Portugalia, Madera, Azory

tony montana napisał(a):Które to konkretnie?

Muzeum Egipskie w Kairze oraz Muzeum Archeologiczne w Ciudad de Mexico.

tony montana napisał(a):Solidna ta brama z basztami!

I jaki kontrast z tą filigranową konstrukcją akweduktu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nic nie wiemy o samym mieście, a czas się nam kończy, jako że dochodzi czwarta po południu, a przed nami jeszcze kawał drogi. Postanawiamy więc tylko szybko sprawdzić za bramą, czy ma sens bliższe zapoznanie się z Serpą.

Już po kilkudziesięciu metrach decydujemy, że nie wrócimy od razu do samochodu, tylko zrobimy krótki spacer po uliczkach starówki.

Ich niezbyt skomplikowana sieć doprowadza do prawie najwyżej w miasteczku położonego placu z kościołem o białej fasadzie po lewej i wysoką wieżą zegarową po prawej stronie.

Podchodzimy jeszcze odrobinę wyżej, w kierunku ruin arabskiego zamku, rozbudowanego później przez króla Dionizego. Niestety, trwają roboty budowlane i obowiązuje zakaz wstępu.

Ach te ich bielone kominy...

tony montana napisał(a):Ach te ich bielone kominy...

Ale - przynajmniej w moich oczach - nic nie przebije kominów troglodytów w Guadix.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wracamy na plac i zostawiając za sobą dzielnicę uroczych, parterowych białych domków, schodzimy po schodach. Leżący na nich w pozycji "zdechł pies" Ciapuś podnosi łeb, jakby słysząc, że wymieniamy o nim uwagi, po czym zabiera się z nami. Towarzyszy nam przez kilka chwil, ale chyba dochodzi do - słusznego zresztą - wniosku, że nie mamy konkretnego celu ani kierunku, tylko zaglądamy bez sensu w różne zakamarki, bo w końcu zostawia nas samych. Nie mamy zatem problemu, co zrobić z przypadkowym kompanem, kiedy widząc otwarte wejście do kościoła św. Pawła, decydujemy się zajrzeć do środka.

Jest zupełnie pusty w środku - żadnych ławek, za to mnóstwo kurzu, chyba z wymienianych akurat desek podłogi. Kurz pokrył wszystko chyba dosyć grubą warstwą, ale mimo to wnętrze jest całkiem atrakcyjne, co staram się uwiecznić obiektywem aparatu.

Oceniamy, że warto było zahaczyć o Serpę, a wyjeżdżając z niej zatrzymuję się jeszcze tylko na krótką chwilę, żeby się bliżej przyjrzeć mechanizmowi, umożliwiającemu pompowanie wody z akweduktu na wyższy poziom. Mechanizm prosty, składający się z zazębiających się drewnianych kół, które niegdyś napędzane były kieratem o mocy zapewne jednego osiołka.

Wyjazd z miasta okazuje się problematyczny, gdyż nasza droga jest zamknięta, a informująca o objeździe tablica jest, a jakże, ale tylko w jednym miejscu. Potem na wyczucie obieramy kierunki na kolejnych skrzyżowaniach, trochę błądząc, a kiedy docieramy na wysokość szosy wylotowej, to właśnie w tym miejscu nie ma na nią wjazdu. Znów więc kombinujemy, po raz kolejny wspominając tych, którzy narzekają na oznaczenia drogowe w Polsce. Wreszcie się nam udaje trafić na właściwy trop, więc po chwili przecinamy pustkowia wschodniego Alentejo na krótko przed zachodem słońca.

Do Mertoli dojeżdżamy praktycznie wraz z ostatnimi jego promieniami. Kierujemy się w stronę górującego ponad miastem zamku, parkując na stokach wzgórza, przy przerobionym z meczetu kościele.