... po roztańczonej Mazowsza krainie ...

napisał(a) **weldon** » 05.12.2012 14:58

Franz napisał(a):Mogą być nawet te metalowe krzyże kłódkami upstrzone.

Nie uwierzę, póki nie zobaczę

Jacek S napisał(a):Dokumentacja Sejmu i Senatu...za chwilę panowie zapukają do drzwi z pytaniem czy znasz Brunona K.

... i znajdą u mnie, w tym samym miejscu, jeszcze zdjecia kilku ambasad :mrgreen:

napisał(a) **Vjetar** » 05.12.2012 15:14

...no i niezłą kolekcję z mostami.

napisał(a) **weldon** » 05.12.2012 15:24

... i na manifestacje chodzę ...

Ale z chemii tróję miałem i oprócz polewania siebie kwasem hydrohydroksylowym
oraz daty bitwy pod Grunwaldem, żeby zrobić C2H5OH to nic nie pamiętam

napisał(a) **weldon** » 06.12.2012 11:08

Ponieważ zima jakoś się nie spieszy, to wygrzebałem poprzedniozimowe zdjęcia tego miejsca

Jak widać, chwile trwało, zanim się zdecydowałem wkroczyć na teren sejmu

Cóż, nieśmiały jestem ... :oops:

Ale, jak widzicie, przygotowywałem się do tego od dawna

Nawet sobie rzucik przygotowałem:

napisał(a) **weldon** » 06.12.2012 11:32

Z Wiejskiej jest bardzo blisko do Alej.

Alej Ujazdowskich. Polecam spacer w tamtym kierunku, bo jest to jedno z niewielu miejsc, gdzie widać świetność dawnej Warszawy.
Widać, aczkolwiek w sposób przerzedzony ...

Kiedyś przy Alejach stały dwory i pałace najznamienitszej szlachty i magnatów z całej Rzeczypospolitej.

Sytuacja zmieniła się po rewolucji, kiedy to bolszewicy zagarnęli wiele majątków leżących na wschodnich rubieżach, co sprawiło, że utrzymywanie kosztownych warszawskich rezydencji było niekiedy problematyczne, dlatego w okresie dwudziestolecia międzywojennego niektóre domy zostały wynajęte lub sprzedane placówkom dyplomatycznym.

Wielkomiejskie rezydencje-pałace, które przed 1939 r. należały m.in. do Radziwiłłów, Zamoyskich, Branickich, Kossakowskich, Potockich, Belina-Brzozowskich, de Bourbon, Czetwertyńskich, zostały, dodatkowo, w mniejszym, czy większym stopniu uszkodzone lub zniszczone w czasie wojny.

Gdzieniegdzie widać jeszcze ślady tej świetności, ale komuniści niechętnie zgadzali się na odbudowę tych pałacyków.
W pewnym sensie, razem z ich usunięciem chcieli usunąć, złamać, prawdziwy kręgosłup tego miasta.
Ludzi, którzy o wielkości Warszawy niegdyś świadczyli i którzy tę wielkość tworzyli.

Tu mieszkali i żyli ludzie, którzy przez stulecia kształtowali obraz tego miasta, budowali swoje rezydencje, gromadzili i udostępniali zbiory sztuki i księgozbiory, którzy trwali z tym miastem aż do końca w 1944 r.

Przykładem arystokratki, która przedwojennej stolicy i jej mieszkańcom służyła do końca, była Maria z Czetwertyńskich Adamowa Tarnowska.
Z ramienia Polskiego Czerwonego Krzyża (już w czasie wojny polsko-bolszewickiej była komendantem czołówki Czerwonego Krzyża) negocjowała ona z Niemcami warunki wyjścia ludności cywilnej po klęsce Powstania Warszawskiego.

Wcześniej siedziała na Pawiaku (dokładnie na Serbii, bo Pawiak to część męska tego więzienia, natomiast żeńska nazywana była Serbią).
Za działalność w konspiracji dowództwo AK awansowało ją do stopnia majora, komuniści zaś aresztowali i, pod zarzutem kolaboracji z Niemcami, przetrzymywało przez miesiąc w areszcie w Olkuszu.

