Powrót na Kretę, 2015 (Chania, Akrotiri, Sfakia )

Franz napisał(a): Zdecydowanie wolę kolorową Kretę.

Nawet, jeśli są tam Góry Białe ..

Miejsce dla nurków bardzo nam przypadło do gustu. Grzesiek mógł się rozkoszować podwodnym światem, a ja w ciszy podziwiać piękno tutejszego krajobrazu i naprawdę wypoczywać .



Jeszcze tu wrócimy przed opuszczeniem Chory Sfakion, a tymczasem wracamy do pokoju na arbuza i wino .





Ruiny nad portem to pozostałość po weneckim zameczku (więcej o nim przy innej okazji).

Siedząc na tarasie, obserwujemy tłumy, jakie wysypały się z promu, który właśnie przypłynął do portu. No nie wiem, czy chciałabym zwiedzać Samarię w tak licznym towarzystwie… Tym bardziej mnie raduje, że na jutro wybraliśmy Aradenę , nie Samarię.





Wracając jednak do Samarii… Być może kiedyś jednak tam się wybierzemy, gdyż myślimy o kolejnym powrocie na Kretę. Wprawdzie musimy się liczyć z tym, że wrześniowo-październikową porą tłumów w tym wąwozie nie unikniemy, ale w tak słynnym wąwozie nie może być inaczej. Mimo wszystko chyba jednak lepiej w tłumie, niż nastawić się na wędrówkę i nie móc jej zrealizować ze względu na paskudną pogodę.. No bo tuż przed naszym przylotem na Kretę, taka właśnie była… W rezultacie, 22 i 23-go września szlak przez Samarię był zamknięty dla turystów. Kolejne obfite opady deszczu spowodowały zamknięcie szlaku także 26-go września, a dzień wcześniej większość turystów, która na szlak wyruszyła, szybko zawróciła. Tych, co wędrówkę kontynuowali (czyli około 65 osób) zatrzymano w schronie przy kościółku Agios Nikolaos i w punkcie Vrysi, musieli tam poczekać na poprawę pogody, wówczas pod opieką pracowników parku zeszli z w dół wąwozu.

Na szczęście dla nas, dobra pogoda jest teraz stabilna , więc nic nam nie zepsuje naszych planów odnośnie wędrówki przez Aradenę.
Ale to dopiero jutro , dziś jeszcze ciepły wieczór w portowej Sfakii, przy jakimś morskim daniu. Do wyboru mamy sporą ilość restauracyjek otaczających stary port…





Chciałoby się usiąść wszędzie, ale nie mamy ani tylu żołądków, ani kasy… Na dzisiejszy wieczór los pada na „Delfini” – pierwszą tawernę licząc od wschodniej strony.



Zamawiajmy smażone kalmary, no i oczywiście białe wino.





Kalinichta .

Hej hej
Cudnie na tym południu .
Kalinichta

tymi kalmarami wywołałaś u mnie nadprodukcję śliny

pozdrawiam,
Michał

dangol napisał(a):Wprawdzie musimy się liczyć z tym, że wrześniowo-październikową porą tłumów w tym wąwozie nie unikniemy, ale w tak słynnym wąwozie nie może być inaczej.

Polecam maj .

Buber napisał(a): Cudnie na tym południu

Na północy też jest nieźle (przykładowo takie Balos ), ale w południu można się zakochać i chce się tam wracać tu wielokrotnie...

Mikeee napisał(a): kalmarami wywołałaś u mnie nadprodukcję śliny

Były przepyszne .

marze_na napisał(a): Polecam maj

Pomysł godny rozważenia , ale nie w najbliższym okresie, gdyż póki co maj urlopowo nie jest nam dostępny. Na szczęście terminy wrześniowo-październikowe mają sporo zalet , z powodu których Samarię można sobie darować bez większego żalu.

