Portugalia, Madera, Azory

tony montana napisał(a):W Dreźnie

To jak? Lipsk czy Drezno?

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):To jak? Lipsk czy Drezno?

Pozdrawiam,
Wojtek

Moje przejęzyczenie.
Oczywiście Drezno.
Już poprawiłem.

FUX napisał(a):Oczywiście Drezno.

Dla mnie to terra incognita.

Pozdrawiam,
Wojtek

Trafiamy w dziesiątkę - msza się właśnie skończyła i uczestniczący w niej wierni powoli opuszczają kościół św. Jana Ewangelisty. Mamy teraz odrobinę więcej czasu na to, by się przyjrzeć wspaniałemu wnętrzu. Odrobinę, gdyż wygląda na to, że kościół za chwilę zostanie zamknięty, musimy się więc pospieszyć. Świątynia ma typową formę dla kościołów stawianych przez Jezuitów - szereg kaplic bocznych, z dwoma o większym wcięciu w ścianie nawy, imitujących w ten sposób transept. Oprócz głównego ołtarza, do arcydzieł gatunku zaliczają się sąsiadujące ze sobą kaplice św. Michała oraz Jedenastu Tysięcy Dziewic. Ponad beczkowatymi sklepieniami kaplic ciągnie się częściowo zakryta galeria, zaś u dołu fragmenty ścian pokryte są sprowadzonymi z Lizbony azulejos, co najbardziej wpada mi w oko w miejscu zamontowania marmurowej chrzcielnicy w kształcie muszli. Kościół został postawiony w pierwszej połowie XVII wieku i wraz z kompleksem kolegium, którego integralną część stanowił, był przez wiele lat największym budynkiem na Maderze.

Musimy już wyjść na zewnątrz; przyznaję, chętnie poświęciłbym więcej czasu na dokładniejsze przyjrzenie się budzącemu zachwyt wnętrzu, ale przy drzwiach już czekają na ostatnich maruderów. Wracamy do hotelu, gdzie spędzamy czas przy kawie, dwóch kolejnych filmach i nieustającym za oknami deszczu...

Nie wytrzymujemy jednak w hotelu do końca tego dnia i mimo utrzymujących się opadów, postanawiamy pojechać ponownie do stolicy - tym razem, aby ją ujrzeć w wieczornych klimatach. Po drodze deszcz przechodzi w ulewę i śmiejemy się, że w Funchal nawet nie wyściubimy nosa z samochodu. Potem jednak deszcz się moderuje, więc wyruszamy na spacer po uliczkach poznanych wcześniej przy świetle dziennym. Zaś kiedy przechodzimy obok katedry, okazuje się, że… jest otwarta! Oczywiście, nie darujemy sobie takiej okazji – wchodzimy do środka.

Bardzo mi się podobają nocne zdjęcia pomimo ( a może właśnie dzięki ) deszczowej pogody
Prawie bezludne , kolorowe , ustrojone ulice i place . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Bardzo mi się podobają nocne zdjęcia pomimo ( a może właśnie dzięki ) deszczowej pogody
Prawie bezludne , kolorowe , ustrojone ulice i place . . .

Odbicia blasków w mokrych chodnikach i uliczkach...

Pozdrawiam,
Wojtek

Niestety, znów nie mamy wiele czasu – to jest ten moment, kiedy ludzie wychodzą po wieczornym nabożeństwie i za chwilę kościół zostanie zamknięty. Zatem szybkim krokiem przemierzamy powstałą na przełomie XV i XVI wieku świątynię, pstrykam w biegu kilka fotek i już – mijając pana znacząco potrząsającego pękiem kluczy - musimy wyjść na zewnątrz.

