Portugalia, Madera, Azory

Niestety, googlemaps odmówił przejścia do starej wersji, więc mapka przejazdów według nowej, topornej wersji.



A - Tomar
B - Castelo Almourol
C - Castelo de Vide

Żywego ducha nie spotkaliście w tym miasteczku?

ps. ja tez nie cierpię tych nowych google maps - właśnie z powodu toporności - chyba trzeba mieć serwer z CERN-u żeby chodziły płynnie - i to ich pytanie za każdym razem, dlaczego chce przejść do starej wersji map - jakby cookies nie pamiętali moich???

GOOGLE NIE PAMIĘTA ciastek i nie wie że ja juz sto razy napisałem im ze zbyt wolno chodzą??

tony montana napisał(a):Żywego ducha nie spotkaliście w tym miasteczku?

A po cóż nam żywy duch?

tony montana napisał(a):ps. ja tez nie cierpię tych nowych google maps - właśnie z powodu toporności - chyba trzeba mieć serwer z CERN-u żeby chodziły płynnie - i to ich pytanie za każdym razem, dlaczego chce przejść do starej wersji map - jakby cookies nie pamiętali moich???

Ustawiłem sobie na stałe, że korzystam ze starej wersji, ale chyba ją skasowali, bo mi wróciło do nowej i nie mam możliwości przejścia do starej...

Pozdrawiam,
Wojtek

Skoro ktoś tu zaglądnął, to czuję się zobligowany do sklecenia kilku zdań tekstu. Oto część dotycząca Tomar.

Dlatego też nas nie rozczarowuje - wciąż mamy w pamięci przepiękne Obidos - jest takie... zwykłe. Natomiast kiedy docieramy do placu z kościołem, wszystko jest tak, jak na zdjęciu - przyznajemy, to jest bardzo ładne. Robimy kilka ujęć w różnym układzie, potem studiuję obostrzenia, wymienione na informacji przy wejściu do kościoła - żadnych zdjęć, zwiedzanie wyłącznie od 14:00 do 17:00 i tylko od kwietnia do września. Że hę? Takich dziwacznych restrykcji jeszcze nie spotkaliśmy.

Synagoga, obok której po chwili przechodzimy, ma analogiczne dziwaczne informacje wypisane - tu jedynie różnica jest taka, że akurat wysypuje się z niej na ulicę masa młodzieży w wieku szkolnym. Wsadzam nos w drzwi, by stwierdzić, że nie zależy nam na wciskaniu się do środka, o ile w ogóle byłaby to legalna działalność. Gdzie natomiast bardzo chcielibyśmy wejść, to do jakiejś knajpki, żeby zjeść obiad. Widząc snack-bar, zaglądam bez przekonania - dwa stoliki, z czego jeden zajęty przez komputer, to chyba nic dla nas. Ale zagaduję panią z obsługi, bo może coś poleci w pobliżu.

- Obiad? U nas możecie zjeść.
- A co można zjeść bez dłuższego czekania?
- Na już, to rybka.

Pytamy jednak o zauważony w menu kotlet drobiowy z grzybami. Okazuje się, że czas oczekiwania jest rozsądny, a i kilka stolików w głębi czeka na głodomorów. Rzeczywiście, ledwo pół piwa zdążymy w siebie wlać, a już ląduje na stoliku naprawdę smaczny obiad. Co jest dla mnie największym zaskoczeniem, to cena - za całość 13,90. Byłem przygotowany na większy wydatek, więc bez bólu zostawiam napiwek, czego zwykle robić nie lubię.

Następnie docieramy na drugi koniec starszej części miasta i wracamy inną uliczką, zahaczając jednak o znany sobie plac. Tym razem do kościoła daje się wejść - olbrzymie tablice przypominają o zakazie robienia zdjęć, więc ograniczam się do jednej, symbolicznej fotki, po której wycofuję się sprawnie, acz z godnością.

Reszta skróconego tekstu do zakończenia poprzedniego dnia.

