Portugalia, Madera, Azory

czasem zabłądzenie ma pozytywną stronę, prowadzi do odkrywania ciekawych miejsc, o których nie mieliśmy pojęcia

te kiero napisał(a):czasem zabłądzenie ma pozytywną stronę, prowadzi do odkrywania ciekawych miejsc, o których nie mieliśmy pojęcia

Nie wiem, czy wyraziłem się wystarczająco precyzyjnie, ale trafiliśmy tam, dokąd zamierzaliśmy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Szkoda, że nie da się wejść do środka - budowla przy zmianie funkcji prawie nie została przebudowana, a więc pozostał plan kwadratu, pozostały łuki podkowiaste oraz mihrab. Cóż - pozostaje wyobraźnia, a tymczasem pniemy się pod mury zamku - rozbudowanej po zdobyciu przez chrześcijan, mauretańskiej twierdzy, noszącej nadal nazwę "Castelo dos Mouros".

Franz napisał(a):

te kiero napisał(a):czasem zabłądzenie ma pozytywną stronę, prowadzi do odkrywania ciekawych miejsc, o których nie mieliśmy pojęcia

Nie wiem, czy wyraziłem się wystarczająco precyzyjnie, ale trafiliśmy tam, dokąd zamierzaliśmy.

Pozdrawiam,
Wojtek

zrozumiałem poprawnie, ale jednak trochę kluczyliście, natrafiając m.in. na stepy z krowami

te kiero napisał(a):zrozumiałem poprawnie, ale jednak trochę kluczyliście, natrafiając m.in. na stepy z krowami

A wiesz, tak mi miło w uszach dźwięczy nazwa tego regionu Portugalii: Alentejo [alętejżo]...

Pozdrawiam,
Wojtek

O tej porze zamek również jest już zamknięty - pozostaje nam widok na wysokie mury z budzącą szacunek wieżą oraz na ulokowane ponad rzeką Guadianą zabudowania Mertoli. Ciekawie też prezentuje się zlokalizowany na zboczu bocznej dolinki cmentarz, oświetlany ostatnimi blaskami zachodzącego słońca.

No, cóż - pora się zbierać. Wracamy do samochodu i wyjeżdżamy z miasta, założonego jeszcze przez Fenicjan jako port śródlądowy, z uwagi na wystarczającą do tego miejsca żeglowność Guadiany. Wykorzystywali go później Rzymianie, zaznaczając Myrtilis, jako ważny punkt w Luzytanii przy granicy z Betyką. Trochę podupadło w okresie wizygockim, zyskując ponownie na znaczeniu pod panowaniem muzułmańskim.
W górującym nad nami zamku miał później swą siedzibę zakon Santiago. Po wszystkich tych epokach pozostały w Mertoli ślady, którym już nie damy rady się przyjrzeć. Dzień się kończy, a my mamy jeszcze trochę drogi do zarezerwowanego noclegu.

Za Mertolą Guadiana odbija odrobinę na wschód, po czym ponownie jako rzeka graniczna między Portugalią i Hiszpanią kieruje się prosto na południe. My wprawdzie w pewnym oddaleniu od rzeki, jednak czynimy analogicznie - jedziemy prosto na wybrzeże, zostawiając za sobą Alentejo. Już po zmroku dojeżdżamy do Algarve. Tuż przed Villa Real daję się skusić podświetleniom w Castro Marim i zbaczamy z obranego kursu. Bea zostaje w samochodzie, podczas gdy ja wyskakuję z mikroskopijnym statywem na małą sesję fotograficzną.

Chwytam obiektywem najbliższe obiekty - wiatrak, kościółek - po czym obracam się w stronę świateł miasta. Ustawiam aparat i kiedy chcę nacisnąć spust migawki... trzask! Wszystko gaśnie i zapadają ciemności.

Całe miasto zniknęło w jednym momencie. Czekam chwilę z bezradnie opuszczonymi rękoma, wreszcie odkręcam statyw od aparatu i wracam do wozu. Kiedy już mam wsiadać, nagle coś się zapala, po krótkiej chwili rozświetla się coś następnego, potem sukcesywnie kolejne budynki, jednak wieżyczki, które najbardziej przyciągały wzrok, pozostają ciemne.

Pstrykam jedną fotkę na pożegnanie i odjeżdżamy z tego wzgórza, zauważając, że w tym momencie również i te wieżyczki zapłonęły. Już nie będę wracał, ale kierujemy się samochodem w ich stronę. Trafiamy bezbłędnie pod kościół z białymi wieżyczkami, gdzie wyskakuję tylko na krótką chwilę.

Pora jest już bardzo późna, kiedy wyjeżdżamy z Castro Marim i wracamy do głównej szosy. W Villa Real czekają nas drobne kłopoty z oznaczeniami, ale w końcu trafiamy na właściwy kierunek i po chwili przejeżdżamy już przez Tavirę.

Za miastem zjeżdżamy zgodnie z oznaczeniami na Santa Luzia i szybko docieramy do aldeamento Pedras del Rei. W recepcji załatwiamy nasz uprzednio zarezerwowany nocleg za 25 euro; pan jest bardzo miły i elokwentny, dostajemy plan całej wioski turystycznej wraz z rozkładem jazdy darmowego pociągu na plażę. Według planu docieramy pod nasz domek jednopiętrowy i wprowadzamy się do apartamentu. Jest zupełnie inny od kultowego Domu Maura, ale bardzo się nam podoba. W tej chwili jednak tylko zrzucamy graty i wyruszamy do Taviry.

Franz napisał(a):Ustawiam aparat i kiedy chcę nacisnąć spust migawki... trzask! Wszystko gaśnie i zapadają ciemności.

czyli podobnie jak kiedyś pod zamkiem Bran?

deja vu

Mikeee napisał(a):czyli podobnie jak kiedyś pod zamkiem Bran?

deja vu

Zgadza się.
Tyle, że tam tylko zamek, a tutaj zgasło całe miasto...

Pozdrawiam,
Wojtek

Parkuję w miejscu, które wydaje mi się mniej więcej w centrum i zaczynamy wieczorny spacer.

Uliczki są dosyć jasne; niektóre budynki, w tym kościoły, podświetlone w sposób może mało wyszukany, jednak odbieramy to zdecydowanie pozytywnie.

Parę kościołów, zamek, kamieniczki, ale... dziś szukamy jeszcze czegoś innego. Mianowicie - restauracji. Zjedlibyśmy jakiś porządny obiad - w podłej knajpie, jak to zwykłem określać - a tu zupełne pustki! Ani turystów, ani miejscowych - jak w jakimś skansenie nocną porą...