Poniedziałek, 5 października

Ponieważ wszędzie mamy blisko , nie musimy zrywać się skoro świt. Wystarczy pobudka kilka minut przed ósmą, potem zakupy w pobliskiej piekarni, obok której jest sklep, gdzie kupujemy produkty na grecką sałatę. Rach ciach ciach i mamy ją w miseczkach na naszym balkonie .



Do przystanku autobusowego bliziutko, więc jesteśmy tam nawet ciut za wcześnie . To tak na wszelki wypadek, żeby nam nie odjechał jedyny autobus, jakim możemy dojechać do mostu w Aradenie.
Autobus (a konkretnie – busik) przybywa na przystanek o czasie, kupujemy bilety (bezpośrednio u kierowcy, gdyż budka informacji turystycznej, w której bilety można nabywać, jest nieczynna o tak wczesnej porze ; od osoby 2,80 euro) i punkt 9:00 ruszamy . Razem z nami w busiku jest jeszcze kilka osób, ale razem jedzie nas chyba nie więcej niż dyszka.

Fotek z fantastycznej serpentyniastej drogi tym razem nie mam , ale w relacji 2010 trochę ich wkleiłam (zwłaszcza tych zrobionych podczas zjazdu).

Po półgodzinnej jeździe wysiadamy po drugiej stronie mostu, który tak mnie zauroczył pięć lat temu. Już wtedy żałowałam, że wówczas nie zdecydowaliśmy się na wędrówkę wąwozem Aradena. Było niemalże pewne, że powrót na Kretę musi się wiązać z nadrobieniem „błędu”. Nic więc dziwnego, że po zakupieni biletów na samolot, zaczęłam planować ...

Na początku września, prosząc Wojtka Franza o jakieś szczegóły z jego wędrówki przez ten wąwóz, napisałam:

dangol napisał(a): Już sprawdziłam, że codziennie (tylko jeden poranny kurs!) kursuje do mostu autobus z Chora Sfakion, więc dotarcie do miejsca startu wędrówki nie powinno być problemem. O ile poprzedniego dnia dotrzemy do Chora Sfakion i tam znajdziemy sobie jakieś spanko (no bo nie ma opcji, żeby wstać na tyle wcześnie rano, by zdążyć z dojazdem z Chanii). Po dotarciu wąwozem do plaży Marmara , po kąpieli i regeneracji w tawernie , będziemy musieli kontynuować wędrówkę aż do Loutro, skąd dalej powrót już promem. Nawet przy naszym żółwim tempie, powinniśmy zdążyć .

Jesteśmy przy żelaznym moście, za chwilę zaczniemy realizować kolejne punkty planu.

Most został zbudowany w latach 1980-1986, jest darem braci Vardinogiannis dla ich rodzinnej wioski Agios Ioannis (położonej jeszcze kilka kilometrów dalej na zachód), która dzięki temu zyskała możliwość dojazdu…





Tym razem nie mieliśmy obaw o własne bezpieczeństwo, gdy busik przejeżdżał przez wąziutki most zawieszony 138 metrów ponad wąwozem. Gdy pięć lat temu pokonywaliśmy go Kaloszem, trochę nas niepokoiły odgłosy wydobywające się spod kół turlających się po drewnianych belkach, jakimi most jest wyłożony. Widok przez szczeliny pomiędzy belkami na odleeeeeeegłe dno wąwozu, tez mroził w żyłach krew.

Teraz – luzik .





Po zachodniej stronie mostu jest mały parking, tam też znajduje przystanek KTEL. Jest też mały kiosk, w którym można kupić coś do picia, jeśli zapomniało się o tym na dole. Po drodze przyda się bardzo!

Czyli AREDENA

Na Loutro jeszcze poczekamy, zatem przejdźmy się wąwozem

Ja tez kiedyś bardzo chciałbym zmierzyć się z Samarią - Kreta zostanie w moim sercu na zawsze i chcę tam wrócić!

tony montana napisał(a): Na Loutro jeszcze poczekamy

Cóż, idziemy tam najdłuższą drogą, jaka była w zasięgu naszych możliwości.

