Po trochu i po łebkach, czyli pod namiot do Grecji - 2011.

Interseal napisał(a):Kierunek marszu to schronisko Spilios Agapitos, gdzie szykuje się remont lub jakaś rozbudowa.

Spałem w nim kiedyś po zejściu z Olimpu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Więc ruszamy.

Pierwszą atrakcją jest drewniany mostek i mały wodospad.








Początkowo dzieciaki idą razem dziarsko. Na przemian wyprzedzamy karawanę, a karawana nas.



Co jakiś czas pomiędzy gałęziami otwierają się lepsze widoki.


Prowadzę naszą wycieczkę trochę na zasadzie kija i marchewki, jednak nie ma co narzekać. Zamiast pół godziny idziemy już godzinkę.
Dziewczyna jednak zaczyna słabnąć i się niecierpliwić.
Po krótkim, aczkolwiek stromym podejściu dochodzimy do punktu odpoczynkowego.



Od tego miejsca, dziewczynka nie chce już iść na własnych nogach. Zdaję sobię sprawę, że zbliża się koniec wycieczki.
Podchodzimy jeszcze w górę z nadzieją na przejście granicy lasu... niestety jest jeszcze mniej widokowo. tylko czasem wyłapuję zoomem takie ujęcia.






Najwyższe partie Masywu zaczynają się zasnuwać mgłą. Czarne chmury wychodzą zza szczytów, czasem na moment przesłaniając słońce.
Jest to zjawisko bardzo lokalne, gdyż na lewo niebo nad granią wyglada całkiem inaczej.



Znajomi chcą wracać.
c.d.n.

Podeszliśmy więc na jakieś dwie godziny w górę.

Znajomi zawracają, ja mówię, że jeszcze około 10-15 minut pójdziemy z synem w górę. OK. Rozchodzimy się.




Niestety las zamiast się przerzedzać jest wyższy i bardziej gęsty. Pytam schodzącego Greka jak długo do schroniska? Godzina z okładem... Kurcze nie ma szans. Znajomi byliby zmuszeni czekać na nas przy parkingu ponad dwie godziny... Idziemy jeszcze jakieś dwadzieścia minut przed siebie.







Zastanawiam się jak synowi wytłumaczyć odwrót. Patrząc z jakim zapałem skacze przez kolejne stopnie ścieżki zrobiło mi się go żal.

Niestety musimy zawrócić. Wybuch płaczu roznosi się po okolicznych zboczach...
Obiecuję mu, że jeszcze tutaj kiedyś wrócimy. Patrząc na coraz bliższe szczyty wiem jak trudno będzie spełnić tę obietnicę.

Pokazuję mu wysoko nad nami karawanę mułów o mówię, że nie mamy szans dojść dziś tak wysoko...


Prawda jest przecież inna, przy tak szybkim nabieraniu wysokości doszlibyśmy tam w dwadzieścia minut. Eh... żal mi tego wyjścia o wiele bardziej niż synowi.

Schodzimy.





pogoda bezpośrednio nad szczytem zmienia się jak w kalejdoskopie. Spada lekki deszczyk, jest chłodno, w końcu jesteśmy już na wysokości gdzie leżą pojedyncze jęzory śniegu.

Zejście idzie nam szybko i sprawnie w niecałe dwie godziny jesteśmy przy wodospadzie, gdzie robimy dłuższy postój na schłodzenie naszych nagrzanych organizmów.





Znajomi czekali na nas nie dłużej niż dwadzieścia minut.
We wstecznym lusterku obserwuję zamroczony, ponury krajobraz w partii szczytowej, jest tam chyba regularna burza. Dobrze, że jesteśmy na dole.

Po drodze zatrzymujemy się przy monastyrze Św. Dionizego, ale to już w następnej odsłonie...

Szkoda tej przerwanej wycieczki. Ale tak to bywa, jak spędza się wakacje w większym gronie... kompromisy...

