Powrót na Kretę, 2015 (Chania, Akrotiri, Sfakia )

Nie byłam w Samarii, więc nie mogę porównać (o ile porównywanie miałoby to jakiś sens) stopnia trudności biegnącego tamtędy szlaku z tym, jaki jest w Aradenie.
Na pewno my mieliśmy trasę znacznie krótszą, ale miejscami naprawdę łatwa nie była...
Często musieliśmy wspinać się po głazach tarasujących koryto wąwozu, jeszcze częściej po olbrzymich kamolach ześlizgiwać.
Jak już wspomniałam, szlak w miejscach krytycznych jest oznakowany zielono-czerwonymi plamami wskazującymi najdogodniejsze (chociaż nie zawsze łatwe ) przejście. Idąc inaczej niż wskazują znaki, najczęściej też da się przejść , chociaż może nieco (lub trochę bardziej niż nieco) trudniej. Raz jednak, gdy nie zauważyliśmy kolorowych znaków , wpakowaliśmy się w urwisko nie do pokonania bez uszczerbku na ciele (przynajmniej dla mnie ), lepiej więc było wspiąć się z powrotem i odnaleźć znaki sprowadzające dogodniejszą (aczkolwiek momentami też karkołomną) głazostradą.

Stromych i zasłanych głazami odcinków było na trasie kilka, przeplatały się z one łagodnymi rozszerzeniami koryta wąwozu. Generalnie jednak, chociaż szlak jest wymagający, to jednak jak najbardziej dostępny dla każdej średnio sprawnej osoby. Byle w odpowiednią pogodę ! No i z odpowiednim zapasem płynów zabranych ze sobą, bo upał w wąwozie może czasem mocno doskwierać, a woda dostępna jest tylko w jednym miejscu, już dość nisko i dość blisko końca Aradeny.

MARK1 napisał(a):Porównam z Samarią

dangol napisał(a):Nie wiem, czy ma sens porównanie Aradeny i Samarii?

marze_na napisał(a):Z Samarią chyba rzeczywiście nie ma co porównywać

Drogie Panie, ja Was nie namawiałem do porównywania tych wąwozów
ja je sobie porównam
Na razie: wąwóz jeśli chodzi o trudności techniczne to wg. mnie trudniejszy niż Samaria. Różnica podstawowa to moment przejścia. W lipcu w Samarii upał straszny i to jest największą bolączką wyprawy. Wrzesień to już inne temperatury w każdym z tych wąwozów i na pewno przyjemniej się idzie. Ale Aradena robi bardzo fajne wrażenie.

MARK1 napisał(a): Wrzesień to już inne temperatury w każdym z tych wąwozów i na pewno przyjemniej się idzie.

Dokładnie tak było, zwłaszcza że spora część trasy jet w cieniu skał. Dlatego też brak ujęć wody w wąwozie zupełnie nam nie doskwierał, zabrane zapasy w zupełności wystarczyły. Gorzej było na "patelni" pomiędzy Marmarą i Loutro....

Dochodzimy do miejsca, w którym w lewo odchodzi ścieżynka do Livaniany. Nieco niżej będzie jeszcze jedno odejście do tej ładnie położonej osady. Ciekawe, którą z tych tras zszedł do wąwozu z Livaniany nasz forumowy górołaz Wojtek





Po chwili w prawo odchodzi ścieżka do Agios Ioannis…



My oczywiście idziemy w kierunku plaży .

Koryto wąwozu zaczyna się zielenić, gdzieniegdzie jeszcze kwitną ostatnie niepokalanki (ale większość kwiatów już jednak uschła). Po chwili zaczyna się gąszcz oleandrów, ten sam co kwiatami witał Wojtka Niestety, nam już dawno przekwitły…

Jeśli myślicie, że wszystkie trudności już za nami, to się mylicie!
Po długim łatwym odcinku, „ścieżka” znów jest skalista, trzeba szukać właściwego przejścia między głazami.







W końcu jednak osiągamy już płaskie koryto, a po chwili koniec wąwozu.







Wylot Aradeny najfajniej prezentuje się z morza , ładne fotki pokazał MARK1, gdy płynął promem do Agia Roumeli.
Ja niestety mogę się posłużyć jedynie zdjęciem znalezionym w sieci.

Fotka z netu:

Wąwozowe filmiki nie nasze, niemniej jednak warto do nich zaglądnąć :

Wspomniane już zejście przez drabiny z dzieckiem nosidle (godne uwagi także dlatego, że to nasi rodacy) : KLIK

Ku przestrodze, że nie zawsze w wąwozie jest tak luźno, jak nam się trafiło (na szczęście grupy wędrowców podjeżdżające do mostu pełnym autokarem, to raczej rzadki widok) , filmik zamieszczony na dole strony: KLIK

Szacunek za przejście Aradeny, niektóre odcinki widzę dość trudne!

