Powrót na Kretę, 2015 (Chania, Akrotiri, Sfakia )

Pierwsze widoki w stronę Marathi i Loutraki…





Forteca na wysepce Souda za chwilę przestanie być widoczna z naszej drogi…





Dochodzimy do miejsca z pierwszym odgałęzieniem na Loutraki. Do tej plaży zapewne również dotarlibyśmy, gdyby autobus jeździł do Marathi. Ze względu jednak na spacer aż od Sternes, wycieczkę do obu plaż uznaliśmy za nadmierne łamanie potrzeby lenistwa.

Po spacerze (zbyt długim, bo nogi nie bardzo lubią asfaltową nawierzchnię), gdy docieramy do pierwszych zabudowań Marathi, schodzimy do morza pierwszą prowadzącą tam uliczką.
Najbardziej zachodnia plażyczka to żwirowo-kamyczkowa Sosorides.









To najspokojniejsza z plaż Marathi, ale my musimy zacząć od kawki , więc brodząc przy brzegu, idziemy w stronę gdzie widać sporo leżaków. Tam musi być przecież otwarta kafejka.



Marathi to dwie dość podobne plaże oddzielone od siebie betonowym cypelkiem z małym portem rybackim. My przysiadamy w kafejce po zachodniej stronie porciku, a więc w Kato Marathi.





W sezonie Marathi jest bardzo popularna, dociera tu autobus, na popołudniową kąpiel przyjeżdżają mieszkańcy Chanii i okolic… Dziś tłumów nie ma, ale o pustkach mówić także nie można. Wprawdzie leżaki wzięcia zbytnio nie mają (cóż, nie ta aura, brakuje słoneczka), ale w kafejce i restauracji ruch spory. Widać też ustawiczną zmianę autek z wypożyczalni na przyplażowym parkingu…
Sympatyczna kafejka usytuowana jest pod drzewami powyżej plaży. Tam zasiadamy przy frappe i książkach, co czas jakiś schodząc od stolika na piaszczystą plażę i do morza…

Woda w morzu nie jest dziś wprawdzie ciepła jak zupa, ale i tak wchodzi się bezproblemowo . Jak dla mnie, przy dzisiejszej pogodzie miejsce idealne. Chociaż wieją silne północne wiatry, tu błogi spokój, nie ma fal… Skoda tylko, że druga strona zatoki mocno jest przymglona, a drugi „białogórski” plan zupełnie niewidoczny.
W wodzie niestety rewelacji nie ma…





Podwodna runda jest jednak obowiązkowa (od czasu do czasu jednak jakaś rybka się pojawia), a ja w tym czasie mam czas na lekturę.

Gdy zaczyna padać (niezbyt mocno, ale jednak), przenosimy się do tawerny Patrelantonis.





Zamawiamy krewetki ( w delikatnej panierce, nie wiem jakim cudem, ale dało się je jeść wraz z pancerzykami) oraz ośmiornicę w winie (oprócz tego rzecz jasna samo wino też ).







Już nie pada , ale plaży we wschodniej części Marathi nie będziemy z bliska oglądać . Zadowalamy się krótkim spojrzeniem na to, co widać za portowym cypelkiem. Naprzeciwko tej części Marathi znajduje się wysepka Palaiosouda porośnięta laskiem piniowym . W pobliżu tej wysepki znajdują się ponoć dobre miejsca do nurkowania.





Właściwe zgrupowanie zabudowań wioski jest nieco dalej, tam też znajduje się kościółek Agios Spyridon.



Nie wiem gdzie dokładnie można znaleźć ruiny osady Minoa…
Być może jakiś prowadzący do nich znak znajduje się gdzieś w tej części wioski, do której nie doszliśmy. Zresztą i tak zrezygnowalibyśmy ze zwiedzania, chociaż o istnieniu ruin wiedziałam, niemniej jednak …
Minoa była najprawdopodobniej drugim portem dla Aptery (osobiście tam jeszcze nie byłam, ale wirtualnie zwiedziłam dzięki relacji MARK1). Oprócz nikłych pozostałości domów (część z nich była budynkami wojskowymi) i cysterny, zachowały się runy rzymskich łaźni.

