Po prostu PELOPONEZ

gusia-s napisał(a):Melduję, że na samolot zdążyłam w ostatniej chwili, potem zgubiłam się między halą przylotów a wypożyczalnią aut ale już jestem i podążam tuż za Wami

Całe szczęście, że wreszcie jesteś. Witaj.

mysza73 napisał(a):Była tu chyba o mnie wzmianka w kilku miejscach więc się melduję
Chyba muszę zmienić lekarza, bo ... zaczynam szukać apartmana na przyszły rok ... przy princessach ofkors, bo przywiozłam ich odpowiednią ilość
A znawców Cyklad błagam, powiedzcie że ten cholerny Meltemi, czy co to tak wieje, w końcu ustanie
Prawie urywa nam głowy, aczkolwiek dzięki niemu nikt nie narzeka na upał podczas szlajanek

Cześć wyspowy szlajaczu.
Widzę, że jesteś w świetnej formie.
Szukaj sobie tego apartmana, szukaj, i tak jeszcze parę razy zmienisz zdanie.
I pamiętaj o zrobieniu pierdyliona zdjęć, żebyśmy mieli co oglądać jesienią.

piekara114 napisał(a):Aga, ledwie 7 rano a Ty już na kompie? Czy Ty na pewno na wakacje pojechałaś?

U Agi chyba jest 1 godz. później, ale to i tak nieludzkie na urlopie.

mysza73 napisał(a):Od rana wiec zalegam na moim przecudownym big-tarasiku i czytam ksiązkę, podziwiam widoki, odliczam promy płynące na Mykonos i z niego, dokarmiam sierściuszki ( a mam ich tu koło 20, prześliczna są )
(...) i postanowili spędzić przedpołudnie na naszym basenie
(...) Tak więc dalsza część relacji mile widziana

No straszne męczarnie. Chcesz się zamienić?
Wiesz co, to może zacznij już pisać relację na żywo, ok?... Prosto z greckiego tarasiku... Z dużą ilością widoczków...

Mikromir napisał(a):Wiesz co, to może zacznij już pisać relację na żywo, ok?... Prosto z greckiego tarasiku... Z dużą ilością widoczków...

I tytuł już nawet jest

24 lipca 2018
czyli przez dym i ogień - przystanek Ateny...

Zostawiliśmy ibizę na siermiężnym parkingu pod opieką szwendającego się bezpańskiego psa i ruszyliśmy na stację Koropi.

Odjeżdża stąd zarówno metro (linia niebieska bezpośrednio do centrum) jak i pociąg - korzystając z tego ostatniego trzeba przesiąść się później na czerwoną linię metra, by dojechać do centrum.
Bilety razem w obie strony - 2 całe i 2 ulgowe dla dzieci / młodzieży - kosztowały nas w sumie 7,80 euro. W automacie jest kłopot z ulgowymi, najlepiej więc zakupić je w budce na stacji. Taka sama podróż w obie strony z lotniska (czyli jedną stację dalej) kosztowałaby nas już 60 euro.

Mój mąż poczynił ciekawe spostrzeżenie co do Greków - są tak mili i uprzejmi, że w pierwszej chwili zgadzają się z rozmówcą, cokolwiek by nie powiedział. Gdy tylko wsiedliśmy do pociągu, niepewni czy aby na pewno do właściwego, oczywiście zapytaliśmy życzliwą Greczynkę:

- Czy tym pociągiem dojedziemy do centrum Aten?
- Tak, oczywiście. Serdeczny uśmiech.
- Bardzo dziękujemy!
- Nie ma za co. Uśmiech. Chwila ciszy. Tym pociągiem można dojechać do centrum Aten. Uśmiech. Dłuższa chwila ciszy. Tylko później trzeba się przesiąść do metra... Uśmiech. Jeszcze dłuższa chwila ciszy. Może lepiej wsiąść od razu do metra i dojechać bezpośrednio. Uśmiech. Chwila ciszy. O, tam właśnie nadjechało... Serdeczny uśmiech.

