Portugalia, Madera, Azory

Poniżej, na leniwie płynącej rzece, znajduje się on - dokładnie ten sam most, który widzieliśmy niegdyś w jednym z hiszpańskich programów. I niczemu nie przeszkadza fakt, że przecież zwiedzamy Portugalię, a nie Hiszpanię. Most łączy bowiem dwa sąsiednie kraje. To znaczy... nie łączy, bo brakuje kilku przęseł pośrodku rzeki.

Jak w Awinionie tylko tam panstw zadnych nie "laczy"
Nie bylem ale MAM KIEDYS BYC....

tony montana napisał(a):Jak w Awinionie tylko tam panstw zadnych nie "laczy"
Nie bylem ale MAM KIEDYS BYC....

Wrzuciłem swego czasu fotkę w prowansalskim wątku.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kiedy w 1510r. został wybudowany na rozkaz króla Manuela I, nie stanowił połączenia między dwoma sąsiednimi krajami - wówczas po obu stronach rzeki rozciągała się ziemia portugalska. Został zniszczony w XVIII wieku w trakcie wojny sukcesyjnej, a kiedy w 1801r. ziemia na lewym brzegu Guadiany przypadła Hiszpanii, nikt już nie myślał o jego odbudowie.

Portugalia nadal zgłasza pretensje do leżącej niedaleko od lewego brzegu, obecnie hiszpańskiej Olivenzy, chociaż - sądząc po znalezionym przez nas słupku granicznym - z konieczności godzi się ze stanem faktycznym.

Najpierw oglądamy most mniej więcej z profilu, a potem decydujemy się na niego wejść. Lekko zakrzaczona jedynie na samym początku ścieżka prowadzi na wznoszącą się łagodnie ruinę Puente de Nossa Senhora de Ajuda, czyli Mostu Najświętszej Panienki Pomocnej. Trzeba patrzeć pod nogi, bo czai się sporej wielkości pułapka, potrzebna jak dziura w moście.

Franz napisał(a): Most łączy bowiem dwa sąsiednie kraje. To znaczy... nie łączy, bo brakuje kilku przęseł pośrodku rzeki.

jak dla mnie piękny zabytek, nawet w takim stanie, choć mogli by jednak go odbudować jak atrakcję

te kiero napisał(a):jak dla mnie piękny zabytek, nawet w takim stanie, choć mogli by jednak go odbudować jak atrakcję

Posiada niezaprzeczalny urok.
Nie ma na jego temat najmniejszej wzmianki w żadnym z popularnych przewodników.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kilka zdań tekstu do wcześniejszych odcinków:

Dziura sporej wielkości, jednak przy świetle dziennym wielkiego zagrożenia nie stanowi; w nocy co innego...

Wracamy do samochodu i ruszamy w dalszą trasę. Niestety, nie ma tu lepszego połączenia, więc musimy wrócić w stronę Elvas i dopiero tam wskoczyć na główną szosę. Nocleg mamy zamówiony w Evorze, ale chcielibyśmy jeszcze wcześniej zahaczyć o zagłębie sztuki megalitycznej. Niestety, nie zawsze "chcieć to móc". Zdajemy sobie sprawę, że most zabrał nam niezbędny czas i megality stają pod olbrzymim znakiem zapytania. Prawie pustą szosą kierujemy się na

Arraiolos i dalej w kierunku południowo-zachodnim. Tuż na zachód od Evory rozciąga się teren, gdzie można spotkać menhiry, kromlechy, nawet kapliczkę wmurowaną w dolmen! Napotykamy jednak na trudności orientacyjne i zamiast do kapliczki, trafiamy do oświetlonego promieniami zachodzącego słońca kościoła Nossa Senhora da Boa Fe. Dobrej Wiary - tej nam trzeba, by wierzyć, że w szybko zapadających ciemnościach jeszcze coś odnajdziemy. Już wiadomo, że trzeba odrzucić wszystko i skupić się na jednym jedynym obiekcie, o ile w ogóle. To co wybieramy? Menhir, kromlech, dolmen?...

Niech będzie dolmen, ponoć największy w całej Portugalii. Niejaki problem stanowi fakt, że dojazd w jego pobliże jest możliwy wyłącznie po polnych drogach i - jak się właśnie okazuje - raczej dziurawych. Jadę bardzo ostrożnie, gdyż dziury w świetle reflektorów pojawiają się znienacka, aż trafiamy na koniec drogi - dalej piesza kładka przez rzekę. Zapada powoli zmrok - pchać się w ogóle? Nie wiadomo, jak to daleko, a latarek nie mamy. A, co tam - spróbujemy.

Na szczęście okazuje się, że to już tylko jakieś trzysta do czterysta metrów i docieramy do Zambujeiro. Dolmen ma imponujące gabaryty - długość samego korytarza, to 14m - jednak widać, że całość jest już mocno przez ząb czasu nadgryziona. Od góry zakryty zadaszeniem, żeby zbyt szybko nie niszczał. Zaglądamy, gdzie się da, po czym już po ciemku wracamy do samochodu i obieramy kierunek na Evorę.