Wracamy szosą, nadal nie zbaczając na boczne dróżki prowadzące do małych kościółków. Nawet, jeśli widzimy prowadzące do nich drogowskazy…



Trochę mi teraz żal, że nie chciało mi się podejść do cerkiewki Panagia Hosti, pochodzącej podobno z czasów wczesnochrześcijańskich…
Fragment z „Chalepianki”: Ołtarz znajduje się w podziemnej jaskini, dlatego też świątyni nadano wezwanie Najświętszej Marii Panny Ukrytej.

W pogodzie bez zmian, w widoczności też…

Do Sternes docieramy o wiele szybciej, niż to wynikało z wyliczenia trasy „pod górę”. Zanim więc siądziemy na przystanku w oczekiwaniu na autobus (nie możemy go przegapić, gdyż następny, zarazem ostatni, mielibyśmy dopiero za prawie cztery godziny), wałęsamy się troszkę po sennej wiosce (inne niż kocio-kozie oznaki życia, zauważyliśmy w zasadzie tylko w tawernie).









Jeszcze jeden kościółek, pod jaki doszliśmy – tu wyjątkowo wiem, pod jakim jest wezwaniem. Nie pomogło to w odnalezieniu jakichkolwiek informacji na temat kościółka Sotiros, do wnętrza też nie udało się zaglądnąć. Niemniej jednak, dziedziniec ocieniony winoroślą, bardzo mi się podobał.







Żegnaj Sternes!



Autobus przyjeżdża o czasie, kupujemy bilecik do Chanii - 2,30 euro od osoby, chociaż jest to kurs prowadzący dodatkowo przez lotnisko. Żeby było śmieszniej, gdybyśmy wsiedli dopiero na lotnisku, zapłacilibyśmy po 2,50 euro .
Na przystanku przy lotnisku jest krótka przerwa, mogłabym wysiąść na moment, ale nie chce mi się i fotkę najwyższej góry na Akrotiri (Sklopa, 528 m ) robię przez zakurzoną szybę.

dangol napisał(a):To najspokojniejsza z plaż Marathi, ale my musimy zacząć od kawki

Ten nałóg nie jest mi obcy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zupka trochę klasyczną zalewajkę przypomina

O, latarnia znowu była i to z bliska

Kurczę, tylko ta pogoda coś Wam, póki co, nie dopisuje ostatnio

Ale chyba się poprawi?

Franz napisał(a): Ten nałóg nie jest mi obcy.

tomy montana napisał(a): Ale chyba się poprawi?

Nie mogłoby być inaczej

Wieczorem to co zwykle – uliczki .
Zaglądamy m.in. na Macheradika czyli Ulicę Noży(oficjalnie to ulica Sifaka) z małymi warsztatami, gdzie noże się wytwarza. To chyba jedna z fajniejszych pamiątek (na dodatek użytkowych), jakie można przywieźć sobie z Krety (pod warunkiem, że nie leci się tylko z bagażem podręcznym ).
Odwiedziny w jednym z warsztatów zobaczycie w odcinku nr 9 "Teo-rii Smaku", dla nas obowiązkowym do obejrzenia przed wakacjami na Krecie.



Noży nie kupujemy...

W Studni Turka też nie zasiadamy…



Nigdzie zresztą (na razie ) też nie, musi być przecież wieczorna kontrola uliczek.











Okazało się, że w części tureckiej jest też uliczka czerwonych latarni. Tyle, że najciekawszy był tam kot …

Nie myślcie, że zapomnieliśmy o meczecie i portowej latarni .

