Portugalia, Madera, Azory

Pogoda niepewna ale cóż.

I co z moją ścieżką? Wprawdzie nikła, ale jest! Coś prowadzi dalej. Po krótkim odpoczynku i rozejrzeniu się po okolicy – półwysep Sao Lourenco w słońcu rozwesela serce - ruszam nią i za chwilę osiągam nieznaczną przełączkę, gdzie mam do wyboru dwa warianty, oba równie marne.
Zrzucam plecak i bez mojego garbu sprawdzam każdą z tych opcji. Najpierw sprawdzam prawą odnogę, opadającą stromymi zakosami – wygląda na to, że bliski koniec jej nie grozi – po czym przeprowadzam rekonesans w lewą stronę po wąskim grzbiecie. Po przejściu około 150 metrów odrzucam ten wariant, a wracając potykam się o wystający korzeń, w wyniku czego momentalnie obsuwam się po piekielnie stromym zboczu. Bezskutecznie próbuję znaleźć oparcie dla stóp, ale na szczęście rękami łapię rzeczony korzeń, zawisając nad zieloną przepaścią.

Prawidłowa asekuracja podstawą wypraw górskich i nizinnych.