... po roztańczonej Mazowsza krainie ...

napisał(a) **mariusz-w** » 07.12.2012 18:44

weldon napisał(a):Łorsoł baj nait + Łorsoł Aj

Fajne i udane !

... a wiewiórki faktycznie mocno "udomowione" ! :lol:

pozdrawiam.

napisał(a) **tony montana** » 07.12.2012 19:09

No wiewiórka czadowa, ale i te ptaszki ładne całkiem

Weldon - Twoja umiejętność fotografowania zawstydza mnie ...

napisał(a) **weldon** » 07.12.2012 19:45

Dzięki

Kurcze, to ty mnie zawstydzasz

Po prostu robię więcej zdjęć, to i więcej mi wychodzi.
Tych, co do kosza idą nie pokazuję

A wiewióry jeszcze będą - ostatnio jak byłem, to mi skubane po nogawkach się wspinały

Nie pamiętam, czy mam zdjęcia, bo nie spodziewałem się, że będą takie bezczelne i nie miałem włączonego makro

napisał(a) **tony montana** » 07.12.2012 19:49

weldon napisał(a):Dzięki

Kurcze, to ty mnie zawstydzasz
Po prostu robię więcej zdjęć, to i więcej mi wychodzi.
Tych, co do kosza idą nie pokazuję

A wiewióry jeszcze będą - ostatnio jak byłem, to mi skubane po nogawkach się wspinały
Nie pamiętam, czy mam zdjęcia, bo nie spodziewałem się, że będą takie bezczelne i nie miałem włączonego makro

Oj poważnie mówię, te, które Ty wrzucasz do kosza to ja pokazuję w relacjach

Nawet na Trójmiejskim Cro-spotkaniu gadaliśmy z Jackiem i Kaszubskim o fotach

wychodzi, że na następne chyba muszę lustrzankę przytargać, aby choopaki co nieco mi objaśnili z manuali

Ze szczególną ciekawością oglądałem Twoje foty ze zbiegu trzech granic (Gorlitz-Zgorzelec etc), mega wypas Piotr!

napisał(a) **Vjetar** » 07.12.2012 19:50

tony montana napisał(a):
Nawet na Trójmiejskim Cro-spotkaniu gadaliśmy z Jackiem i Kaszubskim o fotach

wychodzi, że na następne chyba muszę lustrzankę przytargać, aby choopaki co nieco mi objaśnili z manuali

...tzn. jak piwo otworzyć.

:papa:

napisał(a) **weldon** » 07.12.2012 19:54

Staram się, ale ogólnie, to tylko kwestia czasu, jaki się poświęca fotografowaniu

Tutaj naprawdę dużo osób robi fajne zdjęcia, tylko brakuje im czasu

Ale dzięki jeszcze raz.

napisał(a) **tony montana** » 07.12.2012 19:56

Jacek S napisał(a):
tony montana napisał(a):
Nawet na Trójmiejskim Cro-spotkaniu gadaliśmy z Jackiem i Kaszubskim o fotach

wychodzi, że na następne chyba muszę lustrzankę przytargać, aby choopaki co nieco mi objaśnili z manuali

...tzn. jak piwo otworzyć.

heheh dokładnie

Ale szczerze mówiąc to zaszokowałeś mnie tym, że mamy "podobne" aparaty

A róznica - MEGA

napisał(a) **weldon** » 07.12.2012 20:13

Czasem robię starą Alfą z takim badziewnym tele, ale wolę HS'a, bo jest lepszy.
Nie łączę zdjęć, nie używam lampy wewnętrznej, zewnętrznej nie mam, statyw nosze od wielkiego dzwonu,
więc nie miałem wyboru, tylko musiałem się nauczyć ustawiać te parametry

W sumie to proste - czekasz na słońce i starasz się nie robić pod światło

Ustawiasz tryb A, balans bieli na Auto (przynajmniej w Fuji, bo sobie nieźle z tym radzi),
dobierasz przysłonę, a aparat resztę sam robi.

Ważne jest poczytać o kompozycji, no i skoncentrować się na jakimś jednym temacie.
Ja lubię miasto i architekturę, więc podpatruje najlepszych i staram się ich kopiować

No i dajesz zdjęcia do oceny i słuchasz co ci mówią ludzie, których uważasz za potrafiących coś zrobić.
Raz cię pochwalą, a raz dadzą taki komentarz, że ci w pięty pójdzie

Mi się już zdarza tak pół na pół.

Najgorzej, jak nic nie mówią, bo jeszcze jak cię objadą, to znaczy, że coś tam rokujesz :lol:

napisał(a) **tony montana** » 07.12.2012 20:18

weldon napisał(a):
No i dajesz zdjęcia do oceny i słuchasz co ci mówią ludzie, których uważasz za potrafiących coś zrobić.
Raz cię pochwalą, a raz dadzą taki komentarz, że ci w pięty pójdzie

Mi się już zdarza tak pół na pół.

