... po roztańczonej Mazowsza krainie ...

Bogata dokumentacja.
Dzięki Tobie mogę umieścić to muzeum po stronie już obejrzanych.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ależ gdzie tam ... Staram się dać tylko trochę, tak, żeby zachęcić i żeby wiedzieć, jak się poruszać i nie zgubić.

Jeszcze w połowie muzeum nie jestem

weldon napisał(a):Staram się dać tylko trochę, tak, żeby zachęcić

Już sobie zdanie wyrobiłem.
Zadowolę się Twoją - doskonałą - relacją.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Pewnie nie skończyło się na samym muzeum?

Pewnie nie ale trzy dni to zdecydowanie za mało, żeby jakoś tak dokładniej świat zobaczyć. Można powiedzieć, że prawie udało nam się zobaczyć top10
Na razie udała się pierwsza misja - wytłumaczyć Potomstwu co to stolica Maja nawet poczyniła pierwsze odkrycie - po przyjeździe do Wawy w konspiracyjnej tajemnicy szepnęła mi na ucho: "mamuś - w tej stolicy to po polsku mówią"

pozdrawiam

Tymona napisał(a):"mamuś - w tej stolicy to po polsku mówią"

Podobno mamy przekrój całego kraju, więc się naumieliśmy w końcu










***************************************************************

Nie zajrzałem do kawiarni.

A szkoda.

Kawiarnia muzealna wzorowana jest na działającej podczas okupacji kawiarence "Pół Czarnej" - miejscu spotkań artystów, czynnym od grudnia 1939 roku przy ulicy Kredytowej 6.
Z fotografii zdobiących ściany spoglądają gwiazdy warszawskich scen, uwiecznione niekiedy w nieteatralnych zgoła sytuacjach, do lektury zaprasza prasa czasu okupacji i Powstania.

Za to przyjrzałem się Niemcom ...










Dziennik, prowadzony w czasie Powstania przez ośmioletniego Jerzego Arcta z Sadyby, dar Haliny Arctowej. Karty dziennika oddają w pełni codzienne życie dziecka w ogniu walk. Ostatnie słowa:


napisane tuż po wojnie, stanowią poruszające memento dla kolejnych pokoleń...

Kawałek ekspozycji poświęcony działaniom wojsk w kampanii wrześniowej oraz Grupy Kampinos czyli działającemu na terenie Niepodległej Republiki Kampinoskiej pułku Palmiry-Młociny jest dość skromny.







Brak informacji o zgrupowaniu stołpecko-nalibockim por. "Góry"-"Doliny" oraz o ważnych dla powstania działaniach w organizowaniu pomocy dla powstania oraz działań wiążących spore siły niemieckie, o działaniach odwetowych na mordercach z oddziałów RONA, mało o Jerzykach ...
Może, po prostu, nie znalazłem, bo czasu było mało. Ale, jakby co, to zapraszam do zabarbakan'a, gdzie staram się odtworzyć i opisać wydarzenia z tego rejonu.

Piętro bogate jest w działy tematyczne. Jest tu wspomnienie o cudzoziemskich oddziałach biorących udział w powstaniu



Już od pierwszych godzin walki, w myśl hasła "za wolność waszą i naszą", włączają się w polskie szeregi. Są wśród nich obcokrajowcy, mieszkający w Warszawie przed wojną, żołnierze zbiegli z obozów jenieckich, uciekinierzy z robót przymusowych na terenie Rzeszy, a także dezerterzy z armii niemieckiej i żołnierze Armii Czerwonej. Najliczniejsi wśród obcokrajowców walczących po polskiej stronie są Słowacy oraz Węgrzy i Francuzi. Towarzyszami broni Powstańców jest również kilku Belgów, po kilku Holendrów, Greków, Brytyjczyków i Włochów; w powstańczych szeregach są też Rumun i Australijczyk.
Jest również jeden murzyn, na którego to ślad trafiono całkiem niedawno.
August Agbola - Brown ps. "Ali". walczył w batalionie "Iwo"
na terenie Śródmieścia Południowego w rejonie ulic Wspólnej, Wilczej, Marszałkowskiej, Hożej to jest tam, gdzie mieszkał jeszcze przed wojną i podczas niej.
Ale o tym kiedyś wspomnę przy okazji opisu poszukiwań śladów Afryki w Warszawie.

Na razie możemy zobaczyć dział poświęcony udziałowi księży w powstaniu



Możemy posłuchać głosów przeszłości dochodzących nas z kanałów ...



Następny dział, musimy przez niego przejść, jeżeli chcemy odpocząć w kawiarence, najlepiej zilustruje ostatni wiersz Józefa Szczepańskiego, poety powstania warszawskiego, napisany 29 sierpnia 1944 w obliczu upadku Starego Miasta, w wykonaniu dePress: Czerwona zaraza.











Bardzo przejmujący jest dział poświęcony ...



Liczba przesyłek waha się dziennie od 3 do 6 tysięcy. Każdego dnia młodzi listonosze, narażając życie, przenoszą dziesiątki listów. Choć przełożeni za wszelką cenę starają się uchronić ich od najgorszego, niejednokrotnie giną.













