... po roztańczonej Mazowsza krainie ...

Sobór Metropolitalny Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny w Warszawie wybudowano w 1868 roku i byłą to pierwsza tego rodzaju świątynia w Warszawie.

Do tej pory prawosławni przybysze modlili się w tzw. cerkwiach domowych (tzn. w pomieszczeniach adaptowanych na potrzeby cerkwi) lub w adaptowanych do tego kościołach katolickich.









Rozwój Pragi, jaki nastąpił w drugiej połowie XIX wieku, spowodowany powstaniem Kolei Petersburskiej i Wileńskiej, powstaniem dwóch rosyjskich garnizonów, najazdem nowych mieszkańców, wśród których dominowali Rosjanie oraz prawosławni mieszkańcy zaboru rosyjskiego spowodował, że postanowiono wybudować obiekt, który, jednorazowo, będzie w stanie pomieścić około 1000 osób.









Po odzyskaniu niepodległości postanowiono, w przeciwieństwie do innych, tego rodzaju obiektów, nie burzyć świątyni.

Przeniesiono tu część wyposażenie z rozebranego soboru Aleksandra Newskiego, podniesiono cerkiew do rangi soboru (pozostały wówczas w Warszawie tylko dwie cerkwie).









W czasie wojny cerkiew nie poniosła jakichś większych uszkodzeń, niemniej zmniejszona znacznie ilość wiernych tego wyznania sprawiła, że nawet na te nieliczne naprawy trzeba było czekać tak na prawdę do 1966 roku, kiedy Komitet Remontowy z ks. Atanazym Semeniukem na czele zwrócił się w roku następnym o dofinansowanie projektu ze środków publicznych. Władze PRL faktycznie przyznały na ten cel milion złotych, jednak wobec ogromu strat, jakie poniosło wnętrze soboru z braku regularnej konserwacji, Komitet poszukiwał również innych źródeł wsparcia, także za granicą.

Ciekawostką są dzwony, leżące obok murów cerkwi - zdjęte z wieży na polecenie Niemców, potrzaskane, miały służyć do przetopienia na armaty, ale - znów się Niemcy nacięli - Rosjanie oszukali przy ich produkcji i wykonali je ze stopów nienadających się do dalszej obróbki.

"Zniszczone dzwony zostały zespawane i ustawione obok wejścia do soboru[22]. Nowy dzwon zakupiono dla cerkwi w 1947, ze składek wiernych. Kilkakrotnie prośby kierowane przez proboszcza ks. Jana Kowalenkę do Ministerstwa Administracji Publicznej zaskutkowały przyznaniem w 1951 pięciu kolejnych dzwonów z magazynu w Gdańsku"







Dziś świątynia służy dwom parafiom: św. Marii Magdaleny oraz wojskowej św. Mikołaja.

Warto zajrzeć, obejrzeć i z zewnątrz i w środku.

Niestety. Była jakaś msza. Zresztą i tak nie wiem, jak się zachować w takim obiekcie
Wolę omijać, niestety, niektóre takie miejsca.

Ale kiedyś się dowiem ...



I to był ten trzeci punkt tej wycieczki, ale, przypomniałem sobie, zrobię jeszcze mały suplement

Pozdrawiam

cdn.

Bezpieczeństwo, bezpieczeństwem, ale ...

Kiedyś Ząbkowska słynęła jako jedna z tych "dziwnych" ulic, dziś ...











Zimno, mokro, buro, ale nawet tu, jakoś, ludzie starają się zrobić coś z jajem.

Graffiti jest do dziś, natomiast (nie wiem, może już wróciły?) aniołki poszły do konserwacji.









Ten projekt, to:



Nic specjalnego, jak widzicie. Kawałek Sklejki, jakaś masa plastyczna.
Nic dziwnego, że musiały przejść konserwację.





Poszukam jeszcze kiedyś Pana Gumę.
Podobno głowa mu odpadła, więc go ostatnio naprawiali, ale powinien już wrócić na miejsce.

Pozdrawiam

Nieee no, obłędne są! Plastyczne bardzo

Może już wróciły na miejsce?
Teraz tam trudno się dostać, ale kiedyś pojadę sprawdzić.


***********************************************

Archiwum Państwowe m.st. Warszawy udostępnia album Reise nach Warschau

- album 62 fotografii wykonanych przez oficera Wehrmachtu Jurgena Josta podczas dwudniowej wycieczki
z Poznania do Warszawy w czerwcu 1941 r.
Większość zdjęć (53) zostało zrobionych w Warszawie.

Jest również kilka zrobionych po drodze.

Pozdrawiam

Przykład na to, jaką radość daje niedoskonałość

weldon napisał(a):Bezpieczeństwo, bezpieczeństwem, ale ...

Kiedyś Ząbkowska słynęła jako jedna z tych "dziwnych" ulic, dziś ...

... dziś też Serio, niewielu znam odważnych, którzy wymieniają Ząbkowską bez lęku w oczach Ząbkowska, Brzeska, Białostocka zobowiązują. Strach jest cały czas

Graffiti świetne, bardzo ciekawy wycinek. Potęgują grozę na tych rozwalających się murach...