Widzę, że ze Starszego Syna zapalony łazik.
Już niedługo będziesz miał towarzystwo na "męskie wyprawy"

Pozdrawiam.

maslinka napisał(a):Szkoda tej przerwanej wycieczki. Ale tak to bywa, jak spędza się wakacje w większym gronie... kompromisy...

Od samego pocztku nie byliśmy przygotowani nawet na taki spacer jaki nam wyszedł. Jak widać syn ma sandały, nie mieliśmy ciepłej odzieży ani kurtek, które były niezbędne już wyżej. Miał być to taki wyjazd w pobliże Masywu.
Apetyt rósł jednak w miarę jedzenia, czyli podchodzenia.

Napaliliśmy się na kolejny dzień i powrót w Masyw Olimpu około piatej rano. Kiedy wstałem o świcie Olimp był w całkowitym zachmurzeniu a u nas na kampingu kropił lekki deszcz. Zrezygnowaliśmy.
Następny dzień to już powrót.

maslinka napisał(a):Widzę, że ze Starszego Syna zapalony łazik.
Już niedługo będziesz miał towarzystwo na "męskie wyprawy"

Drugie miejsce w konkursie "Przedszkolny turysta"

Do zabytkowego, kamiennego monastyru Agios Dionisios prowadzi odnoga z drogi Litochoro-Prionia.
Zjazd jest nowy, szeroki, zakończony sporym parkingiem na kilkadziesiąt samochodów i autobokary.



W sezonie musi być tutaj spory ruch. Dziś jesteśmu tutaj sami.

Opuszczony szlaban zabrania wjazdu na duży plac przed murami. Tuż przy szlabanie jedno stoisko z pamiątkami i miodem w różnych odmianach i różnych opakowaniach.

Za wstęp do klasztoru nie płaci się nic.
Chmury wycofały się i wyszło słońce na czas ziedzania.








Klimatyczny jest dziedziniec ze żródełkiem. Widać najstarsze ruiny, ciut nowsze elementy i najnowsze miejsca po renowacji.


Schody zagrdzone są taśmą i opisane tabliczką "no entry" Schody prowadzą na piętro.
Kilku mnichów właśnie spożywa posiłek.






dzieciaki najlepszą zabawę miały zawsze przy wszelkiego rodzaju źródełkach, ujęciach czy studniach...




Robimy pętelke wokół głównej kaplicy, która niestety jest zamknięta.






Kolejny, choć wyschnięty ujety w rurę strumyk.


Kończymy ziedzanie.
Zjeżdżamy sepentynami do Litochoro, gdzie łapie nas już regularna ulewa. Widać, że w Platamonas też pada, choć jak się później okazuje, o wiele mniej. Po dwóch godzinach jesteśmy już na plaży.

Jak wspomniałem powyżej, myśleliśmy o powtórce następnego dnia, jednak nie było sprzyjających warunków do wyjścia.

Pozdrawiam.

Powrót.

Wracamy przez Macedonię i Serbię.

Na granicy grecko - macedońskiej spory korek. Nie wiemy dokładnie co się stało, ale w końcu ogonek ruszył. Wjechaliśmy na pas "EU citizens"... i musieliśmy się wycofywać - pas nieczynny.

W Macedonii przez dużą część drogi towarzyszyło nam mocno zachmurzone niebo na pograniczu deszczu. Bardzo malownicza droga kanionem Vardaru, choć tyle tych kanionów i dolin rzek było, iż dziś już nie do końca wiem czy o dobrym myślę .
Gdzieś przed Skopje dopada nas deszcz.

Na granicy macedońsko - serbskiej bez żadnych komplikacji. Zatrzymujemy się na kawkę na pierwszej w Serbii stacji. Kupuję sobie do samochodu "Ballady" Bijelo Dugme i jedziemy dalej.
Pozytywnie jestem zaskoczony jakością serbskich dróg. Krajobraz Serbii stopniowo się zmienia od jałowych spalonych słońcem wzgórz do krajobrazów powszechnie u nas widywanych.

