Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Franz napisał(a):Zostawiamy piękny wąwóz,

Piękny !

mariusz-w napisał(a):Piękny !

Witaj po świątecznej przerwie.
Cieszę się, że Ci nie umknął.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zapada ostateczna decyzja. Jutro wyruszymy na dwudniową wycieczkę z zamiarem dotarcia do parku narodowego Aigüestortes i Estany de Sant Maurici, zaś dzisiejsze popołudniowe godziny przeznaczymy na krótki rekonesans. Składamy wszystko do wozu, pakujemy lekki plecak i wyruszamy szlakiem wprost znad jeziora zaporowego Saliente. Zakosy po strromym zboczu pozwalają szybko zyskiwać wysokość.









Potem ścieżka rezygnuje z dalszego forsowania w kierunku wciąż niewidocznego wierzchołka, przechodząc w lekko wznoszący się trawers.
Wyłania się przypuszczalna kulminacja grzbietu, którym do niedawna podążaliśmy, ale szlak kieruje się teraz w stronę płytkiej, łagodnie opadającej dolinki. W odwrotnym kierunku widać wzrastające nachylenie, a daleko w dole nasze jezioro.

W miarę jak zbliżamy się do bardziej stromych fragmentów dolinki i zamykających ją zboczy, wyławiam wzrokiem poziomą, wyraźnie wyciętą listwę. Z mapy wynika, że to może być nasza droga już za chwilę. Co ciekawsze, opodal widać również jakby jej fragment, ale zupełnie odcięty od tamtego. Wysilam wzrok, by znaleźć połączenie między obydwoma odcinkami, ale bezskutecznie. Jak to jest możliwe?!





Wkrótce docieramy do zauważonej z dołu półki i nagle wszystko staje się jasne! Przestaje dziwić brak połączeń między fragmentami drogi.

Uważajcie na przeciągi w tunelach

weldon napisał(a):Uważajcie na przeciągi w tunelach

A nie na światełko?

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):A nie na światełko?

Światełko też, zwłaszcza, jak się zbliża, ale z tego co widzę, to już za późno.

Wyraźnie jesteście po drugiej stronie. Tunelu


Jest taki program o podróżach kolejami szwajcarskimi - jak trafię, to uwielbiam go oglądać.
Podoba mi się taki sposób zdobywania gór

weldon napisał(a):Wyraźnie jesteście po drugiej stronie. Tunelu

Ba! Nie jednego.

weldon napisał(a):Jest taki program o podróżach kolejami szwajcarskimi - jak trafię, to uwielbiam go oglądać.

Oglądałem wiele tego typu programów, zarówno o szwajcarksich kolejach, jak też o mnóstwie innych - fajne są.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jak widzę to Ty zawsze na jakąś "żelazną drogę" trafić musisz ! ... nawet Bei nie odpuścisz.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Jak widzę to Ty zawsze na jakąś "żelazną drogę" trafić musisz ! ... nawet Bei nie odpuścisz.

No fakt! Via ferrata.
Tak na to nie spojrzałem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Piękna trasa tunelowo-torowiskowa

Mam co czytać i oglądać
Kilka dni bez Croforum i tyle zaległości . . .

Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Piękna trasa tunelowo-torowiskowa

Nawet się nie spodziewałem, że przyjdzie mi się tam bawić w pociąg.

Pozdrawiam,
Wojtek

Trafiamy na nieużywany od dawna tor kolejowy. Zarośnięte trawą szyny i pokryte miejscami ziemią podkłady kolejowe prowadzą wprost do tunelu. Rozglądam się dookoła - nie ma innej ścieżki. Zatem - do tunelu!
Jeszcze nie zanika światło od strony wejścia, a już widać wyjście, za nim zaś wylot kolejnego podziemnego traktu. Na krótkim łuku pomiędzy nimi mijamy spadający kaskadami potok i zanurzamy się ponownie pod ziemię.

Chwilami brak szyn, ale wkrótce pojawia się znów wąski tor, prowadzący wykutą w skale półką. Za zakrętem wykonuje kolejny skrót we wnętrzu góry - tym razem dłuższy od poprzednich. Ściemnia się znacznie, a sporo zalegających większych i mniejszych kamieni nieco utrudnia poruszanie się prawie po omacku. Jakoś udaje nam się nie zaliczyć gleby i nie rozbić nosa - stopniowo rośnie światełko coraz bliższego przeciwległego wylotu.

Za tunelem pokazują się pierwsze zabudowania - najpierw coś na kształt stacji transformatorowej, potem już budynek schroniska. Tuż za nim niezbyt wysoki mur zapory, przytrzymujący wody jeziora.

To Estany Gento. Podchodzimy do samego brzegu i robimy krótki popas. Przyjemnie posiedzieć nad jeziorem, podziwiając to niebieskie, to znów zielone odbicia światła w lekko zmarszczonej tafli wody.

Nadchodzi czas powrotu - ta krótka trasa, to jedynie rekonesans, dający pojęcie o rodzaju czekających nas atrakcji. Żegnamy się z jeziorem do następnego dnia i wracamy do samochodu tą samą drogą.