Dźwięk zamykających się za nami drzwi stłumił odgłosy naszych podziękowań, gdy w ostatniej chwili wyskakiwaliśmy z pociągu, by wsiąść do wagonu metra i pojechać bezpośrednio do Aten.

Po jakieś pół godzinie wysiedliśmy na stacji Monastiraki, by pospacerować po okolicach, które chyba ominęliśmy w podróży poślubnej 22 lata temu.





Wyłączyliśmy też tryb samolotowy w komórkach. No i się zaczęło...

ten placyk był tez naszym centrum "jedzeniowym" dokładnie tydzień. Wszystko pyszne i wielkie. Wielkie mielismy tez oczy w nocnej drodze do naszego hotelu, gdzie nasz spacer waskimi uliczkami pokierował nas na ulice Sofoklesou. Nazwa pewnie nikomu nic nie mowi, nam tez nie mowila. Zastalismy sterty smieci, workow i innych obrzydliwosci oraz dziesiatki obywateli świata w welu kolorach skory - tylko nie białych. Ich stan wskazywał ze byli juz dobrze po wachaniu, wstrzykiwaniu, wchłanianiu, piciu itp. Ludzie lezeli na ulicy, lizali asfalt, sciany, chodzili na czworakach. Cos okropnego. Cały nasz zestaw 5 blondynek i 4 facetów miał pełne gacie. Decyzje być mogły 2 albo spadamy, albo idziemy dalej. Pierwsze wiazało sie z tym ze nas pogonia, drugie ze nas dorwa.
Padło na druga opcje. Nie ukrywam ze to było najdłuzsze 300 metrów w zyciu dla nas wszystkich. Dziesiatki wpatrzonych par oczu, oczekujacych na najmniejszy bład z naszej strony. Po 300 metrow doszlismy do ulicy Tsarardi czy jakos tak i poczulismy ulge. Wtedy niektore osoby sie poplakały. Masakra. To było przygoda zyccia, ale tez ostrzezenie dla wszytskich. Nie zawsze chodzenie bocznymi uliczkami w centrum miasta po nocach jest wskazane. Po przyjsciu do hotelu pierwsze co wpisałem w wyszukiwarce nazwe ulicy i wyczytałem ze to najgorsza ulica w całych atenach tzw czarne getto pełne gwałcicieli i narkomanów. Momentalnie wypiłem pół zawrtosci ouzo. Przepraszam zdjec nie mam, ale strzezcie sie tej uliczki, to tylko krok od problemów

O ja nie mogę, PRZERAŻAJĄCE! Dobrze, że nic Wam się nie stało. Pewnie miejscowi też byli zaskoczeni, że ktoś się ośmielił tam wejść...
Gdybyś wyjął komórkę, żeby zrobić zdjęcia, też byś ich już pewnie nie miał - razem z telefonem...

Chętnie pooglądam Peloponez "Twoimi oczami". Byliśmy tam miesiąc temu - 10 dni Peloponez, 7 Zakynthos. Już tęsknię za kolejnym urlopem
Pozdrawiam

wiola2012 napisał(a):Chętnie pooglądam Peloponez "Twoimi oczami". Byliśmy tam miesiąc temu - 10 dni Peloponez, 7 Zakynthos. Już tęsknię za kolejnym urlopem
Pozdrawiam

Cześć.
Super długi pobyt w pięknych miejscach - fajnie mieliście.

24 lipca 2018
czyli przez dym i ogień - przystanek Ateny...

W Atenach rozdzwoniły się nasze komórki...

Przy Bibliotece Hadriana odebraliśmy ze trzy rozpaczliwe telefony od obydwu teściowych...





Przy Forum Rzymskim kolejne dwa...






Przy Wieży Wiatrów dzwonił pierworodny syn, który został w domu...



A gdy usiedliśmy w knajpce jeszcze szwagierka...



A potem jeszcze ze dwa razy mamusie...

