Portugalia, Madera, Azory

Bogactwo zdobień przytłaczające

Franz napisał(a):

tony montana napisał(a):A muzeum - robi wrażenie..

Zrobi jeszcze większe.

W takim wypadku czekam na więcej


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):W takim wypadku czekam na więcej

Lada moment.

Pozdrawiam,
Wojtek

To kapiący złotem barok - ściślej rzecz ujmując, trzy spośród czterech ołtarzy wykonanych jest z pozłacanego drewna - dodatkowo ściany częściowo zdobią płytki azulejos z religijnymi motywami oraz wzorami roślinnymi i geometrycznymi, co jest wynikiem wpływów muzułmańskich. Klasztor Klarysek - bo takim był oryginalnie - pochodzi jednak z nieco wcześniejszego okresu, a mianowicie z końca epoki gotyku, jest również uzupełniony o manuelińskie dodatki.

Styl gotyku manuelińsiego, którego już trochę pokazałeś wcześniej jest tym, co najbardziej trafia do mnie

Chciałbym kiedyś wrócić do Portugalii

tony montana napisał(a):Styl gotyku manuelińsiego, którego już trochę pokazałeś wcześniej jest tym, co najbardziej trafia do mnie

Najpiękniejsze zastosowanie znalazł w klasztorze Hieronimitów w Lizbonie - zapewne go sobie nie odpuściłeś.
No i jeszcze słynne okno w Tomar.

Pozdrawiam,
Wojtek

Najsłynniejszą postacią związaną z klasztorem była zakonnica Mariana Alcoforado, nieszczęśliwie zakochana we francuskim oficerze, walczącym z Hiszpanią po stronie portugalskiej w czasie wojny o restaurację monarchii. Opublikowane później listy, pisane zza krat klasztornej celi, zostały uznane za najważniejsze dzieło literatury portugalskiej XVII wieku. Wszystkie listy pozostały bez odpowiedzi...

Niektórzy twierdzą jednak, że to tylko legenda, że listy były napisane przez kogoś zupełnie innego - "i mówią uczenie, że to nie łzy są, ale że kamienie, i że nikt na nie... nie czeka". Mariana zmarła w wieku 83 lat, spoglądając przez piękne podwójne okno z podkowiastymi łukami, umieszczone nad głównym wejściem do klasztoru.

Zgodnie z otrzymanym w kasie planem przechodzimy z kościoła labiryntem korytarzy z półkoliście zamkniętymi oknami, z umieszczonymi we wnękach małymi kapliczkami - w wielu miejscach towarzyszą nam azulejos w różnych wzorach oraz barwach - aż trafiamy do najpiękniejszego miejsca w całym muzeum.

To kaplica kapitulna.

maslinka napisał(a):Czucie i wiara silniej mówi do mnie
Niż mędrca szkiełko i oko.

"Na tym świecie jam tylko przechodzień,
więc wesołą machnij mi ręką"...

Pozdrawiam,
Wojtek

Nie ma tu ani jednego kawałka wolnego miejsca - wszystko ściśle wypełnione malowidłami oraz zdobieniami. na półkolistych powierzchniach poniżej żebrowanego sklepienia znajdują się sceny biblijne z Janem Chrzcicielem, Janem Ewangelistą, św. Franciszkiem i św. Klarą - w końcu gościmy u Klarysek - zaś samo sklepienie oraz ściany poniżej malowideł pokryte są wspaniałymi azulejos z ewidentnie widocznymi wpływami mauretańskimi.

Na szczęście wszędzie można robić zdjęcia, byle bez flesza, a pilnują tego liczni pracownicy muzeum - do tego stopnia, że nigdzie nie jesteśmy sami - a zadanie mają ułatwione, bo jesteśmy jedynymi zwiedzającymi. Najbardziej tę kontrolę odczuwamy właśnie w kaplicy, a pilnujący tutaj pan często tak się ustawia, że nie mam szans uchwycenia obiektywem małego, acz intrygującego, ołtarzyka w równie pięknie zdobionej wnęce pośrodku jednej ze ścian. Tak, jakby nasz anioł stróż upodobał sobie właśnie to miejsce. Trudno, przechodzimy do sali, gdzie wystawiane jest malarstwo flamandzkie, hiszpańskie i portugalskie.

Bea, jako miłośniczka malarstwa, poświęca obrazom więcej uwagi, mój wzrok bardziej przyciągają sakralne rzeźby. Nie daje mi jednak spokoju ta wnęka w kaplicy - wracam i ostentacyjnie celuję obiektywem w strażnika, który stoi w swoim ulubionym miejscu. O dziwo - usuwa mi się z linii strzału. Może w końcu docenił fakt, że ani jeden błysk flesza się z mojego sprzętu nie wyrwał.

Ba! Zadziwia nas swoją nagłą uprzejmością, proponując, że otworzy drzwi do wirydarza, z czego skwapliwie korzystamy.