Podobno ojczyzna Spartakusa ;)

kaszubskiexpress napisał(a):

Joanka23 napisał(a):Jedno było dla mnie pocieszające, że jak miało się już coś z tym autem podziać, to dobrze, że w tak pięknej okolicy.
Nudzić się tu na pewno nie będziemy!

Nie ma to jak optymizm

To zdanie także mi wpadło w oko - co więcej, podpisuję się również pod komentarzem Kaszubskiego

pozdrawiam

Joanka23 napisał(a):Jedno było dla mnie pocieszające, że jak miało się już coś z tym autem podziać, to dobrze, że w tak pięknej okolicy.
Nudzić się tu na pewno nie będziemy!

I ja dołączam się do "przedmówców"
5+ za optymizm i zachowanie zimnej krwi.

pzdr

longtom napisał(a):5+ za optymizm i zachowanie zimnej krwi.

pzdr

... i teraz już ze spokojem czekam na ciąg dalszy !

Pozdrawiam

Franz napisał(a):Podpowiem, że akurat malowane monastyry na tapecie.

Widziałam już wcześniej, ale tym razem się zameldowałam!
Akurat rumuńskie wyrypy to ja sobie dokładnie przestudiuję!
Bo mnie ta Rumunia wzywa, oj wzywa do siebie!

piotrf napisał(a):W przypadku mojego autka wyglądało bardzo profesjonalnie , szybko i znacznie taniej niż w naszym kraju

Też w tym roku wam się popsuło? Jakieś fatum...

piotrf napisał(a):Mam nadzieję , że w Waszym przypadku było podobnie

Wkrótce się okaże

kaszubskiexpress napisał(a):Nie ma to jak optymizm

Tymona napisał(a):... podpisuję się również pod komentarzem Kaszubskiego

longtom napisał(a):I ja dołączam się do "przedmówców"
5+ za optymizm i zachowanie zimnej krwi.

No z taką grupą wsparcia nie straszne mi już nic!

To była tylko realna ocena sytuacji.
Wakacje były, nigdzie nam się nie śpieszyło...
A Transylwania faktycznie wyjątkowo piękna jest!
a my właśnie staliśmy na szczycie, między ludźmi, hotel w zasięgu ręki...

ech... wierzcie mi, że jakby nas tam przytrzymało to byśmy sobie nie krzywdowali...

mariusz-w napisał(a):... i teraz już ze spokojem czekam na ciąg dalszy !

... sie robi Proszę Pana!

HOUSTON, MAMY PROBLEM! -ciąg dalszy
Odcinek dla cierpliwych, bo siłą rzeczy bardziej opisowy...



Wykonujemy telefon do Bazy!

I obyło się bez serwisu.

Wstępnie udało się ustalić, że to czujnik nawalił.
Niemniej jednak, ponieważ była to tylko diagnoza mojego męża skonsultowana z kuzynem mechanikiem z Polski,
więc siłą rzeczy adrenalinka towarzyszyła nam już do końca...

Decyzja zapadła szybko.
Koniec zwiedzania jedziemy już prosto do celu, o ile tylko nie okaże się, że to coś poważniejszego....

Po zjeździe z gór czujnik się uspokoił. Odetchnęliśmy, niemniej jednak

tak żal tej Transylwanii.

Ale ważne, że wyć przestało!
Na jednej ze stacji chłopaki zerkając na mapę rzucają:
- Najkrócej przez Bukareszt. - Zerkam na zegarek, powinniśmy tam być pod wieczór...
zobaczyć taki oświetlony wieczorową porą... fajnie!
Niemniej jednak protestuję, że czytałam, żeby tam się nie pchać, źle oznakowane, ruch straszy itp. itd...
Ale chłopaki już postanowili, kuzyn ma nawigacje, nie ma o czym mówić.


No to wjeżdżamy.



I się zaczęło.
Nasz czujnik odżył, znowu w aucie wyje i miga na czerwono, co skręt, co światła.
Nie jest fajnie...

Rumunii jeżdżą... hmmm... no... ma się wrażenie, że obowiązuje zasada, kto pierwszy ten lepszy.

Generalnie odczucie mamy jedno: co za chaos!

Jednocześnie miasto super oświetlone i naprawdę robi wrażenie!
Patrzę zafascynowana, poważnie!











W tym momencie słyszymy w radiu głos kuzyna.
Zgubiłem drogę, pokazuje mi, że jesteśmy poza mapą...
Szybka wymiana spojrzeń: no tak, nie ma wgranej mapy Bukaresztu!

W AUCIE WYJE!
Kręcimy się nie wiedząc gdzie, a oznakowań żadnych nie widać.
Czujnik już się nawet nie wyłącza, wyje i miga w kółko!
Mąż klnie.
A mnie chce się śmiać, bo wpakowaliśmy się jak ta przysłowiowa śliwka w kompot...
Już mi wszystko jedno, sięgam po aparat:
-Porobię jakieś punkty orientacyjne.
Mąż nie komentuje...






