Pod wulkanem bez bujania – Teneryfa 2018

piekara114 napisał(a):

Lidia K napisał(a):Zawdzięczam Ci odkrycie "podwodnego raju". Jestem oczarowana i nie przypuszczałam, że tak mnie woda wciągnie. Bo to co widziałam to zaledwie przybrzeżny mikro świat. Pokazałaś wspaniałą maskę i szybko zimą ją kupiliśmy ale w maju na Krecie nie znalazł się odpowiedni spokojny, długi dzień na popływanie z maską. Teraz na wrześniowym greckim 3E nie wchodziłam do wody bez maski i godzinami przebywałam z rybkami.

To super! My uwielbiamy snurkowanie, dlatego zawsze szukamy plaży ze skałkami, bo choć jakieś roślinki i ukwiały będą.... A jakieś zdjęcia podwodne się pojawią w relacji 3E?

Nie byłam przygotowana na takie poważne wyzwanie i nie mieliśmy czym robić zdjęcia pod wodą. Po pierwszych kontaktach z podwodnym światem muszą nam wystarczyć opisy emocji.

dangol napisał(a): Żeby więc nie błąkać się między firefoxem a explorerem, dotychczasowe zdjęcia teneryfiańskiej relacji przerzuciłam na serwer naszego forum i tak będę je zamieszczać w kolejnych odcinkach (nie mam bowiem planów, aby wklejać je jeszcze gdzieś indziej).

To najprostsze rozwiązanie chociaż w naszym przypadku nie sprawdziłoby się gdyż nasze relacje są wspólnie tworzone.

marze_na napisał(a): dangol napisał(a):
Wszelkie wstawki zawsze mile widziane , a niektórzy to nawet celowo utworzyli trio , żeby wstawek było więcej

A my myśleliśmy, że tylko nas to śmieszy, dziwi i szokuje.

Lidia K napisał(a):
To najprostsze rozwiązanie chociaż w naszym przypadku nie sprawdziłoby się gdyż nasze relacje są wspólnie tworzone.

No tak, Wam byłoby trudniej. Jednak u mnie też nie jest to najprostsze, chociaż zapewne dla zdjęć najbezpieczniejsze .
Bywa, że odcinek relacji powstaje na raty, jak dotąd zapisywałam to sobie na dysku wraz z kodami fotek wrzuconych WCZEŚNIEJ na serwer zdjęciowy, a gdy wszystko miałam gotowe, szybko wrzucałam na croplę w sprzyjającej chwili. Teraz tak się nie da, a może po prostu robię coś źle?

Lidia K napisał(a):
A my myśleliśmy, że tylko nas to śmieszy, dziwi i szokuje.

Zdziwionych raczej jest wielu, ale "wolnoć Tomku w swoim domku" .

dangol napisał(a):

Lidia K napisał(a): A my myśleliśmy, że tylko nas to śmieszy, dziwi i szokuje.

Zdziwionych raczej jest wielu, ale "wolnoć Tomku w swoim domku" .

Ja nie zdziwiona, ale rozśmieszona jestem

W okolicy basenu miejskiego opuściliśmy nabrzeże, Calle Calvo Sotelo ruszyliśmy w kierunku centralnego placu miasteczka.







Widok na poprzeczną ładną Calle Esteban de Ponte…





Zabudowa miasteczka bardzo mi się podobała .

W centrum miasteczka znajdują się najważniejsze budynki Garachico : XVI-wieczny Klasztor Franciszkanów z kościołem Nuestra Señora de Los Ángeles, XVII-wieczny dom markiza Quinta Roja, XVII-wieczny pałac hrabiów La Gomery i Adeje oraz XVI-wieczny kościół św. Anny przebudowany po erupcji wulkaniczenej, która zniszczyła port i sporą część miasta.

Po chwili byliśmy na głównym placu miasta – Plaza Glorietta de San Francisco.



Klasztor Franciszkanów (Convento de San Francisco) ufundowali w 1524 r. założyciel miasta Cristóbal de Ponte i jego małżonka Ana de Vergera. Część pomieszczeń dawnego klasztoru (został zamknięty w XIX w) zajmuje obecnie dom kultury, biblioteka i ratusz .
W narożniku (z Calle Eutropio Rodríguez de la Sierra) do klasztornych zabudowań przylega kościół Matki Boskiej Anielskiej (Nuestra Señora de los Angeles, zwany też Nuestra Señora de los Reyes) – szkoda, że nie udało się zobaczyć wnętrza…





Casa de Los Marqueses de La Quinta Roja – obecnie luksusowy hotel – znajduje się naprzeciwko Klasztoru Franciszkanów. Nazwa upamiętnia Cristóbala de Ponte y Llanera, pierwszego markiza La Quinta Roja, potomka założyciela miasta. Dom zbudowano pod koniec XVI wieku, a po zniszczeniach (wskutek wybuchu wulkanu w 1706 r.) odbudowano zgodnie z pierwotnym planem.

