Powrót na Kretę, 2015 (Chania, Akrotiri, Sfakia )

FILMIK

Gdybyśmy poplażowali jeszcze trochę, chęć na dalszą wędrówkę minęłaby bezpowrotnie . A przed nami jeszcze trochę drogi, częściowo widocznej z Marmary.

Lykos…



Finikas i półwysep, za którym skrywa się Loutro…







Po nieco ponad 1,5-godzinnej przerwie, pora ruszać dalej…

Marmara w ostatnich ujęciach…









Do Loutro doprowadzi nas widokowy szlak E4, oznakowany żółto-czarno.



Przed nami mniej więcej 3 km, czyli jak dla nas około 1 do 1,5 godziny, nie licząc ewentualnych odpoczynków.
Początkowo idziemy kamienistą ścieżką w górę, ten odcinek jest komfortowy, szlak jest szeroki, a widoki piękne

dangol napisał(a):Dochodzimy do miejsca, w którym w lewo odchodzi ścieżynka do Livaniany. Nieco niżej będzie jeszcze jedno odejście do tej ładnie położonej osady. Ciekawe, którą z tych tras zszedł do wąwozu z Livaniany nasz forumowy górołaz Wojtek

Tą niżej dochodzącą. Najpierw podrałowałem do góry, a potem powrót do zatoki.
Fajnie ten most z dołu wygląda.

Samarię przeszedłem w obie strony - trochę daje to w kość, ale warto, moim zdaniem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Samarię przeszedłem w obie strony - trochę daje to w kość, ale warto, moim zdaniem.

Już w jedną stronę to ładny szmat drogi, a w obie dla mnie raczej niewykonalne. Ale z chęcią popatrzę na to, czym nasz uraczysz we wspomnieniach ze swojej wędrówki.

Wkrótce jednak zaczyna się fragment o dość mocnej ekspozycji… Dobrze że nie idziemy pod słońce, bo wówczas chyba bym się obawiała każdego kroku. Ścieżynka biegnąca klifem jest wąska, tuż obok przepaść okrutna… Ale trzymam się ! Tyle, że sytuacja jakoś mnie nie nastraja do robienia większej ilości fotek, chociaż mogłyby być fajne .

W międzyczasie w lewo odbija ścieżka w kierunku Livaniany, a my nadal “męczymy” klifowe przejście do Lykos.













Niemniej jednak, warto było pójść właśnie tędy, nawet z duszą na ramieniu . Przy wietrznej pogodzie, lepiej jednak obejść najbardziej eksponowane miejsca, skręcając wspomnianą ścieżką na Livanianę i docierając nią do szutrówki wiodącej do Finix, z pominięciem Lykos.
Jeśli ktoś wędruje w przeciwnym kierunku, a nie lubi wędrówki nad urwiskiem, to warto obejść najbardziej przepaścisty odcinek szlaku, czyli wcale nie schodzić do Lykos, lecz zaraz po przecięciu cypelka miedzy Finix i Lykos, pójść jakiś czas szutrówką, a gdy szuter na ostrym zakręcie idzie w gorę do Livaniany, odbić na ścieżkę schodzącą w kierunku Marmary.
Po dojściu do poziomu morza, przed osiągnięciem tawern w Lykos, można odbić na Livanianę.

Lykos ( Likos, Likkos, po naszemu… Wilk) to dobra miejscówka dla tych, którzy chcą spędzić urlop
"na końcu świata" …







Co prawda, dojechać jakoś tu się da , ale raczej tylko terenówką. No a potem, to już tylko albo wyrypy, albo lenistwo z ewentualną z przerwą na snurkowanie czy kajaczki. Do wyboru zostaje jeszcze obżarstwo , bo tawerny tu są całkiem sporych rozmiarów, przypuszczalnie jedzonko serwują niezłe.

Tutejsza plaża to skałki i żwirek.







Plażą nie należy jednak iść aż do jej końca, lecz trzeba wejść do tawerny Nikos, a w niej po schodkach przejść do kontynuacji szlaku .

Kolejny etap szlaku ma na celu pokonanie cypla między Lykos i Finix. Za tawerną Nikos oddalamy się nieco od morza, zmierzając czas jakiś dojazdowym marnym szutrem. Właśnie ten odcinek, chociaż krótki, wspominam najgorzej. Teren łatwy, ale w upale jaki nam się trafił, wręcz trudno wytrzymać. Tu właśnie, a nie w wąwozie, pochłonęłam najwięcej zabranej na trasę wody…



Rekompensatą jest widok w kierunku Livaniany.