Spanikowane mamy, które oglądały wiadomości i słuchały radia w kraju, zasypały nas informacjami i radami.
W skrócie:
- Uciekajcie stamtąd natychmiast, całe Ateny otoczone są przez płomienie, a w mieście wszędzie jest duszący dym, nie możecie tam zostać...
- Najlepiej wracajcie do domu, nawet lotnisko w Atenach jest zamknięte, autostrady też, wszędzie korki...
- Cały Peloponez w ogniu, ludzie giną w płomieniach, nikt nie panuje nad pożarem...
Sfrustrowany syn przesyłał informacje nieco innej treści:
- Zróbcie coś, powiedzcie coś uspokajającego babciom, one mnie tu zamęczą telefonami...
Szwagierka:
- No i jak tam, wszystko ok? No to super, pewnie w mediach jak zwykle trochę przesadzają, co?

Rozejrzeliśmy się po okolicy, czy aby na pewno jesteśmy w miejscu, o którym mówią teściowe?...

Akropol jak stał tak stoi...



Nad miastem owszem, widać jakieś chmury - jak nad prawie całą Europą - ale bardziej nam wyglądają na takie zwykłe, z których za chwilę lunie deszcz, niż na chmury dymu...



Pociągnęliśmy nosami, ale swądu nie było czuć wcale...

Na lotnisku w Atenach właśnie przed dłuższą chwilą wylądowaliśmy...


Więc o co chodzi?!


Czekając na souvlaki musieliśmy wykonać najtrudniejsze zadanie, jakim było uspokojenie spanikowanych rodziców... Udało nam się tylko częściowo, bo nie wyłączyli wiadomości w tv i radio... Tak ze trzy dni przynajmniej to trwało, zanim uwierzyli, że jeszcze nie płoniemy...

Przy obiedzie, wciąż niepewni co robić dalej, pociągnęliśmy za język kelnera - okazało się, że autostrada jest już otwarta i przejezdna, jeszcze się pali, ale powoli ogarniają sytuację i właściwie da się jechać, a płonie kilkukilometrowy odcinek między Atenami a Koryntem, bardziej na północnej stronie.
Dla pewności nieco później skontaktowałam się jeszcze z naszą gospodynią w Drepano - potwierdziła, że autostradą już można jechać...
Sprawdziłam na b. czy da się ewentualnie znaleźć na szybko nocleg w Atenach w sensownej cenie - ale nie bardzo się dało...
Poczytaliśmy druzgocące wieści w necie - to był naprawdę masakryczny pożar...

Co było robić?
Pospacerowaliśmy jeszcze trochę wieczorną uroczą Anafiotiką...













Poszwendaliśmy się po okolicy...





I wróciliśmy do Koropi wciąż mimo wszystko niepewni, czy nasze nowe auto przypadkiem już tam nie płonie...

Nim dotarliśmy do samochodu, lunął ulewny deszcz. Błogosławiony deszcz...


P.S. Aga, raz jeszcze dziękuję za troskę i wiadomość od Ciebie w tamtych dniach.

Mamusie są niezastąpione w panice Moi to śledzą na radarach samolot jak nim lecimy lub siostra, jakby mieli wpływ na to jakby nagle zniknął z radaru lub gwałtownie zaczął pikować....

piekara114 napisał(a): Moi to śledzą na radarach samolot jak nim lecimy lub siostra...

Jacy nowocześni.

Zajawka zawodowa..... dużo kamieni, co ważne

Pelo ZAWSZE w planach, liczę, że w końcu kiedyś dolecę/dojadę

piekara114 napisał(a):Mamusie są niezastąpione w panice Moi to śledzą na radarach samolot jak nim lecimy lub siostra, jakby mieli wpływ na to jakby nagle zniknął z radaru lub gwałtownie zaczął pikować....

Ja śledzę jak lecą moi rodzice ... Mama za to jedzie googlowym ludzikiem kiedy my jesteśmy w trasie idzwoni bardzo często pytając czy daleko jeszcze?