Obrazek

Zmarła w Warszawie, w 1965 roku.

Coś tu, w okolicach, zostało z dawnej świetności. Czasami spaceruję po alei Róż, Mokotowskiej, Chopina, Szucha czy Litewskiej.
Kiedyś będę musiał zebrać to do kupy i coś napisać o tym zakątku Warszawy.
DSH zrobił kiedyś wystawę: Nie mamy tu miasta trwającego ... Opowieść o Pałacach Traktu Królewskiego. Ech ...:/

Ale dziś pójdziemy tam:

cdn.

napisał(a) **weldon** » 06.12.2012 11:55

Przy wejściu, głównym wejściu, bo są jeszcze dwa boczne, wita nas Mistrz.

Pomnik Ignacego Jana Paderewskiego autorstwa Michała Kamieńskiego ma losy burzliwe jak Warszawa.
Odlany w 1939 roku, miał być odsłonięty we wrześniu tamtego roku, ale wojna nie pozwoliła na to.

Przed przetopieniem uratowała go bohaterska postawa właścicieli Odlewni Metali Półszlachetnych przy ulicy Solec 83, gdzie pomnik powstał, którzy podzielili go na części i zakopali je na terenie przedsiębiorstwa. W 1942 r. na wozie z sianem, przetransportowano rzeźbę na Cmentarz Bródnowski, gdzie najpierw w szopie, a później w garażu przetrwała do końca wojny.

Po wojnie pomnikiem zajął się jeden z inicjatorów jego powstania, dyrektor cmentarza bródnowskiego Władysław Gajkowski (drugim był Jan Wedel).
Najpierw przeniósł go na posesję swojego zięcia, później do podziemi Muzeum Historycznego m. st. Warszawy, aby w 1956 roku oddać z powrotem w ręce ludzi, którzy go stworzyli w celu połączenia i odświeżenia.

Mimo wszystko nadal to były złe czasy dla pomnika, który w zapomnieniu przestał aż do 1977 roku, kiedy władza zdecydowała się na, tymczasowe, postawienie pomnika na dziedzińcu Muzeum Narodowego.

Tymczasowe, bo wkrótce wybrano nowe miejsce dla niego i 16 września 1978 pomnik został (w końcu) odsłonięty w okolicach Pałacu Ostrogskich, szerzej znanego jako Muzeum Chopina.

Do Parku Ujazdowskiego, ostatecznie, pomnik trafił w 1985 roku.
Na cokole jest tablica upamiętniająca, m.in., woźniców cmentarnych ojca i syna Piecyków.
Prostych warszawiaków, którzy dla kawałka brązu nie zawahali się zaryzykować życia.

cdn.

napisał(a) **Franz** » 06.12.2012 12:04

weldon napisał(a):Ponieważ zima jakoś się nie spieszy

Może u Ciebie.
U mnie biało od kilku dni.

Pozdrawiam,
Wojtek

napisał(a) **weldon** » 06.12.2012 12:10

Park Ujazdowski, zaprojektowany został przez Franciszka Szaniora w 1893 r. jako park miejski. Realizację zakończono w 1896 r., ale aż do września 1939 r. wprowadzano drobne korekty w układzie dróg parkowych i doborze roślinności.

Widoczny na zdjęciu mostek, to konstrukcja Lindleya, tego samego, który stworzył w Warszawie sieć kanalizacyjno-wodociągową.
Mostek, zaprojektowany w 1898 roku charakteryzuje się unikalna jak na tamte czasy konstrukcją żelbetową.

Lindley zaprojektował również znajdujący się na terenie parku staw, którego zasilenie stanowiła kaskada i system zasilający, zaprojektowany przez Grotowskiego.

Oprócz wymienionych elementów, na terenie parku znajdują się jeszcze Gladiator Piusa Wielońskiego, kopia rzeźby Ewa Edwarda Wittiga, kopia rzeźby Perseusz Theodora Charlesa Gruyere’a, natomiast ciekawostką jest to, że istnieje tu nadal, powstały w roku 1926 po raz pierwszy stały plac zabaw dla dzieci.