... po roztańczonej Mazowsza krainie ...

napisał(a) **kaszubskiexpress** » 27.11.2012 18:02

weldon napisał(a):Jeszcze nawiązując do Żelazowej Woli, to, podobno, szanowny tatuś Fredka, kiedy ten przychodził na świat, to mu na skrzypeczkach pogrywał ...

Jakby sam poród nie był wystarczająco stresujący

napisał(a) **weldon** » 28.11.2012 09:02

Z tym porodem to nie wiem.
Jeszcze nie rodziłem, ale, podobno, jest gorszy niż przywalić się łokciem w kąt stołu,
albo łbem w otwarte drzwiczki górnej szafki.

Choć, ponieważ obu nieraz doświadczyłem, nie wiem, czy może być coś gorszego :lol:

**********************************

Brochów

– Co jest złego w Brochowie?
- Brochów.

– Dlaczego na Brochowie nie ma kaczek?
- Bo cyganie szybciej do chleba dopływali.

Oops, kartki mnie sie skleiwszy i o wrocławskim Brochowie zacząłem czytać, a ten mój to przecież mazowiecki

A więc jeszcze raz: Brochów - wieś, swoją historią, XII wieku sięgająca, kiedy to wymieniano ją w dokumentach jako własność niejakiego Żyrona.

Później miejscowość kilkukrotnie zmieniała właścicieli, praw miejskich się nie dochrapała, za to dochrapała się zapisków w historii, których by się niejedno miasto nie powstydziło, a większość z nich związana jest ze stojącym we wsi, unikalnym na skalę europejską, kościołem pod wezwaniem św. Rocha i św. Jana Chrzciciela

Pierwsza wzmianka o mazowieckiej wsi Brochów pochodzi z 1113 roku i związana jest z drewnianym kościółkiem wybudowanym w tym miejscu kilkanaście lat wcześniej. W roku 1331 drewnianą świątynię zastąpił kościół murowany, wystawiony z fundacji książąt mazowieckich przez rycerza Andrzeja z Dinheim.

Obiekt ów został rozbudowany po 1551 z polecenia wojskiego warszawskiego Jana Brochowskiego herbu Prawdzic, który najął w tym celu znakomitego architekta, Wenecjanina Jana Baptystę, autora m.in. warszawskiego Barbakanu.

Prace, polegające w skrócie na dodaniu do istniejącej bryły naw bocznych oraz narożnych wieżyczek o charakterze obronnym, zakończone zostały 10 lat później, tj. w roku 1561 inicjalnym poświęceniem, utrwalonym uroczystą konsekracją z 1596.

Świątynia uległa uszkodzeniu podczas tzw. wojen szwedzkich w XVII wieku - odbudowano ją w latach 1662-65 środkami ówczesnego właściciela wsi Olbrachta Adriana Lasockiego herbu Dołęga, starosty wyszogrodzkiego, a później kasztelana i senatora.
Olbracht Lasocki zapoczątkował też długą linię rodu, w posiadaniu którego miejscowość ta należała aż do 1931 roku.

W XIX stuleciu kościółek kilkakrotnie poddawany był niewielkim modernizacjom i remontom, ich efekty zniszczone zostały jednak podczas I wojny światowej, kiedy w wyniku walk rosyjsko-pruskich doszczętnie spłonął, służąc przez pewien czas za stajnie.

Po odzyskaniu przez kraj niepodległości zabytkowy obiekt poddano głębokiej rekonstrukcji przy udziale architektów: Wojciechowskiego i Sawickiego, łączących wierność tradycji historycznej z modnym w owym czasie stylem art deco. Prace remontowe zakończyły się ok. 1933 roku, a zaledwie sześć lat później świątynia ponownie ucierpiała od ognia i pocisków, gdy w 1939 Brochów znalazł się w zasięgu wielkiej rzezi, zwanej Bitwą nad Bzurą.

Zniszczony kościół pospiesznie odbudowano w latach 1946-49.

cdn.

napisał(a) **weldon** » 28.11.2012 09:36

Kościół w Brochowie był szczególnie ważnym miejscem związanym z rodzinną historią zamieszkałych w pobliskiej Żelazowej Woli Chopinów.
Tutaj 2 czerwca 1806 roku odbył się ślub Mikołaja Chopina z Teklą Justyną z Krzyżanowskich; także tutaj w Wielkanoc 1810 roku ochrzczono ich syna - Fryderyka Franciszka.