Najgorzej, jak nic nie mówią, bo jeszcze jak cię objadą, to znaczy, że coś tam rokujesz [/color]

hehehe ja to zwykle krzywe po prostu robię

no i na auto, od jakiegoś czasu obiecuję sobie, że na manualu pojadę

no, ale coś trzeba o tym wiedzieć przecież

te przysłony i migawki troche mnie przerażają

napisał(a) **weldon** » 07.12.2012 20:39

Naucz się czytać exify. To bardzo pomaga, nawet, jak robisz na auto,
bo możesz wtedy sprawdzić jakie ustawienia zastosował aparat i je korygować w zależności
od zastanych warunków.

napisał(a) **weldon** » 11.12.2012 11:31

Miałem ostatnio okazję, najpierw sam, później z większą grupą i przewodnikiem, zwiedzić dwa, położone obok siebie, cmentarze ewangelickie w Warszawie.

Dość niesamowite miejsce, bo, oprócz właściwej funkcji, a więc miejsca pochówku, zapisało się w naszej historii również jako pole kilku bitew, jak również manifestacji patriotycznych.

Ale zacznijmy od początku ...

Wspominałem to już, przy okazji opowieści o powstaniu pobliskiego cmentarza powązkowskiego, że pod koniec XVIII w. władze Warszawy (tak duchowne, jak państwowe1) wprowadziły pewną "innowację" w praktykach funrealnych. Postanowiono bowiem poprawić kondycję obywateli przenosząc cmentarze z dala od osiedli ludzkich, co wpłynęło nie tylko na poprawę warunków sanitarnych, ale przy okazji dawało pretekst do dłuższych wypraw za miasto

Nekropolie innowiercze podporządkowały się temu prawu jeszcze zanim (w wielkich bólach) udało się je uchwalić, ponieważ od dawien dawna "heretyków" grzebano poza murami miejskimi np. na Lesznie. Jednak uchwalona w 1791 r. ustawa o miastach królewskich, likwidując odrębność jurydyk, włączała je do tzw. Wielkiej Warszawy, trzeba więc było spakować manatki i przenieść się poza granice powiększonej stolicy.

Tu, myślę, warto by wspomnieć wymieniony cmentarz heretycki.
Mianowicie są znane dokumenty, mówiące, że ewangelików zmarłych w czasie klęski morowego powietrza w latach 1624-1625 chowano poza budynkiem arsenału, a więc właśnie na terenie późniejszej jurydyki Leszno.

Ciekawostką jest to, że aktem z 14 lipca 1736 roku cmentarz został powiększony i w tymże roku biskup Stanisław Józef Hozjusz zezwolił na zbudowanie na cmentarzu pierwszego drewnianego budynku, w którym oprócz mieszkania grabarza znajdowała się izba dla chorych.

Praktyczna sprawa

, aczkolwiek nie można zapomnieć, że w tak właśnie wyglądały początki późniejszego szpitala Ewangelickiego

W 1754 roku - i znów praktyczność heretyków bierze górę - kalwini dogadują się suterenami co do wspólnego utrzymania cmentarza.
Tak dokładnie, to chodził o to, żeby wyznawcy Kościoła Reformowanego, którzy od dawna grzebali tu swych zmarłych, zaczęli dokładać się trochę do utrzymania cmentarza

Dzięki takiemu wsparciu, cmentarz rozwija się - w 1760 roku wybudowano tu katakumby, zdolne pomieścić 60 trumien, zad nad katakumbami powstała ... a jakże - kolejna izba szpitalna

Wkrótce też pobudowano tu pierwszy kościół kalwiński, który pełnił swoją funkcję aż do 1880 roku, czyli do chwili do chwili ukończenia nowego kościoła przy ul. Leszno według projektu Adama Adolfa Loewe.

Kiedyś pewnie znów się przejdę uliczkami Muranowa i napisze coś o znajdujących się tam kościołach, ale ponieważ nie wiem, kiedy, to, jakby kto chciał, niech zerknie do wpisu, jaki kiedyś poczyniłem o tychże kościołach na moim blogu.

Z wspólnego użytkowania cmentarza na Lesznie obie konfesje ewangelickie wyniosły pewną ważną naukę tj. wszędzie dobrze, ale na swoim najlepiej

Dlatego też, kiedy pewnego pięknego, majowego dnia Karol Schultz oddawał w dzierżawę ewangelikom tereny między ul. Młynarską, Karolkową i Żytnią, z każdym zborem spisano oddzielne umowy.

I tak oto dotarliśmy do 1792 roku, kiedy to na 2 maja tegoż roku, datuje się powstanie dwóch, sąsiadujących ze sobą cmentarzy protestanckich.

Przy okazji udało mi się wcisnąć kilka zdjęć zrobionych w czasie październikowego wypadu, a co do militarnego znaczenia tych terenów, jak również o ich "lokatorach", napisze później

napisał(a) **mariusz-w** » 11.12.2012 12:00

Ciekawy odcinek ...

pozdrawiam

napisał(a) **weldon** » 11.12.2012 12:04

Tak się jakoś składa, że, jak może zauważyliście, polskie, a co za tym idzie, warszawskie dzieje nie mogą być nudne, więc, coby było ciekawie, w 1794 r. wybuchła wojna znana potem w historii jako insurekcja kościuszkowska.

