Portugalia, Madera, Azory

Mapka przejazdów do drugiej części dnia.



A - hotel
B - Curral das Freiras
C - punkt widokowy

Dzień czwarty

Na dziś prognozy są nieco lepsze, niż na wczoraj, a że poprzedniego dnia w sumie udało nam się co nieco zobaczyć, to dziś tym bardziej ostrzymy sobie apetyty. Wstając pół godziny wcześniej niż zwykle, nie mamy jeszcze pojęcia, jak zwodnicze okażą się te prognozy. Tym bardziej, że ranek wstaje zachwycający - niby widać ciemną warstwę chmur, ale znad Wysp Pustynnych wychyla się właśnie słoneczny dysk, rzucając przez ocean pomarańczową smugę światła. Spoglądam na zachód - gdyż tam chcemy się udać - na sporym fragmencie bezchmurnego nieba widać dwie trzecie tarczy księżyca. Będzie dobrze!

Wyruszamy tuż po dziewiątej i po niespełna godzinie mijamy osiągnięty poprzedniego dnia, najdalej na zachód wysunięty punkt naszego dotychczasowego zwiedzania. Stąd już bardziej na północ niż na zachód, dosyć krętą, niezbyt szeroką i miejscami dziurawą szosą, przemierzamy łagodnie falujące wzgórza skierowanego ku Ameryce krańca Madery. Dookoła bardzo sielski krajobraz - rozsiane domki, ani jednego wielkiego hotelu - a jedyne, co psuje miłe wrażenie, to coraz brzydsze niebo. Skręcamy w lewo, gdy w Ponta do Pargo drogowskaz kieruje nas na miradouro. Wąska dróżka prowadzi w dół, do widocznej już z dala latarni morskiej. Jesteśmy jedynym wozem na parkingu i może dlatego stanowimy atrakcję dla mocno ofutrzonego białego kota. Witamy się z nim, a kiedy go zostawiamy, by wyruszyć na sam skraj urwiska, kot najpierw chyba czuje się obrażony, po chwili jednak rusza za nami.

Pierwsze z ostatniego postu bardzo relaksujące.

kaszubskiexpress napisał(a):Pierwsze z ostatniego postu bardzo relaksujące.

I tyle było relaksu...

Pozdrawiam,
Wojtek

Schodzimy ścieżką najpierw w miarę łagodnie, potem już trochę bardziej stromo, aż docieramy nad samą krawędź. Trzeba zachować ostrożność, gdyż kamienie na tej niby to ścieżce nie gwarantują stabilności, tylko zdają się czekać okazji na skok do oceanu. Rozglądamy się na obie strony wysokiego klifu - w nasuwających się nisko ciemnogranatowych chmurach wygląda dosyć groźnie. Wieje silny wiatr, co jednak nie zniechęca naszego białego czworonożnego towarzysza do dotrzymywania nam kroku.

Kiedy rozpoczynamy odwrót, kot wykonuje gwałtowny skok na stopy Beaty i równie szybko odskakuje na bok. O co mu chodzi?! Coś nie tak? Czy może to kotka i zdradza oznaki zazdrości o moja osobę? Później już nie wykazuje ochoty do dziwnych wyskoków, nadal jednak nam towarzyszy, a kiedy wchodzimy do samochodu i zatrzaskując drzwi zostawiamy na zewnątrz paskudny wiatr, biała nastroszona kępa grubej sierści lokuje się na masce, opierając się o przednią szybę. Chyba pojedziemy w dalszą drogę z kotem przewodnikiem.

Całkiem sympatyczny przewodnik się Wam trafił

Co do zazdrości - nie znam się na kocich zalotach , ale czy jesteś pewny , że to kotka , a nie kotek



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Całkiem sympatyczny przewodnik się Wam trafił

Co do zazdrości - nie znam się na kocich zalotach , ale czy jesteś pewny , że to kotka , a nie kotek

Jeśli kocur, to chyba fetyszysta. Zadowolił się stopami.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pięknie ... mimo niesprzyjającej pogody.

mariusz-w napisał(a):Pięknie ... mimo niesprzyjającej pogody.

