Powitanie z Afryką

A te zwierzęta jakoś reagują na auta? W sensie czy podchodzą do nich, czy raczej odchodzą, uciekają, jak się np. właśnie podjedzie bliżej?

Tak, tutaj dobry teleobiektyw, do tego ze stabilizacją najlepiej jest podstawą

pozdrawiam, Michał

majkik75 napisał(a):A te zwierzęta jakoś reagują na auta? W sensie czy podchodzą do nich, czy raczej odchodzą, uciekają, jak się np. właśnie podjedzie bliżej?

Zwierzaki sobie zazwyczaj nic z człowieków nie robią. Wchodzą na drogę kiedy chcą i gdzie chcą. Dlatego w Parku jest ograniczenie do 30 km/h (chociaż z uwagi na nawierzchnię i tak nie dałoby rady jechać wiele szybciej).

Jak zwierz wejdzie na drogę należy go przepuścić - również wtedy gdy przez drogę maszeruje stado antylop albo zeber składające się z kilkuset sztuk. Albo kilka takich stad... . Chociaż widzieliśmy wariata, któremu się spieszyło, ominął nas i podjechał wyjątkowo blisko przechodzących antylop a te wtedy po prostu zwiały. Moje dzieci do dziś przeżywają, że ktoś mógł być tak głupi .

Te które stały/leżały/jadły przy drodze jak się bliżej podjechało raczej nie zmieniały zajęcia.

Wyjątkiem są strusie - te są wyjątkowo płochliwe i jak podjedzie się zbyt blisko to zwiewają aż się kurzy.

W Etoshy auto bez namiotów może mieć jeden plus - jeśli ma szyberdach można się wychylić przez niego i cykać fotki. Choć widziałam wariata, który przy lwach wszedł po prostu na dach auta zabudowanego namiotami żeby złapać lepsze ujęcie .

Ale wycieczka.
Pełen odlot.
Gratuluje i zazdroszczę.

woojtekg napisał(a):Ale wycieczka.
Pełen odlot.
Gratuluje i zazdroszczę.

Dzięki. Miło Cię wdzieć .

Po 1,5 dnia w Etoszy brakowało nam tylko porządnego spotkania ze słoniem. Więc kolejnego dnia obstawiamy lokalizacje gdzie te zwierzęta najczęściej można spotkać czyli w części Parku wysuniętej bardziej na wschód.

Już przy pierwszym oczku spotkaliśmy zeberki :











Musieliśmy przepuścić antylopki:













Po drodze spotkaliśmy stadko nosorożców. Odkryliśmy, że potrafią całkiem szybko biegać (na granicy ograniczenia prędkości ;-) ).







Były też żyrafy:







I gnu (te biegają znacznie szybciej niż prawo pozwala ).





Dojechaliśmy do twierdzy/campu Namutoni ale słoni nie widzieliśmy. Myśleliśmy, że może zjemy tam jakiś lunch ale restauracja sprawiała wrażenie wymarłej. W bardzo słabo zaopatrzonym sklepiku kupiliśmy jakieś jabłka i ciastka. Dzieciaki pogoniły się z mangustami.











Jedziemy dalej – kolejne oczko wodne ale tu znów jedynie wielkie qpy świadczą o tym, że słonie tu bywają. Jedziemy w ostatnie miejsce gdzie powinny być. I wreszcie mamy je. Najpierw słoniowa rodzinka zajada obiadek w krzakach przy drodze ale widać ich całkiem dobrze. Jest nawet mały słonik.











Potem jeden osobnik przeszedł przez drogę, którą jechaliśmy:



Zatrzymaliśmy się przy ostatnim oczku wodnym. Poobserwowaliśmy okolicę:












Trochę poczekaliśmy i oto przyszedł:



Wszystkie zwierzaki odsunęły się na bezpieczną odległość a on po prostu sobie pił:











Tylko jeden kudu odwarzył się podejść bliżej - śmialiśmy się, że to posłaniec, który przyszedł prosić żeby słoń nie wypijał całej wody:




Jak się napił to poszedł.



Jesteśmy usatysfakcjonowani. Decydujemy, że wracamy na nasz camp, tam ugotujemy sobie obiad potem młody pójdzie na długo wyczekiwany basen. Pożegnalną kolację chcemy zjeść w campingowej restauracji.
Powrót planujemy mało uczęszczaną drogą wzdłuż wybrzeża wyschniętego jeziora Etosha. To był zdecydowanie dobry plan (choć droga fatalna). Tuż przy drodze spotkaliśmy takiego jegomościa:











Jadł i nic sobie z naszej obecności nie robił. Staliśmy tam chyba ze 30 minut. Za zakrętem jeszcze jedna niespodzianka – ogromny pochód kopytnych do wodopoju – zwierzaki widać było aż po horyzont. Nastawiliśmy się na długie czekanie. Na szczęście pomiędzy zebrami a gnu zrobiła się mała przerwa i zdołaliśmy się prześlizgnąć w sposób bezpieczny i dla nas i dla zwierząt.