Plaza Glorietta San Francisco przechodzi w skwer Plaza de la Libertad otoczony ładnymi domami, najokazalszy z nich to Casa Palacio de los Condes de La Gomera (noszący też nazwę Casa Piedra – Kamienny Dom). Budynek powstał pomiędzy XV i XVII w. , przetrwał erupcję wulkanu w 1706 r., chociaż musiał być gruntownie odrestaurowany.
Pałac przez wiele lat był własnością hrabiów La Gomery i markizów Adeje.





Na skwerze mieści się altana z kafejką (ale była jeszcze nieczynna) oraz wykonany w 1970 r. pomnik Simóna Bolivara, przywódcy walk o niepodległość Wenezueli , który w 1819 r. został jej prezydentem. Jego przodkowie pochodzili z Garachico…





Przy Plaza de Libertad znajduje się parafialny kościół Santa Ana, którego budowę rozpoczęto w 1532 r. z inicjatywy założyciela miasta Cristóbala de Ponte i jego żony. Budowa trochę trwała, w 1590 r. rozpoczęto prace nad dobudowaniem kaplic do istniejących jednej nawy. Znaczne zniszczenia dokonała lawa wdzierająca się do miasta podczas erupcji w 1706 r. Strumienie lawy zatrzymały się wpra3wdzie u stóp kościoła, jednak bijące od nich ciepło spaliło część świątyni, zachowały się fundamenty i część fasady (w tym portal główny) . Kościół przebudowano w latach 1714-21 na starych fundamentach, dodano wtedy dzwonnicę. Świątynię odrestaurowano w 1995 r.

Gdy obeszliśmy centralny plac dookoła, dostrzegliśmy wreszcie otwartą Cafe Italiano w uliczce (Calle Eutropio Rodríguez de la Sierra) zaczynającej się w narożniku przy kościele Matki Boskiej Anielskiej .



Kawiarenka włoska, więc zamówiliśmy cappuccino (po kanaryjsku było od dnia następnego).
Do tego „śniadaniowy” crosissant (konkrety postanowiliśmy nabyć, gdy trafimy na jakiś sklepik spożywczy, aby spałaszować to już na Punta Teno) – za całość zapłaciliśmy 5 euro.
Było sympatycznie, delektowanie się kawką umilała nam delikatna (hiszpańska, a nie włoska ) muzyczka…



Calle Eutropio Rodríguez de la Sierra poszliśmy do jej końca, potem zagłębiliśmy się w jakieś kolejne uliczki wznoszące się ponad centralny płac. Trafiliśmy na widokowy tarasik .

Bardzo lubię Garachico, miejscowość definitywnie ma swój klimat i sporo uroku

Drzewa wyglądające z dziedzińca na przed-przedostatnim zdjęciu wyglądają jak szkraby ciekawe świata

Gdybym jeszcze kiedyś miała wybrać się na Teneryfę, Garachico rozważałabym jako miejsce przynajmniej na 2 - 3 noclegi.

Od Calle Juan de Regla zeszliśmy schodkami w dół, do wąskiej Calle 18 de Julio wiodącej w kierunku centralnego placu. Po drodze trafiliśmy na tak oto „ozdobiony” domek – Casa los Enanitos (Dom Krasnoludków).







Skręciliśmy w lewo w Calle Cirilo Rolo de Armas, potem w prawo w Calle Martín de Andujar (przy okazji wysłaliśmy widokówki, bo trafiliśmy na pocztę), następnie w lewo Calle Francisci Montesdeoca, obok kościoła św. Anny.

Doszliśmy do Plaza de Juan González de la Torre (inaczej Plaza de Abajo). Jest to niewielki skwer, z którego wchodzi się do małego ogrodu - Parque de la Antigua Puerto de Tierra







Miejsce obowiązkowe do zobaczenia w Garachico, gdyż tu właśnie znajduje się kamienna Brama Portowa (Puerta de Tierra) wzniesiona w XVI w. jako wejście do portu, zalanego przez lawę w 1706 r. Bramę odkopano, jej lokalizacja jest dowodem na to, jak bardzo przesunęło się wybrzeże, gdy jęzor lawy zawładnął dawnym portem…

Przepiękna strelicja w okienku

Fajne widoczki z tego tarasiku My niestety tam nie dotarliśmy. Jest kolejny powód żeby wrócić

Beata W. napisał(a):Fajne widoczki z tego tarasiku My niestety tam nie dotarliśmy.

My znaleźliśmy się tam zupełnie przypadkowo.