Pod wulkanem bez bujania – Teneryfa 2018

W Puertito często można spotkać morskie żółwie i popływać z nimi, Grzesiek jednak na nie nie trafił. Z ciekawszych podwodnych obserwacji był jedynie świadkiem, jak rozgwiazda pałaszuje strzykwę.

Byli jednak tacy, którzy mieli więcej szczęścia ze spotkaniem żółwi w tej zatocze, na co dowodem może być chociażby zamieszczony w sieci TEN filmik.

Zwieńczeniem pobytu w El Puertito były tapasy we wspomnianej już restauracji.



Miejsce bardzo sympatyczne , z luzacką (aczkolwiek bardzo zwinną ) załogą, zagadującą do gości i radośnie podśpiewującą przy przyrządzaniu posiłków .

W wielu miejscach na Teneryfie sporo dań można zamawiać po pół porcji. W Puertito tak właśnie zrobiliśmy z sałatką, pełna porcja byłaby dla nas stanowczo za duża, zwłaszcza w taki upał…

Za nasz zestaw (sałatka z krabów , ziemniaczana tortilla, pieczywko, piwko i woda mineralna oraz dwa barraquito) zapłaciliśmy ciut poniżej 15 euro. W gratisie dostaliśmy (jeszcze przed kawką) eskalopka z tuńczyka.



Tortilla de potatas





Salpicón de cangrejo





Barraquito



Jeśli komuś będzie po drodze, miejsce godne wpadnięcia chociaż na chwilkę

Ostatnie nasze zdjęcia z El Puertito, tuż przed usadowieniem się w samochodzie...







Fajny filmik z drona z widokiem na El Puertito ktoś zamieścił TU - warto zaglądnąć .

Ponieważ informację o opóźnieniu lotu (około godzinnym na moment otwarcia bramki w Krakowie) mieliśmy od Kapitaństwa, a na stronie internetowej lotniska Tenerife Sur początkowo nic na spóźnienie nie wskazywało , z El Pertito wyjechaliśmy odpowiednio wcześnie.
W sumie okazało się to dobrym pomysłem! Wcale nie dlatego, iż samolot poleciał z prędkością ponaddźwiękową , lecz z powodu długaśnego korka, jaki utworzył się na naszym pasie autostrady jeszcze przez Costa Adeje, a znikł dopiero za zjazdem na Los Cristianos. Czyżby w tym czasie wszyscy wracali do kurortów ze swych wycieczek po wyspie?





Gdy już autostrada ruszyła , a lotniskowa strona online zgłosiła spóźnienie, pojawiła się nam ponad półgodzinna (nie wliczając czasu oczekiwania naszych przyjaciół na odbiór bagażu ) nadwyżka czasowa. Spędzenie jej na lotnisku jakoś nie bardzo nam się podobało, postanowiliśmy więc podjechać na chwilę do położonego około 10 km od lotniska miejsca, w którym mieliśmy spędzić dwie ostatnie noce na wyspie .

Nie kontrolowaliśmy oczywiście wybranego apartamentu , rzuciliśmy tylko okiem na plażę Pelada położoną najbliżej niego. Jedynie z góry , bez zejścia nad wodę, ale to wystarczyło aby uznać, iż będzie OK .







Na lotnisko dotarliśmy o 19:05, samolot doleciał o 19:09, jakieś czterdzieści minut później siedzieliśmy (już w komplecie ) w samochodzie.
Po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze na jakieś zakupy, a potem wpadliśmy na chwilkę do wieczornego Icod de Los Vinos. Liczyliśmy na to, że uda nam się załapać na święto kanaryjskiej pieczeni … Nie był to wprawdzie ostatni dzień jego trwania, ale raczej nie było szans, abyśmy jeszcze zwitali do Icod wieczorową porą.



Tego dnia jednak było już za późno (do 22:00 brakowało nieco ponad kwadrans), gdyż wszystko zostało zeżarte, chociaż pieczoną czarną świnię serwowano od 18-tej...

Sprawdzona La Parada o tej porze też była już zamknięta… No cóż, balkonowe winko z serami w towarzystwie melona i winogrona, też było OK .