I tak nekropolie ewangelickie służyły nie tylko jako miejsca pochówków, lecz również jako stanowiska piechoty, otoczone na dodatek artylerią. Nic zatem dziwnego, że zabudowania cmentarne oraz pracowicie wystawiony parkan uległy w czasie walk z wojskami zaborców zniszczeniu.

(Gdzieś, we wspomnieniach, opisujących przebieg walk w czasach insurekcji na Żoliborzu i na Woli, spotkałem się z opisem, gdzie, nazajutrz po bitwie, pomiędzy dymiącymi jeszcze okopami i trupami ludzi i koni ... odbył się pogrzeb "cywilny"

Powstanie powstaniem, a pochować kuzyna trza

)

W 1831 r. sytuacja się powtórzyła, ulokowano tu bowiem artylerię, a w murze powybijano strzelnice.

Po upadku reduty Ordona oraz Sowińskiego były to ostatnie bastiony wojsk polskich i to właśnie tu toczyły się najzaciętsze walki. Zniszczenia wtedy powstałe likwidowano przez wiele, wiele lat.

Jeżeli ju jesteśmy przy Sowińskim, to warto przenieść się trochę w czasie i przypomnieć pogrzeb Katarzyny Sowińskiej, wdowy po generale Józefie Longinie Sowińskim, odprawiony 10 czerwca 1860 r. w asyście ks. Józefa Spleszyńskiego. Był on pierwszą polską manifestacją polityczną od czasu upadku Warszawy w 1831 r.
Przypomniał milczącej od trzydziestu lat stolicy o bohaterach nocy listopadowej.

Od czasu pogrzebu generałowej Sowińskiej w 1860 r. nigdy cmentarza nie wypełnił tak wielki tłum, jak w dniu 23 listopada 1925 r. podczas pogrzebu Stefana Żeromskiego. Cmentarz nie był w stanie pomieścić wszystkich uczestników uroczystości. Nad trumną spowitą narodowym sztandarem egzekwie żałobne odprawił ks. superintendent Władysław Semadeni, przemawiali Andrzej Strug i Wacław Sieroszewski. Mrok listopadowego wieczoru rozświetlały płonące pochodnie trzymane przez harcerzy. Trumnę złożono w katakumbach, a po dwóch latach przeniesiono uroczyście do grobowca.

O ile pierwsza wojna światowa okazała się dla cmentarzy łaskawa, o tyle wrzesień '39 roku już nie za bardzo.
Na cmentarzach ewangelickich, ze względu na duże zadrzewienie, ulokowano wówczas stanowiska obrony przeciwlotniczej.

Eugeniusz Szulc wspominał:

"W dniu kapitulacji [Warszawy] cmentarz przypominał pobojowisko pełne rozbitych armat i jaszczy, trupów koni i łusek pocisków oraz stosów amunicji i niewypałów. Aleje poprzegradzane były pniami zwalonych drzew i rozbitymi pomnikami."

W 1944 roku, ze względu na przeniesienie Głównej Kwatery AK z Mokotowa na Wolę w celu ochrony dowództwa powstania utworzono Batalion Pięść, który, wraz z sąsiadującym Batalionem Parasol, zajął stanowiska obronne na terenie cmentarzy.
Nekropolia przechodziła wówczas z rąk do rąk, aż w końcu, zdobyta przez hitlerowców, stała się punktem wypadowym wojsk likwidujących powstanie. I tym razem nie obyło się bez "ofiar" wśród zabytków cmentarnych. Spłonęły także zabudowania od ul. Młynarskiej tj. dom intendenta (nadzorcy) cmentarza wraz z księgami zmarłych, domek grabarza oraz, widoczna na jednym ze zdjęć, kaplica Halpertów.

Powojenna odbudowa trwała przez wiele, wiele lat. Dość powiedzieć, że wspomnianą kaplicę Halpertów dźwignięto z ruiny dopiero w 1975 r.
Budynek kancelarii, spalony w czasie powstania, odbudowano najprędzej, bo w kilka lat po wojnie, nie odtworzono jednak pierwszego piętra, którego pozostałością jest obecnie niewielki strych.

W zasadzie to by było tyle, na temat historii powstania i dziejów cmentarzy. Kryją w sobie one kilka ciekawostek, kilka tajemnic, ale o tym, jak i o wielkich warszawiakach, którzy zostali tu pochowani, w kolejnym odcinku ...

napisał(a) **kaszubskiexpress** » 11.12.2012 12:24

Lutenka.
Nie słyszałem takiego imienia, to jakieś zdrobnienie, bo to chyba grób dziecka.

napisał(a) **Franz** » 11.12.2012 12:29

weldon napisał(a):

Gdyby nie te krzyże, zupełnie inną wiarę bym domniemywał.

Pozdrawiam,
Wojtek