Chyba już nie ...

Byłem ostatnio na Dniach Ząbkowskiej, urządzonych co prawda na Brzeskiej, ale to blisko,
bywam w Monopolu, Koneserem przez niektórych zwanym
- cywilizuje się tam, ku mojej rozpaczy, bo plener niesamowity.

Tak samo Marywilska i okolice Kanału Żerańskiego, które od czasu do czasu odwiedzam
- ostatnio łaziłem po nabrzeżu kanału, po tych resztkach magazynów, które tam się jeszcze ostały,
to największy dreszczyk emocji był jak się dziewuszka przy mnie z jednej z dwóch wież rzuciła ...

Rzuciła, albo kto ją zepchnął ... Nie pamiętam. Na zdjęciach mam, to sprawdzę

mahadarbi napisał(a):

weldon napisał(a):Bezpieczeństwo, bezpieczeństwem, ale ...

Kiedyś Ząbkowska słynęła jako jedna z tych "dziwnych" ulic, dziś ...

... dziś też Serio, niewielu znam odważnych, którzy wymieniają Ząbkowską bez lęku w oczach Ząbkowska, Brzeska, Białostocka zobowiązują. Strach jest cały czas

Graffiti świetne, bardzo ciekawy wycinek. Potęgują grozę na tych rozwalających się murach...

We mnie ten rejon budzi bardzo serdeczne wspomnienia. Tam się urodziłem, tam byłem chrzczony, tam brałem ślub (Rodzice też), tam mieszkałem do wyjazdu do Syrii, tam mieszkałem po ślubie, chyba 7 czy 8 lat, tam zaczynałem pierwszą prywatną pracę, tam z bram miejscowi pozdrawiali nas gdy odprowadzaliśmy wieczorami znajomych na Wschodni czy do autobusu.
Tam też Mama po studiach zaczynała pracę w Liceum Chrobrego (patrona właśnie ma takiego trochę dzięki pracy mojej Mamy).
Tam Dziadkowie ze swoimi dziećmi przeżyli okupację chowając się po piwnicach, tam moi Rodzice zakochali się w sobie (i tak jest do tej pory)...
Jak ja mam więc nie lubić czy bać się tych stron
Ps na Folwarcznej kupowałem pierwszą w życiu koninę
Mieszkałem w budynku przyległym do zajezdni tramwajowej, Kawęczyńska 16
Na Brzeskiej współpracowałem z pracownia kaletniczą, na Różycu miałem odbiorów moich wyrobów...
Na Radzymińskiej między Kawęczyńską, a Folwarczną miałem sklep ogólnospożywczy

weldon napisał(a):Byłem ostatnio na Dniach Ząbkowskiej, urządzonych co prawda na Brzeskiej, ale to blisko

Miałam tam być Na Dniach Kultury Narodów czy coś takiego. Także na Brzeskiej.

weldon napisał(a):bywam w Monopolu, Koneserem przez niektórych zwanym
- cywilizuje się tam, ku mojej rozpaczy, bo plener niesamowity.

Praga się zmienia, nie zaprzeczam. Wolno, ale jednak. Wszystko chyba zaczęło się od Konesera, potem inne industrialne przestrzenie stały się bardzo trendy.

Świetnie wykorzystały to małe, domowe jadłodajnie, odtwarzając dawny czar i klimat. Domowe jedzenie, pierogarnie, zazdrostki w oknach, klimat PRL-u... to to, co nadal ludzi przyciąga.

Coraz częściej słychać o szumnych otwarciach showroomów młodych, zdolnych projektantów, pokazach mody w miejscach, gdzie jeszcze niedawno bałby się udać kot Czerwone mury z odpadającym tynkiem zamieniają się w ekskluzywne wnętrza.

Przeżyłam ostatnio szok, kiedy trafiłam do Soho na Mińskiej Ogromny teren wykorzystany przez dizajnerów. Widać duże pieniądze i rozmach. I dobrze. Co ma stać puste i straszyć? A tak, rozkładają czerwony dywan, spędzają paparazzich i jest światowo

weldon napisał(a):Tak samo Marywilska i okolice Kanału Żerańskiego, które od czasu do czasu odwiedzam

Ta część miasta wyjątkowo jest paskudna. Nie, nie, dziekuję

weldon napisał(a):największy dreszczyk emocji był jak się dziewuszka przy mnie z jednej z dwóch wież rzuciła ...

Rzuciła, albo kto ją zepchnął ... Nie pamiętam. Na zdjęciach mam, to sprawdzę

Powiedz, że żartujesz?

Maciek1956 napisał(a):[
Jak ja mam więc nie lubić czy bać się tych stron

Nie jesteś targetem
Rodowity prażanin nie bierze udziału w tej olimpiadzie strachu
Ty się w takim razie niczego nie boisz

Wszystko pięknie, ładnie... tylko ten śnieg na zdjęciach

Ja dziś do pracy bez kurtki przylazłam, a tutaj u Ciebie śniegu prawie po pas

mahadarbi napisał(a):Powiedz, że żartujesz?