Zachowały się wpisy z księgi metrykalnej i metryki chrztu:

Roku 1810, 23 miesiąca kwietnia o godzinie trzeciej po południu przed nami proboszczem brochowskim, sprawującym obowiązki urzędnika stanu cywilnego parafii brochowskiej powiatu sochaczewskiego w departamencie warszawskim, stawili się Mikołaj Chopin, ojciec lat mający 40, w wsi Żelazowa Wola zamieszkały, i okazał nam dziecię płci męskiej, które urodziło się w domu jego w dniu 22 miesiąca lutego o godzinie szóstej wieczorem roku bieżącego, oświadczając, że jest ono spłodzone z niego i Justyny z Krzyżanowskich, liczącej lat 28, jego małżonki, i że życzeniem jego jest nadać mu dwa imiona Fryderyk Franciszek. Po uczynieniu powyższego oświadczenia i okazaniu dziecięcia w przytomności Józefa Wyrzykowskiego, ekonoma, liczącego lat 38, tudzież Fryderyka Geszta, który rok 40 skończył, obydwóch w wsi Żelazowa Wola zamieszkałych, ojciec i świadkowie po przeczytaniu niniejszego aktu urodzenia stawiającym wyznali, iż pisać umieją. My akt niniejszy podpisaliśmy, Ksiądz Jan Duchnowski, proboszcz brochnowski, sprawujący obowiązki urzędnika stanu cywilnego, Mikołaj Chopin, ojciec.

Nr 2.23.IV /1810/. Ja, jak wyżej, spełniłem obrzędy nad niemowlęciem ochrzczonym z wody, dwojga imion Fryderykiem Franciszkiem, urodzonym 22 lutego z Wielmożnych Mikołaja Choppen Francuza oraz Justyny Krzyżanowskiej, ślubnych małżonków. Rodzice chrzestni - Wielmożny Franciszek Grembecki ze wsi Ciepliny z Wielmożną panną Anną Skarbkówną, hrabianką z Żelazowej Woli.

Wymieniony w akcie chrztu Grembecki jedynie zastępował hrabiego Skarbka, który w tym czasie przebywał w Paryżu i który uważany był przez rodzinę Chopina za właściwego ojca chrzestnego. Niejasna jest też data urodzin Fryderyka - według rodzinnej tradycji kompozytor przyszedł na świat nie 22 lutego, lecz 1 marca.

Kościół w Brochowie to jeden z nielicznych w Polsce zabytków łączących przed laty funkcje sakralne z obronnymi. Dzisiejszy jego wygląd w pewnym stopniu odbiega od wyglądu XVI-wiecznego i jest rezultatem kontrowersyjnych, prowadzonych w pośpiechu działań konserwatorskich z lat 1946-49 - sklepienia są wykonane z cementu, dach pokryto nowoczesną dachówką, hełmy wież z kolei przybrały dziwną, ahistoryczną formę.

Wyposażenie świątyni jest niemal w całości wtórne i pochodzi z czasów współczesnych - do wyjątków należą oryginalne XVIII-wieczne figury świętych dominikańskich. Zachowały się również kominki do gotowania pożywienia załodze na wypadek oblężenia, a w podziemiach - groby rodu Lasockich - właścicieli wsi z lat 1662-1931.

W kościele odbywają się koncerty Letniego Festiwalu Chopinowskiego, zaś na terenie wokół kościoła przebiegają często imprezy dożynkowe.

Rokrocznie, począwszy od 2002r., w trzecią niedzielę września Gmina Brochów jest jednym z organizatorów rekonstrukcji historycznej upamiętniającej epizody Bitwy nad Bzurą. Bierze w niej czynny udział co najmniej kilkuset uczestników poprzebieranych w mundury polskie, niemieckie, słowackie, także kawaleria i historyczne pojazdy pancerne, a nawet samolot. Inscenizacja ta jest największą polską imprezą rekonstrukcyjną wydarzeń z drugiej wojny światowej i najważniejszym spotkaniem pasjonatów historii Września'39.

Warto wspomnieć o architekturze kościoła: jest to klasyczna bazylika obronna, wybudowaną na planie prostokąta ze średniowieczną nawą główną i dostawionymi do niej w XVI stuleciu dwiema nawami bocznymi.