No właśnie, tylko niektóre , i tylko dość... Trochę się obawiałam, że będzie znacznie trudniej, ale zupełnie niepotrzebnie.

Nagrodą za przejście wąwozu jest śliczna plaża Marmara (inna jej nazwa – Dialiskari). Trochę niestety zatłoczona, gdyż miejsce jest popularne. Można tu przypłynąć łódeczką kursującą z Loutro. Część osób dociera pieszo, szlakiem którym za czas jakiś pójdziemy w dalszą drogę.





Marmara to plaża żwirowo-kamyczkowa, od zachodniej strony zamknięta cypelkiem z tawerną, od wschodu ładnymi skałkami, dobrym miejscem na polegiwanie, jeśli ktoś uwielbia smażenie się na słońcu. Spragnieni cienia, mają do wyboru albo płatne parasole z leżakami, albo rozłożenie się pod klifem przy tawernie. My oczywiście skorzystamy właśnie z tej bezpłatnej opcji.



Woda ma cudowny kolor , ciepełko też odpowiednie (chociaż nie jak zupa). Dziś (a może zawsze?) jednak nie jest krystaliczna, białe marmurowe drobinki przejrzystość nieco mącą (pod względem przejrzystości, lepiej mamy jednak w portowej Chora Sfakion)… Ale i tak jest nieźle , dziś fale nie bryzgają na plażę

Zanim oddamy się wodnym rokoszom, idziemy do tawerny na frappe.





Na konkretny posiłek jeszcze za wczesna pora, na dodatek mamy ze sobą zakupioną rano w piekarni przepyszną bułkę z oliwkami i suszonymi pomidorami. Co prawda, Pani Chalepianka napisała, że w tawernie „musicie coś zjeść, jeśli zabłądzicie w te strony”, no ale do wszystkich wskazówek i tak nie zamierzaliśmy się stosować. Nie mówiąc o tym, że po obfitym posiłku, zapewne już nie ruszylibyśmy w dalszą wędrówkę, do Loutro musielibyśmy dotrzeć łódką.

Tawerna jest fajnie położona, z zacienionego tarasu są fantastyczne widoki. Nie potrzebna nawet morska kąpiel , by cieszyć się tym miejscem.















Z tawerny jest też widok na lokalny kościółek. Nie poszłam, bo ... nie chciało mi się wkładać na nogi adidasów, zdjętych zaraz po dojściu do Marmary.

Fajna ta plazyczka, nie widzę jednak za dużo ludzi w wodzie, zimna była?

dangol napisał(a):Tawerna jest fajnie położona, z zacienionego tarasu są fantastyczne widoki. Nie potrzebna nawet morska kąpiel , by cieszyć się tym miejscem.

Fotka z netu:

W tygodniu to nasz RIB był prawie jedyną jednostką od Paleochory do Lutro ale w weekend to koło tej tawerny stało z 5 jednostek. Zastanawialiśmy się z czego wynika ta popularnośc ale jakoś nigdy nie byliśmy głodni jak przepływaliśmy tamtędy

dangol napisał(a):

Rasowy turysta górski z płetwami się nie rozstaje.

pzdr

tony montana napisał(a): nie widzę jednak za dużo ludzi w wodzie, zimna była?

Wręcz przeciwnie . Jeśli jednak ktoś przypłynął na Marmarę na cały dzień, to nie może się moczyć na okrągło, bo mógłby się rozpuścić .

ogorek napisał(a): Zastanawialiśmy się z czego wynika ta popularnośc ale jakoś nigdy nie byliśmy głodni jak przepływaliśmy tamtędy

Pewnie jeść dają dobrze (tak w każdym bądź razie wynika z cytowanego przeze mnie fragmentu „Chalepianki z Krety”), ale pora o jakiej byliśmy, obserwacjom (a tym bardziej smakowaniom) dań obiadowych zupełnie nie sprzyjała. Z pewnością atrakcyjności dodaje tawernie jej ładne usytuowanie oraz to, że jest łatwo dostępna z Loutro, a miejsce zdecydowanie spokojniejsze. A jak ktoś dysponuje własnym pływadłem, to wcale się nie dziwię, że na obiad zatrzymuje się właśnie w Marmarze, a nie w większych przystaniach. No chyba że po wielu godzinach na odludziu, pragnie się czegoś przeciwnego

longtom napisał(a): Rasowy turysta górski z płetwami się nie rozstaje

Na greckich wyspach nie może być inaczej, toż to ważniejsze niż butelka wody .

Trochę fotek plażowych.















Szkoda, że nie potrafię pływać i nie mogłam zobaczyć kolorowych morskich grot, jakie znajdują się na wschód od plaży…

Fotek z Marmary ciąg dalszy…