Osada Henningsvaer jest położona na dwóch wysepkach połączonych groblą. Dojeżdża się przez mosty z ruchem wahadłowym. Parkingi bezpłatne są przed mostami, a na początku wioski jest duży parking płatny.

Suszarnie dorszy też były puste.















Tu właśnie znajduje się zielone boisko, które zapamiętałam ze zdjęć wertownych przed wyjazdem. Coś takiego oczywiście bardzo chce się zobaczyć.
Zdjęcie z internetu.






Tylko, że taki efekt można uzyskać przy dobrej pogodzie fotografując z drona. Natomiast z poziomu gruntu albo niewielkiej skały, na którą można się wdrapać- wygląda to tylko tak.

Kabelvag z drewnianą zabudową.




































































Murowany kościół Vagan.














Parę kilometrów dalej jest miejsko wyglądające Svolvaer. Nic tu nas specjalnie nie zainteresowało. Zatankowaliśmy paliwo i zrobiliśmy zakupy. Dalej na wschód nie planowaliśmy jechać. Te bardziej spektakularne obrazki to kierunek przeciwny.

Ponieważ nasze zakupy to znowu ryby, pojechaliśmy do chałupki zrobić sobie obiad.









Po południu trochę się rozjaśniło i jeszcze zajrzeliśmy w kilka miejsc.
Punkt widokowy Torvdalshalsen Viewpoint.























Wioska Borgfjord.

Wioska Eggum. Ładna drewniana zabudowa, długa piaszczysta plaża, a dalej parking z knajpką i pole kempingowe.

Na końcu 800-metrowej ścieżki stoi kolumna z rzeźbą głowy. Fajne miejsce na nocleg i spacery.











































































Na tym zakończyliśmy zwiedzanie Lofotów.

Piątek, 7 czerwca


Ostatnie spojrzenie na żółte i czerwone domki we mgle.























Z daleka widać biały kościół przy porcie.
























Pada, chwilami dość konkretnie. Być może w lipcu/sierpniu można trafić na lepszą pogodę, ale ceną jest tłok i zwiedzanie stadem; wolimy chyba wariant z gorszą pogodą a mniejszą frekwencją. Dzisiaj atrakcją ma być droga. Ale nie E6, którą dwa razy szybciej dotarlibyśmy do Mo i Rana, tylko pokręcona Kystriksveien , która doprowadzi nas do kultowej 17. Zaliczymy trzy przeprawy promowe.

Promem Moskenes-Bodo wracaliśmy z Lofotów na ląd. Ten jedyny raz mogłam dzień wcześniej kupić bilet gwarantujący miejsce na promie. Wszystkie inne rejsy odbywały się na zasadzie kto pierwszy ten lepszy. Numery rejestracyjne skanowały ustawione kamery albo pracownik. Na krótszych trasach promy pływają stosunkowo często, nawet co 15 minut i są jakby przedłużeniem drogi. Ale nie są duże i na najbliższą przeprawę w sezonie można się nie załapać.

W portach jest wzorowy porządek. Tu były oddzielne pasy dla mających bilety i tych, którzy liczyli na szczęście. W pozostałych miejscach też nie było przepychania. Wchodzą najpierw piesi, potem rowery i motory. Samochody wg kolejności pasów; najpierw wjeżdża cała jedynka, dopiero potem kolejne. Ci, którzy zmieścili się na ograniczonych pasach prawdopodobnie wjadą na prom.
Na każdym promie jest knajpka lub częściej samoobsługowy sklepik; robisz sobie kawę, bierzesz ciastko i uiszczasz opłatę kartą lub vippsem (ichni blik).

Dodatkową atrakcją był fakt, że ta łajba urodziła się w Gdańsku.

Pierwszym mokrym miejscem był parking z którego mieliśmy iść nad rzekę, żeby zobaczyć jeden z najsilniejszych prądów pływowych świata, Saltstraumen. Kotłują się tu setki milionów metrów sześciennych wody. Zjawisko pewnie było by lepiej widoczne z mostu, ale takiej opcji zatrzymania się nie ma.

Dalej to kilometry zabawy- jak zrobić zdjęcie bez kropli na szybie.












































Punktem, którego nie można pominąć jest parking Uredd Rest Area z futurystyczną budowlą, która okazuje się być
toaletą. Miejsce okazało się szczęśliwe, przestało padać.

Prom Foroy-Akskardet.

Prom Jektvik-Kilboghamn.












































W połowie rejsu kapitan ogłasza, że przekraczamy koło podbiegunowe. Miejsce oznaczone jest metalowym globusem, niestety słabo widocznym bo jesteśmy daleko od brzegu.

Ponieważ nasza baza na następne dwa dni to pokój hotelowy, po drodze zrobiliśmy sobie jeszcze ciepłą obiadokolację.























Skillevollen Hotell.