Obrazek

Kościół ma rzadko spotykaną konstrukcję, wyjątkową nie tylko na terenie ówczesnego Mazowsza, ale i całej Rzeczpospolitej. We wnętrzu znajduje się sklepienie, charakterystyczne dla tzw. grupy płocko-pułtuskiej - kolebkowe, bezlunetowe, rozciągnięte na długiej przestrzeni, dekorowane wykonywaną w wątku ceglanym siecią kasetonową.

Wokół świątyni poprowadzono dwukondygnacyjny ganek tunelowy ze strzelnicami.

Całość otacza wybudowany prawdopodobnie w pierwszej połowie XVII wieku mur obronny z protobastionami, który - biorąc pod uwagę czasy, w jakich powstawał - mógł mieć w tym przypadku znaczenie bardziej symboliczne niż autentycznie obronne.

Mimo szczerych chęci (i zaproszenia

) do środka nie udaje nam się dostać

Na spacer nad Bzurę też już nie mamy ochoty - widok stamtąd jest przedni, ale trochę się już złaziliśmy dzisiaj

Pomału żegnamy się z moim świętym imiennikiem i jego trzódką ...

... i ruszamy w drogę powrotną.

Tym razem droga jest niemal cały czas pusta.

Nie śpieszę się, bo drogi prowadzące przez Puszczę Kampinoską należą do moich ulubionych.
Na polu żniwa i konie

A po drodze zawsze można się natknąć na jakąś Małą Wieś przy Drodze

Ech, nie ma jak Mazowsze

Pozdrawiam

napisał(a) **weldon** » 28.11.2012 10:47

Mała ciekawostka, wyszperane gdzieś w świecie przez znajomego.

Akurat z Warszawa jest związana, natomiast ze względu na język i treść mz warta przytoczenia

52 tysiące, po tamtych drogach, w dwa lata :roll:

napisał(a) **longtom** » 28.11.2012 11:35

weldon napisał(a):
52 tysiące, po tamtych drogach, w dwa lata

I do tego bez wentyli :!:

pzdr

napisał(a) **weldon** » 28.11.2012 11:47

Mgła.

To znaczy mgła za oknem, zapowiadają mrozy, to w takiej razie zrobimy sobie taki spacerek cieplejsza porą, ale kompletnie bez sensu

Znaczy sens jest taki, żeby iść przed siebie i do samochodu wrócić, a po drodze sobie zerkać i decydować w którą stronę skręcimy.

Zaczniemy w Ogrodzie Saskiem, a jakże, koło fontanny

Żar się z nieba leje, w cieniu się niektórzy chowają, a ci, co nie schowani, to rózne dziwne rzeczy robią

Ogródek, nie powiem, ładnie odpicowany i zachęcam zawsze do tego, żeby na Królewskiej samochód zostawić i na Starówkie tędy się przejść, bo i zieleń sympateczna i ławeczkie można zaliczyć ...

No i zdjęcie z morowem chłopakiem, jakby kto sobie życzył

Jak dobrze traficie, to i na zmianę warty można trafić, albo, jak kto lubi, rower wypożyczyć i po placu, mimo, że zakaz stoi, pobrykać

Albo, po prostu, postać, popatrzeć ...

Dla leniwych elektryczne dwukółkie można polecić.

Tylko pamiętać o czapeczce trzeba, bo jak prądu zabraknie, to nie tylko trzeba tego dinksa przyciągnąć za kierykę, ale jeszcze można zdrowo orła kojfnąć, jak się żyroskopy przy słabej baterii pomylą i nie tak przekręca

Dla bezpieczności to ja jednak polecam po bożemu

Krakowskie.

Trafiam na dowód tego, że nawet łańcuchy współczesnego Romeostwa nie są w stanie zatrzymać

Jak to mówią - parasol noś i przy pogodzie - a te kolorowe to w ogóle stale i wszędzie

Tylko w oczy nie dziabać

Na Krakowskiem dużo fajnych rzeczy można spotkać: na przykład oryginalnego Borowika ...

... albo panie uprawiające sport rowerowy dla zdrowia

... Hindusa ...

... i chińskie napisy

Mówiłem, że będzie bez sensu

Przypomniało mi się też, że Jezusa można spotkać, ale o tem w dalszej części spaceru opowiem

cdn.

napisał(a) **Vjetar** » 28.11.2012 12:32

weldon napisał(a):Trafiam na dowód tego, że nawet łańcuchy współczesnego Romeostwa nie są w stanie zatrzymać

Co tam łańcuchy...nie ma to jak silna męska dłoń.

napisał(a) **weldon** » 28.11.2012 12:52

longtom napisał(a):I do tego bez wentyli

A to musiałby się ktoś wiedzący wypowiedzieć, bo z tymi wentylami, to wydaje mi się,
że nie o lane opony, ale o coś w silniku chodzi

************************************

Jezus.