Idziemy na antresolę.

Odpowiednia aranżacja dźwięku i scenografii sprawia, że korytarz, którym idziemy, przypomina kanał.











Przed następnym odcinkiem: Armia

Nie byłem ... jakbym był !

Antresola.

Mijamy "kanał" i wychodzimy w "powstańczej Warszawy życiu codziennym".









Powstanie to nie tylko walka, ale też wyjście z podziemia legalnych struktur Państwa Polskiego. Przez ponad dwa miesiące na obszarze kilku kilometrów kwadratowych stolicy działają instytucje wolnej i demokratycznej Rzeczypospolitej, wychodzi prasa, aktywne są partie polityczne, funkcjonuje administracja cywilna i jej służby.





5 sierpnia Okręgowy Delegat Rządu RP na m.st. Warszawę, Marceli Porowski „Sowa” przejmuje pełnię władzy cywilnej w mieście.

W ciągu kilku dni urzędnicy organizują opiekę nad ludnością, tworząc urzędy odpowiedzialne za zaopatrywanie jej w żywność i wodę, zapewnienie pomieszczeń, a także koordynujące ewakuację cywilów z miejsc szczególnie zagrożonych.







Na terenach zajętych przez powstańców działają szpitale, punkty opieki nad ludnością, organizowane są zarówno instytucje zapewniające sprawne funkcjonowanie miasta, ale również instytucje kulturalne, teatry, kina, w których aktywnie uczestniczy wielu spośród znanych również dziś aktorów i piosenkarzy.









Na terenach objętych walką działają jednostki straży pożarnej, działają ośrodki wyznaniowe.







Powstaje samodzielna, odłączona od pozostałej części miasta, Republika Żoliborska.





Jest, za kotarą, jedno, bardzo szczególne miejsce



Odgrodzone od reszty pomieszczeń, myślę, że lepiej nie wchodzić tam z dziećmi. Trudno im będzie wytłumaczyć to, czego nikły ślad leży na znajdującym się za kotara stole, a co znajdziecie wpisując w Google hasło "rzeź Woli".







Starówka ...



Taki symbol był dla Niemców sygnałem do zwielokrotnienia ostrzału i bombardowania.
Niemcy, ranni, leczeni w powstańczych szpitalach, bali się znaku czerwonego krzyża, prosili o przeniesienie, o zdjęcie, bo wiedzieli co ten znak oznacza dla ich kamratów.



Kończymy wizytę na antresoli.





Omijam kino w bombowcu i schodzę na parter.





Czas na podziemia ...

Mocny odcinek...

mariusz-w napisał(a):Nie byłem ... jakbym był !

Nie miałem czasu i nie dałem rady obejrzeć wszystkiego, dlatego tylko staram się zaznaczyć te najważniejsze rzeczy, żeby w czasie następnego pobytu wiedzieć, na czym się skoncentrować.

Na jeden raz za dużo, zbyt bogato ...

Roxi napisał(a):Mocny odcinek...

Mocne staram się omijać ...

W końcu to wakacyjna przechadzka po historii tylko

Dzięki za odwiedziny

weldon napisał(a):Dzięki za odwiedziny

Nawet nie wiesz jak często Cię odwiedzam

O wycieczce do Warszawy marudzę już Wojtkowi kilka miesięcy i nareszcie pokażę mu coś, co go na pewno skusi na wyjazd

Jeżeli będziecie na parterze i przejdziecie do hali z kinem, to warto wiedzieć, że za rzędami krzesełek, schodząc w dół, dostaniemy się do podziemi Muzeum.



Znajduje się tam ekspozycja:



... opisująca:



Jak opisują twórcy muzeum:
Celem ekspozycji było przedstawienie w chronologicznym ciągu działalności okupanta w Warszawie – mieście będącym ważnym ośrodkiem życia politycznego, kulturalnego i społecznego, jak również stolicą Polskiego Państwa Podziemnego. Staraliśmy się przedstawić zbrodniczą machinę III Rzeszy pracującą na przerażający efekt – zagładę ludzi i miasta.









Zdjęcia pokazują życie codzienne Warszawy, życie okupantów ...







... ale też pokazują jak warszawska ulica odpowiadała na terror





Możemy spojrzeć w twarz odpowiedzialnym za działania w mieście.









Tutaj również znajduje się cześć ekspozycji poświęcona powstaniu w getcie warszawskim.

Możemy zapoznać się z dokumentami i poznać działania i zachowanie Niemców w pierwszych dniach sierpnia.













Całkowicie osobny rozdział tworzy replika kanału. O ile różniąca się od tej, która widziałem na antresoli.







Idę zgięty w pół, przysiadam, kucam ... to jest tylko kilka metrów, może dziesięć, a ja już jestem i zmęczony i pełen klaustrofobicznych myśli.

W rzeczywistości nie było tu światła, dołem płynęła brudna woda, na górze trwały walki lub siedzieli Niemcy, nad woda unosiły się trujące i śmierdzące opary.
Łącznicy noszący meldunki musieli przeciskać się przez rannych i sanitariuszy próbujących ich ewakuować.
Co jakiś czas wybuchała panika spowodowana informacjami, że Niemcy wpuścili gaz. Łatwo było zabłądzić.



