Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Zaglądając do którejkolwiek Twojej relacji odczuwam w pierwszym rzędzie podziw...

jan_s1 napisał(a):Zaglądając do którejkolwiek Twojej relacji odczuwam w pierwszym rzędzie podziw...

Nie dziwię się. Nasz świat godny jest podziwu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Szlak prowadzi teraz wzdłuż wąskich torów dawno już nieużywanej kolejki; chwilami wręcz dokładnie między szynami. Trasa tu jest zupelnie wygodna i wkrótce zamykamy naszą dwudniową pętlę. Jeszcze kawałek i już zbliżamy się do górnej stacji kolejki, która wczoraj zaoszczędziła nam nieco podejścia.

W takich niebieskich to mógłbym się "wspinać"

kaszubskiexpress napisał(a):W takich niebieskich to mógłbym się "wspinać"

A to by już wystarczyło na piękny spacer pośród rozsianych między górami jezior.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ciekawa ta piętrowa kolejka ... okolica również.

mariusz-w napisał(a):Ciekawa ta piętrowa kolejka ... okolica również.

Kabina pilotów na górze.
Ciekawe, którędy stewardessa przechodzi...

Pozdrawiam,
Wojtek

Widzimy zjeżdżający wagonik - zdaje się, że to ostatni dzisiaj. Żaden problem - jesteśmy rozchodzeni, a przed nami znana nam już sprzed dwóch dni trasa bez podejść. Najpierw idziemy nadal pozostałościami wąskotorówki i tu spotykamy niespodzianki.

Dzień - mimo zaawansowanej pory - jest raczej gorący i dające cień niektóre tunele okupowane są przez rogaciznę. Tunel wąski, krowa wielka, a czasmai jest ich po kilka - hmm... Na szczęście jednak krowi kodeks grzecznościowy przewiduje takie sytuacje i wprawdzie wolno i statecznie, by energii nie tracić, ale jednak zwierzaki opuszczają na chwilę wąskie przejścia. Czekają przy wylocie, spoglądając na nas beznamiętnie. Pewnie nawet się nie litują nad dwunożnymi istotami, wolącymi paradować w pełnym słońcu.

Potem ścieżka zaczyna coraz wyraźniej wytracać wysokość, a my - zwłaszcza Bea - jesteśmy zachwyceni pięknymi, kolorowymi łąkami, porastającymi górskie zbocza.
Zejście nie zabiera nam wiele czasu - wkrótce osiągamy dno doliny i drogą docieramy do samochodu. Uff... wspaniała była ta wycieczka, ale z wielką frajdą pozbędę się już tego mojego wielkiego garbu...

Super te tory - widmo.

Po takim płaskim, to chyba dałbym radę

A jakie bliskie spotkanie 3 stopnia...


Pozdrawiam

kaszubskiexpress napisał(a):Super te tory - widmo.

Po takim płaskim, to chyba dałbym radę

Jakby jeszcze jakąś drezynę ze sobą mieć...

Jacek S napisał(a):A jakie bliskie spotkanie 3 stopnia...

Do tego przeciwnik dysponował przewagą liczebną.

Pozdrawiam,
Wojtek

Plecaki lądują po prostu na tylnim siedzeniu - zajmiemy się nimi później, kiedy już dotrzemy na nocleg. Teraz przede wszystkim sięgamy po piwko. Ummm... wspaniały smak! Po dwóch dniach wędrówki tego brakowało najbardziej.

Spoglądamy na mapy - trasa przejazdu nie jest długa. Planujemy jeszcze jedną wycieczkę górską - niestety, już ostatnią. Nie jesteśmy na tyle daleko od Benasque, żeby nie móc tam zdążyć na wieczór. Poprzednio zajechaliśmy tam w deszczu i musieliśmy zrezygnować z wejścia na najwyższy szczyt Pirenejów. Przebiega po głowie kusząca myśl, ale... nie. Naszpikowane jeziorami katalońskie Pireneje spodobały nam się do tego stopnia, że jeszcze raz chcemy się zanurzyć w krainę górskich zwierciadeł. Tym razem prawdopodobnie nawet bez wchodzenia na jakikolwiek szczyt - po prostu, powłóczyć się i delektować widokami.
Jako punkt startu wybieramy dolinę Boi - tym bardziej, że dolina ta bogata jest w śliczne, romańskie kościoły. Zatem - w drogę!

Stosunkowo szybko jesteśmy na miejscu i znajdujemy kemping. Rozstawiamy namiot, a następnie rozkoszujemy się - wydawałoby się - najzwyklejszą rzeczą, jaką jest gorąca woda pod prysznicem. Ale po dwudniowej górskiej wędrówce, zimno piwo i gorący prysznic, to najwspanialsze rzeczy na świecie...



A - Cabdella
B - Boi

Noc okazuje się znacznie chłodniejsza, niż zakładaliśmy. Bea ma w namiocie dodatkowe ciuchy, które wkłada, ja jednak muszę zrobić kurs do samochodu po coś cieplejszego.
Nie wzięliśmy pod uwagę, że kemping mieści się w wąskiej dolinie, co rano krzyżuje nasze plany w miarę wczesnego startu. Dolinę wypełniły mgły i namiot mamy zupełnie mokry. W efekcie, wysączając kolejne kubki gorącej herbaty, przed spakowaniem musimy doczekać, aż słońce wtargnie w głębię doliny i osuszy nasz domek. Odwracam go na boki, żeby i podłoga pozbyła się wilgoci - kiedy wreszcie możemy go zwinąć, jest już prawie jedenasta.

Podjeżdżamy do końca doliny - to zaledwie kilka kilometrów - gdzie zostawiamy samochód. Wielki garb na grzbiet, pozapinać paski i - w drogę!

Mijamy sporej wielkości zaporę, po czym idziemy wzdłuż brzegu największego jeziora na naszej trasie - Estany de Cavallers. Jezioro usytuowane w opadającej na południe dolinie istnieje wyłącznie dzięki tej tamie - w odróżnieniu od szeregu innych, które mamy zamiar w ciągu dwóch dni zobaczyć. Podobnie, jak w rejonie Saint Maurici, po którym wędrowaliśmy przez poprzednie dwa dni, niektóre z tutejszych naturalnych jezior wyposażone są dodatkowo w zapory w celu zwiększenia ilości gromadzonej wody.

Wkrótce Jezioro Cavallers zostaje za nami, a my podchodzimy niezbyt stromo zakręcającą stopniowo w kierunku wschodnim, zasłaną głazami dolinką.

Franz napisał(a):... a następnie rozkoszujemy się - wydawałoby się - najzwyklejszą rzeczą, jaką jest gorąca woda pod prysznicem. ...

W tej kwestii jesteś zgodni w całej rozciągłości.

pzdr