Zauważam zjazd na Pozarevac. Kto się interesuje najnowszą historią tych terenów, będzie wiedział o co chodzi.

W Belgradzie zwalniamy na remontowanym moście, ale bez korków bez straty czasu.
Tradycyjnie musimy się jednak zgubić i zamiast skręcić na autostradę na Novi Sad, skręcamy na równolęgłą drogę lokalną. Szkoda czasu, wracamy. W Novi Sad chcemy znaleźć nocleg.

Kilka agralnych zdjęć, które obiecałem. Spichlerz byłej Jugosławii czyli Wojwodina i okolice Novi Sad.







Nocleg znajdujemy praktycznie od razu, w miarę blisko wyjazdu na Suboticę.
Za pokój ze śniadaniem płacimy 20 euro.

Wprawiamy w zakłopotanie recepcjonistę prosząc o wrzątek, by dzieciakom coś gorącego do jedzenia zrobić. W kuchni nie mieli czajnika elektrycznego, więc facet kursował do nas z rondlem .

Dzieciaki tuż przed zaśnięciem.


Ja po uspaniu naszych smyków przełaczyłem na film "Rocky" i ćwiczyłem czytanie cyrlicy... film (ale mnie) urwał się przed samą walką finałową .

Śniadanie? No cóż... takiej kawy z mlekiem to nie piłem od czasów stołówki studenckiej. Zawsze jednak posileni ruszyliśmy w kierunku węgierskiej granicy.
Takie mieliśmy widoki sprzed pensjonatu.


Wbrew pozorom nie są to cygańskie budynki.


Jeden z ważniejszych środków lokomocji w tym rejonie.


Na granicy w Horgoś widzę celnika, którego spokałem kilka miesięcy temu. Mówię do żony "Jeżeli zapyta Cię czy znasz Marcina Gortata, powiedz, że tak"

- ".... a Marcina Gortata iznas?"
- "Da... Da... da... izname" odpowiadamy chórem
- Sretan Put! Dovidjenja.
- Ty Mariusz, a kto to wógóle jest ten Gortat...?

Zapomnaiłem przekazać to znajomym... zaskoczony pytaniem kolega powiedział, że nie zna... musieliśmy poczekać nim "przetrzepał" im bagażnik

No i tak jechaliśmy sobie i nic się nie działo.
Deszcz złapał nas oczywiście w Polsce tuż za tunelem w Lalikach.

W Ciścu zrobiliśmy jeszcze zakupy. Spore zdziwienie wywołaliśmy, choć poczatkowo nie wiedzieliśmy dlaczego.. no tak, krótkie spodenki, okulary przeciwsłoneczne na głowach... jak urwani z choinki.

Około wpół do ósmej wieczorem dotarliśmy do Bielska-Białej.
KONIEC.

Dziękiuję wszystkim, którzy czytali i zaglądali. Miało być krótko i w większości zdjęciowo. Wyszło jak wyszło...

Pozdrawiam.

Akcja z Gortatem - bardzo dobra i pouczająca! Się uśmiałam Zapamiętam sobie, bo może się przydać

Interseal napisał(a):Dziękiuję wszystkim, którzy czytali i zaglądali. Miało być krótko i w większości zdjęciowo. Wyszło jak wyszło...

I bardzo dobrze, że tak wyszło Dzięki temu mieliśmy ciekawą lekturę na dłużej.

Dziękuję za relację. Mam nadzieję, że wykorzystam cenne informacje w przyszłości

Gratuluję synka - taka trasa, a jemu jeszcze mało.
Ale mając takiego trenera, niedługo będzie mistrzem.

Zdjęcia ze "spichlerza" Serbii piękne.
Ale bieda tam piszczy.
Wszędzie tak jest ?