Aura nie sprzyja romantycznemu spacerowi – chwilami rozpościeramy parasol – za to na zdjęciach pojawia się dodatkowy blask, pochodzący z mokrych uliczek. Zaglądamy również do portu z rozświetloną kawiarnią urządzoną w sporej wielkości żaglowcu, po czym zamykamy małą pętlę i ruszamy samochodem w drogę powrotną. Wyjazd z miasta jest nieco pokrętny – pod potężny wiadukt z różnymi zawijasami pod nim, wjazd w barranco, następnie krótkim tunelem i ponownie, już wyżej, pod ten sam wiadukt, by wreszcie wjechać na via rapida równocześnie z początkiem porządnej ulewy.













W hotelu, zgodnie z zasadą, że dzień bez ryby jest dniem straconym, nie odmawiam sobie tej przyjemności, a po kolacji wracamy do pokoju i nawet nie robimy planów na dzień następny. Jakoś nie mamy już nadziei na to, że pogoda pozwoli nam jeszcze cokolwiek na Maderze zobaczyć…

Dzień szósty
Wprawdzie budzik odzywa się o 7:30, ale towarzyszy mu szum deszczu za oknem, więc jeszcze dosypiamy. Podczas śniadania i później deszcz przechodzi w ulewę i na odwrót, więc po powrocie do pokoju zagłębiamy się oboje w lekturze. Jednak w którymś momencie dostrzegam na niebie plamę błękitu, błyskawicznie daję więc sygnał do wyjazdu, zarządzając przy tym koniec monsunu. Ruszamy znaną już trasą na Sao Vicente. Już na wysokości Ribeiry niebo zaciąga się nieprzyjemnie, a po przejeździe tunelem na północną stronę wyspy, wszelkie nadzieje rozpływają się w strugach deszczu. Mimo to nie poddajemy się – zostawiamy wóz na dużym parkingu na obrzeżach wioski i otwierając parasole, zagłębiamy się w krainę deszczowców.

Uliczki są raczej puste; tylko kilka nam podobnych sztuk wałęsa się po mokrym bruku. Obchodzimy zamknięty kościół, zaglądamy na cmentarz i dosyć szybko zamykamy pętelkę przy samochodzie. Przyjmujemy, że Sao Vicente zostało zwiedzone.

Wcześniej jeszcze, kiedy opad deszczu się nasila, zaglądamy do sklepu, żeby wybrać może kilka widokówek. W końcu jednak wychodzimy – ileż kartek można kupić?!

Zjeżdżamy do samego wybrzeża, gdzie przy ujściu Wielkiej Rzeki (Ribeira Grande) do oceanu stoi w niszy samotnej skały siedemnastowieczna kapliczka. Wyskakujemy tam zaledwie na moment pomiędzy kaczki zmokłe jak kury, rzucamy okiem na kapliczkę i wracamy do samochodu. Od kapliczki ciekawiej wygląda przeciwległy brzeg rzeki, gdzie biegnie jakaś, częściowo w skale wykuta dróżka i widać rodzaj groty, zalewanej ściekającą z góry cienką strużką kaskady. Przy tej pogodzie ścieżka nas jednak nie skusi. Może kiedyś, przy jakiejś innej okazji...

Nadal jednak się nie poddajemy i mimo fatalnej aury ruszamy szosą na zachód, aby chociaż przez szyby samochodu spojrzeć na potężne kaskady, spadające z piekielnie stromych, północnych stoków Madery.

Uliczki Sao Vicente (jeśli dobrze doczytałem) przypominają mi nieco Garachico

Super ta druga fota od końca w ostatniej notce

a te dekoracje świąteczne wiszące na zdjęciach w notce z 26.04.2014 21:34 przypominają mi italiańską Apulię- tam we wszystkich miasteczkach w lipcu nadal wisiały....chyba uznali, że skoro wiszą do lata to już powiszą do kolejnego BN

tony montana napisał(a):Uliczki Sao Vicente (jeśli dobrze doczytałem) przypominają mi nieco Garachico

Garachico jednak ładniejsze.

tony montana napisał(a):Super ta druga fota od końca w ostatniej notce

Teraz - patrząc na to z suchego miejsca - owszem, ciekawie wygląda.

Pozdrawiam,
Wojtek