Portugalia, Madera, Azory

Na trzeciej fotce z poprzedniego postu jakbym Bośnię, albo Czarnogórę zobaczył.

kaszubskiexpress napisał(a):Na trzeciej fotce z poprzedniego postu jakbym Bośnię, albo Czarnogórę zobaczył.

Hmm... tę masz na myśli?



Domki trochę inne.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

kaszubskiexpress napisał(a):Na trzeciej fotce z poprzedniego postu jakbym Bośnię, albo Czarnogórę zobaczył.

Hmm... tę masz na myśli?

Miałem gdzieś bardzo podobną, ale znalazłem tylko to.

kaszubskiexpress napisał(a):Miałem gdzieś bardzo podobną, ale znalazłem tylko to.

Jest podobieństwo.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tak sobie podróżujemy po tej Maderze od dłuższego czasu że zapomniałem w jakim terminie tam byliście.....
Nagłe pojawienie się motywów Bożego Narodzenia wprawiło mnie w konsternację....
Fajne te kontrasty klimatów - tam......troszkę gorzej gdy trzeba wrócić w polską zimową rzeczywistość

Pozdrowionka.

CROberto napisał(a):Fajne te kontrasty klimatów - tam......troszkę gorzej gdy trzeba wrócić w polską zimową rzeczywistość

W Polsce trzaskał wtedy bardzo ostry mróz.
Z jego konsekwencjami jeszcze się nie uporałem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Wychodzimy z kościoła na mały plac tuż nas samym brzegiem morza. Zaraz za miastem teren wznosi się ostro w górę aż po widoczny stąd punkt widokowy, na którym byliśmy poprzedniego dnia. To Cabo Girao. Świetnie wyglądają stad zabudowania dochodzące na sam skraj pionowego klifu. Próbuję wypatrzyć przebieg kolejki linowej, o której wiemy, że jedna z jej stacji końcowych znajduje się pomiędzy nami a wysoko ulokowanym cyplem. Nie wiemy, czy szukać bardziej w dół, czy może górę. Tak czy owak - nigdzie nic nie udaje się dostrzec. Natomiast ciekawie wyglądają graniczące ze sobą modre oraz brązowe połacie oceanu - brązowe na skutek nanoszonej ziemi, wypłukiwanej przez silne strumienie.

Wracamy do centrum nadmorską promenadą, niejako od zewnątrz doprowadzającą do zatoki, nad którą zostawiliśmy samochód. Ponad nią - amfiteatralnie - wznoszą się tarasy z uprawami bananów. Miejsca te upodobał sobie swego czasu Winston Churchill, który po raz pierwszy zetknął się z Maderą w 1899r w czasie podróży do Afryki Południowej. Kiedy równo pół wieku później przebywał tutaj po przegranych wyborach, w przerwach w pisaniu pamiętników rozstawiał się w Camara de Lobos ze sztalugami. Gdybym ja umiał malować, chyba znalazłbym na Maderze ładniejsze miejsca ku temu, muszę jednak przyznać, że nie widziałem obrazów Churchilla - może wiedział, co robi.















Przy wyjeździe z parkingu płacę tylko 60 centów - jakaś promocja? Nie będę się upierał przy pełnej stawce - wyruszamy z miasta w stronę Cabo Girao.

W Alpejskim tańcu na linie były smużki na jeziorze , tutaj potężna pręga na morzu
Te strumienie muszą potężnie rzeźbić skały skoro tyle materiału ze sobą niosą

Gabo Girao nie jest miejscem dla ludzi z lękiem wysokości


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):W Alpejskim tańcu na linie były smużki na jeziorze , tutaj potężna pręga na morzu
Te strumienie muszą potężnie rzeźbić skały skoro tyle materiału ze sobą niosą

To jest łatwy do rzeźbienia materiał. Wulkaniczny.

Pozdrawiam,
Wojtek

Poprzedniego dnia byliśmy już na punkcie widokowym i nie zamierzamy się powtarzać - po prostu, tamtędy prowadzi nasza droga. Szosa wspina się serpentynami i wkrótce mijamy stację teleferico, zastanawiając się, czy to dolna stacja, czy raczej górna. Pokonujemy jeszcze kolejne agrafki, a gdy szosa rozszerza się, oferując sporo miejsca do zaparkowania, korzystamy, by rzucić okiem z góry na okolicę. Widoki rozległe - od Ilhas Desertas na horyzoncie poprzez gęstą zabudowę wokół stolicy wyspy, Funchal, po rozrzucone na bliskich górskich zboczach budynki z przyległymi tarasowatymi ogrodami. Penetruję wzrokiem otoczenie leżącej teraz poniżej nas stacji kolejki - zdecydowanie musi to być górna stacja.

Ruszamy w dalszą trasę, przejeżdżając po chwili przez jej najwyższy punkt w pobliżu Cabo Girao, po czym zjeżdżamy na drugą stronę znaną już sobie drogą. Nie wjeżdżamy jednak na via rapida, tylko ją przecinamy, docierając szybko na skraj klifu. Przywiodła nas tutaj chęć rzucenia okiem na Księżą Półkę - Faja dos Padres. Nazwa wywodzi się od zakonu jezuitów, którego własność stanowiła ta okolica, począwszy od wykupienia jej od potomków pierwszego właściciela - słynnego Zarco - aż do momentu wygnania jezuitów z Portugalii. Przez kilka wieków uprawiano tutaj tropikalne owoce oraz wytwarzano malwazję, a dziś na dole, trzysta metrów poniżej nas, znajduje się winiarnia i restauracja. Można się do niej dostać, hmm... kolejką linową? Windą? Sam nie wiem, jaka nazwa lepiej pasuje do kabiny wielkości wygódki, zawieszonej na linach opadających prawie pionowo w dół. Są tu aż dwa takie urządzenia - jedno służbowe, drugie ogólnodostępne. Nie widać jednak nikogo do obsługi, nie ma również sześciojęzycznej instrukcji, więc nie będziemy z ustrojstwa korzystać. Spoglądamy jeszcze na klif w kierunku zachodnim, gdzie widać nawet keję i wylot tunelu w Ribeira Brava - tam gdzie byliśmy wczoraj.

Była pokusa żeby pojechać tą kolejką?
Ktoś jeździł?

Jacek S napisał(a):Była pokusa żeby pojechać tą kolejką?
Ktoś jeździł?

My nie widzieliśmy nikogo. Może z tej niżej usytuowanej dałoby się zjechać, ale tego nie sprawdzaliśmy.
Ochota... jakaś była, ale niezbyt nachalna. Gdy byłem dzieckiem, uwielbiałem jeździć kolejkami, windami, tramwajami (sport polegał na wyskakiwaniu z jadącego tramwaju) - ale to było daaawno temu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jacek S napisał(a):Była pokusa żeby pojechać tą kolejką?
Ktoś jeździł?

A idź Pan

To chyba zdechła kolejka, bo jak tak pionowo można ?