Rozchodzi się o to, że żył sobie w Warszawie niejaki Pan Tolek. Dozorca.
Nie cieć, żeby tam komu do głowy nie przyszło, ale najprawdziwszy dozorca, jakiego w Domu można było zobaczyć, w tej pierwszej serii.

Opowiadał barwnie i wesoło i nigdy nie było wiadomo, co jest prawdą, a co wytworem bujnej wyobraźni Pana Tolka.

No i kiedyś taka scena: Tolek zamiata, facet idzie - znają się, więc się przywitali.

-Siemasz Tolek. - Powiedział facet.
-Siemasz Jezus. - odpowiedział Tolek.

Trochę się zdziwiłem, no bo każdy by się zdziwił, widząc Jezusa po jego mieście chodzącego, ale wolałem spytać skąd ta pobożność w facecie.

- Pobożny jak każdy, a pseudonim to stara historia, powstała kiedy Henio, bo tak mu na chrzcie świętem dano brał sobie katorgie na całe życie, czyli szanowne małżonkie, do której to pasuje jak ulał imię Pretensja, i tak ją wszyscy nazywają.

Zapaliliśmy, bo wtedy jeszcze palił, a Pan Tolek, że lubił amerykany i lubił opowiadać, zamiatanie przerwał i w takie gadkie uderzył:

- Stare dzieje Panie szanowny. Heniek brał ślub w ramach eksperementu kościelnego z kilkoma ślubami na jedny mszy. No wisz Pan, jak ze chrztami. Ksiądz podchodził kolejno do oblubieńców i sakramenta udzielał. Kiedy dochodził do Heńka to zgubił gdzieś kartkie z imionami i nie wiedział jak się do Heniusia zwrócić.
- Jak Pan ma na imię? - Wyszeptał ksiądz. Heniuś jako, że żegnał się ze stanem kawalerskiem od rana był krzynkie pod ankoholem i nie bardzo rozumiał co ksiądz mu nadaje.

- Jak Pan ma na imię - powtórzył ksiądz. No i Henia olśniło.
- Pan ma na imię Jezus - wydarł się Henio na cały głos, szczęśliwy że zna odpowiedź i kompromitacji przed ferajną a także samo zaproszonemy gościamy nie będzie. No i się zaczęło. Ferajna w śmiech. Szwagry poderwali się, zrzucili marynarki myśląc, że Henio specjalnie drakie robi bo mu się szanowna małżonka odwidziała. Teściowa zemglała. Tylko teściu jako że człowiekiem odpowiedzialnem był i od rana próbował czy aby wódka nie jest za słaba i goście nie będą narzekać, chichotał w ławce jak małoletni pętak. Draka niemożebna. No i tak stał się Henio Jezusem na całe życie.

Trzeba przyznać, że i Pan Tolek fajnie opowiadał i historia ciekawa - A jak się skończyło? - spytałem. - Ożenił się? Żyją zgodnie do dziś?

- Czy zgodnie to przypuszczam, że wątpię, ale żyją. Nawet ta historia wyszła Heniusiowi na dobre bo tak jakoś nieporęcznie jest wnosić skargi i żale do Jezusa i Pretensja mocno sfolgowała i nie wnosi ich już tak dużo. Poza tym Henio po ślubie znalazł dobrą posadę, jako szoferak u niejakiego Hrabiego Gwinta i niemożebnie dużo zarabiał, więc Pretensja się troszkie udobruchała.

Masz babo placek - Hrabia Gwint, jak rozumiem, to przezwisko, a nie nazwisko szlacheckiego pochodzenia hrabiego? - spytałem.

- Uczysz się Pan w trymiga, jasne że przezwisko. Naprawde nazywał się jakoś bardziej po hrabiosku, a Gwint wzięło się stąd, że na jednem balu hrabia zwrócił się do jednej hrabini w te słowa: - Przepraszam za pardą hrabinio, czy moglibyśmy zacząć walcować teraz w drugie mańkie? - A to w jakiem celu zapytała hrabinia. - Bo mie się gwint w protezie kończy.

Skończyliśmy palić, pożegnałem się.

