Portugalia, Madera, Azory

Wychodzimy na plac, kierując się do bramy, prowadzącej w dół. Tu trafiamy na ruch uliczny, co oznacza, że starówkę chyba właśnie opuściliśmy - zatem nie zostaje nam nic innego, jak wracać. Oczywiście, nie tym samym wariantem...

Znajdujemy jakieś wąskie przejścia, zamknięte łukami, wysokie bramy, rozpory pomiędzy sąsiednimi domami - ciekawe, czy to profilaktyka, czy realne zagrożenie. Powrotna trasa jakoś wydaje nam się bardziej stromo poprowadzona od tej, którą schodziliśmy.

Trafiamy na tyły kościoła, po którego drugiej stronie znajduje się znajomy już plac z pręgierzem.

Zamykamy pętelkę i wracamy pod zamek, a tu... niespodzianka! Brama otwarta! Śmiejąc się, że pani z informacji dała znać o dwójce turystów, wchodzimy na niezbyt wielki dziedziniec.

Naprzeciw znajduje się biały budynek z prowadzącymi na zadaszoną werandę schodkami, nasz wzrok jednak przykuwa drzewo cytrynowe z owocami leżącymi również i pod nim. Kiedy się zastanawiam, jakby tu pstryknąć fotkę cytrynie z zamkowymi murami w tle, Bea podnosi z ziemi gałązkę z przyczepioną do niej cytryną i ustawia mi przed obiektywem.

- Tak będzie dobrze?

Znasz-li ten kraj, gdzie cytryna dojrzewa...



Pzdr

Vjetar napisał(a):Znasz-li ten kraj, gdzie cytryna dojrzewa...

Kilka już poznałem.

A w sąsiednim kraju spotkałem drzewka, na których rosły zarówno pomarańcze, jak i cytryny.

Pozdrawiam,
Wojtek

W budynku mieści się małe muzeum, ale bardziej interesuje nas buro-brązowa kotka z dużym brzuchem, która właśnie wbiega po schodkach i lokuje się na dachu obok galerii. Rezygnując z wydania po dwa euro na wstęp, wracamy do samochodu.







Wyjeżdżamy z Elvas inną drogą, odkrywając jeszcze jedną twarz miasta.

Fajne cytryny, fajne zdjęcia

Ale ja i tak podczytuje ostatnio tę relację od Lizbony "do góry" - kilka dni temu byłem w Batalha znowu

tony montana napisał(a):Ale ja i tak podczytuje ostatnio tę relację od Lizbony "do góry" - kilka dni temu byłem w Batalha znowu

To może Ci teraz Sintra ani Obidos nie umkną.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wąska brama w grubych murach prowadzi na most ponad fosą, za którą ciągnie się zewnętrzny pas fortyfikacji.

Oprócz potężnych umocnień, mamy stąd widok również na akwedukt, przy którym stanęliśmy na początku naszej wizyty.
Teraz już definitywnie opuszczamy Elvas, przejeżdżając pod samą końcówką akweduktu - tu, gdzie jego kondygnacje dopiero zaczynają się rozpędzać. Bea przegląda folderki z biura informacji i nagle woła:

- Zobacz!

Zaglądam, ale nic nie widzę.

- Zatrzymaj się i przyjrzyj się dokładnie.

Musi być coś ważnego. I... rzeczywiście. Schematyczny planik okolicy, maleńkie fotki kilku miejsc, a na jednym z nich...

- Myślisz, że to jest właśnie to?!
- Jestem pewna.

Zdjęcie jest malutkie, ale wygląda na to, że owszem - że przypadkiem odkryliśmy miejsce, zobaczone kiedyś w jednym z programów w telewizji.

- To co, jedziemy?

Szybki rzut oka na mapę - musimy trochę zboczyć, ale wielkiego nadłożenia drogi nie będzie.

Macie dobry węch na wyszukiwanie takich perełek.

My korzystamy najczęściej z atlasów i zielonych pasków przy drogach. Później gwiazdki, opisy, parki, etc.
No i net.

FUX napisał(a):Macie dobry węch na wyszukiwanie takich perełek.

My korzystamy najczęściej z atlasów i zielonych pasków przy drogach. Później gwiazdki, opisy, parki, etc.
No i net.

Korzystamy ze wszystkiego, co się napatoczy - dlatego ustawicznie zmieniamy plany w trakcie wyjazdu.
Tu akurat była premia za oglądanie programów krajoznawczych.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nie mamy wprawdzie podanej ścisłej lokalizacji, ale ma się to znajdować w okolicy Ajuda. Na mapie samochodowej widnieje nazwa Serra de Ajuda i zaznaczona jest kaplica przy szosie przekraczającej granicę hiszpańską po moście przez rzekę Guadianę. Miejmy nadzieję, że uda nam się odszukać ten most. Nie, nie ten, przez który prowadzi szosa. Na hiszpańskim kanale Extremadura - niestety, później zdjęto go z satelity - pokazano most na rzece, ale zniszczony. I właśnie jego miniaturka tkwi w pobranym folderku.

Wyjeżdżamy dokładnie w kierunku południowym i po kilku kilometrach okazuje się, że obiekt w terenie jest całkiem dobrze oznaczony na brązowych tablicach. Po chwili parkujemy przy dużej, białej kaplicy - zamkniętej, ale nie dla niej tu przyjechaliśmy.