Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Dojeżdżamy pod klasztor.
Ludzi sporo, parking dosyć zatłoczony. Znajduję jakieś miejsce na wóz i podchodzimy do kasy. Od pani w małym kiosku dzieli mnie szyba z niewielkim otworkiem, ale słyszę, jak mówi, że wejście o 14:00. Sprawdzam czas - mamy jeszcze prawie pół godziny. Tyle możemy poczekać, więc kupuję bilety, a wolny czas przeznaczamy na spojrzenie na klasztor z zewnątrz.

Pod tą przewieszoną skałą powstał klasztor już w roku 920 - jego patronem był św. Jan Chrzciciel - ale później podupadł. W XI wieku ustanowiono tu nowy klasztor z regułą św. Bendykta - San Juan de la Pena, czyli św. Jan na Skale - a dotychczasowe zabudowania weszły w jego skład, jako dolna kondygnacja.







Spacerujemy poniżej kompleksu, oglądając go z różnych kątów, ale zaczynają mnie intrygować osoby wyraźnie wchodzące do środka. Sprawdzam bilety, czy jest na nich może godzina wejścia podana. Nie, nie ma. W takim razie podchodzimy do wejścia i my, pytając czy można. Okazuje się że owszem, można. Natomiast, za chwilę będziemy musieli wyjść, gdyż obiekt czynny jest tylko do godziny 14:00, po czym następuje dwugodzinna siesta.

Oo... Najwyraźniej musiałem źle zrozumieć panią w okienku. Nie, ponad dwóch godzin czekać tu nie będziemy. Wchodzimy, ale teraz to mamy rzeczywiście mało czasu. Wpadamy do środka i staramy się zobaczyć wszystko w ekspresowym tempie.
Pierwsze spojrzenie na romańskie krużganki i schodzimy na niższą kondygnację - do pierwotnej budowli. Akurat pani porządkowa namawia do opuszczenia pomieszczenia, zabawiamy więc w konsystorzu tylko przez moment.





Wracamy na górę - do jedenastowiecznego klasztoru, który bardziej przyciąga oko zwiedzających.
Do klasztoru ciągnęły rzesze pielgrzymów. Nie dość, że leżał przy trasie do Santiago de Compostela, to jeszcze powiązany był z najsłynniejszą legendą średniowiecza. Tu miano przechowywać świętego Graala - ukrytego przed Maurami. Co natomiast nie jest legendą, a potwierdzonym faktem, to pierwsza na hiszpańskiej ziemi msza w obrządku łacińskim - 22 marca 1071r.

Mimo romańskiego pochodzenia klasztoru, można tu znaleźć również akcent mozarabski oraz późniejsze dobudowy w stylu gotyckim, jak pokazana niżej kaplica San Victorian. Z kolei - za łukami krużganków - kaplica San Voto.

W klasztorze pochowano kilku królów Aragonii i Nawarry, znajdują się tu również liczne sarkofagi możnowładców. Natomiast największym skarbem są kapitele kolumn w krużgankach. Styl ich twórcy, nazwanego później Mistrzem od św. Jana na Skale, wyróżniał się wielkimi oczyma rzeźbionych postaci. Ocalałe fragmenty jego rzeźb można również odnaleźć w okolicznych kościółkach.







Panie porządkowe wygoniły już całe towarzystwo z terenu klasztoru i z niecierpliwością oczekują na nas. Mamy więc przez krótką chwilę zupełną pustkę w tak zatłoczonym wcześniej miejscu. Jednak tylko przez chwilę - z ociąganiem, ale również musimy opuścić obiekt. Rzucamy więc ostatnie spojrzenie na ołtarz kościoła, stanowiącego jednonawową, rozszerzającą się w stronę ołtarza bryłę, po czym kierujemy się do wyjścia.

Po tej krótkiej wizycie w tym pięknym miejscu podjeżdżamy jeszcze na szczyt wzniesienia, gdzie stoi nowy klasztor, zbudowany po kilkukrotnych pożarach dolnego. Ten nie wzbudza w nas większego zachwytu, więc nie zatrzymujemy się tu dłużej.

Franz napisał(a):Dojeżdżamy pod klasztor...

Pięknie położony wciśnięty w skałę podobnie jak Predjamski Grad.
Ładny kolor skały, jak i kamienia z którego wykonano klasztor i jego architektoniczne "ozdoby".