Wracamy do samochodu i wyjeżdżamy z Tomar. Dzień się kończy, jednak chcemy jeszcze rzucić okiem na zamek na rzece. Oczywiście, pojawiają się tradycyjne problemy z drogowskazami - najpierw pakujemy się pod poligon wojskowy, potem próbuję innych wariantów, aż wreszcie udaje się złapać właściwy trop. Dojeżdżamy do Tagu, który jakoś nie przypomina potężnej rzeki, przecinającej półwysep Iberyjski, ale zamek stoi. Zamek Almourol.

Robimy kilka ujęć poprzez wodę, załapujemy się na moment przybycia zielonych lasek w samochodzie na wojskowych numerach i z wymalowaną wieżą na drzwiczkach - laski pakują się na łódź i odpływają w stronę zachodzącego słońca. My zaś kończymy program zwiedzania na ten dzień i wracamy pod poligon, skąd już łatwiej odnaleźć właściwą drogę. Mamy tu dwie możliwe trasy - decydujemy się na przetestowanie dwupasmówki, jednak uciekamy z niej po napotkaniu tablicy informującej o elektronicznym naliczaniu opłat. Na wszelki wypadek Bea wertuje przewodnik, nie znajduje żadnych wyjaśnień na temat dokonywania płatności w takich przypadkach, natomiast natyka się na informację - w przewodniku wydanym w roku 2007 - że budowany most na Tagu ma być oddany do użytku w roku 1999. Hmm...

W efekcie wybieramy bardziej lokalną szosę, przejeżdżamy na południowy brzeg Tagu, zatem już do Alentejo i w zapadających ciemnościach mkniemy na wschód. Zaczyna się świecić rezerwa paliwa, a tu...dzicz. Ani miejscowości, ani stacji benzynowej. Tak przejeżdżam kawał drogi, mając nadzieję na jakiś zwrot akcji i kiedy wreszcie na rozjeździe pojawia się symbol stacji, skręcam w tę stronę - po to jedynie, by się przekonać, że jest zamknięta.

Robi mi się jakoś dziwnie ciepło, kiedy wracam do naszej szosy i podejmuję zaplanowany kierunek.
Kamień z serca spada dopiero na wjeździe do naszego końcowego miasta - piękna duża stacja ratuje nas ze zbliżającej się coraz szybciej opresji. Wydane 62 euro dźwiga wskazówkę na najwyższy poziom, po czym już spokojnie znajdujemy nasz hotel. Brak podświetleń zamku - o którym wiemy, że stoi ponad miastem - oraz lodowate podmuchy wiatru skłaniają nas do rezygnacji z wieczornego spaceru po Castelo de Vide, więc kwaterujemy się pokoju z meblami w kwiatki i już dziś z niego nie wyjdziemy.

Pobudka o 7:00. W tym hotelu mamy śniadanie, więc wychodzimy z ciepłego pokoju do zimnej jadalni. Ale jak zimnej! Czujemy, że chłód przenika nas do kości. Łapiemy różne pyszne rzeczy, w tym również parującą jajecznicę. Gdzie siadamy? Cała wielka sala jest pusta - może przy oknie, żeby mieć ładny widok? Jasne. Suniemy do stolika, rozkładamy wiktuały - zanim zdążę posmarować bułkę masłem, jajecznica jest już zimna. No tak, w wielkiej zimnej sali, miejsce przy wielkiej, lodowato zimnej szybie robi swoje...
Ale jesteśmy uparci - wytrzymujemy przenikliwy chłód, żeby mieć widok na miasteczko. Tylko biegnę po drugą porcję jajecznicy, bo zdecydowanie wolę ciepłą - wystarczy ją pochłonąć w minutę, bo potem już wystygnie.

W tych warunkach nie marudzimy przy śniadaniu - około dziewiątej opuszczamy Castelo de Vide w kierunku Marvao. Już po chwili widać wypiętrzone wzgórze z rozlokowanym miasteczkiem oraz zamkiem. Objeżdżamy je od drugiej strony, gdzie szosa pnie się serpentynami i parkujemy pod samymi murami.