Wieczorem tradycyjny spacer do naszego oczka na podglądanie nosorożców.

Zaczyna mi brakować słów zachwytu Niezwykłe doświadczenie

pozdrawiam, Michał

Wszystko co dobre szybko się kończy i czas na pożegnanie z Etoshą. Zwijamy rano nasz majdan, pożegnalny spacer do oczka ale niczego nie było – tylko ptaszorki:




Po drodze podjeżdżamy jeszcze na sam brzeg Etosha Pan. Jedyne miejsce gdzie w parku można bezpiecznie wysiąść z samochodu (poza campingami) – po prostu dookoła jest idealna pustka i łatwo zauważyć ewentualne zagrożenie. Dość mocno wieje – rodzinka zostaje w aucie – ja idę na krótki spacer:







Po drodze do jeziora spotykamy w trawie takie małe zwierzątko – płochliwe było bardzo i szybko czmychnęło w zarośla:







Potem jeszcze podjeżdżamy do oczek wodnych, które są na naszej trasie ale tam zwierzaki, które już widzieliśmy. Przy jednym jest rodzinka lwów ale są bardzo daleko – ponieważ mieliśmy okazję obserwować zwierzaki z bliska jedziemy dalej.



Na wyjeździe z parku dość szczegółowa kontrola – trzeba pokazać opłacony permit, otworzyć bagażnik, pokazać lodówkę. Sprawdzają czy nie przewozi się mięsa – w Namibii nie można przewozić mięsa z północy na południe (chodzi o ochronę przed pryszczycą) i granica (tzw. ogrodzenie weterynaryjne) przebiega właśnie mniej więcej w okolicy Etoshy – dlatego sprawdzają to na wyjeździe z Parku. W końcu nas wypuszczają. W pobliskim Outjo zatrzymujemy się na lunch i zakupy a potem jedziemy do Otijaworongo. Tam meldujemy się w schludnym pensjonacie. Nie bardzo byliśmy w stanie znaleźć fajny camp w tej okolicy więc po trudach campingowego życia zdecydowaliśmy się na pensjonat – śpimy w ogromnych, wygodnych łóżkach, mamy do dyspozycji ogromną łazienkę i przyjemny taras. Młody moczy się w basenie choć moim zdaniem woda jest lodowata i moje stopy wytrzymują tam 10 sekund. O tym dlaczego zdecydowaliśmy się na nocleg w tym miejscu w następnym odcinku.

Tradycyjna mapka:

https://www.google.pl/maps/dir/Halali+C ... ?entry=ttu

Jak widać od campingu Okaukuejo nie jechaliśmy główną drogą tylko zjechaliśmy w bok i wyjechaliśmy tuż przy parkowej bramie. Wynikało to z tego, że chcieliśmy jeszcze podjechać do oczka wodnego, które było w tamtym rejonie ale żadnego nowego zwierza tam nie zobaczyliśmy. Drogowo nie był to ciężki dzień. Czas podany przez google w miarę się zgadza (nie uwzględniając postojów). Wczesnym popołudniem byliśmy na miejscu.

Otijaworongo nie jest specjalnie ciekawą mieściną, chociaż jak na namibijskie warunki dość sporą. Biały turysta chyba nie często tu trafia bo byliśmy nie lada atrakcją. Nocleg mieliśmy ze śniadaniem więc nie musieliśmy się martwić o przygotowanie posiłku. Zebraliśmy się dość sprawnie, pojechaliśmy na zakupy i stację benzynową. Zaszliśmy też na pocztę wysłać pocztówki (do dzisiaj nie dotarły ☹ ). Potem udaliśmy się w kierunku Cheetah Conservation Fund, około 40 km za miastem. Namibia jest krajem o chyba największej populacji gepardów. Niestety trudno zobaczyć je na wolności – pewnie najłatwiej w Etoshy ewentualnie w półdzikich prywatnych rezerwatach (np. Erindi). Nam w Etoshy się nie udało dlatego zdecydowaliśmy się na CCF, który pod Otijaworongo prowadzi ośrodek badań nad gepardami, gdzie można również obserwować te zwierzaki na dużym, bezklatkowym wybiegu gdzie po prostu jeździ się samochodem (nie własnym, tylko takim zapewnionym przez CCF). Przy okazji przewodnik-kierowca bardzo ciekawie opowiada o zwierzętach.

Niektóre ze zwierząt są przygotowywane do wypuszczenia na wolność – wtedy przebywają w jeszcze innym miejscu gdzie dostęp ma jedynie dwójka opiekunów.

Jedziemy najpierw na Cheetah Drive gdzie na ogromnym wybiegu obserwujemy 3 gepardzice.













Pokazują nam również hodowlę owczarków anatolijskich szkolonych do ochrony stad przed gepardami (mają zadanie odstraszające, nie robią kotom krzywdy). To ten punkt styczny Turcji z Namibią, o którym kiedyś pisałam.






Po lunchu obserwujemy jeszcze dokarmianie zwierząt.