W sumie to dalej nie wiem, czy to wszystko prawda była, czy, kolejny raz zresztą, Tolek mnie w bambuko robił, czy;li w tak zwane malinę wpuszczał, ale, z drugiej strony, człowiek, który się z Jezusem spotyka to chyba nie kłamie?

cdn.

napisał(a) **weldon** » 28.11.2012 12:54

Jacek S napisał(a):Co tam łańcuchy...nie ma to jak silna męska dłoń.

W dodatku instruktażowo umiejscowiona

napisał(a) **Vjetar** » 28.11.2012 13:02

Pan Tolek...niech opowie coś jeszcze.

napisał(a) **Arek** » 28.11.2012 13:09

Piotrek, aż się uśmiałem. Dawaj więcej takich anegdot

napisał(a) **Franz** » 28.11.2012 13:32

weldon napisał(a):Tolek mnie w bambuko robił

Uszanowania dla pana Tolka. Pozdrowienia dla pana Jezusa.

Pozdrawiam,
Wojtek

napisał(a) **weldon** » 28.11.2012 13:51

Jak wspominałem, jakieś przeziębienie mnie dopadło. W dodatku nie mnie samego,
tylko od małżonki się zaraziłem, więc poszedłem do apteki po jakie prochy na to, ale po drodze Pana Tolka spotkałem, a że jakiś czas go nie widziałem, to i ucieszyłem się i serdecznie przywitałem.

- Niepokoiłem się o Pana ale cieszę się, że widzę Pana w dobrym zdrowiu - zwróciłem się do dozorcy.
- Miałem grype żołądkowe, musiałem siedzieć w domu, rozumisz Pan - odpowiedział.
- Rozumiem oczywiście i tym bardziej cieszę się bo to całkowicie uleczalna choroba, przysparza tylko trochę kłopotu - roześmiałem się.
- Może, uważasz Pan, prowadzić do różnych lapsusów towarzyskich i nieporozumień więc wolałem siedzieć w domu żeby nie wyjść na takiego Heńka Lebiode któren to często takie grype posiadał i draki straszne wykręcał.
- A cóż takiego wspomniany Heniek wykręcał - zapytałem z nadzieją w głosie, że może jaką nowa historię usłyszę?

- Na przykład Heniek kiedyś pojechał do miasta Rzym na wycieczkie, którą wygrał za największe rybe na zawodach wędkarskich. I tam uważasz Pan dostał rzeczonej grypy. Panie, co on się biedny nalatał i nadenerwował. We Warszawie po wojnie latało się w ruiny więc Heniek w chwili nagłej nie mogąc znaleźć publicznego kibla ruszył w ruiny. Potem pokazało się, że to nie byli żadne ruiny tylko zabytek jakiś i karabiniery Heńka przymkli. Musiał zapłacić jakieś kolegium.

- A innem znowu razem pojechał z wizytą rodzinną na wieś i tam w nocy dostał rzeczonej grypy. Wujostwo potem telegrama mu przysyłało o treści „Wybaczamy-stop-napisz gdzie-stop”. Ale Heniek nie pamiętał i wstyd przed całą familią wielki. Taka to zdradliwa choroba i nie ma na nią lekarstwa. Trzeba ją cholerę przeczekać . To nie zwykła grypa przeziębieniowa na którą lekarstw jest od metra, choć mówią, że najskuteczniejsze jest jedno.

- No patrz Pan, a u mnie właśnie grypa panuje i ja do apteki idę, żeby mi co pani magister doradziła. A pan co radzisz?

- Laksigen. - zamurowało mnie.

- No co Pan, Panie Tolku laksigen jest na inną dolegliwość, pomylił się Pan.
- Taaaak?, a czem się objawia tak zwana zwykła grypa przeziębieniowa - z niezmąconym spokojem zapytał Pan Tolek
- No różnie - odpowiedziałem - gorączką, kaszlem. kichaniem.
- No to weź Pan sobie trzy laksigeny i spróbuj Pan kichnąć albo zakasłać. Uleczenie gwarantowane w trymiga.

Muszę przyznać że po takich radach jakich udzielił mi Pan Tolek, długo zastanawiałem się nad wyborem leku na przeziębienie. Zdałem się w końcu na aptekarkę która najwyraźniej nie znając nowatorskich metod Pana Tolka sprzedała mi lek szeroko reklamowany w telewizji który jednak leczy z kichania w stary tradycyjny sposób.

Aczkolwiek, z drugiej strony, to po jego zażyciu, od jakiegoś czasu, mam wrażenie, że ...