Poezja chorwacka

Parun Vesna, Ne pitaj vise

Ne pitaj vise zasto te ljubim. Pitaj
zasto raste trava i zasto je nemirno more.
Pitaj otkud stize vjetar proljetni
i bijelom lađom snova tko krmani
kad noc nad svijetom hladne prostre sjene.

Ne pitaj zasto te voli moje cudno srce.
Znas li odakle koralj na dnu oceana?
Valovi pricaju o zaspaloj ljepoti
ali ti zivis daleko od glasa valova.
Tvoja je misao strma pecina
o koju se uzalud razbija moj zivot.

Ne pitaj zasto te ljubim.
Pristupi k meni! Tuzno je moje srce.
Ti i mjesec: dva nedohvatna cvijeta
na visokoj planini zaborava.



Poetka Vesna Parun zmarła jesienią 2010.

Tatjana Gromača, Nie będę

Nie będę mogła oprzeć się w sobie złu,
Nie!
Nie będę mogła oprzeć się w sobie słabości,
Nie będę mogła uciec od własnej próżności
Która jak cień dopadać mnie będzie za rogiem
I nie będę mogła zniszczyć w sobie przewrotnej kobiecej natury
Za każdym razem gdy tego zapragnę.
Nie ma dla mnie ratunku, czy też dla kogokolwiek innego,
To przynajmniej jest jasne.

A tak byśmy chcieli, tak pragnęlibyśmy żyć trwale
W pokoju i satysfakcji.

Noce nadchodzą i odchodzą, najszczęśliwsi jesteśmy gdy śpimy,
Z pewnością.
I wszystko w nas jest fałszywe, a i nawet wtedy gdy cząstka nas nie jest,
Wszystko w nas do tego dąży

Życie tak jakby nie znosiło prawdy.


Jedynie śmierć, śmierć ją może może znieść.

I ta poezja, ta pełna słodkich słówek obłuda cnoty i prawdy
Ku którym ponoć dążymy
Nic z tego nie zostaje.

Tylko zupełna próżność
Kupa słów związana grzbietem pięknej książki
I naszym imieniem
Jakby danym pod zastaw za nieśmiertelność
Której pragniemy.


[tłumaczył Łukasz Szopa]