Wycieczka bardzo udana i ciekawa, dzieci zadowolone. Wiadomo – to nie to samo co zobaczyć dzikiego kota w naturze ale w naturze zobaczymy go przez kilkanaście sekund. Tu można było patrzeć do woli .
Wczesnym popołudniem jedziemy w kierunku Waterbergu.



I tradycyjna mapka:

https://www.google.pl/maps/dir/Otjiwaro ... (Reception)

Jak widać CCF jest dokładnie po drugiej stronie Waterberg więc w linii prostej było tam bardzo blisko. Niestety taką górę trzeba objechać:

Kotecki wspaniałe

Pokazałaś takie zdjęcie z drogi, czy np tam można się zatrzymać i wysiąść z samochodu i rozejrzeć po najbliższej okolicy? Np podejść do tych drzew widocznych, zobaczyć z bliska jak wyglądają, zobaczyć te trawy?

Pozdrawiam, Michał

majkik75 napisał(a):Kotecki wspaniałe

Pokazałaś takie zdjęcie z drogi, czy np tam można się zatrzymać i wysiąść z samochodu i rozejrzeć po najbliższej okolicy? Np podejść do tych drzew widocznych, zobaczyć z bliska jak wyglądają, zobaczyć te trawy?

Pozdrawiam, Michał

Na wszystkich drogach poza Etosha zdarzało nam się wychodzić z auta - chociażby po to żeby zrobić przerwę na rozprostowanie kości, awaryjne sikanie itp. Z chodzeniem po wysokich trawach, krzakach bym uważała z uwagi na ryzyko spotkania z jakimś wężem.

Waterberg to płaskowyż położony w centralnej części Namibii. Nie jest jest to must see w tym kraju, nie ma go w programie każdej wycieczki ale mimo to (a właśnie może dlatego) warto odwiedzić to miejsce.
Już po drodze spotykamy charakterystyczne dla tego miejsca zwierzaki. Pawiany:







I guźce.





Zajeżdżamy na recepcję campu i spotykamy tam kolejne dwa guźce, które nic sobie nie robią z naszej obecności:









Na recepcji również taka ciekawostka:



Ci z was, którzy mają dzieci w wieku wczesnoszkolnym pewnie kojarzą lekturę Afryka Kazika – to właśnie ten gość. Starszym gorąco polecam „Rowerem i Pieszo przez Czarny Ląd” czyli pełną wersję zapisków Kazimierza Nowaka.

Szybki meldunek, opłata za pozwolenie na wjazd do parku i zajeżdżamy na camping. Nie jest duży ale nie jest też zatłoczony. Wybieramy miejsce – dostęp do prądu był, było też palenisko i miejsce na ewentualnego grilla. Rozkładamy majdan, dzieciarnia eksploruje camping – nie jest duży więc prawie cały czas mamy ich na oku – mają jedynie przykazane żeby nie łazić po krzakach i nie podnosić kamieni – nie mamy ochoty na spotkanie z czarną mambą .

Po rozłożeniu namiotów mąż zabiera się za rozpalenie ognia i przygotowanie nieśmiertelnych pieczonych ziemniaczków a ja zabieram dzieci na spacer celem wybiegania przed nocą. Idziemy w kierunku:



W historii to miejsce zapisało się krwawą bitwą w 1904 r. Podczas jednego z powstań rdzennego ludu Herero przeciwko Niemcom, właśnie tu doszło do zdziesiątkowania rdzennej ludności. Polegli w bitwie Niemcy zostali pochowani u stóp płaskowyżu.



Są nawet polskobrzmiące nazwiska.



Mijamy też kopce termitów i spotykamy różne ptaszydła ale są bardzo płochliwe i trudno im zrobić dobre zdjęcie.







Zachód słońca – jak każdy w Afryce - robi klimacik.





Jutro dalsza eksploracja tego miejsca.

"Niech pan spojrzy na pawiana: Co za małpa, proszę pana! " wypadałoby zacytować Jana Brzechwę . . .
Guziec na kolanach , to w dalszym ciągu guziec , ale ten konkretny Kazimierz Nowak to gigant , który pokonał 40 000 km w podróży po Afryce trwającej 1877 dni ( pięć lat z okładem ) .

Piękne i ciekawe miejsca odwiedziliście



Pozdrawiam
Piotr

Super, że udało Wam się zobaczyć słoniki. Na nie czekałam bo to moje najulubieńsze afrykańskie zwierzęta . Gdy odwiedzam ZOO( Płock) siadam na ławeczce , obserwuję jak się bawią i nigdy mi się nie nudzi . Gepardy natomiast to elegancja i wdzięk. Na zdjęciu, na którym pokazałaś talerzyki z ich przekąską, widziałam ludzi. Czy to opiekunowie czy turyści, bo nie dostrzegłam ogrodzenia.

Na nagrobku nawet podają przyczynę śmierci, ciekawe, ciekawe; czyli w walce nie zginął, ale pokonała go "Afryka".

Furka pierwsza klasa, tak można zwiedzać Afrykę. Aczkolwiek zaopatrzyłbym się rejczel w jakiś telefon satelitarny.