Można oczywiście iść dalej drogą dojazdową (wyżej odgałęzia się ona do Finix), ale krócej i milej – szlakiem. Tuż za najwyższym punktem tego odcinka szlaku rośnie drzewo, można chwilę odpocząć w jego zbawczym cieniu.

dangol napisał(a):Wkrótce jednak zaczyna się fragment o dość mocnej ekspozycji…

Ale widzę, że sporo urginni przy ścieżce kwitnie, tak że w razie czego, byłoby się czego chwycić.

pzdr

Czasem tak robiłam

Spod samotnego drzewa już widać kolejną zatoczkę – Finix (Phoenix, Finikia, Finikas…), dawny porcik dla pobliskich antycznych miast, między innymi dla odwiedzonej przez nas z samego rana Aradin oraz antycznego Anopolis. Port miał spore znaczenie w czasach hellenistycznych i rzymskich (m.in. stąd właśnie płynęły do Rzymu statki z purpurowym barwnikiem uzyskiwanym z morskich ślimaków), ale do dziś nie przetrwało nic z tamtych lat…





W zatoczce jest oczywiście plaża , są miejsca noclegowe i tawerna. Gdybyśmy zdecydowali się na powrót do Chory Sfakion ostatnim promem, pewnie zeszlibyśmy do tej zatoczki. Uznaliśmy jednak, że nie mamy ochoty na rejs z Loutro wraz z tłumem wracającym z Samarii, lepiej będzie odpłynąć wcześniej . Tak więc, Finikas oglądamy tylko ze szlaku.









Widoczna na poniższej fotce ścieżka prowadzi do Loutro drogą nieco dłuższą (ale z minimalnym przewyższeniem ), idąc tamtędy mielibyśmy możliwość odwiedzenia kościółka Sotiros Christou (z freskami XIV-XV w.) na przylądku Moures (Mouri).
Kościółek był widoczny na fotkach z promu we wspomnianej już relacji, której autorem jest MARK1.
W pobliżu znajdują się także ruiny z czasów rzymskich i bizantyjskich, niewątpliwie także warte zobaczenia...

Taka lekko okrężna trasa wprawdzie nie kolidowałaby z decyzją o zdążeniu na wcześniejszy prom, jednakże wówczas na pewno nie chciałoby nam się podchodzić do ruin fortu z czasów tureckich. Trzeba było wybierać… Zdecydowaliśmy się na kastro, zwłaszcza że leży ono przy szlaku E4, wiodącym do Loutro najkrótszą drogą.

Ostatnie fotki w kierunku Finix…

Po podejściu na grzbiecik ( z którego będzie już tylko w dół aż do Loutro), zasiedliśmy w cieniu oliwnych drzewek, aby „zniszczyć” resztę płynów z mozołem niesionych przez całą drogę. Woda wyszła już dawno (ostatni łyk był pod drzewkiem za Lykos, z widokiem na Finix), została jedna puszeczka piwka. O dziwo, wcale nie było zagotowane… W każdym bądź razie, w porównaniu z temperaturą powierza , wydawało się wręcz chłodne .



Po odsapce, oglądamy wspomniane już ruiny Turkiko kastro, zwane też Koules Loutro.







Turcy po powstaniu przeciwko nim w 1866, zbudowali na wyspie liczne fortece i wieże obserwacyjne, w odległości pozwalającej na komunikację świetlną lub dymną. Ten fort powstał w latach 1866-1868, miał dwie wieże, na zewnątrz duże cysterny…

Widoki spod twierdzy rozległe, nic dziwnego że fort powstał właśnie tutaj.







Moglibyśmy podejść jeszcze do ruin weneckiej wieży obserwacyjnej (od fortu wszak było blisko), ale przecież już ją widzieliśmy z Marmary, dzięki zoomowi canonika.



Zamiast do wieży, może jednak jak najszybciej na zimne piwko do Loutro?

Plaża u wylotu Aradeny mnie nie powaliła , trochę za dużo ludzi i kamieni , ale ruiny tureckiej twierdzy malownicze, a widoki i okolica jeszcze lepsze

kulka53 napisał(a):Plaża u wylotu Aradeny mnie nie powaliła , trochę za dużo ludzi i kamieni ,

Nam kamienie na plaży nie przeszkadzają , bezludne plaże też nie są priorytetem, ale... Największą zaletą Marmary była sama obecność wody , w której fajnie było się zanurzyć po wąwozowej wędrówce.
Tak jak już wcześniej wspomniałam, trochę byliśmy zawiedzeni (a szczególnie Grzesiek, który całą drogę taszczył płetwy i maskę) brakiem przejrzystości wody, pomimo tego, że była czysta. Pod tym względem dużo lepiej było w naszej noclegowej Chora Sfakion, a jeszcze lepiej - w kolejnym miejscu, do którego przeniesiemy się "pojutrze".