Czwartek, 27 września


Na ten dzień wypadła wycieczka kilometrowo ciut krótsza niż w środę, ale i tak zajęła nam cały dzionek .
Najpierw jednak było nieśpieszne śniadanie, serwowane przez naszą rodzinę (Kapitaństwo dostało do zagospodarowania sobotnie, ostatnie w San Marcos).

Wybraliśmy ośmiornicę (nabytą we wtorek, kruszejącą przez noc w zamrażalniku, ugotowaną wieczorem w środę w trakcie biesiady balkonowej) z mojo z awokado - danie zgapione od Makłowicza, gdy przyrządzał je w Puerto de La Cruz. Z odwiedzin w tym dużym mieście ostatecznie zrezygnowaliśmy (czas, czas… a w zasadzie jego brak ), więc chociaż ta ośmiornica w pewnym sensie będzie nam się z nim kojarzyć.

Świeża ośmiornica była fantastyczna (fotki dania nie zdążyliśmy zrobić ), o niebo lepsza niż nie wiadomo jak długo zamrożona z Biedronki. W domu jednakże i biedronkowa wyszła nam całkiem spoko .



Poprzedniego wieczora przyjechaliśmy tak późno, że wszystkie miejsca parkingowe koło naszego budynku były już zajęte, musieliśmy zaparkować niżej, ciut poniżej tarasu z widokiem na zatoczkę San Marcos . Do auta mieliśmy więc troszkę dalej , niż zwykle.

Z przykrością stwierdziliśmy ze w tym roku, odmiennie niz w 2014 pare razy wpadlismy w korki na autostradach, głównie na Autopista Sur przy Trójmieście(Los Cristianos, Playa Americas, Costa Adeje)
W ogole jakos wiecej ludzi na wyspie bylo niz 4 lata wczesniej, a bylismy dokladnie w tym samym okresie

Potwierdzam, ze na Teneryfie mozma sprobowac pysznosci za niewielka stosunkowo kasę jak ma Western Europe

My w zasadzie jakoś w korkach na Teneryfie nie staliśmy, pomimo, że sporo się o nich naczytałam i byłam nawet nastawiona psychicznie. Trochę się zbliżyliśmy w naszych relacjach . Czyli nie tylko nas żółwie zignorowały
Restauracja w El Puertito naprawdę godna polecenia
Ciekawa jestem gdzie dzisiaj pojedziemy po tym pysznie wyglądającym śniadanku

Beata W. napisał(a): Trochę się zbliżyliśmy w naszych relacjach .

Beata W. napisał(a):Ciekawa jestem gdzie dzisiaj pojedziemy po tym pysznie wyglądającym śniadanku

Oczywiście na wino ! Ale żeby nie trafić na korki, wybieramy kierunek północny

dangol napisał(a):

Beata W. napisał(a):Ciekawa jestem gdzie dzisiaj pojedziemy po tym pysznie wyglądającym śniadanku

Oczywiście na wino ! Ale żeby nie trafić na korki, wybieramy kierunek północny

Danusiu , jeżeli "na wino" - kierunek i zwrot jest nieistotny


Pozdrawiam
Piotr

Jeśli wino na Tene to kierunek Tacoronte EL Sauzal jest dobry

tony montana napisał(a):Jeśli wino na Tene to kierunek Tacoronte EL Sauzal jest dobry

Oczywista oczywistość !
Ale nie dziś, bo zaraz lecimy na czwarte urodziny naszej wnuczki

Bawcie się dobrze i całuski dla Solenizantki

Pierwszy przystanek był już za około 12 km, w pobliżu Santa Catalina. Ale jeszcze nie na wino ...

Charco del Viento to naturalne baseny w lawowych skałach skąpanych w oceanie. Dojeżdża się tam odchodzącą od TF-5 dwukilometrową, baaaardzo wąską (ale wyasfaltowaną ) dróżką pomiędzy bananowymi plantacjami, kończącą się zadziwiająco dużym parkingiem.



Do Sadzawki Wiatrów schodzi się po schodach.





Niestety, kąpiel w tym urokliwym miejscu nie była nam dana… Baseniki najbardziej osłonięte od fal były bez wody, napełniają się bowiem tylko w porze przypływu. Pozostałymi zaś zawładnął ocean , wyjątkowo niespokojny tego dnia (w porównaniu z poprzednimi dwoma, no bo przecież do prawdziwego szaleństwa było my bardzo daleko ).