Jest wyłaz. Czasami trafiło się nie na powstańcze tereny ...



Nie zdecydowałem się sprawdzić.



Byłem tam sam. Kilkadziesiąt sekund. Nie wiem, czy wytrzymałbym kilka godzin ...

A na górze Niemcy ...













Zaczyna mnie to trochę przytłaczać.







Chyba czas odsapnąć w Parku Wolności ... Albo ...



Na wieży ...

Na wieżę wjezdżamy winda z hali Liberatora.
Warto, w ogóle, rozglądać się, bo oprócz schodów, na piętro, na wieżę prowadzą również windy.

Wjeżdżamy.









Wieża jest całkowicie bezpieczna, a widoki warte odwiedzin.

Na górze są tablice z zaznaczonymi elementami przedwojennej Warszawy, które zachowały się do dziś.









Mimo, że wieża nie należy do najwyższych obiektów, to warto tam wjechać, rzucić okiem na widoczną część panoramy Warszawy, popatrzeć na teren otaczający Muzeum.











Zjeżdżam na dół, powoli szykując się do wyjścia ...

Zmienił się zespół ...



Liberator





Szyb windy ozdobiony oryginalnymi opaskami



Wolna Warszawa











Zamek Królewski



Wracamy do początku





Zaglądamy do warszawskiego getta



Mapy i plany ...







Zaraz na samym początku znajdują się budki telefoniczne, w których możecie "porozmawiać" z byłymi powstańcami.



Kiedy dzieciak pracował tu jako wolontariusz spotykała się z nimi nie tylko tu, ale i na żywo.
Dziś, już nie z wszystkimi jest to możliwe ...





Sala Małego Powstańca na koniec ...









To nie tylko miejsce, gdzie prowadzi się zajęcia i lekcje dla przedszkolaków i młodszych uczniów.
Poznają tu, w sposób odpowiedni do ich wieku, historię oraz wartości, którymi kierowali się Powstańcy w 1944 roku.
W weekendy sala przeznaczona jest dla gości indywidualnych - rodzice mogą zostawić tu dzieci pod okiem doświadczonego instruktora.
Wśród licznych zabawek i gier z epoki dzieci mogą rysować, obejrzeć replikę powstańczego teatrzyku, zbudować barykadę czy też naśladować rówieśników z Harcerskiej Poczty Polowej.





* Przede wszystkim zabrania się najmłodszym zbliżania się nawet do terenów zagrożonych bezpośrednimi walkami. Wszyscy starają się zapewnić im wszelkie pozory normalnego życia: organizują teatrzyki kukiełkowe, gry i zabawy, wydawane są również ilustrowane gazetki, takie jak "Jawnutka" czy "Dziennik Dziecięcy". Dzięki nim najmłodsi chociaż na chwilę mogą się przenieść do prawdziwie dziecięcego świata.



* Nie wszystkie jednak dzieci obserwują z dala rozgrywające się wydarzenia. Wiele z nich na swój sposób pomaga Powstańcom. Bardzo młodzi ludzie, dziesięcio- lub kilkunastoletni zaledwie, często pozbawieni już rodziny, starają przyczynić się do zwycięstwa. Dzięki nim, już w pierwszych dniach sierpnia, powstaje Harcerska Poczta Polowa. Z każdym dniem rosną też szeregi łączników i przewodników kanałowych. Nie pozwala się im walczyć, ale nie można ich powstrzymać od przenoszenia paczek z żywnością, butelek z benzyną czy meldunków. Jednym z nich jest patron Sali Małego Powstańca - dwunastoletni łącznik Batalionów "Gozdawa" i "Parasol": kpr. Witold Modelski "Warszawiak". To on właśnie, jako najmłodszy Powstaniec, zostaje odznaczony Krzyżem Walecznych za męstwo i odwagę. Ginie 20 września 1944 roku, broniąc jednej z ostatnich redut powstańczych na Czerniakowie.


Kartka z modlitwą ośmioletniej dziewczynki Barbary Sieroszewskiej, napisaną dla idącego do Powstania Ojca. Wzruszony, wkłada ją do portfela, noszonego w lewej kieszeni na piersi. W walce dosięga go kula - i zatrzymuje się na modlitwie pisanej ręką dziecka. Ojciec dziewczynki wychodzi z życiem z Powstania - a po 60 niemal latach autorka modlitwy ofiarowuje ją do zbiorów Muzeum; poszarpane brzegi lewego rogu kartki są śladem po kuli, która nie dotarła do celu.









Tak blisko, tak daleko ...



Koniec.

Wytrwałym dziękuje za tę wspólną, trudną, podróż.

Dzięki ...

Nie cierpię takich miejsc.
Myślałem, że jeśli obejrzę je tylko u Ciebie w relacji, nie zadziała to na mnie aż tak. Niestety, albo Twoja relacja jest zbyt sugestywna, albo moja wyobraźnia nazbyt wybujała. Nie udało się. Podziałało...

Sorry, poryczałem się...
Wojtek