Marcin Gortat - dobre - też znam - kosz i ... reklama zegarków Tissota .
W Chorwacji będzie Ojciec Święty, w Stanach Wałęsa, ciekawe kto w Rosji .... Maryla Rodowicz ?
W Mostarze była "Wisła Kraków" .

Buber napisał(a):Gratuluję synka - taka trasa, a jemu jeszcze mało.
Ale mając takiego trenera, niedługo będzie mistrzem.

No... no...no znowu bez przesady

Buber napisał(a):Zdjęcia ze "spichlerza" Serbii piękne.
Ale bieda tam piszczy.
Wszędzie tak jest ?

Z tego co wiem to Wojwodina jest jednym z lepiej sytuowanych regionów.
Zbyt mało widać z autostrady i zbyt mało mieliśmy przystanków, by jednoznacznie ocenić.
W Novi Sad w rejonie gdzie spaliśmy, większość samochodów to stare Ople Kadetty, Golfy I i II i Yugo, domy jednorodzinne trochę brzydkie, jakby niewykończone, rzadko pomalowane elewacje. Ogólnie skromniej

Pozdrawiam.

Bięgnę przed TV bo Makłowicz gdzieś z Czarnogóry nadaje

Hmmm..szkoda że już koniec!
Dobrze się z Tobą podróżuje.

A te ostatnie polne foto- bardzo udane jest.

Wyrazy współczucia i zrozumienia za zejście z masywu Olimpu...
Pozdr.

P.S. Najwyżej idąc na Świniorkę pomyśl, że to taki Olimpek- miniatura.

Dzięki za ciekawe relacje... zdjęcia i opisy. Naprawdę miło było poczytać

Ja już powoli psychicznie przygotowuje się do wyjazdu... jeszcze 3 tygodnie i odwiedzę Twoje ukochane strony

Pozdrawiam

Fatamorgana napisał(a):P.S. Najwyżej idąc na Świniorkę pomyśl, że to taki Olimpek- miniatura.

Ha! Masz poczucie humoru.

Mam nadzieję że trochę lepszy zamiennik znajdę.

Pozdrawiam.

ania006 napisał(a):Dzięki za ciekawe relacje... zdjęcia i opisy. Naprawdę miło było poczytać

Witam.
Musiałem trochę przyśpieszyć na koniec. Nie będę bowiem chyba teraz zbyt częstym gościem w tym miejscu, a nie chciałem kolejnego opisu zostawić bez zakończenia.
Miło mi, że zaglądałaś i czytałaś.

Zobowiązuje się jeszcze poprawić literówki i błędy. Przy mojej przypadłości dopiero trzecie lub czwarte czytanie każe mi złapać się za głowę...

ania006 napisał(a):Ja już powoli psychicznie przygotowuje się do wyjazdu... jeszcze 3 tygodnie i odwiedzę Twoje ukochane strony

Udanego wyjazdu!
Na teraz u mnie wygląda to tak, że jeżeli plany urlopowe na przyszły rok wypalą, to nie pojedziemy "w moje ukochane strony", a jeżeli nie wypalą, to także nie pojedziemy. Tak, czy owak Chorwacja poczeka kolejny rok.

Uważaj na siebie.... i nieśmiało liczę na jakieś Twoje zdjęcia po powrocie. Omis z pespektywy skalnej ściany... hmmm to byłoby coś.

Pozdrawiam.

Interseal napisał(a):Uważaj na siebie.... i nieśmiało liczę na jakieś Twoje zdjęcia po powrocie. Omis z pespektywy skalnej ściany... hmmm to byłoby coś.

jeśli się odważę zaistnieć ze swoją relacją na forum to spróbuję zamieścić jakieś fotki "z góry"

łatwiej by było wrzucić same zdjęcia bo nie potrafię tak barwnie opisywać swoich wojaży jak co poniektórzy

pozdrawiam i (może) do poczytania we wrześniu