Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Franz napisał(a):

Mi się b. podoba, a moja żona ma swoje zdanie
A do dziś mówiła, że jeże lubi

Franz napisał(a):Na Faja de las Flores dałoby się dotrzeć również od góry. Wtedy odpadłoby to podejście i zejście. Trzeba by przejść ze strony francuskiej przez przeł. Rolanda. To jest do zrobienia.

Trzeba było tak od razu
Mapa w dłoń i planujemy.... w swoim czasie

Franz napisał(a):Może ekspozycja jest większa niż na Orlej (...) Wprawdzie minęło już kilkadziesiąt lat od mojej ostatniej wizyty na Orlej Perci, jednak... nie - Cotatuero nie jest trudniejsze.

Właśnie tę ekspozycję miałem na myśli......
A skoro mówisz o kilkudziesięciu latach..... ileż ferrat i innych ciekawych dróg przeszedłeś od tego czasu . Wtedy to wszystko co na początku jest trudne a to co potem, wydaje się łatwiejsze

Zwłaszcza w górach oswojenie z lękiem wysokości i ekspozycją przychodzi z doświadczeniem. Niestety nie pomogło mi to w domu. Ostatnio gdy miałam zawiesić lampę pod sufitem na wysokości 3 metrów, stojąc na stole kuchennym i na miękkim krześle nie byłam w stanie puścić się równocześnie obiema rękoma. To było niewykonalne. Jedną ręką muszę przynajmniej dotykać ściany. Ale jak jedną ręką podłączyć kabelki do elektrycznej kostki Na szczęście Paweł nie ma żadnego lęku wysokości i problemu ekspozycji więc lampa zawisła.

longtom napisał(a):Mi się b. podoba, a moja żona ma swoje zdanie
A do dziś mówiła, że jeże lubi

Ale może nie wpadła do tej pory na to, do czego służą jego kolce.

maslinka napisał(a):Podobnie jak Lidia, zdecydowanie wolę w takich miejscach piąć się w górę. Dotychczas miałam doświadczenie tylko z łańcuchami i klamrami (i gdy trzeba było iść w dół, pojawiał się problem, gdzie postawić stopę), a schodzić po kolcach jeża to dopiero wyzwanie!

Fakt, rozrywka była wciągająca.

Nie znałem wcześniej szczegółów trasy. Czy gdybym znał, zmieniłbym kierunek?.. Nie wiem. Takie urozmaicenie odciąga uwagę od wszystkich innych problemów i nie myśli sie o tym, że trzeba zejść ponad kilometr po piekielnie stromym stoku.

kulka54 napisał(a):A skoro mówisz o kilkudziesięciu latach..... ileż ferrat i innych ciekawych dróg przeszedłeś od tego czasu . Wtedy to wszystko co na początku jest trudne a to co potem, wydaje się łatwiejsze

Może masz i rację. Może powinienem przełamać lęki i pójść znowu na Orlą.

Pozdrawiam,
Wojtek

Lidia K napisał(a):Ostatnio gdy miałam zawiesić lampę pod sufitem na wysokości 3 metrów, stojąc na stole kuchennym i na miękkim krześle nie byłam w stanie puścić się równocześnie obiema rękoma. To było niewykonalne.

Bo trzeba było jeszcze na tym krześle taki chodzik dla bobasów postawić i do niego wejść. Wtedy czułabyś się bezpiecznie.

Tiaaa... zachwianie równowagi może być bardzo nieprzyjemne w skutkach. Zwłaszcza w skalistych górach, ale nie tylko.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Lidia K napisał(a):Ostatnio gdy miałam zawiesić lampę pod sufitem na wysokości 3 metrów, stojąc na stole kuchennym i na miękkim krześle nie byłam w stanie puścić się równocześnie obiema rękoma. To było niewykonalne.

Bo trzeba było jeszcze na tym krześle taki chodzik dla bobasów postawić i do niego wejść. Wtedy czułabyś się bezpiecznie.

Dlatego miałam nie taboret a krzesło z oparciem czyli prawie jak chodzik. Ten sufit okazał się być za wysoko a ja odrobinkę za mała.

I podstawowy błąd ... to to miękkie krzesło, lepszy by był twardy taboret !

Pozdrawiam.

Taki zastaw był przeze mnie wielokrotnie przetestowany do zdejmowania i zakładania firanek. Krzesło z oparciem to dodatkowy porządny szczebel w drabinie. Nie wiem dlaczego tym razem poczułam nogi z waty.

Lidia K napisał(a):Taki zastaw był przeze mnie wielokrotnie przetestowany do zdejmowania i zakładania firanek. Krzesło z oparciem to dodatkowy porządny szczebel w drabinie. Nie wiem dlaczego tym razem poczułam nogi z waty.

Było trzeba taboret postawić na krześle

Ja przez kilka lat do sufitu miałem 3.60

pzdr

Parę interesujących technik zdobywania wysokości.
Wezmę pod uwagę podczas kolejnych wypraw.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Parę interesujących technik zdobywania wysokości.
Wezmę pod uwagę podczas kolejnych wypraw.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ty już lepiej noś co nosisz !
Stół, krzesło, taboret ... możesz nie dać rady !

Podobno latarka jest najważniejsza.




Dwa wariaty uciekają z wariatkowa. Jeden mówi
- Ja ci poświecę latarką, a ty po promieniach wejdziesz na mur i zwiejesz.
- No, głupi nie jestem. Ty zgasisz, a ja spadnę.

weldon napisał(a):Podobno latarka jest najważniejsza.

Ja ci poświecę latarką, a ty po promieniach wejdziesz na mur i zwiejesz.

Zawsze mam ze sobą.

Pozdrawiam,
Wojtek

Na opuszczony przez nas jeżowy trawers wkracza następna dwójka. Widzę jednak, ze ci są odpowiednio wyekwipowani na taka trasę. Uprząż i lonża zabezpieczają przed upadkiem w przepaść.





En face mamy ścianę spadającą z Tobacor, ostatniego wzniesienia po tej stronie Doliny Ordesy. W górnej jej części biegnie La Francata, będąca rodzajem przedłużenia systemu półek, w skład których wchodzi też nasza Faja de las Flores.
Widzę, że dwójka za nami zbliża się już do kominowatego zacięcia ściany.





Nasza trasa jest tu już odrobinę łatwiejsza. Można się miejscami odwracać twarzą do kierunku schodzenia.
Strefa cienia stopniowo ogarnia kolejne połacie ściany.