Nic nie działa bardziej uspakajająco na kobietę niż witryny sklepowe.





- Stań, bądź gdzie, ale stań!
- Łatwo powiedzieć! - niemniej jednak w miarę szybko znajduje jakieś wolne miejsce i posłusznie staje.
Kuzyn zatrzymuje się w niewielkiej odległości od nas - i co teraz?
- Trzeba zapalić...
- ...

Chwila oddechu...
Jednocześnie patrzymy na to, co się wyrabia na tych ulicach. Niepojęte.
Jak oni się nie pozabijają.

Po chwili mój mąż podchodzi do grupki Romków i na migi próbuje dogadać się o drogę.
Widzę jak wszyscy machają rękami, nie ma to jak wspólny język.
Za chwilę przychodzi z kawałkiem karteczki, na której porysowane są skręty, światła, reklamy...
Do tej pory nie mogę odżałować, że gdzieś tą karteczkę posiałam, bo super mapa była!
Dzięki niej po paru skrętach, wyjeżdżamy z Bukaresztu! Uffff...
Jest środek nocy!

Szybka decyzja. Odjedziemy trochę od Bukareszu i łapiemy jakiś nocleg.
Taaa... okazuje się, że za sam nocleg przy granicy krzyczą po 60 euro od pokoju.
Dla porównania w głębi Rumunii płaciliśmy 20 euro w porywach do 30 ze śniadaniem.
Zmiana decyzji. Nocleg łapiemy po przekroczeniu granicy.

Jedziemy. Dzieciaki śpią. Ciemno jak...
Na granicę wjeżdżamy za tirem.
Ciemno było tak, że naprawdę nie wiem, czy był tam jakiś inny wjazd.

W każdym razie dzuuury okropne. Jedną zaliczyliśmy. Huknęło okrutnie.
Nie zdążyliśmy uprzedzić kuzyna. Huknęło drugi raz. Na szczęście auta oba przeżyły.

Most na Ruse. 8 euro wjazd, za to na powrocie, żeby nie było tak przewidywalnie 2 euro.
Most nocą wygląda suuuuuper! Jednak jestem już zbyt zmęczona i nawet nie pomyślałam, żeby zrobić zdjęcia.
Jak na złość po stronie Bułgarskiej nie możemy namierzyć żadnych noclegów przy drodze.
W końcu zdeterminowana każę mężowi stanąć na jakiejś stacji, żeby się rozpytać.
- I jak się z nimi dogadasz?
- Tak jak ty z Romkami...
Nie jest tak źle, jeden z panów obsługujących stację pomięta coś niecoś z rosyjskiego.
Też dostaję wyrysowaną mapkę z instrukcją jak dojechać, dla odmiany na odwrocie paragonu.
Także i tym razem okazuje się rewelacyjna! Jak po nitce podjeżdżamy pod hotel.
No i znowu schody...
Pani na recepcji ani po angielsku, ani po rosyjsku, w dodatku jakaś mało cierpliwa,
jakby oczekiwała, że za chwilę my po tym bułgarsku jednak zaczniemy mówić!

W końcu po jakimś czasie otrzymujemy dwa pokoje. Na marginesie super!
Ładnie, czyściutko, klima, lodówka, nawet pralka w pokoju, a rano śniadanie.
- Słuchaj - zwracam się do męża - po przejechaniu tylu kilometrów z tym wyjącym czujnikiem to chyba już byśmy ten silnik zajechali, co?
To chyba faktycznie nie będzie nic poważnego...
-mhhh - mój mąż już śpi.

Wychodzę z pokoju.
Jest środek nocy.
Siadam po turecku na tarasie, odpalam papierosa i zagapiam się na śpiące Ruse...

Uśmiecham się, bo w tym właśnie momencie dociera dopiero do mnie, że jesteśmy w Bułgarii

Joanka23 napisał(a):
Wychodzę z pokoju.
Jest środek nocy.
Siadam po turecku na tarasie, odpalam papierosa i zagapiam się na śpiące Ruse...

Uśmiecham się

Ja mam podobnie, nie palę papierosów, ale raz na jakiś czas cygaro zakurzę

Fajne uczucie, wszyscy śpią...............tylko Ty i widok z balkonu

Powinnaś zmienić kategorię , Relacja z wątkiem sensacyjnym

Fajnie opisujesz, no tak bardzo spokojnie, bez emocji aaa ...........fajurkę też bym sobie wypaliła

renatalato napisał(a):...fajurkę też bym sobie wypaliła

A fuj ...


Może jeszcze wodną, ale takie dymiące coś?

