Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

. . . tylko kamienne płyty , mam nadzieję



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):. . . tylko kamienne płyty , mam nadzieję

Może jakieś mchy się z nimi zabrały.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mały suplement w wykonaniu Beaty:

Grzmot lawinki roznosi się w dal i po chwili wraca zwielokrotnionym echem, ja zaś próbuję szczęścia w innym miejscu. Odrobinę lepiej, ale jednak potwornie krucho. Znowu wysuwają się kamienie spod stóp. Ciężko...
Nie ma rady, trzeba się obniżyć do widocznych poniżej trawiastych stoków. Są równie strome, ale zielone kępki trzymają się na tyle mocno podłoża, że służą nam jako stopnie i chwyty. Po chwili ponownie kierujemy się skosem w górę.













Wygląda na to, że najgorsze już za nami. Jeszcze trochę i osiągamy główną grań. Otwiera się wspaniały widok na jeziora po południowej stronie.

Wylądowaliśmy pomiędzy przełęczą Dellui, na którą mieliśmy zamiar wejść, a szczytem na północ od niej. Szczyt nie jest daleko, może by tak?..
Bea czuje jednak zmęczenie oraz ogromną ulgę po tym paskudnie kruchym trawersie i nie wyraża ochoty zdobycia wierzchołka.
- Ale ty idź, szybko zalecisz beze mnie.

Dwa razy nie trzeba mi powtarzać. Zostawiam plecak i pokonując łatwą tutaj grań - nie umywa się do wcześniejszych trudności - szybko docieram na szczyt. Jaką nosi nazwę? Nie mam pojęcia; nawet później, już w domu nie uda mi się tego rozstrzygnąć. W takim razie niech to będzie Mój Szczyt.

Nie zabawiam długo na wierzchołku - wzmaga się chłodny wiatr i nie chcę, żeby Bea przemarzła, czekając na mnie.

Powrót nie zabiera wiele czasu i wkrótce jesteśmy znowu razem. Teraz pozostało nam już tylko zejście, chociaż jeszcze dosyć długie. Po południowej stronie widać scieżkę, biegnącą u stóp naszego zbocza. W takim razie, zamiast posuwać się granią w kierunku przełęczy, przez którą przechodzi szlak, postanawiamy skrócić trasę wprost po stromym, ale trawiastym na ogół stoku.

Ruszamy. Bea opanowała już doskonale posługiwanie się kijkami i schodzi zadziwiająco szybko. O ile jeszcze wczoraj szedłem umyślnie wolniej, to teraz już bym z moim wielkim plecakiem raczej jej daleko nie uciekł.

Jeziorka super! Ależ mi się ckni za górami...
Pozdrawiam

Aguha napisał(a):Jeziorka super! Ależ mi się ckni za górami...

Mnie też...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Aguha napisał(a):Jeziorka super! Ależ mi się ckni za górami...

Mnie też...

Jeszcze chwileczka , jeszcze momencik . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Jeszcze chwileczka , jeszcze momencik . . .

A śnieg leży...

Pozdrawiam,
Wojtek

Powinienem był to dać odrobinkę wcześniej, ale - przyznaję - zapomniałem.
Zatem teraz kilka zdjęć, które wykonała Bea, czekając na mój powrót ze szczytu.

Tak piękne, że aż nierealne.
Niesamowite kontrasty, a jednocześnie współgrające ze sobą kolory...

FUX napisał(a):Tak piękne, że aż nierealne.
Niesamowite kontrasty, a jednocześnie współgrające ze sobą kolory...

Szkoda tylko, że oddalone o dwa dni jazdy stąd...

Pozdrawiam,
Wojtek

(Kolejna próba wrzucenia kilku fotek spaliła na panewce. Spróbuję zatem na raty.)

Nachylenie terenu - początkowo wymagające od nas sporej dozy ostrożności - zaczyna powoli maleć. Jeszcze kilkadziesiąt metrów i trafiamy na widoczną z góry ścieżkę. Teraz już łatwo i wygodnie docieramy nad brzeg pierwszego z szeregu jezior - Estany de Cubieso.