Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Crayfish napisał(a):A tak niewinnie wyglądało ... ale jak tak się wglębić ...

plavac napisał(a):przecież to najczystszej postaci antropomorfizm Gaji - Matki Ziemi

Jakby na to nie patrzeć - jest piękne jak każda natura...


Pozdrawiam, dziękując za życzenia i wzajemnie życząc Wiele Ciepła i Życzliwości,
Wojtek

Osiągamy Collado de la Cochata. Tuż nad naszymi głowami, niczym lokalny Matterhorn, sterczy skalna piramida - Punta de la Cochata.



Okazuje się, że Bea nie jest ciekawa widoków z jej wierzchołka.
- Jak chcesz, to idź sam. Ja tu poczekam.

Zastanawiam się przez moment. Wspaniała turnia jednak korci mnie na tyle, że zostawiam plecak pod opieką Beaty, która wyciąga się w trawie twarzą do słońca. Podchodzę trawiastym stokiem do stóp skalnego urwiska, mając po lewej Embalse de Escarra - zaporowe jezioro na Rio de Escarra.
Teraz zaczyna się niezbyt długa, ale dosyć wymagająca wspinaczka.







Skała jest gęsto przetykana większymi bądź mniejszymi trawiastymi kępami. Zachowując ostrożność wspinam się coraz wyżej.







Jeszcze kawałek bardzo stromego zbocza i teren zaczyna się wypłaszczać. Wzrok przyciąga zwłaszcza podwójny kieł leżącego już po stronie francuskiej Pic du Midi d'Ossau.

Punta de la Cochata - chociaż niezbyt wysoka - jest świetnym punktem widokowym. Na południu rozciąga się skalny mur Sierra de la Partacua, w dole dobrze widoczne całe jezioro a w kierunku północno-wschodnim potężne marmurowe płyty w rejonie Picos del Infierno (Piekielne Szczyty).







Jeszcze rzut oka na Sierra de Tendenera, rozciągającą się na południowym wschodzie i zaczynam schodzić. Znajduję sobie łatwiejszą drogę powrotną. O ile nad samą przełęczą Punta Cochata wznosi się dumną piramidą, to w kierunku północnym opada znacznie łagodniej.





Po chwili jestem już przy Beacie i zarządzam koniec opalania. Wyruszamy w stronę jeziora i wkrótce przechodzimy nad zrujnowanym, kamiennym budynkiem. Zmierzamy do zapory.

plavac napisał(a):Czytam. Oglądam. Marzę ...

Aż nadejdzie pora realizacji marzeń...

Interseal napisał(a):Wyobrażałem sobie te Góry całkiem inaczej. Nie lepiej, nie gorzej. Inaczej.

Pireneje mają różne oblicza. Może w późniejszych odsłonach wspomnień trafię i w Twoje wyobrażenia.

Fatamorgana napisał(a):Zwiedzanie tych gór z Wojtkiem to sama pleasure...

Przyznaję - gdybym nie liczył na to, że sprawię komuś przyjemność, nie pociągnąłbym takiego wątku.

Pozdrawiam,
Wojtek

slapol napisał(a):Widząc jakość i ilość Wojtkowego "przekazu" z różnych stron świata, to wogóle się zastanawiam, czy gdziekolwiek jeździć

Oglądając Mariuszowe Dolomity też mi takie myśli przychodzą do głowy.

Jacek S napisał(a):Czyli urlop "po włosku".

Nie da się zaprzeczyć, iż jest to maksymalnie wygodne zwiedzanie.

Pozdrawiam,
Wojtek

plavac napisał(a):Ale co dalej ????

Jak to co?? Do piachu!

plavac napisał(a):czekam na cdn ...

Już nad nim pracuję.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zbliżając się do zapory, słyszymy jakiś narastający warkot. Rozglądamy się i dostrzegamy wielką ważkę, zmierzającą w naszą stronę. Warkot nasila się coraz bardziej. Helikopter wyraźnie kieruje się do nas, obniżając lot.
Po chwili jest tuż nad nami, czuję nawet wzmożony powiew wiatru z jego wirujących łopat. Dwie głowy w kaskach wychylają się, by się nam lepiej przyjrzeć. My odwzajemniamy się równie ciekawskim spojrzeniem. To hiszpańska armia tak bardzo się nami zainteresowała.

Śmigłowiec zaczyna się oddalać, ale robi koło i znów wraca nad nasze głowy. Biorą nas za przemytników czy terrorystów? - w końcu zmierzamy do zapory. Wreszcie hałaśliwa ważka zaczyna się oddalać i teraz już nie wraca. Po chwili na górskich halach zalega znów cisza.





Przechodzimy przez tamę na lewy brzeg Rio de Escarra.





W tyle zostaje Embalse de Escarra, a przed nami ścieżka trawersuje przetykane drobnymi skałami zielone zbocze ponad opadającą doliną potoku.





Dochodzimy do rozstajów. W lewo wspina się jedna ścieżka, podczas gdy nasza trasa zakręcając szerokim łukiem, nadal prowadzi ponad doliną. Co ciekawe - obie ścieżki są szlakami turystycznymi, i to oznaczonymi identycznie: PR-HU91. To nie tak znowu rzadki przypadek, że trasy mają identyczne nazwy. Przypominają się rumuńskie szlaki, które przy potencjalnej olbrzymiej ich różnorodności, też często mają identyczne oznakowania na rozstajach.



Rzucamy ostatnie spojrzenia na piramidę Punta de la Cochata i sąsiednią Punta dero Cautero.



W miarę, jak się zbliżamy do odwiedzonego kilka godzin temu wodospadu, dolina zwęża się do wąskiego kanionu. Nurtuje mnie ciekawość, czy uda się zobaczyć Salto del Rio Escarra z góry.

Nasz szlak ma też swoją nazwę - Camino de los Forzados, co można przetłumaczyć jako Droga Przymuszonych. Jest to jedna z wielu górskich tras, wykonanych przez więźniów politycznych za czasów rządów Franco. Wtedy zbudowano w Hiszpanii wiele tam, spiętrzając wody w jeziorach zaporowych i poprowadzono do nich drogi, którymi transportowano materiały budowlane.



Zbliżamy się do najwęższego fragmentu przesmyku. Tu ściany kanionu opadają pionowo w dół. Dna nie udaje nam się wzrokiem sięgnąć.



Dochodzimy do miejsca, skąd widać już zaokrąglony kształt skał, tworzących mały cyrk wokół jeziorka, do którego kaskadą spada Rio de Escarra. Próbuję zapuścić żurawia w głąb, ale nadal bez efektu. A przed nami już otwiera się szeroka Valle de Tena.





Wreszcie... jest! Dostrzegamy w dole zieloną toń jeziorka i wąską strużkę wodospadu.





Ścieżka doprowadza do miejsca, gdzie skała uniemożliwia dalszy trawers ponad doliną. Tu zaczynają się strome zakosy, którymi szybko tracimy wysokość. Na sam koniec przechodzimy tuż ponad wylotem tunelu, którym kilka godzin wcześniej przejeżdżaliśmy. Za tunelem droga zakręca i schodzi do szosy. Widać stąd już nasz samochód.

- Podobała ci się wycieczka?
- Piękna była! I na szczęście krótsza od tamtej "rozgrzewki"...