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Pięknie położony wciśnięty w skałę podobnie jak Predjamski Grad.
Ładny kolor skały, jak i kamienia z którego wykonano klasztor i jego architektoniczne "ozdoby".

Zgadza się. Tyle, że tu bardziej w poziomie, podczas gdy Predjamski Grad pion trzyma.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Mamy więc przez krótką chwilę zupełną pustkę w tak zatłoczonym wcześniej miejscu. Jednak tylko przez chwilę - z ociąganiem, ale również musimy opuścić obiekt. Rzucamy więc ostatnie spojrzenie na ołtarz kościoła, stanowiącego jednonawową, rozszerzającą się w stronę ołtarza bryłę, po czym kierujemy się do wyjścia.

Warto było się ociągać, piękne

Jak i to:



pzdr

longtom napisał(a):Warto było się ociągać, piękne

Ano.

Przez kaplicę San Voto się wchodziło i teraz tam te niedobitki kierowały się do wyjścia. A jaki tłok panował wcześniej, to widać na jednej z początkowych fotek.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zostawiamy klasztor za sobą i zjeżdżamy z powrotem do doliny rzeki Aragon. Kilka kilometrów w kierunku zachodnim i w miejscowości Puente la Reina de Jaca skręcamy na północ, w stronę głównego grzbietu Pirenejów. Wjeżdżamy w dolinę, którą płynie dopływ rzeki Aragon. Jak się nazywa? No cóż, chyba dawnym mieszkańcom brakło inwencji, gdyż ta rzeka również nazywa się Rio Aragon.

Wspomnialem o dwóch rzekach Aragon, wokół których powstało najpierw księstwo, potem już królestwo Aragonii. Żeby jakoś te dwie rzeki rozróżnić, tej nadano przydomek, podążymy więc w górę biegu Rio Aragon Subordan. A co sprawiło, że w ogóle się tu skierowaliśmy? Otóż zdanie z przewodnika: "Hecho i Anso to dwie najładniejsze doliny Pirenejów". Hecho (pisane czasem również "Echo") leży właśnie w tej dolinie i od niej wzięła nazwa Valle de Hecho, a Valle de Anso jest równoległą do niej doliną, którą będziemy później wracać. Wjeżdżamy więc w pierwszą z wymienionych dwóch dolin pełni oczekiwań na wspaniałe wrażenia.

W atlasie również szosa oznaczona jest zieloną linią - znaczy widokowa. Tymczasem... nic. To znaczy coś, ale praktycznie - nic.
Mijają kilometry, szosa wiedzie doliną pomiędzy dwoma zboczami, ale nie znajdujemy niczego, co by nas zachwyciło. Absolutnie niczego. No cóż - pojęcie piękna mamy najwyraźniej inne, niż autor przewodnika. A może autor nigdy nie zagłębił się w Pireneje i nie wie, co to znaczy "piękna dolina". My wiemy.

Dojeżdżamy do Hecho, gdzie nasza trasa skręca w lewo, by przeciąć grzbiet Sierra de los Dos Rios - Pasmo Dwóch Rzek - i zjechać do drugiej z dwóch wspomnianych dolin. Zanim jednak powrócimy tamtą - zapewne równie "uroczą" - doliną, podjeżdżamy jeszcze dwa kilometry wzdłuż rzeki do małej wioski Siresa.









I teraz dopiero możemy powiedzieć, że nam się tu podoba.
Maleńka wioska z kamiennymi domkami, których jest raptem kilkadziesiąt. Niektóre domy wyraźnie stare, o pociemniałej karnacji, z małymi okienkami często zamkniętymi łukiem, inne zdecydowanie nowsze z dużymi oknami i balkonami, ale utrzymane w obowiązującym stylu. Jest też kilka na biało otynkowanych, przypominających bardziej zabudowę południa Hiszpanii, ale również one nie kolidują z ogólnym, bardzo miłym odbiorem wioski. Dochodzimy do tutejszej, głównej atrakcji.
Maleńka wioska, a w niej potężny kościół San Pedro de Siresa.

Na te kilkadziesiąt domów w Siresa przypada świątynia, przewyższająca gabarytami większość kościołów w bliższej i dalszej okolicy; jedynie katedra w Jaca dorównuje jej wielkością. Trójnawowa budowla na planie krzyża łacińskiego zakończona przylegającą do transeptu absydą, która wewnątrz ma kształt półokręgu, podczas gdy jej zewnętrzny mur zbudowano w formie wielokąta. Obecny kształt bryły pochodzi z wieków od IX do XIII, ale dwadzieścia lat temu odkryto, że kościół postawiono dokładnie na pozostałościach poprzedniego, jeszcze z czasów Wizygotów. Tamten był mniejszy i posiadał prostokątną absydę.
Do środka nie udaje nam się wejść - kościół jest zamknięty.