Oooo - potwierdza się moja życiowa teoria, że Rumunia to kraj kontrastów, bo u Danusi i Wojtka furmanki, i drewniano dość, i że natura dookoła, a u Joanki - neony, wielkoformatowe bilbordy i Gucci Gdzie jest taki drugi kraj, w którym można by (tak teoretycznie) furmanką do Gucciego

pozdrawiam

Joanka23 napisał(a):- Najkrócej przez Bukareszt.

W Bukareszcie byłem tylko raz i tylko w okolicach dworca kolejowego. W 1978r. Jechaliśmy do Bułgarii. Trzy i pół dnia...

Pozdrawiam,
Wojtek

Joanka23 napisał(a):Huknęło okrutnie. Na szczęście auta oba przeżyły

Jak mi tak okrutnie i to dwa razy w Rumunii huknęło, to auto też przeżyło, ale obie przednie felgi miałem zgięte
Pech czy co .

Tak w ogóle to chyba jakiś dziwny jestem , jak dla mnie to Rumuni łagodnie jako te baranki jeżdżą....

No ale fakt, w Bukareszcie nie byliśmy

Joanka23 napisał(a):jesteśmy w Bułgarii

Pozdrawiam

W Bukareszcie byłem 2x ... ale wówczas Gicciego tam nie było !
Nic nie było ! ... raz na poszukiwanie chleba straciliśmy trzy godziny.


Pozdrawiam.

Widzę, że przygody was nie ominęły. Dobrze, że na strachu się skończyło
Czekam rozwoju sytuacji

Joanka23 napisał(a):Nasz czujnik odżył, znowu w aucie wyje i miga na czerwono,

Kiedyś mieliśmy Ładę.
Kilka tysięcy kilometrów z zapalonym czujnikiem ciśnienia oleju przejechaliśmy. Ale było nam łatwiej, on tylko świecił. Nie hałasował.
pzdr

kaszubskiexpress napisał(a):Fajne uczucie, wszyscy śpią...............tylko Ty i widok z balkonu

Taki fajny moment, który zwalniał człowieka od myślenia.

renatalato napisał(a): Fajnie opisujesz, no tak bardzo spokojnie, bez emocji

No, bo w sumie spokojnie było i bez emocji... jak to w wakacje...

weldon napisał(a):Może jeszcze wodną, ale takie dymiące coś?

Tak, tak palenie jest passé, ale (nie wiem jak Renata) ja nigdy nie goniłam za modą...

Tymona napisał(a):Rumunia to kraj kontrastów

Oj tak. Ale przez to taka kolorowa...

Tymona napisał(a):furmanką do Gucciego

Dobre.

Franz napisał(a):W 1978r. Jechaliśmy do Bułgarii. Trzy i pół dnia

Hehe w sumie to my niewiele krócej,
bo w nasze docelowe miejsce dotarliśmy po 2,5 dniach,
no ale był przed nami jeszcze jeden dłuższy postój.
Miałam o tym nie pisać, ale może wspomnę...

kulka53 napisał(a):Jak mi tak okrutnie i to dwa razy w Rumunii huknęło, to auto też przeżyło, ale obie przednie felgi miałem zgięte

Uuuu to przykre.
My raz w Rumunii pokusiliśmy się tak na skróty przeskoczyć boczną drogą.
Przypominało to jazdę na nartach o tyczkach,
a to z jednej a to z drugiej dziury braliśmy.
Wyleczyliśmy się ze skrótów skutecznie.

kulka53 napisał(a): jak dla mnie to Rumuni łagodnie jako te baranki jeżdżą....

Jak dla mnie to specjaliści od jazdy na trzeciego pod tira.
Mijając po drodze szroty z rozwalonymi autami
śmialiśmy się, że to ci co nie przeszli na egzaminie z nauki jazdy wyprzedzania na trzeciego.

kulka53 napisał(a):No ale fakt, w Bukareszcie nie byliśmy

Polecam, szczególnie nocą, bez mapy i nawigacji

mariusz-w napisał(a): W Bukareszcie byłem 2x ... ale wówczas Gucciego tam nie było ! Nic nie było !

O! To mamy pierwszą, rzecz co się zmieniła przez te lata!
Ale jak tam z chlebem to pojęcia nie mam

plessant napisał(a):Dobrze, że na strachu się skończyło

Jak to mówią, nie ma tego złego...
Gdyby nie ten czujnik to pewnie w ten Bukareszt byśmy się nie zapuścili...

lontom napisał(a): Kiedyś mieliśmy Ładę.
Kilka tysięcy kilometrów z zapalonym czujnikiem ciśnienia oleju przejechaliśmy

No ładnie, kilka tysięcy... To gdzie wyście jechali?
A swoją drogą dobrze, że to tego typu auta,
bo biorąc pod uwagę, jak teraz ładują elektronikę do samochodów,
to przy bardziej wypasionym, przy takiej awarii bez lawety by się nie obyło.