Powrót na Kretę, 2015 (Chania, Akrotiri, Sfakia )

Fajny apartamencik i koszula

Koszula pamięta niejedne nasze wakacje

Tym razem nie będzie fotek z wieczornego spaceru po uliczkach starówki… Nadrobimy jutro , w czasie pożegnalnego wieczoru, a dziś delektujemy się tym wszystkim w „samotności” .



Przysiadamy na białe winko u „naszego” Greka z Sobótki (akurat ma dyżur w „Amforze”). Miło jest, ale gdybyśmy odłożyli wino na później, załapalibyśmy się na pokaz ludowych tańców na tyłach Meczetu Janczarów, połączony z poczęstunkiem tsikoudią… Gdy tam dotarliśmy, impreza właśnie dobiegała końca , a po kreteńskiej raki zostały tylko plastikowe kieliszeczki walające się dookoła. No i zbierający się do domu tancerze…







Nic tu po nas… Wracamy do Nea Chory, może tam gdzieś jeszcze przysiądziemy? Co prawda jest weekend, lecz ze względu na koniec sezonu, nie wszystkie knajpki przy nadmorskiej promenadzie są otwarte. Ale jeśli już coś się tam dzieje, to wygląda zachęcająco , zwłaszcza gdy stoliki okupują nie zagraniczni turyści, lecz Grecy. Najciekawsze wydało nam się to oto miejsce:



Jednakże, chociaż kuszą winem , decydujemy się na piwko.



Wieczór uatrakcyjnia knajpiany zapiewajło, któremu niejednokrotnie towarzyszą goście siedzący przy stolikach.

filmik

Wprawdzie nie jest to zgrana paczka przyjaciół, jak w przypadku „tanecznego” wieczoru sprzed wypadu na południe wyspy, lecz zbieranina obcych sobie ludzi, ale i tak zabawa jest niezła. No a oprócz śpiewów, od czasu jest „opa, opa” i ktoś podnosi się do tańca.

filmik

Dobranoc

Chania bardzo ładna, jednak te pustki, po których czasami wędrowaliście - ujmują za serce.

Pozdrawiam,
Wojtek

I te pustki właśnie kuszą do kolejnego powrotu na Kretę... Albo na inną grecką wyspę, tyle że na Kretę z Wrocławia najszybciej

Niedziela, 11 września

Po tygodniowej przerwie, Chania znów jest fajna . Zwłaszcza w perspektywie tego, że już jutro trzeba będzie się z nią pożegnać. Może na rok, może na znacznie dłużej, może nawet na zawsze ? Któż to wie…

Śniadaniowy balkon nie jest wprawdzie nawet w małym procencie tak fajny, jak we Frangokastello czy w Sfakii, ale nie ma co marudzić, za moment będziemy na plaży.







Wodne igraszki zostawiamy jednak na nieco później, a teraz idziemy do portu. A nóż uda się popłynąć do junkersa? Niestety, dziś też nic z tego… Żaden wycieczkowy statek w porcie nie cumuje, nawet te pływające tylko do Lazaretty. Cóż, nie ma rejsu - będzie kawka , a konkretnie freddocino (jak dla nas – stanowczo jednak za słodkie).

Nie ma rejsu, więc zostaje kolejna włóczęga po starówce i oglądanie po raz n-ty tych samych miejsc.

Kotki…







Uliczka Czerwonych Latarni w świetle dziennym…

Posąg na Placu Katedralnym przedstawiający Athenagorasa I …



Prawosławną katedrę Eisodion Theotokos (zwaną też Trimartiri) mijaliśmy w czasie tych wakacji wielokrotnie, ale dopiero teraz weszliśmy do środka (nie licząc wizyty w 2010). Budowla pochodzi z lat 1857-1860, powstała w miejscu, gdzie w XIV wieku stał kościółek Eisodia Theotokos, zburzony przez Wenecjan aby zwolnić miejsce na magazyn powstający dala potrzeb znajdującego się naprzeciwko klasztoru franciszkanów. Gdy Turcy w 1645 zdobili miasto, przekształcili magazyn w fabrykę mydła, działającą do XIX w.



Przez czas jakiś w fabrycznym magazynie oliwy znajdowała się ikona Ofiarowania NMP, przed którą zapalano świeczki (wyraził na to zgodę właściciel fabryki Mustafa Pasha). Według legendy, jednemu z pracowników fabryki w połowie XIX w. ukazała się Madonna i powiedziała, że nie chce mieć swego domu w fabryce, więc zabrał ikonę do swego domu. Niewiele później, dziecko paszy przypadkowo wpadło do studni w pobliżu fabryki. Zrozpaczony ojciec poprosił o wstawiennictwo Madonnę obiecując, że w zamian za uratowanie dziecka, przekaże chrzścijanom fabrykę, aby w tym miejscu zbudowali świątynię. Tak też się stało… Gdy powstał kościół, znalazło się w nim miejsce dla ikony NMP, która nie chciała aby jej dom nie znajdował się w fabryce.

Wnętrze katedry jest trójnawowe – nawa główna NMP, nawa południowa Trzech Hierarchów , nawa południowa św, Mikołaja. Poniżej kilka fotek …

Ponowna wizyta w kościele katolickim…







Na zwiedzanie w muzeum archeologicznym (mieszczącym się w dawnym klasztorze franciszkanów) jednak i tym razem nie zdecydowaliśmy się …



Powałęsaliśmy się jeszcze troszkę po weneckiej części starówki…





… a potem poszliśmy na plażę .

(jak widać, niektórym jeżowce smakują nawet na surowo)





Wybraliśmy to samo miejsce, w którym byliśmy w pierwszym chanijskim tygodniu. Jak dla nas, najfajniejsza plażowa miejscówka w spacerowej odległości od portu. Tym razem dodatkowym atutem była bliskość naszego hoteliku , po nasyceniu się ciepłą (ale nie aż tak, jaka była na wybrzeżu sfakijskim) wodą, mogliśmy szybko odstawić plażowy ekwipunek do pokoju, przed kolejną turą spacerową.

Jeszcze równo 4 miesiące....
I też będę siedział sobie w porciku w Chanii !

tony montana napisał(a):Jeszcze równo 4 miesiące....
I też będę siedział sobie w porciku w Chanii !

Pozazdrościć