Rzucamy spojrzenie w głąb doliny. Tędy prowadziła droga już w czasach rzymskich. Caesaraugusta-Beneharnum łączyła Bearn w południowej Galii z terenami leżącymi za środkowymi Pirenejami. Również tędy - już w średniowieczu - biegła droga do Santiago de Compostela, później zarzucona na rzecz doliny drugiej rzeki Aragon. My zaś zawracamy do samochodu, by przejechać do bliższej doliny - Valle de Anso.

Przechodzimy innymi uliczkami, nieustannie podziwiając klimat zagubionej w Pirenejach wioski, gdzie nowe przylega do starego, tworząc ledwo zauważalną granicę...

Te małe , często oddalone od głównych tras komunikacyjnych wioseczki są wspaniałe , a domki kamienne ( czasem w nie zmienionej formie od stuleci ) to jest TO
Szkoda , że kościół zamknięty . . .

Tam zwyczajnie mówią wieki


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Te małe , często oddalone od głównych tras komunikacyjnych wioseczki są wspaniałe , a domki kamienne ( czasem w nie zmienionej formie od stuleci ) to jest TO

I tego tam jest mnóstwo. Uwielbiam takie klimaty...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):I tego tam jest mnóstwo. Uwielbiam takie klimaty...

Ja też dlatego środkowa Anglia mnie tak oczarowała , szczególnie jej wschodnia część i północna . Znalazłem tam całe wioski , w których czas się zatrzymał wieki temu i nikt tego nie próbuje " naprawiać "


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Ja też dlatego środkowa Anglia mnie tak oczarowała , szczególnie jej wschodnia część i północna .

Wierzę, mnie się te klimaty kojarzą bardziej z Hiszpanią i Francją, ale to dlatego, że Anglię zawsze traktowałem tranzytowo, raz tylko zatrzymując się w Stonhenge oraz przy pobliskim Białym Koniu.
W najbliższym czasie to się jednak powinno zmienić.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeszcze kilka fotek z przepełnionej sennym spokojem Siresy.











Wsiadamy do samochodu i wracamy dwa kilometry w dół doliny Hecho do miescowości o takiej samej nazwie. Tu żegnamy znaną nam już drogę i ruszamy w górę. Do pokonania mamy przełęcz w grzbiecie dzielącym dolinę Hecho od doliny Anso. Za nami zostaje rzeka Aragon, a za przełęczą zjeżdżamy w kierunku rzeki Veral. A jak się nazywa grzbiet, który przekraczamy? Bardzo rozsądnie: Sierra de los Dos Rios - Pasmo Dwóch Rzek.

Dno doliny osiągamy dwa kilometry poniżej miejscowości Anso. Nie podjeżdżamy już w górę, tylko kierujemy się zgodnie z biegiem rzeki Veral w dół Valle de Anso. Nazwa zarówno wspomnianej miejscowości, jak i całej doliny pochodzi od baskijskiego imienia Anso - odpowiednika kastyliskiego Sancho.

Przejazd tą doliną jest już znacznie ciekawszy niż poprzednią. Pomiędzy ciasno schodzącymi się stromymi zboczami z wystającymi w wielu miejscach skalnymi ostrogami, często nie zostaje już więcej miejsca, niż na samo koryto rzeki. Tam szosa przebija się przez kolejne przeszkody wąskimi tunelami, wyciosanymi w skale niczym toporem - bez żadnej dodatkowej, betonowej osłony.

Po paru kilometrach takiej jazdy trafiamy na rozszerzenie doliny. Czyżby koniec atrakcji? Owszem, jest tu ładnie, ale stoki złagodniały zdecydowanie i grzbiety sąsiednich łańcuchów górskich rozsunęły się na znaczną odległość. Rzeka nadal ginie w wyżłobionym w skale kanionie, ale ponad nim, na delikatnie nachylonych zboczach widać pośród pastwisk pojedyncze domy, a także ruiny dawniejszych zabudowań.





Szybko okazuje się, że to jeszcze nie koniec. Dolina zwęża sie ponownie i wjeżdżamy w wąską gardziel.

Ciekawe dokąd ten mostek prowadzi...