Portugalia, Madera, Azory

darek1 napisał(a):To jeszcze coś dodasz

Zdążyły się w międzyczasie nowe relacje pojawić. O ile się nie mylę, to aktualny spis można znaleźć między innymi tutaj.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nie wracamy tą samą szosą, tylko korzystamy z drogi, opatrzonej drogowskazem: Paul da Serra. To potężny płaskowyż Madery - unikalny i zupełnie nietypowy dla tej wulkanicznej wyspy. Wspinamy się szybko po piekielnie stromo opadających zboczach, zostawiając za sobą północne wybrzeże. Niestety, błyskawicznie wjeżdżamy w strefę chmur i widoczność spada do trzydziestu, najwyżej czterdziestu metrów. Kiedy ostro wcięte doliny stają się już przeszłością, szosa prowadzi prawie poziomo przez zupełnie nierealny świat - jakbyśmy się przemieszczali po białej kartce, na której ktoś narysował tylko najbliższy kawałek drogi. Drogi, która rozwija się tuż przed nami, a za nami zwija z powrotem.









Nagle coś się zmienia. Nie, nie polepsza się widoczność; po prostu samochód zaczyna tańczyć na zaśnieżonych odcinkach drogi. Jeszcze tego brakowało! Damy radę przejechać?!

Koła zaczynają buksować, zarzuca mnie parę razy - trzymam mocno kierownicę, odbijając to w jedną, to znów w drugą stronę. Jakoś udaje się przejechać najtrudniejszy fragment trasy. Wkrótce droga zaczyna stopniowo opadać, pojawiają się znów strome zbocza, z których spadają niezliczone kaskady potoków, potem jakiś tunel i dojeżdżamy do Encumeady. Przyznam się - liczyłem w głębi duszy na jakiś cud, jakąś, nienajlepszą choćby widoczność... Nic z tego.







Dopiero znacznie niżej, gdy już kierujemy się w stronę Wściekłej Rzeki, coś się powoli odsłania.

Oesu jaka wspaniała przepaść na 1 i kolorystyka;
pomimo pogody staję się coraz większym fanem tych portugalskich wysepek

Franz napisał(a):po prostu samochód zaczyna tańczyć na zaśnieżonych odcinkach drogi. Jeszcze tego brakowało! Damy radę przejechać?!

Koła zaczynają buksować, zarzuca mnie parę razy - trzymam mocno kierownicę, odbijając to w jedną, to znów w drugą stronę. Jakoś udaje się przejechać najtrudniejszy fragment trasy.

nic przyjemnego na takiej otwartej trasie, serce w gardle... jeszcze gorzej jak nie swoim autem

te kiero napisał(a):Oesu jaka wspaniała przepaść na 1 i kolorystyka;
pomimo pogody staję się coraz większym fanem tych portugalskich wysepek

W zimie z pogodą potrafi być różnie.

te kiero napisał(a):nic przyjemnego na takiej otwartej trasie, serce w gardle... jeszcze gorzej jak nie swoim autem

Jeszcze człowiek przyzwyczajony, że po śniegu, to tylko w zimowych oponach. A tu...

Pozdrawiam,
Wojtek

te kiero napisał(a):Oesu jaka wspaniała przepaść na 1 i kolorystyka;
pomimo pogody staję się coraz większym fanem tych portugalskich wysepek

Za drugim pobytem pogodę i widoczność miałem nieco lepszą:

Mimo tego, że narzekasz na pogodę i widoczność - to zdjęcia przepiękne.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Mimo tego, że narzekasz na pogodę i widoczność - to zdjęcia przepiękne.

Coś tam próbuję z nich wyciągnąć.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zatrzymujemy się na malutkim parkingu przy pousadzie, czyli czymś w rodzaju hoteliku i knajpki. Ta jest pousadą winiarzy, a na parkingu bierze początek ścieżka o takiej samej nazwie: Vereda da Pousada dos Vinhaticos. Swoją drogą, przy tej pogodzie ścieżka musi być weredą.

Ładnie stąd widać sterczący pionowo w górę, niemały kieł, który Bea kojarzy z obejrzanych w paru miejscach widokówek. Reszta gór zaledwie majaczy spod grubej warstwy nisko zawieszonych chmur. Chwilę później zatrzymujemy się jeszcze na pół minutki, by rzucić pożegnalnie okiem na rozlokowane na zboczach domki, na tarasowate poletka, na opadającą serpentynami szosę, na wciąż nieprzyjazne nam niebo. Pora wracać. Dobrze, że pomimo takiej aury, coś jednak z północnego wybrzeża udało się zobaczyć. Ruszamy do hotelu, do którego dojeżdżamy o fafnastej fafnaście - przetłumaczę: o 15:15 - i robimy tradycyjną kawę.

Mapka przejazdów deszczowej trasy.



A - hotel
B - Sao Vicente
C - Ribeira da Janela
D - przejazd przez Paul da Serra

Przy kawie oglądamy "Labirynt fauna" - trochę dziwny film. Bea ocenia go łagodniej, niż ja, ale generalnie nie żałuję, że go zobaczyłem. Kiedy film się kończy, aura znowu posyła nam figlarny uśmiech - na niebie spore płaty błękitu. To może by tak...

- Ale dokąd? Dnia wiele już nie zostało.
- Hmm... Do głowy przychodzą mi tak na szybko dwie opcje: Monte albo Santa Cruz. Co wybierasz?
- Niech będzie Monte.

Zatem szybko się zwijamy, wsiadamy do wozu i ruszamy ostro w górę. Ostro, bo wprawdzie Monte leży dosyć blisko linii brzegowej, ale zaczyna się jakieś pięćset metrów nad oceanem i ciągnie w górę. Pokonujemy sporo ostrych zakrętów, kilka porządnych serpentyn i dopiero pod koniec pojawiają się drobne problemy w postaci uliczek jednokierunkowych. Robimy z konieczności jedną rundę, a w trakcie drugiej udaje nam się zaparkować w dogodnym miejscu. Jesteśmy odrobinę powyżej kościoła, do którego schodzimy po śliskich, wygładzonych schodkach, zupełnie pozbawionych kantów - trzeba się ostrożnie po nich poruszać. Bez strat udaje nam się jednak dotrzeć do kościoła, który niejednokrotnie widzieliśmy już z dołu, podczas kolejnych przejazdów po via rapida.

w Sarajewie noc, tutaj noc, nocny Marek tzn Wojtek się zrobił
nocne zupełnie z innym klimatem