Spodziewałam się, że przy takiej mało atrakcyjnej pogodzie, zdjęcia wyjdą gorzej niż tragicznie. I dobrze, że się myliłam. Było brzydko ale zdjęciom beznadziejna pogoda aż tak mocno nie zaszkodziła. Po prostu tak było.

dangol napisał(a):W Studni Turka też nie zasiadamy…
Nigdzie zresztą (na razie) też nie, musi być przecież wieczorna kontrola uliczek.

Dzięki temu ruszyliście na spacerek a w tym wypadku chmurzasta pogoda nie ma żadnego znaczenia. Dzień jest na tyle krótki, że jest to dość wczesny wieczorek.

Lidia K napisał(a): Dzień jest na tyle krótki, że jest to dość wczesny wieczorek.

Fakt
Ten wieczór na dodatek okazał się dłuuuuuuuuuuuuugi

Czarny kotek bezbłędny!

Gdy nogi zaczęły boleć, przysiedliśmy w porcie przy winku. Daliśmy się namówić do restauracji Korali, mieszczącej się przy Villi Venezia, w której z chęcią byśmy przenocowali, gdyby nie to, że znacznie przekroczylibyśmy dopuszczalny pułap cenowy. Wino wprawdzie tańsze niż miejsce w pokoju z widokiem na port, ale… uważajcie! My po raz kolejny przegapiliśmy zaglądnięcie do karty, chociaż po piwku pod synagogą mieliśmy zachować czujność. Tym razem już po raz ostatni daliśmy plamę… Dobrze chociaż, że wino nie było podłym sikaczem, bobyśmy się zapłakali…



Wieczór jednak był młody , więc trzeba było coś jeszcze zrobić ze sobą. Może jednak niekoniecznie w porcie?

Postanowiliśmy pójść do Mesostrato (przy ul. Zambeliou równoległej do nabrzeża), które spodobało nam się podczas wielokrotnego krążenia uliczkami.



To był bardzo dobry wybór, nie tylko ze względu na cenę wina . Zaciszna lokalizacja Mesostrato wykorzystuje XVII-wieczną wenecką loggię, w której mieściła się siedziba głównego zarządcy miasta La Canea. Siedzi się pod gwiazdami, gdyż w czasie bombardowania (II wojna światowa) budowla straciła dach, którego nigdy nie naprawiono… Wystrój wzbogacono nowoczesnymi akcentami, ale istotne elementy z czasów weneckich pozostały (na przykład pomiędzy oknami inskrypcja „Nulli parvus est cui magnus est animus” – Nie będzie nisko ceniony ten, kto jest odważny i bogaty duchem).



Oczywiście, białe wino . Do tego cretan dakos – czyli tradycyjny kreteński jęczmienny suchar (paksimadi), z pomidorem, oliwą z oliwek i lokalnym serem mizithra.
To jedna z najpopularniejszych przekąsek na Krecie, do wina wyśmienita.







Grecka muzyka na żywo…



Muzycy może nie najwyższej klasy, ale z pewnością z repertuarem dobrze znanym greckiej części klienteli, a dzięki temu super nastrój udzielił się i nam .
W sumie mieliśmy szczęście, ze trafiliśmy do Mesostrato w momencie, gdy trwało tam spotkanie sporej grupy greckich przyjaciół , oprócz muzyki, były też spontaniczne tańce .
Pląsały panie, a panowie popijali to i owo przy stolikach i zachęcali swe kobiety to tańca gromkimi okrzykami „Opa, opa!”
W pewnym momencie, od stolika za nami, popłynął śpiew… Siedziały tam dwie młode dziewczyny, jedna z nich poczuła potrzebę obdarowania nas pięknem swego głosu. Naprawdę, było magicznie . Były oczywiście gromkie brawa, a panna została „zmuszona” do kilku jeszcze pieśni, już na "estradzie" razem z muzykami.

Kilka krótkich filmików (wprawdzie nie oddają tego, co odczuwaliśmy, ale popatrzeć i posłuchać można ) :

filmik 1

filmik 2

filmik 3

filmik 4

filmik 5