Nie żartuję

Proszę:

Roxi napisał(a):Wszystko pięknie, ładnie... tylko ten śnieg na zdjęciach

Ja dziś do pracy bez kurtki przylazłam, a tutaj u Ciebie śniegu prawie po pas

Dziś będzie słonecznie



A, tak na poważnie, to, niestety, ale większość miejsc godnych mojej uwagi, historycznych, znajduje się właśnie w takim stanie.
Dużego wyboru nie mam - to jest dla mnie i dla znajomych wyścig z czasem, dlatego nie wybieramy pory, nie wybieramy miejsc, ale staramy się choć na zdjęciach, zachować wiele miejsc, które tak szybko odchodzą.

I tak Marywilska na przykład, to pikuś, bo tam pusto.

Najgorzej, jak się gdzieś, w jakimś forcie, na jakimś zagubionym w lesie cmentarzu, w jakichś podziemiach czy bunkrach słyszy głosy ludzi.

Mimo wszystko wolę się wtedy wycofać, wrócić kiedy indziej.

Aż taki oszołom nie jestem

weldon napisał(a):Najgorzej, jak się gdzieś, w jakimś forcie, na jakimś zagubionym w lesie cmentarzu, w jakichś podziemiach czy bunkrach słyszy głosy ludzi.

Albo jak zaczyna się nagle pod kimś podłoga uginać i okazuje się, że pod nim tylko stare deski i jakaś piwnica

Natenczas Wojski ... a nie, to z zajazdu na Litwie ...

No ale, na ten czas akurat przypasowało mi podjechać w miejsce, które w pewnym sensie wiąże się z epoką z Pana Tadeusza, a mianowicie do Twierdzy Modlin, dawniej Nowogieorgijewską zwaną, a właśnie ze względu na ten czas, relację zacznę od:











Jesień ...

Jesień, więc dobre to miejsce, żeby przypomnieć budowę twierdzy.
Nie wiadomo, kiedy ten cmentarz został założony.

W zasadzie powinni tu znaleźć miejsce ci, którzy, za czasów Księstwa Warszawskiego (a wiadomo, że były to setki osób) zginęli przy budowie umocnień.

Nie ma poległych obrońców z 1813 roku, kiedy to Napoleon, uchodząc spod Moskwy, zostawił tu oddziały, które, mając się bronić aż do nadejścia odsieczy.









Francuzi bronili się tu dziesięć miesięcy, ulegając w końcu po klęsce Napoleona pod Lipskiem.





Nie ma tu także, poza może dwoma wyjątkami, ale to potem, grobów z Powstań Listopadowego i Styczniowego.

Na przełomie września i października 1831 roku, już po upadku Warszawy i opuszczeniu kraju przez powstańców, po 13 dniach obrony, na honorowych warunkach, osamotnieni obrońcy oddali twierdzę Rosjanom, zaś w czasie Powstania Styczniowego, jeden z głównych inspiratorów oraz późniejszy naczelnik miasta Warszawy, planował zdobycie twierdzy ze względu na znajdujące się tu zapasy broni i amunicji ( po Powstaniu Listopadowym zamknięto w kraju wszystkie zakłady produkujące broń i amunicję).









Niestety, zdrada wśród spiskowców znajdujących się w armii rosyjskiej oraz wymiana załogi, zniweczyła te plany.
Twierdza została wzmocniona i cały czas stanowiła realne zagrożenie, dla powstańców.

Wracając do cmentarza, to najstarsze nagrobki pochodzą z 1915 roku, a więc z okresu, kiedy po wielkiej ofensywie Niemcy przypuścili wielką ofensywę, po której Rosjanie cofnęli się aż za Siedlce.

Twierdza zostaje zdobyta w ciągu zaledwie 6 dni.











W 1920 roku 15. Armia wojsk sowieckich, podczas próby okrążenia Warszawy od północy zdobyła na jedną noc dwa forty, ale kontratak Sikorskiego zniweczył ich plany.











Ostatnim heroicznym czynem w historii twierdzy, jest jej obrana, 17-dniowa, w czasie kampanii wrześniowej.

Dowodzeni przez gen. Thomme obrońcy, zebrani z całej Polski, jako, obok Helu i Warszawy, ostatnia reduta września bronili się przed hitlerowcami.

Twierdza poddana została dopiero po upadku Warszawy.











cdn.

Roxi napisał(a):

weldon napisał(a):Najgorzej, jak się gdzieś, w jakimś forcie, na jakimś zagubionym w lesie cmentarzu, w jakichś podziemiach czy bunkrach słyszy głosy ludzi.

Albo jak zaczyna się nagle pod kimś podłoga uginać i okazuje się, że pod nim tylko stare deski i jakaś piwnica

To są te momenty, które zapamiętuje się najbardziej, ale też po których wyciąga się wnioski.

Dużo tracę, wycofując się z pewnych miejsc (może nawet dziś pokażę takie),
ale też, chyba, więcej zyskam, czekając, aż mi się uda tam wybrać z kimś jeszcze ... no, choćby z psem