Szlak wiodący przez wąwóz rozpoczyna się przy moście, obok kiosku. Jest tu tablica z mapką okolicy.



Przez bramkę (kozy!) wchodzimy na teren opuszczonej wioski Aradena, położonej na skraju wąwozu.



Antyczna nazwa Aradin (albo Iradin) pochodzi prawdopodobnie od przekształconego fenickiego słowa „aruad” oznaczającego schronienie. Tak więc, założycielami wioski byli zapewne Fenicjanie.
Pierwsi Aradeńczycy mieszkali w grotach wykutych w skale, gdzieś w pobliżu obecnej Aradeny. Liczne domy powstały w czasach rzymskich, bizantyjskich, weneckich… Mieszkańcy wioski (jak zresztą całego regionu Sfakii) brali udział w powstaniach wolnościowych, toteż Turcy w odwecie zniszczyli wieś po rewolucji Daskalogiannisa (wywodzącego się z pobliskiego Anopolis) w 1770 r. Mieszkańcy odbudowali swe domy, kolejne zniszczenia przyniosła II wojna światowa...

Dawniej wioska była sporej wielkości, po II wojnie światowej mieszkały tam już tylko dwie rodziny, ale wkrótce nie został już nikt. Aradena opustoszała po krwawej waśni, jaka około 1950 r. wybuchła pomiędzy tymi dwoma rodzinami. Ponoć 7 osób straciło wówczas życie, a nieliczni pozostali mieszkańcy Aradeny przenieśli się do Anopolis.

Fragment z Chalepianki:
Wieś Aradena to przede wszystkim samotne, tradycyjne zabudowania, które ich mieszkańcy pod koniec lat czterdziestych ubiegłego wieku opuścili w wyniku vendetty. Podobno rozpętała ją kłotnia o dzwonek przyczepiany kozom u szyi. Do dziś właściciele wioskowych domów nie zdecydowali się powrócić na ziemię ojców.

Aradena to faktycznie głównie ruiny - za wyjątkiem odnowionych kościółków oraz gospodarstwa z kozami które jest chyba zamieszkałe (a przynajmniej okresowo), o czym świadczy antena satelitarna . Może więc czas Aradeny wraca, ziemia ojców znów się zasiedli?



Miejsce jest bardzo widokowe !

Żeby z bliska zobaczyć bizantyjski kościółek Michała Archanioła , nie trzeba zbaczać ze szlaku.



Kościółek Agios Michail Archangelos ( znany też pod nazwami Astratigos, Efstratios) został zbudowany na początku XIV wieku w miejscu, w którym wcześniej stała świątynia z VI wieku. Przy budowie kopuły wykorzystano materiały z antycznej osady Aradin.

Kościółek jest niestety zamknięty , więc nie mamy szans oglądnięcia cennych XIV-wiecznych fresków na kopule i ścianach. Zaglądamy jedynie przez szybę, co daje niejakie wyobrażenie o bogactwie wnętrza.





Kilka fotek z freskami możecie sobie zobaczyć TUTAJ…

Przy kościółku znajduje się cmentarz. Niektóre groby kryją szczątki ofiar vendetty, która przyczyniła się do wyludnienia wioski.
Groby drugiej z rodzin, która brała udział w krwawych porachunkach, znajdują się przy następnym z kościółków w Aradenie – przecież nie można ich było pochować przy wrogach







W kościółku Agios Nikolaos nie byliśmy…

Jak trafię w końcu jeszcze raz na Kretę to na pewno skuszę się na Wąwóz Aradena.
Początek bardzo zachęcający .

marze_na napisał(a): Jak trafię w końcu jeszcze raz na Kretę to na pewno skuszę się na Wąwóz Aradena.

Polecam , moje oczekiwania spełnił w 100%