Portugalia, Madera, Azory

Z napisów wnioskowałbym, że to w łyżwiarstwie, ale może jednak chodziło o rolki. Po chwili przechodzę już przez most – nie ten zniszczony, urwany w połowie doliny, tylko nowy, przez który biegnie obecnie szosa – wpatrując się w rosnącą w oczach, potężną bryłę przede mną.

Suplement fotograficzny do poprzedniego odcinka

To Penha de Aguia, czyli Orla Skała, na którą mam zamiar się wspiąć.

Zgodnie z mapą powinienem skręcić w lewo, do przysiółka, z którego mam zaznaczony szlak, jednak moją uwagę przyciąga dwójka z plecakami, siedząca na schodkach prowadzących w górę, w kierunku mojej skały. Hmm, skoro oni tam dali radę, to ja może też?… Kiedy ich mijam, robią mi miejsce, rzucając po angielsku pytanie, czy wiem, dokąd te schodki prowadzą. To taka para kaloszy… Żeby nie siedzieć na szosie, tutaj czekają na autobus, a ja – cóż, sprawdzę w tej sytuacji, dokąd mnie zaprowadzą te schody.

Suplement fotograficzny do poprzedniego odcinka

Widać, że kiedyś zostały wyciosane w skale, wzmocnione kamieniami, ale z czasem wszelkie kanty zdążyły się już zaokrąglić. Na szczęście już są suche, bo w czasie i tuż po deszczu mogłyby być bardzo śliskie. Prowadzą skosem w górę, a że Orla Skała staje dęba, to z prawej strony częściowo porośnięta zielenią ściana wznosi się prawie pionowo, zaś w lewo urywa się w dół bez żadnych zabezpieczeń. Po jakimś czasie wychodzę na rodzaj tarasów z poletkami i altanami. Na rozstajach wybieram lewy wariant, bardziej połogi, który mi się jednak kończy powyżej kilku zabudowań, od których dobiega szczekanie psów. Rozglądając się nieco bezradnie, dostrzegam metalową drabinę, umożliwiającą zejście do nich, a zatem korzystam z takiej opcji, mając nadzieję, że nie pcham się komuś na podwórko. Zaczynają się różne schodki, balkoniki oraz… pies. Tak zaskoczony, że zapominając o swojej roli, chowa się pod schodami, jedynie bacznie mnie obserwując. Wydobywa z siebie głos dopiero, gdy się oddalam. Na szczęście nie muszę forsować żadnego płotu ani nawet furtki, tylko spod domu o numerze osiem wychodzę na ulicę.

Lubię takie suplementy.

Suplement fotograficzny do poprzedniego odcinka

Akurat odpływ, widać po łodzi.

Po chwili napotykam małą knajpkę, gdzie proszę o wodę oraz zasięgam informacji.

- Penha de Aguia? To tutaj właśnie – oświadcza barmanka
- Ale mnie chodzi o górę, nie o bar…
- A! Cima?

Mam się cofnąć gdzieś… tam gdzieś... i pójść w lewo. Wracam niepewnie, rozglądając się za moim kierunkiem, kiedy z knajpki wychodzi mężczyzna, wołając za mną i pokazując wąski chodnik przy samym barze. Dziękuję i ruszam we wskazanym kierunku, wychodząc szybko na drogę, która za chwilę się jednak kończy, a z tego miejsca zaczyna się ścieżka mocno już górska. Spotykam schodzącą z góry dwójkę, która podziwia mój wielki bagaż.

- Na biwak?
- Czemu nie. Jeśli się tam znajdzie odpowiednie miejsce…

Kręcą głowami, że o to może nie być łatwo. Pytam jeszcze o ścieżkę, która sprowadza z Orlej Skały na drugą stronę, ale… nie, niczego takiego nie zauważyli. Są przekonani, że to jest jedyne wejście na szczyt i że trzeba tak samo wracać. W przewodniku Rothera mam wprawdzie zaznaczoną jedynie tę możliwość, ale na mapie Kompassu widać ścieżkę, którą zaplanowałem w dalszej kolejności.
Posiali we mnie niepokój, jednak nie oddam tej trasy walkowerem. Ruszam w górę tuż ponad krawędzią klifu, opadającego do oceanu, a ścieżka pnie się tak ostro, że w wielu miejscach przytrzymuję się gałęzi, żeby pokonać stromiznę. Mam tylko nadzieję, że jednak nie będę musiał tędy wracać…

Suplement fotograficzny do poprzedniego odcinka

Dzielny był Pan.

Z niejakim trudem pnę się mozolnie w górę; nie robi się wcale łatwiej kiedy ścieżka odbija na południe zachodnim grzbietem Orlej Skały. Dopiero ponad urwiskiem od strony lądu nachylenie łagodnieje i teraz już znacznie łatwiej docieram do obelisku na szczycie, wznoszącym się 590 metrów ponad poziomem oceanu.

Nie ma się czemu dziwić, w tym przypadku Newton Panu nie pomagał.

Suplement fotograficzny do poprzedniego odcinka