Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Odpoczywamy dłuższą chwilę - to zejście nie było trywialne i czujemy je w nogach oboje. Widzę, że Bea najchętniej by już tu została na biwak, ale gdzie tam! Mamy jeszcze długi odcinek na dziś zaplanowany. Teoretycznie moglibyśmy tu rozstawić namiot, ale wtedy nie mamy najmniejszych szans na zamknięcie jutro zaplanowanej pętli. Zatem - ruszamy w dalszą trasę.

Teraz przynajmniej jest łatwo. Schodzimy nieznacznie nachylonym dnem doliny, prościuteńko na północ. Za małym jeziorkiem zaczynają się dosyć podmokłe tereny, ale tu ktoś wpadł na pomysł znany mi z Norwegii - ciąg drewnianych kładek, podniesionych o prawie pół metra.

Potem zaczyna się większy spadek doliny, grunt wraca do normy i zaczynamy schodzić bardziej stromo.
Zakładałem początkowo, że dojdziemy do jeziora Saint-Maurici, zmienimy kierunek na zachodni i zdążymy jeszcze przejść przez kolejną przełęcz, zanim zabiwakujemy. Robi się jednak późna pora, a Bea jest już wyraźnie zmęczona. Nie ma rady - trzeba będzie poszukać noclegu nad jeziorem. Może postawimy namiot obok schroniska? Tak zrobiliśmy poprzednim razem - W Ordesie. OK, niech tak będzie.

Droga się dłuży, ale w końcu poprzez gałęzie drzew widać już Estany de Saint Maurici. Docieramy do rozstajów - w lewo nasz planowany dalszy kierunek, w prawo strzałka do schroniska. Niestety, okazuje się, że co innego mówi mapa, a co innego jest w rzeczywistości. Schronisko stoi po drugiej stronie jeziora, które nie jest małe. Co robimy?..

Dajmy sobie spokój ze schroniskiem, nie będziemy nadkładać drogi - zabiwakujemy przy naszej trasie. Zatem ruszamy w lewo. Szeroka droga podnosi się łagodnie - nie ma co marzyć, że nocleg wypadnie nad jeziorem. Co gorsza - w ogóle nie ma porządnego miejsca na postawienie namiotu. Posuwamy się do przodu coraz wolniej, słońce kryje się za górskie grzbiety, a ja daremnie próbuję znaleźć płaskie, trawiaste cztery metry kwadratowe...

Sprytnie z tymi kładkami ...

mariusz-w napisał(a):Sprytnie z tymi kładkami ...

weldon napisał(a):Można by rzec, pewien, polski, standard.
U nas, oprócz ścieżek, tarasy i wieże widokowe dokładają jako bonus

Polski standard? Ale... nie masz na myśli gór, zapewne. Przynajmniej ja się nie spotkałem z czymś takim.

Pozdrawiam,
Wojtek

Słowo pisane do zamieszczonych ostatnio fotek:

Jezioro zostaje za nami, a nasza trasa zwęża się i zaczyna się piąć zakosami w górę. Nie jest dobrze. O ile do tej pory byłem przekonany, że łatwo znajdziemy miejsce na biwak, to teraz to przekonanie słabnie - w stromym terenie będzie jeszcze trudniej.
Na którymś ostrym skręcie zatrzymuję się, lustrując małą trawiastą płasienkę. Zmieściłbym tu namiot, gdyby nie... krowie placki. Nijak nie da się postawić naszego małego domu tak, by nie zahaczał którymś rogiem o krowie ślady. Chyba, żebym jakoś je odgarnął i przykrył to miejsce gałązkami. Ale to żadna wygoda, a zapaszek i tak może dać się wyczuć. Nie...

Z drugiej strony Bea jest już bardzo zmęczona i koniecznie musimy ten dzień zakończyć jak najszybciej. Uzgadniamy, że poczeka tutaj z plecakami, a ja szybko wyskoczę jeszcze w przód, próbując znaleźć coś bardziej się nadającego. Ruszam ostro w górę - jeden zakos, drugi i nagle teren się nieco kładzie, strumyk rozlewa się meandrami, pomiędzy którymi dałoby się namiot postawić. Również i tutaj trawa nie jest wolna od organicznych min, jednak wygląda to znacznie przyjaźniej.

Wracam, ładujemy plecaki na grzbiety i wspólnie pokonujemy to ostatnie podejście dzisiejszego dnia. Może być? Pewnie!
Rozstawiamy namiot, pichcimy obiadek i dużo herbaty z cytryną. Ściemnia się już, kiedy z dołu podchodzi ktoś z plecakiem. Pozdrawia i idzie dalej w góry. O tej porze? Może też zaraz gdzieś w pobliżu zabiwakuje. Po chwili kilku następnych dochodzi i podąża w ślad za tamtym. Zapalają czołówki. Zmrok zapada szybko i widzimy, że ekipa nadal ciągnie w górę. Nie będą tu biwakować. Widzimy ich oddalające się w stronę przełęczy światełka - trasą, którą następnego dnia i my pokonamy. Cóż - ci najwyraźniej mają rajd nocny. Dla nas dzisiejsza trasa dobiegła końca.

Franz napisał(a): Zmieściłbym tu namiot, gdyby nie... krowie placki. Nijak nie da się postawić naszego małego domu tak, by nie zahaczał którymś rogiem o krowie ślady. Chyba, żebym jakoś je odgarnął i przykrył to miejsce gałązkami. Ale to żadna wygoda, a zapaszek i tak może dać się wyczuć. Nie...

Wyprawa survivalowa ... to jak placki wysuszone, można by je jako opał wykorzystać !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Wyprawa survivalowa ... to jak placki wysuszone, można by je jako opał wykorzystać !

Nie były jeszcze idealnie suche.

Pozdrawiam,
Wojtek

Noc jest chłodna, ale śpiwory skutecznie nas przed nią chronią. Za to odczuwam rześkość, kiedy rano wyściubiam nos z namiotu. Robię krótki spacer po najbliższej okolicy - ot, tak, by nogi rozruszać - po czym wracam do naszego hotelu, przy którym jakoś nie widać oznak życia.

- Hej hejjj! Pobudka!

Po chwili w otworze namiotu ukazuje się głowa, a potem cała Bea. Pospałoby się jeszcze. Ale jeśli mamy zamiar zamknąć dziś pętlę, nie możemy tracić czasu.

Jeszcze chwila poświęcona kontemplacji pięknego miejsca, gdzie przyszło nam spędzić nocleg, po czym przyrządzamy śniadanie - rękawiczki chronią ręce przed zimnem - i zwijamy obozowisko. OK, jesteśmy gotowi, by zmierzyć się z kolejnym dniem.

Świetnie wygląda Bea z tym złapanym promykiem słońca w dłoniach
O świcie takie ogrzewanie chyba się przydało . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Świetnie wygląda Bea z tym złapanym promykiem słońca w dłoniach
O świcie takie ogrzewanie chyba się przydało . . .

Promyk słońca? Uspokoiłeś mnie.
Myślałem, że mi kawę podpijała z rana.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ooo ... nie dość, że opał był (prawie;)) ... to jeszcze wanna pod bokiem !

pozdrawiam.