Madera jest wspaniała!
Niestety - pod względem pogody - był to nasz najgorszy wyjazd. Dlatego już w następnym roku na nią wróciłem, chociaż spędzałem wtedy czas całkiem inaczej.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kiedy jednak zapalam silnik, kot zeskakuje – nie będzie robił za znaczek Mercedesa. Zostawiamy za sobą Ponta do Pargo – dalej na zachód już się pojechać nie da. Wprawdzie znacznie dalej w tamtym kierunku można znaleźć jeszcze portugalskie wyspy – Azory – ale to już zupełnie inna historia, teraz więc kierujemy się na północny wschód. Kręta szosa odbija dosyć daleko od brzegu, prowadząc przez mroczne lasy i szaro-zielone łąki pod bardzo burym niebem. Myśleliśmy o zajrzeniu jeszcze na jakieś zaznaczone na mapie punkty widokowe, z których do jednego prowadzi wąska dróżka, ale nie udaje nam się znaleźć stosownej informacji. Może to i dobrze – ten punkt to Nostra Senora da Boa Morte, a my byśmy sobie chętnie jeszcze trochę pożyli. Dobrze za to oznaczony jest w Achadas da Cruz zjazd na teleferico. Nie to, żebyśmy mieli właśnie ochotę na kurs tutejszymi cholernie stromymi kolejkami, ale to już ostatnia okazja spojrzenia na zachodnie wybrzeże Madery. Zjeżdżamy sporo, więc zaczynam się zastanawiać, czy nie wylądujemy wprost na plaży. Ale bez obaw – droga kończy się na skraju urwiska Quebrada Nova.

Stoją dwa samochody zaparkowane, z małej knajpki dobiegają głosy – stajemy na skraju urwiska, gdzie duje ostro. Nie widać, żeby kolejka była czynna; nie wiem, czy przy takim wietrze wagonik mógłby w ogóle kursować. Zaglądamy w dół, gdzie u stóp na zielono porośniętej skały rozłożyły się odgrodzone murkami poletka z kilkoma chałupami. Zamieszkałe na stałe? Czy raczej pełnią tylko funkcję szałasów okresowo wykorzystywanych?..

Po drugiej stronie knajpki jakaś vereda bierze swój początek. Vereda - czyli ścieżka, trasa – sprowadza po kilku stopniach utworzonych z wtopionych w rozmiękłą ziemię grubych gałęzi, po czym wiedzie dalej w dół bardzo śliską czerwonawą mazią. Chyba tylko w rakach odważyłbym się takim traktem wędrować. Zawracamy do samochodu i odjeżdżamy. Najpierw w górę, do głównej szosy, następnie krętą drogą w kierunku północno-wschodnim, aż szosa zaczyna ostrymi serpentynami opadać na północne wybrzeże.

No cóż... masz kolejną fankę swoich relacji. A zdjęcia cud, miód, malina...... Zaraz zacznę czytać kolejną.
Tak trzymaj. Kolejnych wspaniałych wrażeń życzę i pozdrawiam Aga.

aga_stella napisał(a):No cóż... masz kolejną fankę swoich relacji. A zdjęcia cud, miód, malina...... Zaraz zacznę czytać kolejną.

Oo! To mnie cieszy.
Ale jak trafiłaś na tę zapomnianą, nikomu nie potrzebną relację?...

aga_stella napisał(a):Tak trzymaj. Kolejnych wspaniałych wrażeń życzę

Dziękuję i wzajemnie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oo! To mnie cieszy.
Ale jak trafiłaś na tę zapomnianą, nikomu nie potrzebną relację?...

/quote]

[/quote]
OOOO, nie rób sobie żartów "niepotrzebną relację" (czyżby kokieteria?). Nie tylko ja ją czytałam. Ja dopiero nadrabiam. A jak znalazłam? Po przeczytaniu "Między morzem a górami: Zrmanja.........", którą jak już tam pisałam, czytałam i oglądałam jako miejsca dla mnie w większości niedostępne, a piękne bardzo. Potem zaczęłam szukać kolejnych twoich relacji, a że masz to ładnie uporządkowane, więc nie jest to problem. Maderę wybrałam dlatego, że niewiele o niej widziałam i jakoś nigdy o niej nie myślałam. A tu proszę tak niezwykła wyspa. Teraz czytam BiH slalom między minami.
Pozdrawiam Anna