Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Byłem ciekaw, czy ktoś poczyni jakieś spostrzeżenie.
Skoro nie, to powiększę fragment ostatniej fotki.



Pozdrawiam,
Wojtek

Witam.

Fajny kamienny murek wokół...

Franz napisał(a):Byłem ciekaw, czy ktoś poczyni jakieś spostrzeżenie.
Skoro nie, to powiększę fragment ostatniej fotki.

Zupełnie nie zwróciłem uwagi na ten nieco innego koloru "głaz".
Zafascynował mnie (ponownie) nefrytowy kolor na tym szarym tle i reszta umknęła.

Miejsce na biwak - rewelacja



Pozdrawiam
Piotr

Interseal napisał(a):Fajny kamienny murek wokół...

Spotyka się te murki w górach. Wyżej to dzieło biwakujących wędrowców. Niżej również pasterze budują.

mariusz-w napisał(a):Zupełnie nie zwróciłem uwagi na ten nieco innego koloru "głaz".

Wiem, że nie rzucał się w oczy, ale czasem na takie szczegóły na fotkach mi tu zwracano uwagę, których sam nie zauważałem.

piotrf napisał(a):Miejsce na biwak - rewelacja

Tylko chłodek panuje w nocy przejmujący.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Tylko chłodek panuje w nocy przejmujący.

Na Rajdzie Walterowskim pod koniec lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku , biwakowaliśmy gdzieś pomiędzy Wołkowyją a Baligrodem . Na trzech i moją gitarę mieliśmy jedną , wojskową pałatkę - obudziłem się przysypany śniegiem , dzwoniąc zębami . Nikt z nas namiotów w tamtym czasie ze sobą nie targał . Da się przeżyc , jednak teraz bym tego powtarzac nie chciał .
Za to gitarę mam do dziś



Pozdrawiam
Piotr

Franz napisał(a):

No to część ekwipunku w Pireneje już mam
Kocherek jakby z mojej piwnicy.

Franz napisał(a):

Ja tam namiot zauważyłem

pzdr

piotrf napisał(a):Na Rajdzie Walterowskim pod koniec lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku , biwakowaliśmy gdzieś pomiędzy Wołkowyją a Baligrodem . Na trzech i moją gitarę mieliśmy jedną , wojskową pałatkę - obudziłem się przysypany śniegiem , dzwoniąc zębami . Nikt z nas namiotów w tamtym czasie ze sobą nie targał . Da się przeżyc , jednak teraz bym tego powtarzac nie chciał .

W dawnych czasach (teraz już stare, reumatyczne kości się buntują ) też często nocowałem pod gwiazdami. najczęściej w Beskidzie Niskim, trochę w Bieszczadach - m.in. na szczycie Tarnicy.

Spod śniegu się wygrzebywałem na Kolistym Groniu w Żywieckim. W planie miałem nocleg w szałasie - cóż, kiedy z szałasu została wtedy już tylko jedna cała ściana...
Ale za to pod śniegiem ciepło było. Zanim mnie przysypało, zdrowo dygotałem.

piotrf napisał(a): Za to gitarę mam do dziś

A zjeżdżałeś na niej? Mnie się raz zdarzyło, jak się pośliznąłem.

Pozdrawiam,
Wojtek

longtom napisał(a):No to część ekwipunku w Pireneje już mam
Kocherek jakby z mojej piwnicy.

W piwnicy?.. Toś mi teraz przygadał!
To jest mój nowy zestaw menażek, który kupiłem, jak mi się poprzednio używana menażka zupełnie powyginała. Ten ma nie więcej, niż 25 lat...

longtom napisał(a):Ja tam namiot zauważyłem

No to gratuluję!

Pozdrawiam,
Wojtek

Spora grupka, która trochę mnie przyhamowała, robi tu krótki postój, więc w górę ruszam już tylko we własnym towarzystwie. Co wcale nie znaczy, że jestem sam. Monte Perdido jest bardzo popularną górą w Pirenejach. Nic dziwnego - praktycznie żadnych trudności, a zalicza się do grona najwyższych.
Zostawiam w dole Zmarzły Staw u stóp Cylindra - przyznaję, ta góra przyciąga w tej chwili mój wzrok najczęściej. Ścieżka biegnie teraz w górę skalną rampą.





Prawda, że intrygujący kształt tego Cylindra?
Ale kieruję też wzrok i na inne strony. W grani po lewej również ciekawe kształty.





Szlak z rampy zstąpił do żlebu. Tu idzie się trudniej. Niewielkie kamienie turlają się pod ciężarem ciała. Jeszcze gorzej jest na fragmentach zupełnie pozbawionych piargu - tu but objeżdża po twardej jak kamień ziemi.
Zza Cilindro de Marbore wychodzą już dalsze szczyty. Zaglądam też w wąską szczelinę pomiędzy Cylindrem a granią Zatraconej Góry, gdzie po francuskiej stronie faluje ocean obłoków.





Podchodzę coraz wyżej. Za mną fantastyczne kolory, po których wędrowaliśmy w pierwszym dniu pirenejskiej przygody. Z lewej masywny El Taillon, a pod nim - teraz niepozorna mała skała - Torre de Marbore z El Casco, czyli tamten okręt, bujający się na grani.
Dalej w prawo, ale wciąż jeszcze po lewej od wierzchołka Cylindra najwyższy w tamtej części gór - Vignemal.

Docieram w partie szczytowe Monte Perdido. Robi się dosyć płasko. Staję na moment - obok takich widoków nie można przejść obojętnie. Pode mną morze chmur.







O ile południowa, hiszpańska strona jest na ogół czysta, to w północnej, francuskiej części gór szczyty i najwyższe granie oblewane są gęstymi, białymi falami.
Zaraz wejdę na szczyt, ale jeszcze przez chwilę upajam się tym widokiem - mam taki paseo sobre las nubes. Spacer nad chmurami.

Fajnie rzeźbiony ten cylinder.
Morze obłoków - cudne, aż chce się tam być.

Nocleg w namiocie na niemalże 3000 m
Fajna sprawa, tylko tak sobie myślę, czy starczyłoby mi samozaparcia by się wykąpać w jeziorku
No i ciekawe czy miękko im było na tych kamieniach

A jeśli chodzi o "nowe" menażki, to muszę sprawdzić czy czasem też takiej samej nie mam. Czas zakupu by się zgadzał , tylko intensywność użytkowania jakby mniejsza

Franz napisał(a):Staję na moment - obok takich widoków nie można przejść obojętnie.

Ano nie można......

Fajne te góry

Pozdrawiam

Franz napisał(a):Ten ma nie więcej, niż 25 lat...

Jak dla mnie, to też "smarkacz" !

Franz napisał(a):Prawda, że intrygujący kształt tego Cylindra?

Jak głowa ogromnego żółwia, a może pysk rekina !
Tak mi się skojarzyło !

Pięknie ...

Pozdrawiam.

Taaa... morze obłoków. Klasyk.
Rzadko w Polsce daje się zobaczyć Vignemale i jego lodowczyk- jeden z nielicznych w Pirenejach.

Ale ta trasa na Perdu to istny deptak w górnym odcinku!

Ja tylko raz miałem takie piękne widoki na grań Pirenejów. Po świcie z francuskiej przełęczy Col d' Aspin. Ale za to z płaszczykiem świeżego śniegu.
Pozdr.