Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Utrzymując kierunek, osiągamy najwyższy punkt, po czym zaczynamy się lekko obniżać. W dole pokazują się dwa najbliższe jeziora - Estany Llong oraz Estany Redo.
Szlak prowadzi stąd w dolinę, ocierając się o jezioro Llong, na krtórego końcu, przy schronisku znajdują się rozstaja. Nie bardzo chce mi się schodzić az tak nisko, by potem podchodzić w boczną dolinkę - może udałoby się jakoś przetrawersować?

Spróbujemy; jeśli się w żadnym wypadku nie da, będziemy musieli opaść na samo dno. Na razie schodzimy szlakiem, który prowadzi szerokim zakosem. Kiedy obiera wyraźny kierunek w dół, widać jakąś nikłą ścieżkę w sam raz dla nas. Świetnie!
Mijamy się ze stadkiem kozic, ścieżka się chwilami zupełnie zatraca, ale trawers nadal jest możliwy. Przekraczamy jeden potok, drugi potok i jest! Oznaczona kopczykami ścieżka prowadzi nas teraz w górę. Nie jest jakoś specjalnie stromo, a po chwili teren się wypłaszcza i dochodzimy do uroczego jeziorka.

weldon napisał(a):Ciekawe, czy w tych jeziorkach można co złapać?

To znaczy zakładam, że woda czysta i bardziej mam na myśli jakiego zabłąkanego pstrąga

Tiaaa... nie wiem. Wędkarzem nie jestem.

Pozdrawiam,
Wojtek

... to już naprawdę reisefieber !

mariusz-w napisał(a):... to już naprawdę reisefieber !

To nie tak było.
Coś się z netem podziało, musiałem kliknąć jeszcze raz i nie zauważyłem, że wcięło przy tej okazji mój tekst. Ale fakt, że nie miałem już czasu wtedy, by to wyjaśnić.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeziorko nie jest wielkie, ale - a może właśnie dlatego - bardzo przypada nam do gustu. Po kamieniach przekraczamy jego odpływ i okrążamy, mając je po lewej ręce.
Po drugiej stronie w żaden sposób nie mogę odnaleźć dalszej ścieżki. Ale przecież zgodnie z mapą ma tu być szlak! Czyli - jakiś ślad w trawie? Jakieś kopczyki chociaż? A tu niczego takiego nie uświadczysz...

Teren nie jest trudny, więc ruszamy po prostu w górę dolinki. Coś mi się jednak tu nie podoba...

Mi się podoba

Pozdrawiamy

Aguha napisał(a):Mi się podoba

Mam nadzieję, że i druga pani A. nie wybrzydza.
No i - że chowa się zdrowo.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tylko by spróbowała!!!! Od mleka odetnę

Dzięki, odpukać, jest zdrowa i rumiana dziołcha

Pozdrawiamy

Aguha napisał(a):Tylko by spróbowała!!!! Od mleka odetnę

Dzięki, odpukać, jest zdrowa i rumiana dziołcha

Miłość do pięknych miejsc wysysa z mlekiem matki.

Pozdrawiam,
Wojtek

W końcu ściągam plecak i zagłębiamy się w mapę. Jak myśmy tutaj doszli?
Po chwili rozumiem mój błąd. Należało przekroczyć o jeden potok więcej. A to oznacza, że weszliśmy nie do tej dolinki, do której chcieliśmy. Dlatego nie ma szlaku. Dlatego nie ma nawet ścieżki. Co robić? Wracać?!..

Nieee, szkoda tej drogi - jakoś sobie przecież damy radę.
Widzę, że grzbiet po prawej jest łatwo osiągalny. Zatem - ruszamy na skos, w kierunku widocznego siodła.

chciałabym się przywitać przy okazji czytania kolejnej "francowatej" relacji Pewnie będę się przedzierac przez piękne, a czasem mrożące krew w żyłach francusko-hiszpańskie epizody przez następne 2 tygodnie, ale już wiem że będzie warto!
Mam nadzieję, że pojawi się trochę więcej Langwedocji i Roussillion niz tylko wspomniany do tej pory Carcasonne, bo wyprawę w tamte strony planuję już od zeszłego roku, i mam nadzieję że uda mi się ją zrealizować w 2014.
Zasiadam więc do dalszej lektury (na razie jestem na stronie piątej) i pozdrawiam

nati69 napisał(a):chciałabym się przywitać przy okazji czytania kolejnej "francowatej" relacji Pewnie będę się przedzierac przez piękne, a czasem mrożące krew w żyłach francusko-hiszpańskie epizody przez następne 2 tygodnie, ale już wiem że będzie warto!

Miło mi, że i tutaj zajrzałaś.

nati69 napisał(a):Mam nadzieję, że pojawi się trochę więcej Langwedocji i Roussillion niz tylko wspomniany do tej pory Carcasonne, bo wyprawę w tamte strony planuję już od zeszłego roku, i mam nadzieję że uda mi się ją zrealizować w 2014.

Coś więcej będzie, np. zamki katarów i jeszcze parę drobiazgów.
Jednak więcej Langwedocji przewidziane jest w tym wątku, o ile się rozwinie.

nati69 napisał(a):Zasiadam więc do dalszej lektury (na razie jestem na stronie piątej) i pozdrawiam

Wytrwałości Ci życzę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wkrótce stajemy na szerokim siodle. Spoglądam na drugą stronę. Ojj... Okazuje się, że tu jest jeszcze dodatkowa boczna dolinka. Żeby dotrzeć do szlaku, musielibyśmy do niej zejść, wdrapać się na następny grzbiet i jeszcze raz zejść. Tyle wysiłku... Nie! Spróbujemy w takim razie pójść naszym grzbietem w stronę zwornika w głównej grani.

Tyle, że nasz grzbiet szybko się zwęża i przechodzi w ostrą grań. Miejscami trawersujemy ją po skalnych płytach.









Potem następują gwałtowne uskoki grani, które obchodzimy znacznie niżej - po trawiastych stromych zboczach, między piargiem w dole, a skałami powyżej. Gdy ponownie osiągamy najwyższe partie, znowu następuje mieszanka graniówki i krótkich trawersów tuż pod nią. Chwilami mamy pod stopami kilkadziesiąt a może i więcej metrów pustej przestrzeni. Nachodzą mnie obawy, czy nie zapchamy się podobnie, jak podczas naszej pierwszej wycieczki poprzez granice. Może należało jednak wrócić? Może warto to zrobić jeszcze teraz?

Ale wtedy nie mielibyśmy już chyba szans, by dotrzeć dziś do samochodu... Nie! Musimy iść dalej.

- Widzisz? Już jest łatwiej - próbuję rozładować widoczne na twarzy Beaty napięcie i olbrzymie skupienie przy każdym stawianym kroku.

Wkrótce jednak robi się trudniej. Znów musimy trawersować poniżej grani, a spod stóp zaczynają się obsypywać kamienie. Już nawet przestaję pstrykać fotki, tylko całą uwagę poświęcam naszemu bezpieczeństwu. Czasami jednak zerknę na piękne jeziora, towarzyszące w dolinach po obu stronach.

Kolejny krok i nagle... rusza spod mojej stopy istna lawina kamiennych płyt...