... po roztańczonej Mazowsza krainie ...

weldon napisał(a):

W dniu otwarcia muzeum, zresztą był to Dzień Otwarty, ludzie mogli wyrazić swoje zdanie zarówno na temat samego muzeum - w tym przypadku budynku - jak i tego, jak widzą przyszłość tego muzeum, ekspozycji, przekazu, jaki chcieliby w nim znaleźć.
Te informacje spisywali na tych karteczkach i przyczepiali do kijków, opieranych później o ścianę.

Nie wiem skąd ten zwyczaj, ale wydaje mi się, że wynika on z jakiejś tradycji żydowskiej, może z czasów mojżeszowych jeszcze.

Póki co zrobiła się sympatyczna instalacja, która będzie rozebrana w chwili zagospodarowywania budynku normalnymi wystawami. Muzeum na razie jeszcze nie wie, co z nią zrobi, ale z pewnością, jak wspominali, wezmą sobie do serca przynajmniej część uwag

Lidia K napisał(a):Bo ile można się smucić i cierpieć.

A to jest dość ciekawe spostrzeżenie, z którym się często spotykam, bo dla mnie takie miejsca jak cmentarze bardziej kojarzą się z historią, z czasem przeszłym, który akurat tutaj zachował nam się najbardziej, a mniej ze smutkiem.

Zabierając was w podróż po żydowskiej Warszawie musiałbym pokazać ... współczesne blokowiska, więc wolę pokazać kirkut, który na pewno jest oryginalny

Podróż po Warszawie to "spacer po nieistniejącym mieście" i z tym problemem jakoś można sobie radzić oprowadzając wycieczki, ale już na fotografiach robi się to ciężko, nawet przy najbardziej starannej narracji.

W każdym razie z tym też się często spotykam, że dla nas to, że w różnych dziwnych miejscach palą się znicze czy położone są kwiaty, jest rzeczą całkowicie naturalną, a dla kogoś z zewnątrz kojarzy się to zaraz z cmentarzyskiem

Opowiem to na przykładzie:

- przy bramie Grodzkiej Zamku, tej od strony Trasy WZ, stoi mały, stylizowany na kamienną wolutę, obelisk, o treści:


Sprawa jest prosta: kustosz, zginął, pierwszy grób, znaczy - cmentarz. Niemal na placu Zamkowym
Tak to widzi większość przyjezdnych.

Ale ja to widzę trochę inaczej - jego grób jest na Powązkach i tam niech spoczywa w pokoju, natomiast Brokl był kustoszem Zamku w '39 roku.

Kiedy Niemcy napadli na Polskę, duża grupa pracowników Zamku i społeczników rozpoczęła żmudną i niebezpieczną w tamtym czasie, choćby z powodu tego, że Niemcy za wszelką cenę próbowali nam go zniszczyć, pracę przy ocaleniu zarówno zbiorów Zamku, oryginalnych dzieł sztuki i mebli tam przechowywanych, jak i zachowania fragmentów stiuków, boazerii, wykładzin, okładzin, klepek podłogowych, fragmentów ornamentów, balustrad, wykończeń, jakby przewidując, czym się ta wizyta s...nów zza miedzy może skończyć.

Jak widać, przydała się ta praca i w pewnym momencie została wykorzystana. Zamek na przekór Niemcom został restytuowany. Nie jest dziełem oryginalnym, ale dzięki pracy tamtych ludzi, w tym również Brokla, który zginął przy wypełnianiu tych obowiązków, w pełni wiarygodnym, posiadającym większość elementów zrekonstruowanych na podstawie zachowanych oryginałów, posiada dużo elementów, zwłaszcza najstarszych, piwnic i dawnego zamku książąt mazowieckich, Curia Maior, oryginalnych i w wielu miejscach zrekonstruowany metodą anastylozy, czyli umieszczania oryginalnych fragmentów na swoim miejscu i obudowywania nową tkanką.

(Mam nadzieję, ze nie przynudzam )

Ale już kończę, bo dochodzimy do sedna i w tym miejscu robi się rozbieżność naszego postrzegania, bo dla mnie ten obelisk jest symbolem maksymy conservare est novam vitam dare - "konserwować znaczy dać nowe życie", a nie jakimś tam grobem w środku miasta.

Dzięki Broklowi coś się odrodziło i to jest ważne, a nie tylko to, że zginął i to jest radosne, a nie smutne.

Pozdrawiam

weldon napisał(a):

Lidia K napisał(a):Bo ile można się smucić i cierpieć.

[color=#800000]A to jest dość ciekawe spostrzeżenie, z którym się często spotykam, bo dla mnie takie miejsca jak cmentarze bardziej kojarzą się z historią, z czasem przeszłym, który akurat tutaj zachował nam się najbardziej, a mniej ze smutkiem.

(Mam nadzieję, ze nie przynudzam )

Ale już kończę, bo dochodzimy do sedna i w tym miejscu robi się rozbieżność naszego postrzegania, bo dla mnie ten obelisk jest symbolem maksymy conservare est novam vitam dare - "konserwować znaczy dać nowe życie", a nie jakimś tam grobem w środku miasta.

Dzięki Broklowi coś się odrodziło i to jest ważne, a nie tylko to, że zginął i to jest radosne, a nie smutne.

Pozdrawiam

weldon napisał(a):

Pokój Marmurowy w tym stanie przetrwał do 1835, kiedy to na polecenie cara Mikołaja I portrety królów wywieziono do Rosji,.......

Portrety królów, rzeźby, stolik i drzwi są oryginalne - udało się je uratować przed Niemcami jesienią 1939 roku grupie Polaków ratujących zabytki z Zamku pod kierownictwem prof. Stanisława Lorentza.

weldon napisał(a):Słuchawek nie rozdałem ...